โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในตอนสายของวันรุ่งขึ้น   อากาศข้อนข้างแจ่มใส   เด็กๆ ทั้งห้าก็มาพร้อมกันที่บ้านของฟิโลโซเฟอร์   พวกเขาล้วนแต่แต่งกายสวยงาม   ในตอนแรกคาโลไรน์ไม่อยากให้ไป   แต่พอรู้ว่าเป็นร้านของดาริลนางก็ยินยอมแต่โดยดี   ครั้งนี้คาโอเรียไม่ได้รับอนุญาตเพราะนางเด็กเกินไปสำหรับร้านแบบนั้น
 
เด็กๆ ออกมายืนรอรถม้าโดยสารกันตรงหน้าบ้าน  
ส่วนฟิโลโซเฟอร์นั่งลงบนขั้นบันใดบ้านของตัวเอง
 
“ ช้ามีเรื่องประหลาดจะเล่าไห้ฟัง ”
 
อีเลียสกระซิบ
 
“ ว่ามา ”
 
เด็กชายบอกพลางหยิบใบไม้แถวนั้นมากัดเล่น
รู้สึกตื่นเต้นเล็กๆ เมื่อต้องเดินทางไปบ้านของดาริล
เขาเฝ้าแต่จินตนาการว่าด้านในจะเป็นอย่างไร
 
“ เมื่อเช้าพวกเราเดินทางไปที่สะพานนั้นอีก   หวังจะได้เห็นสตรีคนเมื่อคืน   แต่เชื่อหรือไม่พวกเราไม่พบอะไรเลย   ตรงจุดที่ตั้งกระโจมก็ไม่มีร่องรอยอะไรทั้งสิ้น   ราวกับว่ามันไม่เคยมีอะไรอยู่ตรงนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พยักหน้ารับรู้
เขาไม่รู้สึกประหลาดใจแต่อย่างใด
 
ในเมื่อนางเป็นแม่มด
หากอยู่ๆ จะอันตรธานหายไป
 
ก็ไม่ใช่เรื่องที่ต้องเก็บมาสงสัยให้เปลืองแรง
 
“ เจ้าเคยได้ยินเรื่องสตรีชุดแดงหรือไม่ ”
 
เลโอน่าถามบ้างเมื่อเห็นว่าเขาไม่ได้มีปฏิกิริยาอะไรกับเรื่องประหลาดนั้น
 
“ ท่านพ่อบอกว่า   สตรีชุดแดงเป็นตำนานเมื่อพันปีก่อนอยู่ในยุคของซาเหวจลอร์ด   นั่นหมายถึงนางได้ตายมาหลายร้อยปีแล้ว   หากเราพบนางในตอนนี้ก็เป็นไปได้ว่า    อาจเป็นแค่นักต้มตุ๋นหรือไม่ก็แม่มดที่พยายามเลียนแบบนาง   ในความเห็นของข้านางคือแม่มดและนางคงไม่ใจดีนักหรอก   เพราะดาริลเตือนข้าให้อยู่ห่างๆ สตรีผู้นี้เอาไว้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบ
 
“ เจ้าเคยพบนางมาก่อนแล้วหรือ ”
 
ฟีไลร่าสงสัย
 
“ ข้าก็คิดว่าต้องเป็นเช่นนั้น   เพราะฟังจากที่นางพูดคุยกับเจ้า   นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแน่ ”
 
อีเลียสว่า
 
“ ใช่และเพราะการปรากฏตัวของนางจึงทำให้ข้ากับดาริลสนิทกันยิ่งขึ้น ”
 
แล้วการสนทนาก็สะดุดหยุดลง
เมื่อรถม้าโดยสารคันหนึ่งวิ่งมาจอดรับพวกเขา
 
เด็กๆ ทยอยกันขึ้นไปนั่ง
ฟีไลร่านั่งอยู่เคียงข้างเขาด้วยชุดกรุยกรายสีน้ำเงินเข้ม
ส่วนเลโอน่านั้นแต่งกายทะมัดทะแมงกว่า  
 
เด็กชายได้แต่นึกสงสัยว่า
แค่ไปดื่มชาต้องแต่งกายหรูหราขนาดนี้เลยหรือ
 
พวกเขาต่างพูดคุยกันถึงเรื่องโรงน้ำชาประเภทต่างๆ
แลดูเหมือนอีเลียสจะรู้เรื่องดีที่สุด
 
ส่วนโลธอร์ไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น
เขาอยากไปถึงที่นั่นไวๆ
เพื่อดูว่ามีอะไรน่ากินบ้าง
 
ครู่ใหญ่ๆ พวกเขาก็มาอยู่หน้าคฤหาสน์หลังงาม   ฟิโลโซเฟอร์ยังจำพุ่มแตรนางฟ้าตรงนั้นได้ดี   มันยังออกดอกสีม่วงบานสะพรั่งเช่นเดิม   แต่คราวนี้แตกต่างเพราะเขาจะได้ก้าวผ่านซุ้มประตูบ้านเข้าไป   เด็กชายตัวน้อยกระโดดลงรถมาก่อน   แล้วคอยส่งมือรับสาวๆ ที่ทยอยตามลงมา  
 
ฟีไลร่าจับมือของเขาแล้วก้าวลงจากประตูรถอย่างสง่างาม   ส่วนเลโอน่าคว้ากรอบประตูพุ่งหลาวลงมาเองโดยไม่รอความช่วยเหลือ   โลธอร์ก็ไม่น้อยหน้ากระโดดผลุงเหยียบพื้นได้อย่างมั่นคง   ส่วนอีเลียสรั้งท้ายเขายังคงหอบหนังสือเล่มใหญ่ปกหนาไม่ยอมวาง
 
“ พวกเจ้านี่ไม่รู้กิริยา   กระโดดโลดเต้นเป็นเด็กๆ ไปได้   หัดอับอายผู้คนรอบข้างเสียบ้าง ”  
 
เด็กน้อยผิวซีดร่างผอมบางบ่นพลางก้าวขา   แต่ดันพลาดสะดุดกรอบประตูเข้า   เขาเซถลาร่วงลงมา   ฟิโลโซเฟอร์ที่เดินออกมาไกลแล้วพยายามพุ่งกลับไปรับ   แทบไม่เชื่อสายตา   โลธอร์แม้จะดูตุ้ยนุ้ยแต่เขารวดเร็วพอที่จะรับตัวเพื่อนเอาไว้ได้   เด็กชายร่างอ้วนประคองอีเลียสไว้อย่างเบามือ   แล้วบอกว่า
 
“ สหายตัวน้อยคราวหลังเจ้าต้องระมัดระวังกว่านี้   เกิดล้มหัวฟาดพื้นความรู้ที่สั่งสมมาแตกกระจาย   ข้าช่วยตามเก็บไม่ไหวนา ”
 
หลังจากนั้นพวกเขาก็ก้าวผ่านประตูเข้าไป   พื้นที่ในบริเวณบ้านดูแตกต่างจากด้านนอกมาก   เพราะมันดูรกครึ้มและเขียวสด   พรรณไม้มากมายออกดอกออกผลสะพรั่ง   ในขณะที่นอกเมืองเริ่มเปลี่ยนไปตามฤดูกาล
 
ผู้คนที่เดินไปมาในคฤหาสน์ดูบางตา   แต่มองจากเครื่องแต่งกายแล้วคงมีฐานะไม่น้อย   เด็กๆ สามารถแยกแขกที่มาใช้บริการกับคนของคฤหาสน์ได้จากหน้ากากที่พวกเขาสวม
 
ฟีไลร่ามอบการ์ดใบหนึ่งให้กับผู้ดูแลสถานที่  
แล้วทั้งหมดก็ถูกนำเข้าไปในอาคาร
 
“ เจ้าได้การ์ดมาได้อย่างไร ” 
 
อีเลียสถามด้วยสีหน้าตื่นเต้น
ขณะที่พวกเขาเดินมาด้วยกัน
 
“ ของชิ้นนั้นน่ะมีเงินก็มิใช่จะหามาได้ง่ายๆ ”
 
“ ใช้เส้นสายนิดหน่อยน่ะ ”
 
เลโอน่าตอบด้วยท่าทีเบื่อหน่าย
นางดูไม่ค่อยเห็นด้วยกับการมาที่นี่
 
“ แล้วมันสำคัญอย่างไรก็แค่กระดาษใบหนึ่ง ”  
 
ฟิโลโซเฟอร์สงสัย
 
“ ร้านน้ำชาจริงๆ ของที่นี่ มีซุ้มตั้งอยู่ด้านนอก ”
 
อีเลียสอธิบาย
 
“ แต่คนมีบัตรเชิญก็คือแขกพิเศษที่ได้นั่งข้างในคฤหาสน์ ”
 
เมื่อพวกเขามาถึงห้องโถงคนนำทางก็พาขึ้นบันไดวนจนไปถึงชั้นสาม
แล้วส่งพวกเขาเข้าไปในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง
ในนั้นมีแค่โต๊ะกับเก้าอี้
กับผนังที่สลักลวดลายสวยงาม
 
พิโลโซเฟอร์เดินเกาะราวระเบียงสำรวจห้องโถงด้านหน้า
เบื้องล่างมีบึงน้ำเล็กๆ ที่เต็มไปด้วยไอหมอกสีขาว
 
เหนือเพดานมีเถาวัลย์ห้อยระย้ามากมาย
เด็กชายไม่อาจรู้ได้ว่าพวกมันแขวนอย่างนั้นได้อย่างไร
 
ท่ามกลางเถาวัลย์เหล่านั้นก็มีชิงช้าแขวนอยู่
เหล่าสตรีหลายนางนั่งไกวชิงช้าพลางเล่นดนตรีไปเรื่อยๆ
 
พวกนางล้วนแต่งกายสวยงามและสวมหน้ากาก
ซึ่งฟิโลโซเฟอร์ก็ไม่ได้ประหลาดใจกับเรื่องนี้เลย
 
ความคิดในใจตอนนี้คือเขาอุตส่าห์มาถึงนี่แล้ว
แต่ดาริลอยู่ที่ไหนกัน
 
บางทีหนุ่มน้อยนั่นอาจมีงานวุ่นวายในปราสาทขาว
หรือจะแอบหนีออกนอกกำแพงเมืองไปแล้ว
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยจึงเดินกลับมามานั่งลงบนเก้าอี้
เสียงดนตรีล่องลอยในอากาศที่นิ่งงันนั้นไพเราะราวกับห้วงแห่งความฝัน
 
กลิ่นดอกไม้นานาพันธุ์หอมฟุ้งกระจายชวนให้ลุ่มหลง
ฟิโลโซเฟอร์เริ่มสงสัยว่ากลิ่นกายของดาริลได้มาจากที่นี่หรือไม่
แต่ในความคล้ายก็ไม่ได้เหมือนเสียทีเดียว
 
“ แน่ใจนะว่าจ่ายไหว   ข้าเตรียมเหรียญทองมาเผื่อพอสมควร   แต่ก็อยากถามให้แน่ใจ ”
 
อีเลียสถามพลางก้มดูสมุดเมนู
 
“ โว๊ะ   ชาถ้วยหนึ่งราคาเท่าบ้านเป็นหลังเลยหรือไร ”
 
โลธอร์ท้วง
 
“ ไม่ต้องห่วง   บอกแล้วไงข้าเลี้ยงเอง   การ์ดเชิญข้ายังหามาได้กะอีแค่ค่าน้ำชา   จ่ายไม่ได้ก็แย่แล้ว ” 
 
ฟีไลร่าบอก
 
“ แล้วนี่มันอะไรกัน ”
 
โลธอร์หยิบเครื่องแก้วทรงสูงที่วางอยู่กลางโต๊ะมาดู
บนเนื้อแก้วสลักลวดลายนูนต่ำงดงาม
 
“ มันคือบารากุ   เอามานี่มันไม่ใช่ของเด็กเล่น ”
 
เลโอน่าว่าพลางฉวยสิ่งนั้นไปจากมือเด็กร่างอ้วน
แล้วนำไปวางไว้ข้างห้อง
 
“ อะไรคือบารากุ   ไม่ใช่อุปกรณ์ชงชาหรอกหรือ ”
 
โลธอร์ยังสงสัย
 
“ มันคือที่เผาสมุนไพรน่ะ   แต่เจ้ายังเด็กอย่ารู้เลย ”
 
อีเลียสตอบให้
พวกเขากำลังรอชาและขนมที่สั่งไปแล้วอยู่
 
“ พูดอย่างกับเจ้าแก่แล้วอย่างไรอย่างนั้น ”
 
โลธอร์บ่นอุบอิบแล้วหันไปทางฟิโลโซเฟอร์
 
“ เป็นอะไรไปล่ะ   ข้าเห็นเหม่ออยู่นานแล้ว   เมาควันพวกนี้หรือย่างไร ”
 
“ เปล่าหรอกข้าแค่ง่วง   เมื่อคืนคงนอนดึกไป ”
 
เด็กชายตอบเลี่ยงๆ
 
“ ไม่ใช่แค่เจ้าหรอก   บรรยากาศที่นี่ชวนหลับจริงๆ และคงจะหลับฝันดีเสียด้วย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ไม่พูดอะไรต่อ
เขาเหม่อออกไปนอกระเบียงสายตาถูกตรึงอยู่กับนักดนตรีคนหนึ่ง
 
สูงขึ้นไปเหนือชั้นสี่
นางผู้สวมอาภรณ์กรุยกรายหรูหราดูโดดเด่นท่ามกลางแมกไม้สีเขียวสด
 
ร่างบอบบางเอนกายน่าหวาดเสียวบนชิงช้า
เท้าเปลือยเปล่าปล่อยห้อยลงมาจากไม้กระดานเล็กๆ
 
ในมือมีเครื่องดนตรีแบบสายที่บรรเลงเพลงไพเราะจนแทบหยุดหายใจ
แต่ใบหน้าที่ซ่อนอยู่หลังหน้ากากนั้นกลับก้มต่ำ
สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่บึงน้ำขาวโพลนเบื้องล่างไม่วางตา
 
ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกเสียดาย
หากนางผู้นี้ไม่โดนคำสาปใบหน้าภายใต้หน้ากากจะงดงามเพียงใด
นางสมควรจะมีความสุขมิใช่ต้องเศร้าหมองตลอดเวลาเช่นนี้
 
ทันใดผู้สวมชุดสีม่วงครามก็รู้ตัวว่าถูกจับจ้อง
นางหันมาทางเขาแล้วทิ้งร่างลงจากไม้กระดาน
 
เจ้าของร่างงามคว้าเถาวัลย์โหนข้ามราวระเบียง
ม้วนกายเข้ามายังห้องที่ฟิโลโซเฟอร์กับเพื่อนๆ นั่งอยู่
 
จังหวะเดียวกันกับที่หญิงยกน้ำชาได้นำของที่สั่งไว้มาส่ง
ทุกคนจึงตกอยู่ในอาการตกตะลึง
 
นางโบกมือให้กับหญิงยกน้ำชาสตรีนั้นก็ถอยออกไปพร้อมกับถาดในมือ
เด็กๆ มองหน้ากันไปมาต่างสงสัยว่าตนเองได้ทำอะไรผิดไป
 
ทุกคนนิ่งอึ้ง
แต่หญิงสาวร่างสูงสะคราญผู้สวมเครื่องประดับราคาแพงก็ไม่ได้กล่าวอะไร
เพียงแต่มองสำรวจเด็กๆ ทีละคน
 
ทันใดฟิโลโซเฟอร์ก็รู้สึกถึงสิ่งผิดปรกติ
เขามาที่นี่เป็นครั้งแรก
พบนางเป็นครั้งแรก
 
แต่เหตุใดจึงรู้สึกคุ้นตานัก
ทั้งเรือนร่างทั้งการเคลื่อนไหว
 
ดังนั้นเด็กชายจึงยืดกายขึ้น
แล้วเอ่ยว่า
 
“ ทำอะไรน่ะดารีล   อีกนิดเดียวข้าก็จะเผลอคุกเข่าลงขอเจ้าแต่งงานแล้ว ”
 
ร่างนั้นกระชากหน้ากากสีขาวฝังเพชรพลอยออก
แล้วโยนโครมลงบนโต๊ะโดยไม่ห่วงว่าจะแตกหักเสียหาย
 
หนุ่มน้อยในชุดของสตรีดูมึนตึง
เขากอดอกแล้วหันไปทางเด็กชายชาวซีนาร์ย
 
“ ข้าเคยเตือนเจ้าว่าอย่ามาที่นี่   เหตุใดจึงไม่ฟัง   ถ้าเกิดวันนี้ข้าไม่ได้อยู่ตรงนี้พวกเจ้าจะเป็นอย่างไร ”
 
“ อย่าโทษฟิโลโซเฟอร์เลย ”
 
โลธอร์ว่า
 
“ เจ้าหมอนี่ต่างหากที่อยากมา ”
 
เขาชี้ไปที่อีเลียส
 
“ เดี๋ยวสิ   โทษข้าคนเดียวไม่ได้นะ ”
 
อีเลียสท้วง
 
“ ก็เจ้าไม่เคยให้เหตุผลข้า   คนอื่นยังมาได้แต่ข้าเพียงผู้เดียวที่ถูกห้าม   นี่มันหมายความว่าอย่างไร   ทำไมล่ะเจ้าไม่อยากให้ข้ารู้อะไร   หรือไม่อยากให้ข้าเห็นอะไร ”
 
เด็กชายว่า
รู้สึกน้อยใจขึ้นมาทันที
 
“ เหตุผลของข้าง่ายนิดเดียว   น้ำชาที่นี่ล้วนปรุงจากสมุนไพรที่ทำให้มึนเมา   มองไปรอบๆ สิ   พวกเจ้าอยากคลานกลับบ้านกันไม่ถูกหรืออย่างไร   ยังเด็กกันอยู่แท้ๆ ทำตัวน่าตีนัก   แต่เอาเถอะไหนๆ ก็มากันแล้ว   ข้าจะไม่ต้อนรับก็ใช่ที่   ตามข้ามาทางนี้เถอะ ” 
 
ว่าแล้วดารีลก็คว้าแขนเด็กชายกึ่งลากกึ่งเดินลงบันได
เหล่าเพื่อนๆ ที่เหลือวิ่งตามแทบไม่ทัน
 
หนุ่มน้อยพ่อมดพาเด็กๆ ไปที่ศาลาริมบึง
เขาสั่งให้หญิงรับใช้นำอาหารและของกินเล่นไปจัดไว้ที่นั่น
 
ภายในสวนนั้นร่มรื่นแม้อากาศจะเย็นแต่ก็ยังสบายตัว
น้ำในบึงใสสะอาด
หงส์หลายคู่แหวกว่ายไปมาอย่างมีความสุข
 
เด็กๆ ผ่อนคลายในบรรยากาศแสนสบายนี้
โลธอร์ชื่นชมเรื่องอาหารไม่หยุดปาก
 
แต่ดูเหมือนดารีลจะมีปัญหากับชุดที่สวมอยู่
เนื่องจากเมื่อครู่เล่นผาดโผนไปหน่อย
 
เครื่องประดับที่เรียงร้อยกันอยู่บนผ้าคลุมผมจึงพันกันวุ่นวาย
เขาทำคิ้วขมวดมือก็แกะแต่ไม่เป็นผล
 
ฟิโลโซเฟอร์พยายามจะช่วยแต่หนุ่มน้อยเอียงตัวหลบ
 
“ เจ้าไปเอาชุดพวกนี้มาจากไหน ”
 
เขาถามพลางหัวเราะกับท่าทางเก้ๆ กังๆ นั้น
 
“ อยากได้หรือไง   เดี๋ยวข้าขอมาให้   มันเป็นของบุตรสาวครูสอนดนตรี   พวกนางมีเป็นสิบๆ ตู้แหนะ ”
 
ดารีลพูดติดประชด
 
“ ท่านต้องแต่งกายเป็นหญิงทุกครั้งที่เล่นดนตรีหรือเปล่า ”
 
อีเลียสสงสัย
 
“ เปล่าหรอก   อีกอย่างข้าไม่ได้เล่นดนตรีทุกวัน   เฉพาะวันที่ว่างๆ และรู้สึกเบื่อเท่านั้น   แต่วันนี้ไม่รู้เกิดอะไรขึ้น   บรรดาบุตรสาวของครูสอนดนตรีลากข้าไปแต่งตัวตั้งแต่ฟ้ายังไม่สาง   เล่นอย่างกับข้าเป็นตุ๊กตา   โชคดีที่คว้าหน้ากากมาสวมไว้ทัน   ไม่อย่างนั้นคงโดนสีละเลงเต็มหน้าแน่ ”     
 
หนุ่มน้อยถอนหายใจ
รู้สึกหมดปัญญากับความยุ่งเหยิงที่อยู่เหนือศีรษะ
 
“ พวกเจ้ารออยู่ตรงนี้ก่อนนะ ”
 
ดารีลว่า
 
“ ข้าชักจะไม่ไหวแล้ว ”
 
แล้วก็เดินตัวปลิวเข้าไปในคฤหาสน์
 
“ หมอนี่ฉลาดใช้เวทมนตร์นะ ”
 
อีเลียสชี้ไปรอบๆ
 
“ ถ้าเป็นผู้วิเศษคนอื่นอาจมองว่าแบบนี้ไร้สาระ   แต่สำหรับเขาคือการหาความสบายใจใส่ตัว ”
 
ดารีลกลับมาอีกครั้งด้วยชุดคลุมดำที่คุ้นเคย
เขานั่งหลังตรงด้วยท่าทีที่สุขสบายขึ้น
หลังจากนั้นก็แนะนำให้เด็กๆ ดื่มชาดอกไม้ที่สวยงามและมีกลิ่นหอมชื่นใจ
 
“ เหล่าสตรีนี่แต่งกายด้วยชุดรัดรูปกันเป็นปรกติหรือ ”
 
เขาหันไปถามเด็กหญิงทีนั่งอยู่อีกฝากหนึ่ง
 
“ พวกนางคงไม่ได้ตั้งใจรวมหัวกันกลั่นแกล้งข้าหรอกนะ   ทำเอาเกือบหายใจไม่ออกเลยทีเดียว ”
 
ฟีไลร่าก้มหน้างุดไม่กล้าตอบอะไร
ส่วนเลโอน่าเพียงแต่หัวเราะหึๆ ในลำคอ