โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกตัวอีกครั้งก็พบว่าตนเองนอนอยู่บนเตียงที่เต็มไปด้วยผ้านวมทับจนหนัก   แต่เขาก็ไม่รู้สึกว่าจะอุ่นขึ้นสักเท่าไหร่   ฟันของเขากระทบกันกึกๆ เมื่อลืมตาขึ้นภาพที่เห็นยังพร่ามัว   ประกายไฟเต้นยิบๆ ติดตรงเพดาน   เขาพยายามขยับตัวแต่ไม่สำเร็จร่างกายของเขาปวดระบมไปทั้งร่าง   เสียงพึมพำเหมือนใครกำลังพูดคุยกันดังมาจากที่แสนไกลจนแทบจะจับใจความไม่ได้   เด็กชายเงี่ยหูฟังด้วยความสงสัยว่าตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนกัน   เสียงเหล่านั้นฟังดูคุ้นเคย   นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับเขากันนะ
 
“ พอข้าได้ยินพวกนั้นพูดกันข้าก็รีบตามออกมาทันที ”
 
เสียงพ่อมดดีมีนพูดขึ้น
 
“ แต่ก็ยังช้าไปอยู่ดี   ตอนที่ก้าวพ้นกำแพงเมืองความมืดก็คลุมอยู่ก่อนแล้ว   ทำให้มองไม่เห็นอะไรเลยข้าได้แต่หวัง ”
 
“ ขอบคุณจริงๆ ที่มันไม่เลวร้ายไปกว่านี้ ”
 
เสียงคาโลไรน์เหมือนจะร้องให้
 
“ ต้องโทษข้าที่ไม่ทันระวังว่าจะมีเด็กคนไหนเดินฝ่าออกมา   ทั้งที่สภาพอากาศเลวร้ายอย่างนั้น ”
 
“ ข้าแทบไม่เชื่อ   โอรีเวียเกิดเรื่องอย่างนี้ขึ้นได้อย่างไร ”
 
อาเธอร์ว่า
 
“ มันไม่ใช่พายุธรรมดาหากแต่เกิดจากมนต์ดำ   มันไม่ใช่เรื่องดีเลย   เขาคนนั้นร่ายมนต์ฝ่าคาถาป้องกัน   นี่ถ้าไม่ถูกสกัดไว้ก่อนพายุจะรุนแรงกว่านี้อีก   ไม่เคยปรากฏมาก่อนเลยว่าจะมีนักเวทย์ที่มีพลังมากมายขนาดนี้   ชั่วชีวิตที่ผ่านมาข้าเคยพบเห็นเพียงคนๆ เดียวแต่คนผู้นั้นก็ไม่อาจจะทำเช่นนั้นได้อีกแล้ว   ข้าเกรงว่าสภาพ่อมดจะเจอกับปัญหาใหญ่เสียแล้ว ”
 
“ แล้วเขาเป็นใครกัน   มีจุดประสงค์อันใดจึงทำร้ายลูกของข้า ”
 
คาโลไรน์ว่า
 
“ เขาไม่ได้ประสงค์ชีวิตใครเป็นพิเศษหรอก   บุคคลผู้นี้จะเป็นใครก็ตาม   ข้าเชื่อว่าถ้าเขาลงมือคงไม่ใช่แค่อยากฆ่าใครเล่นเท่านั้น ”
 
พ่อมดเฒ่าว่า
 
“ เป็นไปได้ไหมว่าเขาอาจจะเป็นทายาทของกษัตริย์ควอซาร์ ”
 
พ่อมดส่งสัญญาณให้เบาเสียงลง
 
“ อย่าพูดดังไป   ทางสภาคงไม่ชอบใจแน่   แต่ข้าเชื่อว่าหลายคนก็กังวลเรื่องนี้   ท่านประธานสภาไม่ชอบให้ใครเอ่ยถึงจึงไม่มีการกล้าเอ่ยในที่ประชุม   อีกทั้งก็ยังไม่มีหลักฐานว่าเขามีทายาทอยู่จริง    ถึงอย่างไรเรื่องทายาทอะไรนั่นตอนนี้ก็ยังเป็นแค่ข่าวลือ ”
 
“ เป็นไปได้ไหมว่าจะเป็นตัวเขาเองที่ทำเรื่องแบบนี้ ”
 
คาโลไรน์พูดขึ้นบ้าง
 
“ ไม่มีทางหรอก   เพราะข้าเองที่เป็นคนส่งร่างของเขา   จึงมั่นใจว่าเขาได้ตายไปแล้วจริงๆ แต่เอาเข้าจริงทั้งค่ายมนต์ดำในป่า   ทั้งการโจมตีในโอรีเวีย   ข้าเชื่อว่าเป็นฝีมือของคนเดียวกัน   ที่น่าตกใจคือพลังที่ดำมืดนั้นมีส่วนคล้ายควอซาร์เป็นอย่างมาก   ดังนั้นหากคนผู้นี้ไม่ใช่ควอซาร์ก็ต้องเป็นสายเลือดใกล้ชิด   และการมาของเขาคงไม่ได้แค่มาทักทายด้วยความคิดถึง ”
 
ดีมีนให้ความเห็น
 
“ จากที่ท่านเล่ามา   การโจมตีที่รุนแรงขนาดนั้นแต่จำนวนผู้เสียชีวิตกลับน้อยเกินคาด   บางทีคนๆ นี้อาจไม่ได้ตั้งใจทำในสิ่งที่เรากำลังคิดกันอยู่   เขาอาจประสงค์สิ่งอื่น ”
 
อาเธอร์ว่า
 
“ อย่างเช่นอะไร ”
 
พ่อมดถาม
 
“ ข้าไม่รู้   แค่เดาจากความเป็นไปได้   ถ้าเขาเป็นชาวเมืองคาเลที่พกความแค้นมาเต็มเปี่ยม   บุกเข้าไปจนถึงกลางเมืองขนาดนั้น   เป็นท่านๆ จะทำอะไรบ้าง   คงไม่ได้แค่ร่ายมนต์ขำๆ แล้วหนีไปหรอกนะ ”
 
พ่อมดดีมีนไม่มีความเห็นสำหรับประเด็นนี้
แต่คาโลไรน์พูดขึ้นว่า
 
“ ถ้าเขาไม่คิดจะฆ่าทิ้งทั้งหมดในคราวเดียวล่ะ   แต่ทำเป็นวูบไปวูบมาเหมือนปีศาจร้าย   ทำให้คนทั้งเมืองอยู่ไม่สุข   หวาดระแวงกันจนคลุ้มคลั่งไล่สังหารกันเอง   ในขณะที่เขานั่งดูอยู่เฉยๆ ว่าแต่มนต์ตราแห่งโอรีเวียเสื่อมไปแล้วหรือเหตุใดจึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นได้ ”
 
“ ดารีลเคยบอกว่า   ปราการแห่งโอรีเวียกันได้เฉพาะความชั่วร้ายที่ผ่านมาจากข้างนอก   แต่ถ้ามันเริ่มจากข้างในแค่คาถาน้อยนิดก็ไม่อาจปกป้องได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดเบาๆ มาจากที่นอน
 
“ ลูกแม่   เจ้าฟื้นแล้ว   เป็นอย่างไรบ้างไม่สบายตรงไหนหรือเปล่า ”
 
คาโลไรน์รีบถลาเข้าไปหา
 
เด็กชายยกมือกุมศีรษะรู้สึกปวดร้าวไปหมดทั้งร่าง
 
“ ดารีลอย่างนั้นหรือ   เจ้าพูดแบบนั้นเคยคุยกับเขาหรืออย่างไร ”
 
พ่อมดดีมีนประหลาดใจ
เพราะเป็นที่รู้กันว่าดารีลนั้นมีเพื่อนน้อย
 
“ อย่าเพิ่งถามอะไรเขาเลย   ฟิโลโซเฟอร์เพิ่งจะฟื้นเอง   คงยังสับสนอยู่ ”
 
ในตอนนี้คาโลไรน์เป็นห่วงอาการบุตรชาย
มากกว่าที่จะสนใจเรื่องอื่น
 
“ คาโอเรียล่ะฮะนางอยู่ไหน ”
 
เขาละล่ำละลักถาม
เมื่อสติเริ่มกลับคืนมา
 
“ อย่ากังวลไปเลยนางก็ปลอดภัยดีแล้ว   เจ้าแข็งแกร่งจริงๆ ที่สามารถพานางกลับมาได้ ”
 
พ่อมดว่า
 
เด็กชายหันไปมองรอบๆ ห้อง
พบว่าตอนนี้เขาและทุกคนอยู่ในห้องรับแขก
 
บิดาของเขาคงย้ายเตียงลงมาจากห้องนอน
เพราะที่นี่มีเตาผิงที่จะช่วยให้ความอบอุ่น
 
ส่วนคาโอเรียก็นอนหลับอยู่บนเตียงอีกฟากหนึ่ง
แน่นิ่งเหมือนคนไร้สติ
 
ขณะที่ไฟในเตาก็ลุกโชติช่วง
ความอบอุ่นเหมือนจะมีไม่เพียงพอ
 
ฟิโลโซเฟอร์หลับตาลง
เหมือนภาพบางอย่างยังคงติดตา
สิ่งที่ค้างคาอยู่ในความฝันอันดำมืด
 
แม้มันจะดูรางเลือนแต่สลัดไม่เคยหลุดไปจากความทรงจำ
บุรุษผู้หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหมอกหนา
ทำให้ยากแก่การมองเห็น
 
มือข้างหนึ่งถือคทาเหล็กสีดำ
ส่วนอีกข้างกำโซ่แขวนกระถางเผากำยาน
 
ทันใดเจ้าของร่างปริศนานั้นก็มองมาทางนี้
 เด็กชายสะดุ้งสุดตัว
 
ลืมตาขึ้นแล้วตะโกนว่า
 
“ เขาอยู่ข้างนอกนั่น   อย่าปล่อยให้เข้ามาได้   เขาจะฆ่าพวกเราทุกคน ”
 
อาเธอร์และพ่อมดวิ่งไปที่ประตู
ดีมีนวางไม้เท้าแนบบานประตูพลางขมวดคิ้ว
 
ส่วนคาโลไรน์กอดบุตรชายไว้แน่น
ในขณะที่ฟิโลโซเฟอร์พยายามดิ้นรน
 
ครู่ต่อมาพ่อมดเฒ่าก็ส่งรอยยิ้มอบอุ่นมาให้
 
“ เจ้าคงฝันร้ายน่ะ   ไม่มีใครอยู่ข้างนอกหรอกฟิโลโซเฟอร์เอ๋ย ”
 
สิ้นเสียงของพ่อมด
เด็กชายตัวน้อยก็สงบลงและหลับไป
 
“ ไม่เป็นไรแล้วนะเจ้าปรอดภัยแล้ว ”
 
คาโลไรน์ปลอบโยน
นางประคองลูกชายอยู่ในอ้อมแขนพลางโยกตัวเบาๆ
และน้ำตาได้ร่วงหล่นลงมาอีกครั้ง