โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กผู้หญิงที่อยู่ในรถม้าเริ่มส่งเสียงกรี๊ด
อีเลียสก็เอาแต่ตะโกนว่าหยุดมันๆ
แล้วมุดผ่านหน้าต่างเข้าไปหมอบอยู่กับเด็กผู้หญิง
 
โลธอร์กับฟิโซเฟอร์ลุกขึ้นช่วยกันกระตุกบังเหียนม้า
แทนที่พวกมันจะหยุดกลับวิ่งเร็วขึ้น
 
ม้าทั้งคู่พาพวกเขาวิ่งฉวัดเฉวียนไปบนพื้นหญ้าหนานุ่ม
เด็กร่างอ้วนเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องตกตะลึง
แนวป่าที่มีใบสีแดงปรากฏชัดตรงหน้า
 
“ เหวอ ”
 
เขาร้องอุทาน
 
อีเลียสนั้นแม้จะหวาดกลัว
เมื่อตกอยู่ในสถานการณ์คับขัน
เขาก็ปีนกลับมาช่วยเพื่อน
แต่ก็ไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยมองเห็นเส้นสีขาวพุ่งผ่านไปบนพื้นหญ้า
รวดเร็วราวกับสายฟ้าฟาด
พริบตาเดียวก็มาอยู่ตรงหน้าของเขาแล้ว
 
มันคือม้าสีขาวปราดเปรียวตัวหนึ่ง
เจ้าของร่างบนหลังม้าชี้ปลายคทามายังเบ็ตตี้กับเบ็ตเต้อร์
แล้วพาวิ่งวนเป็นวงกลม
 
ม้าทั้งสองของเขาหมุนหัววิ่งตามไปทันที
ทั้งหมดค่อยๆ ลดความเร็วลง
จนหยุดนิ่งในที่สุด
 
ดารีลหมุนคทาในมือด้วยท่าทีเอื่อยเฉื่อย
ดวงตาคมกริบจับจ้องเด็กๆ ทีละคน
สุดท้ายก็มาหยุดที่ฟิโลโซเฟอร์
 
“ เจ้าอีกแล้วหรือ ”
 
น้ำเสียงของเขาบ่งบอกถึงความเหนื่อยหน่ายอย่างเห็นได้ชัด
 
“ ข้าทำไม ”
 
เด็กชายก็ไม่ยอมแพ้เหมือนกัน
 
พ่อมดน้อยเหยียดยิ้มที่มุมปากแล้วจึงว่า
 
“ ม้าตัวเดียวหากได้รับการฝึกฝนมาอย่างดีก็สามารถใช้วิ่งในป่ารกได้    แต่ม้าสองตัวพร้อมกับรถม้าคันใหญ่เจ้าจะพาวิ่งฝ่าเข้ากลางป่าไม่ได้   เว้นแต่ป่านั่นจะมีถนนตัดผ่าน   เจ้าน่ะจะทำตัวซุกซนก็ควรมีขอบเขต   ไม่คิดว่าที่ทำมันมากเกินไปหรือ   แบบนี้พวกเจ้ากำลังพยายามฆ่าตัวตายหมู่ชัดๆ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์กำลังจะเถียง
ก็มีม้ากลุ่มหนึ่งเดินทางมาถึง
 
“ นายน้อย   เหตุใดพรวดพราดออกมาแบบนี้   แล้วพวกนี้เป็นใคร ”
 
นายทหารคนหนึ่งกล่าว
เขาสวมหน้ากากสีขาวแต่ดูคุ้นตามาก
 
ในกลุ่มของพวกเขามีผู้ใช้เวทมนต์รวมอยู่ด้วยสองคน
ดารีลแกะห่อผ้าที่ผูกบนอานม้าแล้วโยนให้หนึ่งในนั้น
 
“ เจ้ามาทำอะไรแถวนี้ล่ะดารีล ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามบ้าง
 
“ เก็บสมุนไพรให้ท่านจอมวาลาน ”
 
หนุ่มน้อยรูปงามตอบเรื่อยๆ
 
“ เป็นหน้าที่ของเจ้าด้วยหรือ ”
 
“ ไม่ใช่หรอก   แต่เป็นเพราะมีดารีลเท่านั้นที่สามารถแยกประเภทพืชที่มีลักษณะภายนอกเหมือนกันได้   ยากลุ่มนี้มีความสำคัญจึงต้องขอให้เขามาช่วย ”
 
พ่อมดคนหนึ่งในคณะเป็นคนให้คำตอบ
 
“ อ้อ   เด็กคนนั้นนี่เอง ”
 
นายทหารคนหนึ่งจำฟิโลโซเฟอร์ได้
 
“ มาทำอะไรแถวนี้ล่ะ   หรือเจ้าอยู่หมู่บ้านนอกกำแพงนั่น ”
 
คนพูดแสดงอาการรังเกียจออกมาอย่างเปิดเผย
 
“ เด็กคนนี้เป็นบุตรของอาเธอร์   สหายคนหนึ่งของท่านดาเรน   เชื่อว่าพวกเจ้าต้องเคยรู้จักบิดาของเขามาก่อนอย่างแน่นอน   ดังนั้นจะพูดจาอะไรโปรดระวังกิริยาด้วย ”
 
ดารีลเตือนด้วยท่าทีเคร่งขรึม
เหล่าทหารอารักขาจึงสงบนิ่งลง
แต่ก็ยังไม่วายแอบกระซิบกระซาบต่อกัน
 
“ ดารีล   เราต้องไปกันแล้ว ”
 
พ่อมดคนเดิมเตือน
 
“ พวกท่านไปก่อนเถอะ   ของข้าก็ให้ไปหมดแล้ว   ที่เหลือท่านจัดการกันเองได้มิใช่หรือ   ข้ายังมีธุระอื่นอีกนิดหน่อย ”
 
“ แต่ท่านควรไปรับความดีความชอบด้วย ”
 
นายทหารของเขาท้วง
 
“ ท่านจอมเวทวาลานปราดเปรื่องพอน่า   เรื่องแค่นี้เล็กน้อยมาก ”  
 
ดารีลตอบ
 
“ แต่เรายังมีเรื่องสำคัญอื่นอีกนะ   อย่าเสียเวลาเลย ”
 
ดารีลโยนคทาในมือไปให้นายทหารคนนั้น
 
“ เอาล่ะ   ทีนี้พอใจหรือยัง   พวกเจ้าไปกันได้แล้ว   รีบมากมิใช่หรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เห็นดังนั้นก็ใจหายวาบ
เขารู้ว่าถ้าอยู่นอกกำแพงเมืองดารีลต้องถือคทาเสมอ
 
สิ่งที่เขาได้ทำลงไปเมื่อครู่
เป็นเครื่องหมายว่าเขาจะอยู่ที่นี่ไม่นานนัก
 
และก็เป็นจริงดังนั้น
เหล่าทหารคุ้มกันดูพึงพอใจ
และได้ขี่ม้ากลับเข้าเมืองไปก่อน
 
“ เอาล่ะ   ทีนี้มาต่อเรื่องของเราให้จบๆ ไป ”
 
เขาหันมาทางกลุ่มเด็กๆ บนรถม้า
 
“ ข้าไม่ได้จะพาม้าวิ่งเข้าป่าเสียหน่อย   แต่เป็นเพราะม้ามันตกใจเลยเตลิดไปแบบนี้ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยว่า
อีเลียสก็อยากช่วยแก้ตัวเหมือนกัน
แต่เมื่อเห็นดารีลอยู่ในอารมณ์ขุ่นเขาก็นั่งตัวลีบไม่กล้าพูดอะไร
 
“ จริงอยู่   ถ้าม้าตื่นก็ต้องเกิดเหตุแบบนี้   แต่พวกเจ้ามีตั้งสามคนถ้าช่วยกันดึงบังเหียนยันม้าไว้   ยังไงมันก็หยุด   ยิ่งม้าเชื่องๆ แบบนี้   ต่อให้ตื่นตกใจอย่างไรมันก็ฟังคำสั่ง ”
 
เด็กชายสามคนมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
 
“ หรือว่าพวกเจ้าไม่ได้ทำแบบนั้น   นี่ถามจริงขี่ม้ากันเป็นหรือเปล่า ”
 
ถึงเด็กๆ จะไม่ตอบอะไร
แต่สีหน้าท่าทางที่แสดงออกมาทำให้พ่อมดน้อยคาดเดาได้
 
“ บ้าจริง   อีเลียสข้าอุตส่าห์เชื่อว่าเจ้าฉลาดที่สุด   ในเวลานี้กลับไม่คิดเตือนเพื่อนเลยหรือ ”
 
เมื่อถูกกล่าวถึงตรงๆ เจ้าเด็กร่างผอมซีดก็ก้มหน้า
 
“ ข้ารู้   เจ้าเคยบอกว่าก่อนจะลงเรือข้าต้องว่ายน้ำเป็นเสียก่อน   แต่นี่ข้ากำลังฝึกขี่ม้า   ถ้าข้าไม่ขึ้นหลังม้าแล้วจะขี่ได้อย่างไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เถียง
 
“ อ้อ   ใช้ได้นี่   ทุกวันนี้กล้าย้อนข้าด้วย ” 
 
ดารีลว่าพลางทิ้งตัวลงจากหลังม้า
 
“ ข้าเคยเตือนเจ้าว่า   แท้จริงข้านั้นชั่วร้ายมากและวันนี้เจ้าจะได้เห็น ”
 
หนุ่มน้อยรูปงามเดินตรงไปที่รถม้า
กระชากประตูเปิดออก
แล้วก้าวขึ้นไปบนนั้น
 
“ คาโอเรีย   ข้ารู้เจ้าอยู่ที่นี่ ”  
 
ดารีลเรียกนางด้วยเสียงอ่อนละมุน
เด็กหญิงแก้มร้อนผ่าวขึ้นทันที
แต่ตรงนี้ไม่มีที่ให้นางหลบ
 
พ่อมดน้อยหยิบถุงผ้าบรรจุขนมหวานส่งให้
มันเป็นถุงแบบเดียวกับของเจ้าหญิงลูเซียน่า
 
“ ข้าติดสินบนเจ้า   ฟิโลโซเฟอร์สมควรได้รับโทษเพราะเขาเกือบทำทุกคนบาดเจ็บ   เพราะฉะนั้นจงบอกวีรกรรมนี้แก่มารดาของเจ้า ”
 
คาโอเรียพยักหน้าและรับขนมมาแบบไม่ต้องเสียเวลาคิด
 
“ เด็กบ้า   เห็นของกินดีกว่าข้าตั้งแต่เมื่อไหร่กัน   แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน   ถ้าข้าไม่เอาเรื่องเจ้าคงไม่ได้แล้ว ”
 
คนเป็นพี่เดือดจัด
 
“ อย่าไปกลัวข้ายืนข้างเจ้า   หมอนั่นทำอะไรไม่ได้หรอก ”
 
เมื่อมีคนให้ท้าย
คาโอเรียก็ทำหน้ายียวนกลับมาทันที
 
 
            ดารีลสั่งให้เรเวนม้าสีขาวของเขาวิ่งนำไปก่อน   จากนั้นจึงปีนขึ้นมานั่งฝั่งคนขับ   ทำให้คู่หูอ้วนผอมต้องย้ายไปนั่งด้านในกับเด็กผู้หญิง   มีเพียงเด็กชายชาวซีนาร์ยที่ยังกล้านั่งเฉยอยู่ 
 
“ นี่พวกเจ้าขี่รถม้าจากในเมืองมาถึงที่นี่เลยหรือ   ข้าว่ามันไกลไปหน่อยนะ ” 
 
ฟิโลโซเฟอร์ชี้ให้ดูบ้านหลังน้อยของเขา
 
“ พวกเราย้ายออกมานอกเมืองแล้ว   ตั้งใจจะทำฟาร์มที่นี่   ข้ายังไม่มีโอกาสได้บอกแต่ตั้งใจว่าจะชวนเจ้ามาเที่ยวสักวันหนึ่ง ”
 
ดารีลไม่ว่าอะไร
แต่เขาส่งบังเหียนม้าให้เด็กที่นั่งข้างๆ
 
“ เจ้าคิดว่าอย่างไร ”   
 
เด็กชายถามความเห็น
 
“ ให้ข้าตอบเรื่องอะไรล่ะ   ระหว่างเรื่องบ้านกับเรื่องเที่ยว ”
 
“ ต้องเรื่องบ้านสิ   คิดว่าคับแคบไปหรือเปล่า   ถ้านอนค้างคืนจะไหวไหม ”
 
“ ข้าไม่นอนห้องใต้หลังคากับเจ้าแน่ ”
 
ดารีลตอบแบบไร้เยื่อใย
 
“ บางทีเจ้าอาจชอบก็ได้ใครจะรู้   หรืออยากจะนอนกลางทุ่งโล่งถ้าชอบกว้างๆ ”
 
หนุ่มน้อยรูปงามส่ายหน้า
 
“ เจ้านี่ไร้สาระเสียจริง   ตั้งใจบังคับม้าหน่อย   ไม่อย่างนั้นข้าจะแกล้งให้มันเตลิด ”
 
“ ก็ลองดูสิ   ข้าจะได้โยนบังเหียนคืนให้ ”
 
เด็กชายว่า
พวกเขาเดินทางผ่านบึงสีเขียวที่อยู่หลังบ้าน
ก่อนจะพาม้าเข้าไปเก็บในโรงนา
 
ดารีลสนใจบึงนั้นมาก
 
“ สวยใช่ไหมล่ะ   ถ้าเจ้าอยากมาเมื่อไหร่ก็มาได้เลย   ข้าน่ะพร้อมต้อนรับเสมอ ”
 
พ่อมดน้อยไม่ตอบอะไร
เขาผิวปากเรียกม้า
แล้วจากไปโดยไม่ล่ำลา
 
ฟีไลร่ามองตามหลังม้าตัวนั้น
ในใจก็ได้แต่สงสัย
 
นางเคยคิดว่าดารีลสนใจแค่คนชั้นสูงจึงเลือกเจ้าหญิงลูเซียน่า
แต่คราวนี้เขากลับยอมรับครอบครัวของฟิโลโซเฟอร์
ทั้งที่ไม่ได้ร่ำรวยหรือมีชื่อเสียงแต่อย่างใด
 
บุคคลผู้นี้
ใช้หลักอะไรในการเลือกผู้ที่เขาจะไว้วางใจกันนะ
 
นางผู้ซึ่งทำได้แค่เฝ้ามอง
จะต้องทำอย่างไรบ้าง
เพื่อได้ใกล้ชิดมากกว่านี้