Mention Of Love (รัก)

     หญิงสาวกำลังช่วยแม่ของเธอล้างจานอยู่ในครัว ต้องรีบวิ่งออกมาเปิดประตูเมื่อได้ยินเสียงกริ่งที่หน้าบ้านของเธอดังขึ้น

     “นึกว่าใคร มาทำอะไรแต่เช้าเนี่ยนายเต้”

     ว่านเปิดประตูให้ชายหนุ่มเข้ามาในบ้านแล้วเดินกลับเข้ามานั่งในบ้านโดยมีเต้เดินตามเข้ามาด้วย

     “นึกว่าเราเป็นอิงเหรอ ผิดหวังล่ะสิ” เต้ถามขึ้นเหมือนรู้อะไรบางอย่างมา

     “พูดอะไร แล้วทำไมคิดว่าเรารออิงอยู่” หญิงสาวถามกลับเมื่อเห็นเต้ทำหน้าตาเครียดแปลก ๆ

     “ก็ไม่มีอะไรหรอก แค่รู้มาว่าเมื่อวานอิงมาส่งว่านแล้วยังเป็นตัวแทนเราซ้อมละครเมื่อวานเย็นด้วย”  ชายหนุ่มตอบคำถามหญิงสาวที่กำลังนั่งจ้องหน้าเขาอยู่

     “ใครบอกนายล่ะเนี่ย” หญิงสาวถามกลับเพราะสงสัยว่าชายหนุ่มรู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อวานได้อย่างไร เพราะเขาท้องเสียเข้าโรงพยาบาล

     “ไม่น่าถามเลยว่าน ก็ว่านมีใครเป็นเพื่อนสนิทล่ะ ยั้ยพัทรู้อะไรก็พูดหมดน่ะแหละ” เต้บอกชื่อหญิงสาวที่โทรมาถามอาการของเขา แล้วบ่นเขาและเล่าเรื่องเมื่อวานให้เขาฟัง

     “เหรอ” หญิงสาวตอบสั้น ๆ

     “วันนี้เราออกไปเที่ยวกันไหม ชวนพี่หว้าไปเที่ยวกัน” เต้รีบเปลี่ยนเรื่องเมื่อรู้ว่าเขาพูดถึงชายหนุ่มอีกคนไปก็เท่านั้น

     ว่านทำท่าเห็นด้วย แล้วหญิงสาวก็รีบวิ่งขึ้นห้องไปชวนพี่หว้าออกไปเที่ยวด้วยกัน ซึ่งลูกหว้าก็ตกลงไปเที่ยวกับว่านและเต้ ลูกหว้ายืมรถของแม่เพื่อขับพาน้อง ๆ ไปเที่ยว แม่อนุญาตให้ลูก ๆ ไปได้แต่ไม่ให้กลับดึกมาก

     “ลิน! เป็นยังไงบ้าง พอรู้เรื่องก็รีบมาเลย อิงตกใจแทบแย่” ชายหนุ่มที่ทำหน้าตาตื่นเดินเข้ามาในห้องพักของโรงพยาบาล แล้วถามหญิงสาวที่นอนยิ้มให้เขาอยู่บนเตียงด้วยความเป็นห่วง

     “ลินไม่เป็นไรเลย แค่หัวใจมันเต้นผิดสเต็ปไปนิดเดียวเอง อาจเป็นเพราะไม่ได้เจอหน้าอิงนาน” หญิงสาวพูดอ้อนปนน้อยใจเล็กน้อย

     “ขอโทษนะ พอดีช่วงนี้มีงานกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเลยไม่ค่อยมีเวลาโทรหาหรือไปหาลินเลย” ชายหนุ่มนั่งลงข้าง ๆ เตียงพร้อมกับกุมมือของหญิงสาวไว้

     “อ้าว! ตาอิง หายหน้าหายตาไปนาน นึกว่าลืมลูกสาวลุงไปซะแล้ว” พ่อของหญิงสาวเดินเข้ามาทักชายหนุ่ม

     “สวัสดีครับคุณลุง คุณป้า” ชายหนุ่มยกมือไหว้พ่อกับแม่ของลิน

     “คุณพ่อก็ อย่าตำหนิอิงเลย อิงเขามีธุระน่ะค่ะ จะให้มานั่งเฝ้าลินตลอดไม่ได้หรอก แต่ยังไงอิงเขาไม่มีทางลืมลินอยู่แล้วค่ะ จริงไหมอิง” หญิงสาวพยายามแก้ตัวแทนชายหนุ่มคนรัก

     “จริงครับ” อิงตอบรับแล้วยิ้มออกมา

     อิงอยู่นั่งคุยกับลินและพ่อกับแม่ของเธอได้สักพัก พยาบาลก็เดินเอายาเข้ามาให้หญิงสาวรับประทาน 

     “ลินพักผ่อนเยอะ ๆ นะ หายเร็ว ๆ วันนี้อิงกลับก่อนไว้มาหาวันหลัง” ชายหนุ่มบอกลาแล้วยกมือลูบผมของหญิงสาว

     ลินพยักหน้ารับแล้วหลับตาลงด้วยความรู้สึกอ่อนเพลีย

     อิงเดินออกจากห้องพร้อมกับพ่อของลิน เหลือแค่เพียงแม่ของลินที่นั่งเฝ้าหญิงสาวอยู่ในห้องพัก อิงกับพ่อของลินเดินมาด้วยกันสักพักก็หยุดแล้วหาที่นั่งคุยกัน

     “อิง ลุงมีเรื่องจะรบกวนเราหน่อย” พ่อของหญิงสาวพูดออกมาด้วยสายตาเศร้า ๆ

     “มีอะไรครับคุณลุง” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นสีหน้ากังวลที่แสดงออกมาจากพ่อของหญิงสาว

     “หมอบอกลุงว่า เขามีหัวใจเปลี่ยนให้ลินแล้ว อาจจะได้ผ่าตัดเร็ว ๆ นี้”

     “ก็ดีสิครับ ลินจะได้หายเสียที” ชายหนุ่มรู้สึกดีขึ้นมา แต่ก็แปลกใจว่าทำไมสีหน้าพ่อของลินยังดูกังวล

     “ดีมันก็ดี แต่โอกาสก็ห้าสิบห้าสิบ แถมลินยังไม่ยอมจะผ่า ยั้ยลินบอกกับลุงว่าเขากลัว กลัวว่าจะหลับไปแล้วจะไม่ฟื้น” พ่อของลินพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ดูเศร้าสร้อย

     “อิงพอช่วยคุยกับลินได้ไหม ช่วยให้กำลังใจเขาหน่อย” พ่อของหญิงสาวขอร้องให้หน้าชายหนุ่ม

     “ครับ ผมเต็มใจช่วย” ชายหนุ่มรับปาก

     อิงเดินมาที่ลานจอดรถแล้วเปิดประตูเข้ามานั่งอยู่ในรถของเขา แล้วนึกถึงคำพูดที่พ่อของลินบอกกับเขา ทำให้เขานึกภาพของหญิงสาวที่กำลังนอนป่วยอยู่บนเตียง แต่แล้วอยู่ดี ๆ ภาพในหัวของเขาเปลี่ยนเป็นใบหน้าของหญิงสาวอีกคนหนึ่งที่ยิ้มให้กับเขา อิงพยายามสลัดความคิดดังกล่าวออกแล้วรีบขับรถกลับบ้าน

     “กลับมาแล้วเหรออิง ลินเป็นยังไงบ้างลูก” แม่ของชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อลูกชายของเธอเดินกลับเข้าบ้านมา

     “ก็งั้น ๆ แหละครับ” ชายหนุ่มตอบแม่ของเขา แล้วถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับนั่งหลับตาเอามือกุมขมับ

     “อิงกำลังเบื่อใช่ไหมลูก แต่เราต้องช่วยลินนะ” แม่ของชายหนุ่มพูดขึ้นเมื่อได้ยินคำพูดและเห็นอาการแปลก ๆ ของลูกชาย

     “ใช่ครับ ผมเบื่อ ขอโทษครับแม่ ผมคงเหนื่อยและสับสนกับอะไรบางอย่าง ผมขอตัวไปนอนก่อนนะครับ”

     ชายหนุ่มเดินขึ้นห้องไป แม่ของเขายังคงนั่งมองตามเขาไปด้วยความเป็นห่วง

     ลูกหว้ากำลังขับรถจะกลับบ้านหลังจากได้ออกมาเที่ยวเล่นกับว่านและเต้อย่างสนุกสนาน อยู่ดี ๆ เสียงเต้ก็ตะโกนออกมา

     “จอด”

     ลูกหว้าตกใจเหยียบเบรกเกือบหน้าทิ่มกันทั้งคัน

     “อะไรของนายเนี่ย ดีนะที่คาดเข็มขัด” ว่านหันไปโวยเต้

     “ขอโทษครับ พี่หว้าช่วยจอดรถข้าง ๆ สะพานตรงนั้นหน่อยสิครับ” เต้ชี้มือให้ลูกหว้าขับรถไปจอด

     เมื่อรถจอดสนิท เต้เปิดประตูลงจากรถแล้วเดินขึ้นสะพานไปยืนหยุดนิ่งแล้วก้มลงไปดูบางอย่างด้านล่าง ซึ่งสองสาวสงสัยว่าชายหนุ่มกำลังจะทำอะไรจึงรีบเดินตามมา

     “เราไม่ได้ผ่านเส้นทางนี้นานแล้วเนอะ ตั้งแต่ที่เราย้ายบ้านไปอยู่หมู่บ้านเดียวกัน” เต้พูดขึ้น

     ว่านมองลงไปที่แม่น้ำเห็นเรือขนสินค้ากำลังแล่นผ่านไป ทำให้หญิงสาวคิดถึงบรรยากาศเก่า ๆ

     “พี่หว้าจำได้ไหม รถเราเคยมาจอดเสียอยู่บนสะพานนี้ ตอนที่พ่อขับรถมาส่งเต้กลับบ้าน” ว่านพูดขึ้นเมื่อนึกถึงความหลังขึ้นมาได้

     “จำได้สิ บ้านหลังเก่าเราอยู่ฝั่งนู้น ตอนเด็ก ๆ เต้ชอบไปเล่นกับว่านแทบทุกวัน แล้วพ่อก็ต้องขับรถมาส่งเต้กลับบ้านทุกครั้ง” ลูกหว้ายิ้มเมื่อนึกถึงภาพวันเก่า ๆ ที่เคยมีความสุข

     “อ้าว น้องสาวของพี่อยู่ดี ๆ ก็ร้องไห้ซะแล้ว” ลูกหว้าหันไปเห็นว่านที่ยืนเบะปากทำท่าร้องไห้เพราะหญิงสาวกำลังคิดถึงพ่อของเธอ

     “เรากลับกันเถอะพี่หว้า เดี๋ยวว่านจะปล่อยโฮหนักกว่านี้” เต้รีบชวนทั้งสองสาวกลับบ้าน เมื่อเห็นเพื่อนของเขาเกิดอาการเศร้าขึ้นมา

นี่ล่ะนะที่เขาว่าชีวิตคนเราไม่แน่นอน

     เมื่อการซ้อมใหญ่เสร็จสิ้นลง

     “พวกน้อง ๆ ได้บัตรกันหรือยังจ๊ะ เดี๋ยวมารับจากพี่คนละใบนะ แต่ถ้าบ้านไหนหรือเพื่อนใครมาเยอะให้เขาสนับสนุนเงินเข้ากองทุนช่วยซื้อละครเราด้วยนะ ช่วย ๆ กันโปรโมทล่ะ” พี่นกเดินเข้ามาถามน้อง ๆ ในห้องแต่งตัวหลังซ้อมละครเสร็จ

     “ว่านจะเอาบัตรนี้ไปให้ใครเหรอ” พัทถามขึ้นมา

     “ถามทำไมล่ะ ว่าแต่พัทเถอะจะเอาไปให้ใคร” ว่านถามพัทกลับไปบ้าง

     “ก็ต้องคุณหญิงแม่สิคะ ส่วนคุณพ่อต้องให้จ่ายเต็มจ้ะ เออ! ที่เราถามเมื่อกี้ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะถ้าว่านจะเอาไปให้อิงไม่ต้องก็ได้นะ เพราะอิงก็ได้ไปเหมือนกันพี่ไผ่ให้เป็นค่ามาช่วยงาน” พัทอธิบายถึงจุดประสงค์ที่เธอถาม

     “แล้วใครบอกว่าเราจะให้อิง”

     พัทเดินมากระซิบข้าง ๆ หูว่าน

     “เรื่องแบบนี้ไม่ต้องบอก แค่มองตาก็รู้ใจกันแล้ว”

     “พอเลยรีบไปเปลี่ยนชุดกลับบ้านได้แล้ว” ว่านหันไปพูดกับพัทพร้อมกับเอามือไปหยิกต้นแขนพัทเบา ๆ

     “โอ๊ย! เจ็บ ไปก็ได้ คนแถวนี้อายจนหน้าแดงแล้ว” พัทพูดล้อว่านเสร็จก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนชุดทันที

     ระหว่างทางเดินกลับบ้าน เต้สังเกตเห็นว่าวันนี้ว่านเงียบจนผิดปกติเหมือนกำลังคิดอะไรบางอย่าง ถึงเขาจะสงสัยมากแค่ไหนแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรเธอออกไป ซึ่งใจจริงเขาก็พอจะรู้ว่าหญิงสาวคิดอะไรและคิดถึงใครอยู่ อาจจะเป็นเพราะใครบางคนหายหน้าไปหลังจากวันที่ใครคนนั้นเป็นตัวแทนซ้อมละครแทนเขา

     เต้ส่งว่านถึงบ้านก็ร่ำลากันตามปกติ แล้วหญิงสาวก็เดินเข้าบ้านมาเจอแม่กำลังสอนพี่หว้าปักผ้าอยู่

     “ว่านวันนี้เราลืมมือถือไว้ที่บ้านเหรอ พี่เห็นมีคนโทรหาหลายสายแล้ว ลองโทรกลับไปหน่อยสิ” ลูกหว้าบอกน้องสาวพร้อมกับยื่นมือถือส่งให้

     “ขอบคุณค่ะ ว่านขอตัวขึ้นข้างบนไปอาบน้ำเปลี่ยนผ้าก่อน เดี๋ยวลงมานะคะ”

     หญิงสาวรีบขึ้นมาบนห้องก็กดดูเบอร์ที่โทรเข้าหาเธอ ว่านรีบโทรกลับไปด้วยความตื่นเต้นและดีใจ

     “สวัสดีค่ะ อิงโทรหาว่านมีอะไรหรือเปล่า ขอโทษนะ พอดีวันนี้ลืมหยิบมือถือไปด้วย” หญิงสาวรีบเอ่ยขอโทษ

     “ไม่มีอะไรหรอก แค่อยากโทรมาบอกคิดถึงน่ะ อยากได้ยินเสียง แค่นี้ล่ะครับ” ชายหนุ่มพูดจบก็วางสายไปเฉย ๆ

     ว่านยืนอึ้งและงงอยู่กับสิ่งที่ได้ยิน แล้วเธอก็ยิ้มออกมาเมื่อนึกถึงคำพูดของชายหนุ่ม

     “แน่ะ คุยกับใคร หนุ่มที่วาดรูปให้ใช่หรือเปล่า พี่เห็นขึ้นชื่ออิง” ลูกหว้าเปิดประตูมาเห็นน้องสาวยืนยิ้มกับมือถือของเธออยู่

     หญิงสาวไม่ตอบอะไรกับพี่สาวเพราะเธอรู้สึกเขินจึงรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินลงมารับประทานอาหารเย็นพร้อมกับแม่และพี่สาวของเธอ

     เมื่อทั้งสองสาวกลับมาที่ห้องนอน ลูกหว้าเริ่มเปิดประเด็นบางอย่างกับน้องสาว

     “ว่าน พี่มีเรื่องจะคุยด้วยหน่อย” ลูกหว้าพูดขึ้นแล้วเดินมานั่งลงบนเตียงนอน

     ว่านลงมานั่งข้าง ๆ ด้วยความสงสัย

     “ถ้าสมมติว่าแม่กับว่านจะต้องย้ายไปอยู่ที่อังกฤษกับพ่อของพี่ ว่านจะว่ายังไง” ลูกหว้าเริ่มเรื่อง จากที่ว่านนั่งยิ้มรอฟังอย่างตั้งใจต้องหุบยิ้มแล้วสีหน้าของหญิงสาวก็เปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดขึ้นมาทันที

     “ทำไมคะ ทำไมเราต้องไป” ว่านถามด้วยความรู้สึกใจคอไม่ค่อยดีกับสิ่งได้ยินจากพี่สาว

     “ว่านฟังนะ แม่เหนื่อยมากนะที่ต้องดูแลเราตั้งแต่พ่อจากเราไป แม่กำลังมีปัญหาเรื่องธุรกิจที่ทำอยู่ และพี่ก็กลัวว่าแม่จะส่งเราจนจบมหาวิทยาลัยไม่ไหว พี่มีปรึกษาแม่กับพ่อของพี่แล้วอีกอย่างตอนนี้พ่อของพี่ก็ไม่ได้มีใคร เขาพร้อมที่ช่วยเหลือแม่กับว่าน ว่านไม่สงสารแม่เหรอ ยังไงว่านลองคิดดูนะ”

     ว่านได้ฟังเช่นนั้นก็รู้สึกตกใจ พูดอะไรไม่ออก ทำไมเธอถึงรู้สึกสับสนและเสียใจขนาดนี้ เธอไม่อยากจากบ้านไปอยู่ที่อื่น ไม่อยากจากเพื่อน ไม่อยากจากใครบางคนไปตอนนี้เช่นกัน

     แล้วว่านจะตัดสินใจยังไงต่อกันนะ