Mention Of Love (รัก)

     สัปดาห์แห่งการซ้อมละครก็มาถึง

     “นายเต้ จับสิ แค่จับมือยังอายแล้วจะทำอะไรกินวะ” เสียงพี่จอม รุ่นพี่คณะนิเทศอีกคนมีหน้าที่กำกับการแสดงส่งเสียงตะโกนว่าเต้จากข้างล่างเวทีด้วยความหงุดหงิด

     “วันนี้ซ้อมครั้งแรก เด็กมันยังไม่เคยจะเอาอะไรกันนักหนา ใจเย็น ๆ” พี่นก รุ่นพี่ที่เป็นผู้ช่วยกำกับและดูแลเสื้อผ้าบอกให้เพื่อนของเธอใจเย็นลง

     “ขอโทษครับพี่ ผมขอลองใหม่อีกครั้งนะครับ” เต้กล่าวขอโทษด้วยความรู้สึกเสียใจที่เขาเล่นไม่ดีทำให้ทุกคนเสียเวลา

     “พอ ๆ พรุ่งนี้ค่อยซ้อมต่อ วันนี้แยกย้ายได้ แต่เต้กับว่านไปเปลี่ยนชุดที่พี่นกเตรียมไว้ด้วย เดี๋ยวอิงจะมาวาดรูปเราสองคน” พี่จอมออกคำสั่งให้ทุก     คนแยกย้าย ส่วนเต้กับว่านก็รีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าตามที่รุ่นพี่บอก

     เมื่ออิงมาถึงเต้กับว่านก็แต่งตัวเสร็จพอดี อิงมองว่านอย่างไม่ละสายตาทำให้หญิงสาวยิ้มออกมาด้วยความเขินอาย

     “จะเริ่มหรือยังล่ะ เหนื่อยจะรีบกลับบ้าน” เต้พูดขึ้นเพื่อให้คนทั้งคู่เลิกมองตากันได้แล้ว

     “เดี๋ยวว่านกับเต้ยืนตรงนั้นนะ วันนี้เราขอสเกตช์ภาพคร่าว ๆ ไว้ก่อน รับรองไม่นาน ไว้พรุ่งนี้เราจะรีบมาจะได้ไม่ต้องกลับบ้านดึกกัน” อิงชี้มือให้เต้กับว่านไปยืนในจุดที่เขาบอก

     “เสร็จหรือยัง” เต้ตะโกนถามอิงที่กำลังตั้งใจวาดภาพอยู่

     อิงเงยหน้าแล้วยิ้ม ชายหนุ่มกำลังเพลินกับการวาดภาพต้องหยุดแล้วบอกให้ทั้งคู่ไปเปลี่ยนชุดได้ เมื่อเต้กับว่านเดินเปลี่ยนเสื้อผ้าชายหนุ่มก็เก็บอุปกรณ์วาดภาพเพื่อจะกลับบ้านเช่นกัน

     ว่านกับเต้เดินออกมาพร้อมกันหลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าเรียบร้อยแล้ว หญิงสาวรีบเดินเข้าไปหาชายหนุ่มที่ยังคงเก็บของไม่เสร็จ

     “อิง เราช่วยไหม” หญิงสาวถามขึ้นเพราะเป็นห่วง

     “ไม่เป็นไร เก็บจะหมดแล้ว ว่านกลับก่อนเถอะ ดูด้วยว่าจะเหนื่อยแล้ว” ชายหนุ่มตอบแล้วยิ้มให้หญิงสาวที่ยืนอยู่ตรงหน้า

     “กลับเถอะว่าน ดึกแล้วเดี๋ยวแม่กับพี่หว้าเป็นห่วง” เต้พูดขัดจังหวะขึ้นมาแล้วดึงแขนของหญิงสาวให้เดินตามเขาออกจากห้องซ้อมละคร

     หญิงสาวยังหันมองชายหนุ่มที่ยืนยิ้มแล้วโบกมือให้เธอเพื่อเป็นการลา ว่านก็ยกมือขึ้นทำแบบเดียวเช่นกันกับเขา

     “จะต้องกลับบ้านมืดค่ำขนาดนี้จะไหวเหรอ น้องสาวคนสวย” พี่หว้าถามขึ้นเมื่อน้องสาวของเธอล้มตัวลงนอนด้วยความอ่อนเพลีย

     “ไหวค่ะ สบายอยู่แล้ว แต่นายเต้สิคะ บ่นอุบเลย ยังไม่ทันแก่เลย ปวดเมื่อยอะไรนักก็ไม่รู้” ว่านพูดถึงเต้ให้พี่สาวของเธอฟัง

     ลูกหว้าหัวเราะเมื่อได้ยินน้องสาวพูดถึงเพื่อนสนิทของเธอเช่นนั้น

     “นอนดีกว่านะ พรุ่งนี้มีซ้อมละครอีกไมใช่เหรอ เก็บแรงไว้นะน้องสาว”

     ลูกหว้าเอื้อมมือไปปิดไฟที่หัวเตียง แล้วทั้งสองสาวก็หลับไป

     เสียงเคาะประตูดังขึ้น ชายหนุ่มที่กำลังวาดภาพอยู่ชะโงกหน้าดูว่าใครเปิดประตูเข้ามา

     “ดึกแล้วนะลูก ทำไมยังไม่นอนอีก” แม่ของชายหนุ่มถามด้วยความเป็นห่วง

     “เดี๋ยววาดอีกนิดเดียวก็จะนอนแล้วครับ แล้วทำไมแม่ยังไม่นอนอีกครับ” ชายหนุ่มตอบแล้วถามแม่ของเขากลับ

     “วันนี้อิงได้เจอลินหรือเปล่า” แม่ของชายหนุ่มถามขึ้นมา

     “ไม่เจอเลยครับ พอดีช่วงนี้ผมมีงานกิจกรรมที่มหาวิทยาลัยเลยต้องกลับดึก คิดว่าทั้งสัปดาห์นี้อาจจะไม่ได้เจอ” ชายหนุ่มตอบขณะที่มือของเขายังคงวาดภาพ

     “อิงโทรไปถามอาการลินบ้างนะ ยังไงเราก็เป็นคนรักใคร่ชอบพอกันมานาน”

     ชายหนุ่มยิ้มเป็นการรับคำ

     “รีบนอนล่ะ ดึกแล้วเดี๋ยวไม่สบาย แม่ไปนอนก่อนนะ”

     “ครับแม่ ฝันดีครับ”

     หลังจากที่แม่ของอิงเดินออกไป ชายหนุ่มถอนหายใจแล้ววางดินสอในมือลง แล้วก็เดินไปล้างมือเพื่อกลับมาเข้านอน

     การซ้อมละครดำเนินมาเกือบครบอาทิตย์แต่เต้ก็ยังเล่นไม่ถูกใจพี่จอมจอมโหดเสียที

     “จอม แกก็โหดไป น้องเขาก็เล่นดีขึ้นเยอะแล้วจะอะไรนักวะ” พี่ไผ่ช่วยพูดให้เพื่อนของเขาเลิกโวยวาย

     “นางเอกก็พอกัน ถึงฉากซึ้งต้องมองตาแบบคนรักกันน่ะ ทำเป็นไหม ปวดหัวจริง ๆ ฉากนี้ทีไรพอกันทั้งคู่” พี่จอมหันมาโวยวายใส่ว่านด้วยเช่นกัน

     “ถ้าอย่างงั้นวันนี้พอก่อน เดี๋ยวจะกลับกันดึก เต้กับว่านเหมือนเดิมนะน้อง อิงมานั่งรอแล้ว” พี่นกรีบตัดบทให้ทุกคนแยกย้าย เพราะเห็นว่าเวลาเย็นมากแล้ว อีกอย่างเป็นห่วงว่านกับเต้ที่ต้องอยู่ดึกทุกวัน

     “เมื่อไหร่จะวาดเสร็จเสียที” เต้เดินออกมาจากห้องแต่งตัวก่อนว่าน เขาไปยืนตรงหน้าอิงแล้วถามขึ้นมา

     “ใกล้แล้วล่ะพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องมาแล้ว วันนี้แค่เก็บรายละเอียดนิดหน่อย นอกนั้นก็เหลือแค่ลงสีก็น่าเรียบร้อย” อิงตอบเต้และมองอย่างเป็นมิตร

     “ดี จะได้ไม่ต้องเห็นหน้าอีก” เต้ตอบอิงกลับอย่างไม่เป็นมิตรเท่าไหร่

     “มาแล้วจ้า เริ่มกันเลยเถอะ” ว่านรีบวิ่งออกมาจากห้องแต่งตัวแล้วมายืนหยุดยิ้มให้กับชายหนุ่มทั้งสองคนที่นั่งรอเธออยู่

     อิงเก็บรายละเอียดที่เขาต้องการเรียบร้อยแล้วก็บอกให้ทั้งคู่ไปเปลี่ยนชุด หญิงสาวรีบวิ่งไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วรีบออกมาเพื่อจะได้มีเวลาคุยอิงก่อนที่เต้จะมาขัดจังหวะเธออีก

     “อิงวาดใกล้เสร็จแล้วเหรอ” หญิงสาวถามแล้วมองที่กระดานที่ชายหนุ่มวาดภาพไว้

     “ใกล้แล้วครับ เออ เห็นพี่ไผ่บอกว่าพรุ่งนี้จะซ้อมที่นี่ครั้งสุดท้ายก่อนจะขึ้นซ้อมใหญ่บนเวทีเหรอ”

     “ใช่ พรุ่งนี้อิงมานะ” หญิงสาวชวนให้เขามาดูเธอซ้อมละครในวันพรุ่งนี้ด้วย เพราะพี่ไผ่บอกว่าพรุ่งนี้เธอกับเต้ไม่ต้องอยู่เย็นยืนเป็นแบบให้อิงแล้ว ว่านก็เลยกลัวว่าจะไม่ได้เจอหน้าชายหนุ่มอีก

     “ได้สิ เดี๋ยวเราแวะมา” ชายหนุ่มรับคำอย่างหนักแน่นแล้วยิ้มให้กับหญิงสาวพร้อมส่งสายตาหวานเยิ้ม

     “กลับกันเถอะว่าน เรารู้สึกปวดท้องยังไงไม่รู้” เต้เดินเอามือกุมท้องของเขาแล้วดึงแขนว่านให้รีบกลับ

     หญิงสาวจำใจต้องแยกจากอิงแต่เห็นเต้อาการเหมือนปวดท้องจริง ๆ เลยบอกลาอิงแล้วเดินตามเต้กลับบ้าน

     เย็นมากแล้วแต่ทุกคนยังไม่ได้เริ่มซ้อมละครกันเลย เพราะกำลังรอใครบางคนอยู่

     “สวัสดีครับทุกคน” เสียงของชายหนุ่มคนหนึ่งพูดขึ้นมา ทำให้ทุกคนหันไปมองพร้อมกันเพราะคิดว่าเป็นนายเต้แต่ก็ต้องผิดหวัง

     ชายหนุ่มที่พึ่งเข้ามาในห้องซ้อมละครเดินเข้าไปหาพัทซึ่งนั่งทำหน้าเซ็งอยู่

     “มีเรื่องอะไรกันเหรอ” ชายหนุ่มถามขึ้นเมื่อเห็นทุกคนทำท่าผิดหวังที่เห็นหน้าเขา

     “คอยนายเต้อยู่น่ะสิ รอตั้งนานแล้วก็ยังไม่ได้ เห็นว่านบอกว่าเมื่อวานท้องเสีย เมื่อเช้าก็ไม่ได้มาเรียนแต่ยืนยันว่าจะมาตามเวลาที่นัดซ้อมไว้แน่นอน นี่ยังไม่เห็นแม้แต่เงา เฮ้อ!” พัทถอนหายใจแล้วทำหน้าเซ็งขึ้นมาอีก

     “ยังไงว่านติดต่อได้ไหม” พี่จอมถามว่านที่พึ่งไปโทรตามเต้

     “เต้มาไม่ได้แล้วค่ะ แม่เต้บอกว่าเมื่อช่วงสาย ๆ เต้ถ่ายท้องหนักมากตอนนี้นอนให้น้ำเกลืออยู่ที่โรงพยาบาล” ว่านทำเสียงเศร้า

     “เอาไงกันดี เลิกซ้อมไหม ทุกคนว่าไง” พี่จอมถามความเห็นทุกคนที่นั่งอยู่ในห้องซ้อมละคร

     “พี่จอมพัทมีไอเดียค่ะ เราขาดแค่พระเอกคนเดียวเอง ก็หาตัวแทนสิคะ” พัทเสนอความคิดใหม่

     “ก็ดีนะ ไหน ๆ ก็อยู่กันพร้อมอยู่ ซ้อมสักรอบจะเป็นไรไป” พี่นกเห็นด้วยกับความคิดของพัท

     “แล้วจะให้ใครเล่นแทนเต้ พี่เหรอ บ้าน่าพี่หล่อก็จริง แต่งานนี้ไม่ถนัด” พี่ไผ่พูดขึ้นมา พัทส่ายหน้าเมื่อได้ยินหนุ่มรุ่นพี่พูดยอตัวเอง

     “พัทขอเสนออิงค่ะ เขามาดูเราซ้อมบ่อย ๆ น่าจะพอรู้เรื่องแล้วจำบทได้บ้าง” พัทยกมือขึ้นเพื่อเสนอชื่อเพื่อนของเธอ

     อิงทำท่าจะปฏิเสธแต่พี่จอมและทุกคนเห็นด้วย เมื่อทุกสายตาในห้องนั้นมองมาที่ชายหนุ่มคนเดียวเหมือนเป็นการขอร้องและอ้อนวอนทำให้ชายหนุ่มไม่อาจปฏิเสธได้

     “เล่นใช้ได้นะเนี่ย สนใจเป็นตัวจริงไหม ไว้เรื่องหน้าพี่ต้องให้เรามาเป็นพระเอกให้พี่แล้วล่ะ” พี่จอมพูดชมอิงที่เขาสามารถช่วยซ้อมบทได้เป็นอย่างดี

     “ขอไม่เอาเรื่องแก้วหน้าม้านะครับ” อิงพูดขึ้นแล้วขำ

     “อิง นายชักจะปากร้ายตามผู้ชายแถวนี้แล้วนะ” พัทหันมาแล้วทำท่างอนเมื่ออิงพูดเหมือนแซวเธอขึ้นมา

     “พูดเล่นน่า พัทออกจะสวยหุ่นดีขนาดนี้ ที่เขาล้อเพราะเขารักพัททั้งนั้น” อิงรีบง้อหญิงสาว

     “ไม่เถียงเรื่องเราสวย” พัทยิ้มแล้วหันไปมองว่าน

     “ว่านจะกลับแล้วเหรอ กลับยังไง นี่ก็มืดแล้วนะ กลับกับเราไหมเดี๋ยวแม่เรามารับ” พัทถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง เพราะตอนนี้ก็เริ่มมืดแล้วกลัวว่านกลับคนเดียวจะเป็นอันตราย แต่ปกติจะมีเต้ที่คอยไปส่งว่านที่บ้านพัทเลยไม่ค่อยห่วงเท่าไหร่

     “เดี๋ยวเราไปส่งว่านก็ได้ วันนี้เราเอารถมา” อิงรีบเสนอตัวขึ้นมาอีกคน

     “ดีเลย ให้อิงไปส่งดีกว่า บ้านเราน่าจะคนละทางกับบ้านว่าน แต่บ้านอิงน่าจะผ่านทางนั้น จริงไหม”

     พัทรีบหาเหตุผลสนับสนุนแล้วหันไปส่งสายตากับเพื่อนของเธอเป็นสัญญาณกับเขา ซึ่งอิงก็รีบพยักหน้ารับ

     ตอนทางที่นั่งมาในรถด้วยกันอิงและว่านแทบจะไม่ได้คุยอะไรกันเลย เพราะหญิงสาวมัวแต่เขินชายหนุ่มที่ขับรถมาส่งเธอ

     “ขอบคุณนะที่อุตส่าห์มาส่ง” หญิงสาวกล่าวขอบคุณเมื่ออิงขับรถมาถึงหน้าบ้านของเธอ

     “ยินดีครับ อย่าลืมฝันถึงผมบ้างล่ะ แล้วเจอกันวันจันทร์นะ”

     อิงกล่าวทิ้งท้ายก่อนที่ขับรถออกไป ทิ้งให้หญิงสาวยืนฝันอยู่ขนาดยังไม่ได้หลับ

     “ยืนหลับหรือจ๊ะสาวน้อย เข้าบ้านได้แล้ว แม่คอยทานข้าวอยู่”

     เสียงพี่หว้าเรียกน้องสาวให้รีบเดินเข้าบ้านมา เธอเห็นน้องสาวยืนยิ้มเหม่อลอยอยู่คนเดียวที่หน้าบ้าน ก็รู้ว่าน้องสาวของเธอกำลังตกอยู่ในอาการตกหลุมรักเข้าให้แล้ว

     แล้วคืนนี้ว่านจะฝันถึงชายหนุ่มที่มาส่งเธอที่บ้านอย่างที่เขาบอกเธอไว้หรือเปล่านะ