โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากรับประทานอาหารเที่ยงเรียบร้อยแล้ว   เด็กๆ ก็ช่วยกันเขียนรายงานต่อจนเสร็จ   จากนั้นจึงออกไปนั่งเล่นที่หลังบ้านตรงหน้าคอกม้า   อากาศข้างนอกเย็นเฉียบแต่ทุกคนก็อยู่ในชุดคลุมตัวหนา

 

“ เรามาทำอะไรตรงนี้นี่ ”

 

อีเลียสถามปากสั่นคอสั่น

 

“ หิมะไม่ตกแล้ว   ออกมาตากแดดอย่างไรล่ะ ”

 

ฟีไลร่าตอบ

ดูเหมือนสองพี่น้องผมสีเงินจะไม่ค่อยเดือดร้อนกับอากาศที่หนาวเย็น

 

“ มีแดดก็ไม่ได้หมายถึงว่ามันจะอุ่นนะเพื่อนฝูง ”

 

โลธอร์ว่าบ้าง

เด็กชายร่างอ้วนห่อไหล่เบียดกันกับอีเลียส

 

“ ตอนอยู่ในปราสาทขาวพวกเราก็แช่กันในห้อง   ตอนนี้ได้ออกมาข้างนอกแล้ว   ก็ยังอยากอยู่ในห้องอีกหรือ   แสงแดดดีต่อร่างกาย   ทำให้กระดูกแข็งแรง ”

 

เลโอน่าว่า

นางหยิบแท่งไม้จุ่มลงไปในหิมะด้วยอาการเหม่อลอย

 

“ โรคระบาดที่เกิดขึ้นที่เมืองซีนาร์ยมันเป็นอย่างไรหรือ ”

 

“ ข้าไม่รู้หรอก ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตอบตามจริง

 

“ มันเกิดขึ้นเฉพาะกับเด็กๆ พวกเขากันคนที่ติดเชื้อออกข้าจึงไม่เคยได้เห็น   ไม่มีใครอยากไห้เด็กๆ เข้าไปใกล้   แต่ได้ยินมาว่าร่างกายคนป่วยจะเกิดตุ่มฝีหนอง   ข้าเองก็นึกไม่ออกเหมือนกันว่า   ถ้าต้องมีตุ่มพวกนั้นผุดขึ้นเต็มตัว   และข้างในตุ่มยังมีกิ้งกือตัวเป็นๆ ขดอยู่แล้วจะรู้สึกอย่างไรได้บ้าง ”

 

เด็กๆ ที่ได้ฟังต่างทำท่าขนลุก

 

“ ตอนนี้เมืองซีนาร์ยเป็นอย่างไรบ้างนะ ”

 

คาโอเรียพูดขึ้น

นางคิดถึงบ้านภาพสุดท้ายที่ได้เห็นนั้นน่าหดหู่ยิ่งนัก

 

“ ส่วนใหญ่แล้วถ้าไม่มาที่โอรีเวีย   ก็น่าจะอพยพไปทางตะวันตก   หนีให้ไกลจากเมืองคาเล ”

 

อีเลียสบอก

 

“ น่าเสียดาย   ท่านพ่อน่าจะสร้างบ้านเหมือนที่ซีนาร์ย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์พูดขึ้นบ้าง

เขารู้ว่าน้องสาวคิดอะไรอยู่

 

“ ข้าชักอยากจะเห็นด้วยตาตัวเองแล้วสิ   บ้านดอกเห็ดที่ว่า ”

 

ฟีไลราบอก

 

“ บางที ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เสนอ

 

“ มันอาจจะเกิดขึ้นก็ได้   ถ้าหากว่าข้าย้ายไปอยู่นอกเมืองและพวกเราร่วมมือกัน   ข้าเชื่อว่าต้องสร้างบ้านแบบนั้นได้แน่ ”

 

“ แล้วเราจะไปเอาหินมาจากไหนมากมายอย่างนั้น   ที่นี่ไม่ได้มีลำธารที่เต็มไปด้วยโขดหินแบบแม่น้ำคราย ”

 

คาโอเรียแย้ง

 

“ โธ่สาวน้อยข้าว่าต้องหาอย่างอื่นมาใช้แทนหินได้สิน่า ”

 

โลธอร์ว่า

เขามีท่าทีคึกคักเต็มที่หมู่บ้านของเขาทำเหมือง

เรื่องการก่อสร้างดัดแปลงนั้นพอทำไหว

 

เด็กๆ ต่างเริ่มวางแผนงานกันอย่างสนุกสนาน

แต่เลโอน่าดูท่าจะไม่เห็นด้วยกับแผนการที่ต้องออกไปนอกกำแพงเมือง 

เวลาล่วงเลยไปอย่างรวดเร็ว

จนเลโอน่าต้องเร่งให้กลับเพราะอากาศก็เย็นเยือกตามไปด้วย

 

“ พวกเจ้าน่าจะย้ายเข้าไปอยู่ในปราสาทตอนกลางคืนจะได้หาอะไรทำกันไง ”

 

โลธอร์เสนอ

 

“ ชอบกันนักนะเรื่องที่ต้องทำผิดกฎน่ะ   เจ้าเป็นหัวหน้าชั้นด้วยไม่ใช่หรือ   น่าจะทำตัวให้เป็นแบบอย่าง ”

 

เด็กสาวผิวเข้มมีสีหน้าไม่พอใจ

 

“ อะไร   ข้าไม่ได้อยากเป็นเสียหน่อย   เรื่องนี้โทษข้าไม่ได้ ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าเสนอตัวทำไม ”

 

อีเลียสสงสัย

 

“ มีคนถีบข้าออกไปน่ะ   แต่ช่างเถอะเรื่องมันเป็นแบบนี้แล้ว   ก็แค่ตามน้ำไปมีโอกาสเมื่อไหร่โดดขึ้นฝั่งทันที ”

 

“ ตกลงจะกลับกันได้หรือยัง   อากาศหนาวเย็นแบบนี้เดินทางค่ำๆ มืดๆ อันตรายพอสมควรนะสำหรับเด็กๆ ”

 

เสียงเลโอน่าเริ่มบูดบึ้ง

 

“ ข้ายังไม่อยากกลับนี่   ที่ปราสาทแทบไม่มีอะไรทำ   อีกอย่างข้าก็ไม่ได้เด็กขนาดนั้น   คงไม่แข็งตายระหว่างทางหรอก ”

 

ฟีไลร่าว่า

 

“ ถ้าอย่างนั้นเรามาท่องราตรีกันดีไหม   ข้าไม่ได้เดินเที่ยวในเมืองตอนกลางคืนมานานมาก   แต่จำได้ว่าครั้งแรกน่ะตื่นตาตื่นใจเป็นที่สุด   เราก็แค่เดินเท้ากลับปราสาทขาว   ระหว่างทางก็แวะหาของกินด้วย   แบบนี้ดีไหมล่ะฟีไลร่าจะได้ไม่เบื่อ   ส่วนเลโอน่าก็ไม่ต้องกังวลว่าจะกลับดึกเกินไป ”

 

โลธอร์เสนอ

 

“ มันจะดีหรือผู้คนพลุกพล่าน   อากาศก็หนาวเย็นแถมมืดอีกด้วย   ข้าว่ากลับห้องไปอ่านหนังสือไม่ดีกว่าหรือ ”

 

อีเลียสค้าน

 

“ แต่ข้าอยากไป   ฟิโลโซเฟอร์ไปด้วยกันไหมคาโอเรียด้วย   ส่วนใครรีบก็นั่งรถม้าโดยสารกลับไปก่อนเลย ”

 

ฟีไลร่าว่า

 

ตกลงฟิโลโซเฟอร์จึงออกไปพร้อมกับเพื่อนๆ

ส่วนคาโอเรียนางบอกว่าหนาว

ต้องการนั่งเย็บผ้าอยู่ข้างเตาผิงมากกว่า

 

พวกเขาออกย่ำไปบนถนนที่เริ่มมืดครึ้ม

ชายชราขี่ม้าสีน้ำตาลเริ่มจุดตะเกียงโคมตามเสาไฟข้างถนน

ร้านรวงต่างๆ เริ่มจุดตะเกียงเจ้าพายุที่หน้าร้าน

 

“ พูดถึงแสงไฟในเมืองก็สวยดีอยู่หรอก   แต่อากาศวันนี้มันหนาวชะมัด ”

 

อีเลียสว่า

เขาเป็นเด็กร่างผอมบางจึงดูเหน็บหนาวกว่าใคร

 

“ หวังว่าหิมะคงไม่ตกปุบปับนะ ”

 

เลโอน่าบ่น

นางเตะกองหิมะเล็กๆ ตามริมทางเดินเล่น

 

แสงไฟหลากสีส่องมากระทบเกร็ดน้ำแข็งส่องประกายงดงาม

 

“ ฟิลอซอากาศแบบนี้เจ้าอยากไปที่ไหน ”

 

โลธอร์ถามความเห็น

 

“ ข้าไม่รู้   ข้าเพิ่งย้ายมา   มีหลายอย่างยังไม่ลงตัว   ข้าเลยยังไม่ได้ไปสำรวจเมืองอย่างจริงจัง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตอบตามตรง

 

“ ถ้าอย่างนั้นตามข้ามามีร้านอร่อยๆ แนะนำ ”

 

เด็กชายร่างอ้วนว่า

 

“ ทั้งที่กินมาจนอิ่มจากบ้านฟิโลโซเฟอร์แล้ว   เจ้ายังคิดถึงแต่เรื่องอาหารอยู่หรือ ”

 

เลโอน่าท้วง

 

“ ก็แหม   แล้วไงล่ะ   ข้าแค่อยากเลี้ยงอะไรเล็กน้อยเป็นการตอบแทน   พอดีรู้จักร้านขนมอร่อยๆ บนถนนเส้นนี้พอดี ”

 

“ เจ้าก็อร่อยได้ทุกร้านนั่นแหละ ”

 

อีเลียลว่าบ้าง

 

“ ตกลงจะไปหรือไม่ไปล่ะ ”

 

โลธอร์ทำเสียงอุบอิบ

 

“ ไป ”

 

เด็กๆ ตอบพร้อมกัน

ถึงอย่างไรเด็กก็ยังเป็นเด็ก

ถ้าพูดเรื่องขนมหวานมีอันหันขวับกันทุกคน