โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

กาเอลเดินท่องไปตามป่าใหญ่อย่างเดียวดาย   เสื้อคลุมสีดำแถบแดงของเขากลืนไปกับแมกไม้และเงามืดอันลึกลับ   นานมาแล้วเขาเคยหลบหนีออกจากปราสาทเพื่อเข้าไปท่องเที่ยวในป่า   ช่วงเวลานั้นเขาคือเจ้าชายตัวน้อยๆ ที่ผู้คนต่างรักใคร่  
 
เขาเคยทอดกายลงบนผืนดิน   ปล่อยให้ฝูงสัตว์เข้ามารายล้อม   สิ่งมีชีวิตน้อยใหญ่ล้วนอยากใกล้ชิดเขา   แม้ดอกไม้ก็ยังบานสะพรั่งเพื่อต้อนรับการมาถึง
 
ในเวลานี้ทุกสิ่งทุกอย่างได้เปลี่ยนแปลงไปตามแสงแดดและสายลมที่ผันผ่าน   ใบหน้าที่เคยสดใสร่าเริงกลับเยือกเย็นลง   หัวใจที่งดงามอ่อนโยนบัดนี้ได้แข็งกระด้าง   ทุกย่างก้าวนำมาซึ่งความหวาดหวั่น   สัตว์ทั้งหลายหลบเร้นหายไป   แม้แต่ฝูงแมลงก็ยังต้องเงียบเสียงลง
 
 
ร่างสูงสง่าได้มาหยุดบนโขดหินก้อนหนึ่ง  
เขานั่งลงจ้องมองไปยังร่างไร้วิญญาณของเล่าทหารอารักขา
ตรงลานกว้านนั้นเต็มไปด้วยเศษชิ้นส่วนเนื้อมนุษย์
และกลิ่นเลือดที่คาวคลุ้ง
 
“ นึกไม่ถึง   พวกอสูรกายจะทำเลอะเทอะได้ถึงเพียงนี้   ต้องเสียเวลาเก็บกวาดอีกไม่น้อยเลย   หรือเจ้าคิดว่าอย่างไร ”     
 
กาเอลเอ่ยขึ้นมาลอยๆ ท่ามกลางความว่างเปล่า
 
“ จะต้องเก็บกวาดไปใยความตายนั้นงดงามยิ่งนัก   ปล่อยเอาไว้แบบนี้เถอะ   อย่างน้อยสัตว์ป่าจะได้ดื่มกิน ” 
 
เสียงหวานหยาดเยิ้มตอบรับมาจากด้านหลัง
พร้อมกับการปรากฏขึ้นของสตรีนางหนึ่ง
 
หญิงสาวนั้นผิวขาวหมดจดริมฝีปากอวบอิ่มได้รูป
และมีผมสีดำเงาเป็นประกาย
 
กาเอลหันกลับไปมองพลางยืดกายขึ้น
สตรีนางนั้นเคลื่อนใกล้เข้ามา
 
ด้วยเรือนร่างกลมกลึงสมส่วนในเสื้อผ้าอาภรณ์สีแดงสดที่รัดรึง
กับคอเสื้อคว้านลึกจนถึงเนินอวบอิ่ม
 
ทำให้ทุกการเคลื่อนไหวนั้นเย้ายวนชวนลุ่มหลง
แค่เพียงการปรายตามองเพียงปราดเดียว
ก็มีอำนาจเพียงพอที่จะทำให้บุรุษผู้มัวเมาในราคะต้องคุกเข่าลง
และวิงวอนขอความเมตตา
 
แต่กาเอลกลับยังนิ่งเฉย
หัวใจของเขาด้านชาเกินกว่า
ความอ่อนหวานและงดงามใดจะสามารถปลอบประโลมได้
 
“ เอลานอสก็ไม่ได้แย่อย่างที่เจ้าว่าไว้   วันนี้เขาทำได้ดีทีเดียว ”
 
บุรุษหน้ากากเหล็กกล่าว
 
“ สำหรับคนขี้ขลาดเช่นเขาก็ถือว่าพอใช้ได้   แต่คนที่จัดได้ว่าไร้ที่ติ   ข้ายกให้เจ้าเป็นที่หนึ่ง ”
 
สตรีชุดแดงว่า
 
“ ข้าเคยทำให้ผิดหวังด้วยหรือ ”
 
“ แน่นอนว่าไม่และข้าประทับใจเจ้ามาก   วันนี้คงต้องมีการตบรางวัลแล้วล่ะ ”
 
“ ส่วนเจ้าชายเอลานอสเอง   ถ้ามีแรงผลักดันมากพอเขาก็ทำได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ”
 
หนุ่มน้อยร่างสูงบอก
 
“ แล้วเจ้าล่ะมีแรงผลักดันมากเท่าไหร่   ข้าอยากรู้เสียจริง ”
 
นางเริ่มเดินไปรอบๆ กายของเขา
ไล้ฝ่ามือผ่านแผ่นหลังลากเลื้อยขึ้นมาบนไหล่
ก่อนจะหยุดลงที่กลางอก
 
“ ทำให้คิดถึงบรรยากาศเก่าๆ   นานมาแล้วที่ซาเหวจลอร์ดจากข้าไป   แต่เจ้าทำได้ดีกว่าเขามากนัก   ข้ารอวันเช่นนี้มานานเหลือเกิน   วันที่จะได้เดินเคียงข้างกัน   ในคืนและวันอันมืดมิด ”
 
“ ถ้าหวังจะให้ข้าเป็นซาเหวจลอร์ดคนที่สองล่ะก็   ลืมไปได้เลย   ข้าจะไม่เป็นใครทั้งนั้น   เว้นแต่ตัวของข้าเอง ”
 
กาเอลเสียงเย็น
 
“ โอ๊ว!   ก็ไม่แน่หรอกหนุ่มน้อย   บางทีเจ้าอาจติดใจก็ได้   ใครจะรู้ ”  
 
สตรีผู้มากด้วยเสน่หามายากล่าว
นางลากนิ้วเรียวยาวจากทรวงอกผ่านลำคอล่วงเลยไปจนถึงปลายคาง
 
กาเอลเงยหน้าขึ้นช้าๆ ตามแรงบังคับ
ซึ่งอันที่จริงแล้วเขาก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
 
สตรีชุดแดงเห็นดังนั้นก็ยิ้มด้วยความพึงพอใจ
นางเอื้อมมือไปดึงหมวกฮู้ดและปลดชุดคลุมของบุรุษตรงหน้าออก
 
 กาเอลชำเลืองมองเสื้อคลุมตัวยาวที่หล่นลงไปกองกับพื้น
ขณะกำลังเอ่ยปากประท้วงเขาก็ถูกผลักลงไปในกองใบไม้เสียก่อน
 
หนุ่มน้อยรูปงามพยายามพลิกตัวกลับเพื่อยันกายขึ้น
แต่ก็เหมือนจะช้าเกินไป
ร่างของเขาถูกรวบและเหวี่ยงกลับลงไปอีกครั้ง
เศษใบไม้แห้งสีแดงสดปลิวกระจาย
 
สตรีนางนั้นนอนอยู่แนบชิดร่างของเขา
มือข้างหนึ่งกดไหล่เอาไว้แนบพื้น
 
ในยามที่กาเอลยืนอยู่ลำพังเขาดูสูงใหญ่พอสมควร
แต่เขาก็ยังเป็นเพียงหนุ่มน้อยวัยสิบห้า
 
เมื่อต้องมาอยู่ในเงื้อมมือของสตรีที่เติบโตเต็มวัยเต็มอายุ
อีกทั้งยังมากด้วยอารมณ์เสน่หา
 
เขาก็กลายเป็นเด็กน้อยที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสาในทันที
แม้แต่หน้ากากโลหะสีดำที่สวมปิดบังใบหน้า
ก็ไม่อาจคงความน่ากลัวได้อีกต่อไป
 
“ คิดจะทำอะไรน่ะ ”
 
กาเอลกัดฟันถาม
 
“ แหมเด็กฉลาดอย่างเจ้า   จะเดาไม่ออกเลยเชียวหรือ   ข้าไม่เชื่อหรอก ”
 
“ กลางป่ากลางเขานี่นะ ”
 
“ ใช่ ”
 
เสียงนางเย้ายวน
 
“ รายรอบด้วยซากศพเกลื่อนกลาดแบบนี้ ”
 
กาเอลท้วง
 
“ แน่นอน   ทั้งหมดได้รับเกียรติให้เป็นพยานของสองเรา ”
 
“ เจ้านี่มันวิปริตของแท้เลย ”  
 
“ บุรุษก็ปากร้ายเหมือนกันนั่นแหละ   โดยเฉพาะพวกที่คำพูดไม่ตรงกับใจ ”
 
สตรีแสนงามพูดจาเย้าแหย่
 
เมื่อเห็นว่าว่าอีกฝ่ายไม่ได้มีอาการขัดขืนอีกต่อไป
อีกทั้งยังนอนราบลงกับพื้นด้วยท่าทียอมจำนน
 
นางจึงเคลื่อนกายขึ้นไปบนร่างของเขา
มือเล็กๆ ดูบอบบางนั้นป่ายปัดเอาเศษใบไม้ออกไปอย่างเบามือ
 
กาเอลรับรู้ถึงน้ำหนักของหญิงสาวที่ทาบทับลงมาบนร่าง
เขาสูดลมหายใจเฮือกสองมือกำเศษใบไม้เอาไว้แน่น
 
สตรีชุดแดงสังเกตเห็นปฏิกิริยาตอบโต้ของเขาก็อมยิ้มด้วยความเอ็นดู
 
“ โถเด็กน้อย   ใยถึงได้กลัวขนาดนั้น   ไม่เป็นไรนะข้าจะระวังไม่ไห้เจ้าต้องบาดเจ็บ   หรือมีร่องรอยฟกช้ำอันใด ”
 
กาเอลไม่ตอบ
เขาหลับตาลงเพื่อหลบหนีจากแววตาหิวกระหายนั้น
เหมือนว่าหนุ่มน้อยจะยอมรับชะตากรรมได้แล้ว 
 
สตรีผู้เลอโฉมเลื่อนกายสูงขึ้นมาอีก
นางใช้นิ้วเกลี่ยเส้นผมสีเข้มให้ออกไปพ้นใบหน้า
แล้วก้มลงประทับริมฝีปากสุดเย้ายวนลงบนหน้ากากของเขา
 
กาเอลได้แต่ขบกรามแน่นด้วยอารมณ์สับสนอลหม่าน
 
“ ไม่จำเป็นต้องกดดันตัวเองขนาดนั้น   ปล่อยวางเสียบ้าง   ฟังเสียงหัวใจของเจ้าสิ   เต้นแรงจนแทบจะทะลุออกมานอกอกอยู่แล้ว   ข้าน่ะต่อให้ระมัดระวังเพียงใดแต่หากเจ้ายังฝืนอยู่อย่างนี้   ก็คงได้เจ็บตัวบ้างล่ะ   ฉะนั้นจงเป็นเด็กดีและเชื่อใจข้า   ไม่นานหรอกเดี๋ยวมันก็จบลงแล้ว ”
 
เสียงหวานหยาดเยิ้มปลอบประโลมอยู่ข้างหู
 
หนุ่มน้อยผู้ถูกบังคับให้นอนราบอยู่บนพื้นจึงเงยหน้าขึ้น
เผยให้เห็นลำคอแข็งแกร่งแต่ขาวเนียนเรียบน่าสัมผัส
 
“ ข้าอยากให้เจ้าเป็นเด็กดีของข้าแบบนี้ทุกวันจัง ”