ตุ๊กตาเทวา

  
      เป็นเรื่องธรรมดาของวันอาทิตย์ในร้าน Magic Cup  ที่จะมีลูกค้ามากมายจนแทบจะบริการแทบไม่ทัน
ด้วยการผนึกกำลังของคุณสมชายและพี่พิมที่ล่อลวงลูกค้าด้วยรอยยิ้มให้มาเสียเงินกับค่ากาแฟของเราอย่างชนิดหมู่ผึ้งที่บินหาดอกไม้ทำเอาผมหายเบื่อที่ไม่ได้เจอนาฏยา  เอ่อ ไม่สิ  ไม่ได้ไปโรงเรียนต่างหาก
แต่ที่น่าปวดหัวอีกเรื่องคือ ยายดุจดาววันนี้พาเพื่อนร่วมห้องจำนวนหนึ่งมาสังเกตการณ์ภายในร้านด้วยเพื่อจะได้นำไปปฏิบัติในงานโรงเรียน  โดยใช้ห้องพักพนักงานเป็นฐานบัญชาการชั่วคราว  โดยมีข้อแม้ว่า  ทุกคนจะต้องสั่งเมนูในร้านอย่างน้อยคนละ 1 อย่างเป็นการแลกเปลี่ยน
รอบนี้ยายดุจดาวนับว่ามาต่างจากทุกครั้ง  แววตาของยายนี่มีความมุ่งมั่นและสมาธิกับสิ่งที่ตั้งใจ มือถือปากกา คอยจดอะไรบางอย่างลงสมุดเล็กๆ
ส่วนอีกคนก็คือยายสายฝน  แต่วันนี้ไม่มีคำพูดถากถางใดๆหลุดรอดออกจากปากของยายนี่แม้แต่คำเดียวเพราะจดจ่ออยู่กับการเรียนรู้พวกอุปกรณ์
พอเห็นแบบนี้ผมเองในฐานะที่เป็นเจ้าถิ่นก็ต้องแสดงถึงการทำงานระดับมืออาชีพให้พวกนั้นได้เห็นบ้าง
“เดินช้าๆสิฟะ  เดี๋ยวก็ชนกันหรอก”
“อ่า  ขอโทษๆ”
เจ้ากวีเอ็ดผมเข้าให้ขณะที่เราเดินสวนกัน  สงสัยจะโชว์พาวมากไปหน่อย
วันนี้ผมขอเขาเข้ากะเช้าเพื่อจะได้เลิกงานไว  พอถึงเวลาเลิกงานตอน 6 โมงเย็น  ผมก็บอกกล่าวลา และออกกะงานไปทันทีอย่างรวดเร็ว
ผมปั่นจักรยานคู่ใจออกมาจนถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงพยาบาล  แถวนี้มีช่องให้จอดจักรยานได้อยู่  หลังจากที่ผมคล้องโซ่ล็อคล้อเรียบร้อยก็โบกรถเมล์วนข้ามฟากมาอีกฝั่งที่เป็นโรงหนังชื่อดัง  มองเวลาก็เห็นว่าผ่านมาแค่ 22 นาที
ยังไม่สายแฮะ
ผมส่งข้อความหาอีกฝ่าย  ไม่นานก็ได้เรื่อง
“นิพนธ์”
เสียงใสแว่วมาจากอีกทาง ผมหันไปมองก็เห็นว่าเป็นนาฏยา  คนที่ผมกำลังรออยู่
เสื้อเชิ้ตสีขาวแขนยาวมีระบายตรงกระดุมใส่ทับในกระโปรงสามส่วนสีน้ำตาลอ่อนเรียบๆ
รองเท้าหุ้มข้อส้นเตี้ยสีน้ำตาลอ่อน สะพายกระเป๋าใบเล็กดูน่ารักดี 
หมายถึงกระเป๋านะ 
ทรงผมเปลี่ยนจากเปียยาวคู่มาเป็นหางม้าที่ผูกด้วยโบว์สีน้ำตาล
ยายนี้เห็นเหมือนเป็นคนเชยๆแต่ก็ดูท่าว่าจะแต่งตัวเป็นสินะ  จะว่าไปนี้แต่งหน้าบางๆด้วยงั้นเรอะ
ถึงแม้ว่าชุดไปรเวทของนาฏยาจะทำให้ผมตะลึงอยู่บ้างก็จริงอยู่  แต่เธอช่วยทำอะไรกับไอ้ผมหน้าม้าที่ยาวลงมาเหมือนผ้าม่านอย่างนั้นหน่อยได้ไหม
“ฉันถือวิสาสะเลือกที่นั่งเองแล้วก็ซื้อตั๋วมาแล้วนะ”
เธอชูตั๋วหนัง 2 ใบขึ้นมาตรงหน้า  ท่าทางดูเหมือนสำนึกผิดเล็กน้อย
จะเอาขึ้นมาบังทำไมกันเล่า!!  เกะกะ
ทำไมผมรู้สึกใจเต้นแปลกๆ  สงสัยเพราะรีบถีบจักรยานมา
“ไม่เป็นไร อะ  เดี๋ยวฉันจ่ายค่าตั๋วหนังเอง”  ผมทำท่าจะหยิบกระเป๋าเงินออกมา  แต่อีกฝ่ายห้ามเอาไว้ก่อน
“ไม่ละๆ  อันนี้คือ  เป็นการขอบคุณและขอโทษนะ  อะ  แต่ถ้าจะขอบคุณและขอโทษ  มันก็ต้องมี 2 อย่างสิ  งั้นอันนี้คือขอบคุณ  ส่วนขอโทษเดี๋ยวเป็นเลี้ยงข้าวนะ” 
“ไม่ต้องขนาดนั้นมั้ง”
“ไม่ได้หรอก เธอต้องโดนพักการเรียนเพราะฉัน”
“ที่จริงฉันเองต่างหากที่ไม่เลือกวิธีละนะ  เอาเป็นว่าเธอเลี้ยงหนังละกัน  ส่วนฉันเลี้ยงข้าว  เดี๋ยวคนอื่นรู้เข้าว่าเธอจ่ายคนเดียวหมดละก็  ฉันก็โดนรุมทึ้งพอดี”
“จะดีเรอะฉันเป็นคนชวนมาแท้ๆ”
“เอาน่า  ถือว่ามาเที่ยวกันละกันนะ”
 
 
 
      นาฬิกาของมือถือบอกเวลา 21.08 น. ผมยืนโบกมือลาให้กับสาวแว่นอย่างมีความสุข  ผมใช้เวลาอยู่พักหนึ่งขณะกินข้าวว่าจะมาส่งเธอ  จนในที่สุดเธอก็ตกลง โดยผมใช้ข้ออ้างเรื่องคดีฆาตกรรมต่อเนื่อง
จากตรงนี้มองเห็นตัวตึกที่เป็นคอนโดฯชัดเจนและทางเข้าที่มีป้อมยามเปิดไฟสว่างกับเจ้าหน้าที่ที่ดูกระปรี้กระเปร่าดี
ตัวตึกคอนโดฯสูง 6 ชั้น  เรียงกัน 4 ตึก  ท่าทางเหมือนพวกมีเงินเขาอยู่กัน  
นี้นาฏยาเป็นพวกลูกคุณหนูงั้นเรอะ 
ผมพยายามยืนมองดูเพราะอยากรู้ว่าเธออยู่ตึกไหน  โดยที่จะทำไปทำไมก็ไม่รู้
แต่ผมรู้สึกถึงสายตาจากอีกด้านหนึ่งจึงหันไปมอง  แต่ก็ไม่พบใครด้านหลังเป็นถนน ซ้ายคือป้ายรถเมล์ที่ว่างเปล่า  ส่วนขวาคือตึกแถวที่มีป้ายพวก อะไหล่รถ หรือร้านแทงก์น้ำที่ปิดบริการแล้ว
สงสัยจะคิดไปเอง 
พอหันกลับมาอีกครั้งก็ไม่พบตัวนาฏยาแล้ว
โถ่โว้ย  พลาดซะได้ เลยไม่รู้ว่าอยู่ตึกไหน
“หาอะไรเรอะคะ พี่นิพนธ์?”
“หวา!!!”
“ตกใจอะไรคะ ไม่ใช่ผีซักหน่อย”
หัวใจผมเต้นระส่ำระสายจนเกือบจะวายจนตายคาที่ 
ยายรัตติกาล ประธานนักเรียนของเรานั้นเองที่มายืนอยู่ข้างๆกับผม
เท้าเบาชะมัด  ไม่เห็นจะได้ยินเสียงเลย
ชุดไปรเวทแสนจะธรรมดา ด้วยเสื้อยืดกางเกงวอร์มมียี่ห้อและรองเท้าผ้าใบแบบที่ผมไม่เคยเห็น
ปกติจะเห็นยายนี้มัดผมแกละอยู่ตลอด  แต่พอมาเจอแบบปล่อยผมยาวแบบนี้แปลกประหลาดพิกล  มือข้างหนึ่งถือถุงจากร้านสะดวกซื้อในซอยที่อยู่ใกล้ๆ
“เธออยู่แถวนี้เรอะ”  ผมถามหลังจากที่หายใจทั่วท้องแล้ว
“ใช่ค่ะ” รุ่นน้องตอบเสียงเรียบ
“แล้วพี่นิพนธ์ละคะ  ไม่ได้อยู่แถวนี้ไม่ใช่เรอะ”
“ใช่ๆ ไม่ได้อยู่แถวนี้หรอก”
“นั่นสิคะ  แล้วมองอะไรอยู่เหรอคะ?”
“ป้าว  ไม่ได้มอง” ผมตอบเสียงสูง  ขนาดตัวเองพูดเองยังคิดเลยว่ามีพิรุธ
“ถ้าพี่นาฏยาละก็  อยู่ตึกที่ 2 นะคะ  ชั้นที่5”
“หา  อะไร  นี่เธอ  ฉันหลุดปากอะไรไปงั้นเรอะ?”  ผมโวยวายก่อนจะสงบใจลงในช่วงท้าย  ยอมแพ้ว่าเราคงจะพลาดเอง
“ก็เห็นพี่นาฏยาเดินเข้าไปนะคะ  ก็เลยคิดว่าน่าจะใช่  แต่สรุปว่าใช่จริงๆสินะคะ อะฮะๆๆๆ”
รัตติกาลหัวเราะปากกว้างชอบใจอย่างไม่สมกับเป็นกุลสตรีศรีสยาม
หน่อยแน่ยายเด็กบ้านี่!!!!
“แล้วเธอรู้ตึกกับชั้นได้ยังไง  สนิทกันเรอะ”
“ไม่สนิทหรอกค่ะ  ไม่เคยคุยกันสักคำ  แต่อยู่ตึกเดียวกันนะคะ หนูอยู่ชั้น 6”
ที่จริงผมพอจะเดาได้อยู่แล้ว จากยี่ห้อเสื้อผ้าของท่านประธาน  แต่แค่ตอนแรกชั่งใจอยู่ว่าเป็นของแท้รึเปล่า
“วิจารณ์เสื้อผ้าของสาวน้อยแบบนี้ไม่ดีนะคะ”
อ่านใจได้รึไง!!
“สายตาพี่มันบอกนะคะ  เอาเถอะค่ะ  นี้ก็ดึกมากแล้ว เห็นแบบนี้หนูเองก็งานยุ่งนะคะ  เอาไว้เจอกันที่โรงเรียนนะคะ พี่นิพนธ์”
รัตติกาลขยับตาข้างเดียวให้ผมก่อนจะเดินผละจากไป
ท่าทางกระแดะซะจริง
“เอ่อ  ลืมบอกไปอย่างหนึ่ง  พวกพี่ชัยนะ เห็นว่า ทางญาติๆเขาดิ้นรนจนไม่ต้องติดคุกแล้วกลับมาอยู่บ้านได้แล้วนะคะ”
“ก็ดีนี้”  ผมตอบกลับไป  ไม่ได้สนใจอะไรนัก  แต่ไอ้ที่ว่าดิ้นรนจนไม่ต้องติดคุกนี้  หึ  ที่ไหนๆก็ไม่ต่างกันนะ
“ราตรีสวัสดิ์ค่ะ คุณพี่”