โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เมื่อเดินไปถึงหน้าประตูห้องส่วนตัวของครูใหญ่วีแกน   ดารีลก็ยกห่วงทองเหลืองขึ้นเคาะ   ประตูบานนั้นทำจากไม้โอ๊คสีน้ำตาลทอง   มองดูเรียบเนียนไร้ที่ติ     
 
“ เปิดอยู่แล้ว ”
 
มีเสียงอู้อี้ลอดออกมา
เขาจึงเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป
ในห้องนั้นมืดสลัวดารีลถึงกับยกมือปิดปากปิดจมูก
เมื่อกลิ่นบางอย่างพุ่งเข้ามาปะทะ
 
“ นี่ท่านเผากำยานอยู่หรือไง ”
 
หนุ่มน้อยพ่อมดเดินไปกระชากฝ้าม่านพร้อมกับเปิดหน้าต่างออก
ปล่อยให้แสงสว่างและสายลมไหลเข้ามา
 
“ ข้าเปล่าเสียหน่อย ”
 
วีแกนว่า
 
“ ใครให้กำยานมามันมีพิษหลอนประสาทแบบอ่อนๆ ”
 
เขาถามย้ำ
 
“ นี่เจ้าคิดว่าข้าโกหกงั้นหรือ ”
 
ดารีลหรี่ตาดูคู่สนทนาแล้วส่ายหน้า
 
“ นึกแล้วว่าท่านต้องดื่ม ”
 
เขาว่าพลางรวบทั้งขวดและแก้วเหล้าปาเข้าผนังหินอ่อนแตกกระจายเกลื่อน
 
“ นั่นแพงมากเลยนะ ”
 
ครูใหญ่อุทาน
 
“ ข้าเคยบอกแล้วว่าจะไม่คุยกับคนเมา   ท่านดื่มได้แต่ไม่ใช่เวลาที่เรียกข้ามา ”
 
เขาว่าแล้วหมุนกายนั่งบนเก้าอี้ตัวหนึ่ง
ผายมือไปทางชายร่างอ้วนด้วยท่าทีเชื้อเชิญ
 
“ มีอะไรว่ามา ”
 
ครูใหญ่เดินหมุนกระสับกระส่ายแล้วนั่งกระแทกลงบนเก้าอี้ตรงข้ามเขา
 
“ เจ้าก็เห็นแล้วในที่ประชุม ”
 
วีแกนถอนหายใจหนัก
 
“ ว่า ”
 
ดารีลเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่ง
 
“ คนพวกนั้นใส่ความเจ้าและเหยียดหยามข้า ”
 
ดารีลเป็นฝ่ายถอนหายใจบ้าง
 
“ สิ่งที่ข้าบอกท่านเสมอคือ   ถ้าได้นั่งอยู่ตรงนั้นก็อย่าได้ใส่ใจเรื่องเล็กน้อย   คำพูดเผ็ดร้อนของโธรินจงปล่อยไปเสีย   อย่างน้อยก็ไม่มีใครให้ราคา ”
 
“ นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ”
 
วีแกนสวนทันที
 
“ คนพวกนั้นตั้งใจโจมตีเรา   เพราะเราแตกต่างเราไม่เหมือนพวกเขา   ทั้งหมดจึงต่อต้านเรา ”
 
เขาแผดเสียงหน้าแดงก่ำ
 
“ มันถือว่าเป็นเลือดบริสุทธิ์   ส่วนเราเป็นครึ่งพันธ์ชั้นต่ำถึงได้เหยียดหยามเรา   ทั้งที่เรามีเลือดของนักเวทย์แต่ไม่ได้รับการยกย่องอย่างเท่าเทียม ”
 
“ ข้าว่าท่านใช้อารมณ์พูดมากเกินไปแล้ว   เอาอย่างนี้ท่านชงชาให้ข้าหน่อยชาแบบที่ข้าสอนท่านน่ะ   ใช้เตานั่นได้หรือเปล่า ”
 
อยู่ๆ ดารีลก็เปลี่ยนเรื่อง
เขาชี้ไปที่เตาโลหะบนนั้นมีหม้อใบเล็กเดือดปุดๆ
วีแกนที่กำลังงุนงงเพราะปรับอารมณ์ไม่ทันจึงพูดว่า
 
“ ได้   ได้สิ   ไม่มีอะไรสำคัญในหม้อนั้นหรอก ”
 
วีแกนยกหม้อดินเผาลงแล้วเปลี่ยนเป็นกาทองเหลือง
 
“ ถามหน่อยนั่นหม้ออะไรกลิ่นมันพิกล ”
 
ดารีลว่าพลางลุกมานั่งใกล้ๆ
 
“ ข้าพยายามปรุงยาตามแบบที่เจ้าใช้รักษาคนเป็นโรคระบาดที่เมืองซีนาร์ย ”
 
“ ไม่ใช่ละ ”
 
ดารีลใช้ช้อนก้านยาวตักตัวยาขึ้นมาดูใกล้ๆ
 
“ จะบอกว่าขี้ขลาดก็ได้แต่ลักษณะนี้ข้าไม่กล้าชิม ”
 
“ ข้าชิมไปแล้ว ”
 
ดารีลถึงกับผงะเมื่อได้ยินดังนั้น  
 
“ ทั้งที่กลิ่นไม่น่าไว้วางใจอย่างนี้นี่นะ ”
 
เขาตักสิ่งที่อยู่ในหม้อใส่ลงในถาดแล้วเกลี่ยดู
 
“ ตัวยาก็ไม่มีอะไรแปลกนี่นา   แล้วส่วนที่เปื่อยยุ่ยไปนี่คืออะไร   ใช่เห็ดเบรมสโตนหรือเปล่า ”
 
“ ข้าหาเห็ดอย่างที่เจ้าบอกไม่ได้   เลยใช้เห็ดอย่างอื่น   ที่มีสีเหลืองเหมือนกันแทน ”
 
“ เห็ดอะไร   เก็บจากที่ไหนล่ะ ”
 
ดารีลสงสัย
 
“ ข้าไม่รู้ชื่อ   เห็นขึ้นอยู่ตามขอบหลุมศพเลยเก็บมา ”
 
“ เอาจริงดิ ”
 
เด็กน้อยทำตาปริบๆ แบบไม่อยากเชื่อหูตัวเอง
เขาตักยาขึ้นจิบอึกหนึ่งแล้วรีบคายทิ้ง
 
“ เป็นพิษจริงด้วย   เอาล่ะข้าต้องเตือนท่านแล้ว   การปรุงยามันง่ายก็จริงแต่ท่านต้องเข้มงวดเรื่องวัตถุดิบ   ถ้าพลาดแม้แต่ตัวเดียวยาก็จะเปลี่ยนสรรพคุณทันที   ว่าแต่ท่านดื่มเข้าไปนานเท่าไหร่แล้ว ”
 
“ ก่อนเข้าประชุม ”
 
วีแกนตอบ
 
“ ถึงว่าท่านดูเลอะเลือน ”
 
ดารีลหยิบแก้วทรงสูงสำหรับดื่มวายขึ้นมาสองอัน
หยดน้ำจากขวดแก้วใบเล็กลงสามหยดไปส่งให้ครูใหญ่ใบหนึ่ง
และของเขาใบหนึ่ง
 
“ มาชนแก้วดื่มให้สำหรับความไร้เดียงสาของพวกเรา ”
 
หนุ่มน้อยนักเวทบอก
 
“ มันคืออะไร ”
 
ครูใหญ่วีแกนสงสัยแต่เขาก็ยอมดื่มแต่โดยดี
 
“ ยาถอนพิษ   เห็ดที่ท่านนำมามันคือเห็ดเทียนไขศพ   โชคดีที่ท่านหยิบดอกสีเหลืองถ้าหยิบสีเหลืองขอบดำแล้วล่ะก็ ”
 
เขาว่าพลางกลับไปนั่งเก้าอี้ตัวเดิม
 
“ ให้ตายสิข้าคิดว่าได้กลิ่นกำยานจริงๆ นะ   แน่ใจว่าไม่ได้เผลอเทลงในหม้อต้มยา ”
 
ดารีลยังข้องใจ
 
“ ข้าไม่ได้จุด   ถ้าไม่เชื่อก็ค้นห้องของข้าได้เลย   ว่าแต่เจ้าไม่ชอบกลิ่นกำยานหรือความจริงก็หอมดีออก ”
 
“ เปล่า   มันไม่ใช่กำยานแบบปรกติอาจมีคนกำลังเล่นตลก   ท่านไม่ได้กลิ่นหรือไง ”
 
“ ไม่รู้สิ   แต่ตอนนี้ข้ารู้สึกมึนๆ   คงโดนพิษเข้าให้แล้ว ”
 
วีแกนบอกด้วยน้ำเสียงตระหนก
 
“ อ้อ   นั่นมันผลจากการดื่มสุราต่างหาก   ช่างเถอะตอนนี้กลิ่นจางไปมากแล้ว   บางทีข้าอาจกังวลเกินเหตุ   ตอนนี้น้ำกำลังเดือดได้ที่   เรามาดื่มชากัน ”
 
ดารีลชวน
พลางขนชุดถ้วยชางาช้างออกมาจากตู้  
 
“ ข้าไม่ชงชาของเจ้าล่ะ   เพราะข้ามีนี่ ”
 
วีแกนหยิบห่อกระดาษจากชั้นบนสุดของตู้ลงมา  
ตอนนี้เขามีสีหน้าดีขึ้นแล้ว
 
“ ชาจากยอดเขาสูงราคาแพงระยับเหมาะสำหรับคนมีระดับ   เก็บเกี่ยวได้ปีละครั้ง   และส่วนใหญ่ถูกจองหมดก่อนจะออกจากถิ่นกำเนิดเสียด้วยซ้ำ ”
 
เจ้าของห้องโอ้อวดอย่างภาคภูมิใจ
 
ดารีลแกะห่อกระดาษออกดู
ใบชาแห้งสีเขียวซีดจางจนแทบจะเป็นสีขาวกองอยู่ในนั้น
เขาหยิบใบนึ่งขึ้นมาดมแล้วขมวดคิ้วให้กับปริมาณที่น้อยนิด
 
“ เป็นอย่างไรบ้าง ”
 
ครูใหญ่ถามพลางถูมือด้วยสีหน้าคาดหวัง
 
“ ไม่รู้สิ ”
 
คนอ่อนวัยกว่าหยิบชาใส่ถ้วยสองถ้วยแล้วเติมน้ำจากกาทองเหลือง
จากนั้นเลื่อนถ้วยชามาที่ขอบโต๊ะ  
จรดจมูกลงสูดไอร้อนที่ระเหยขึ้นมาแล้วกระตุกยิ้มแปลกประหลาด
 
“ ไม่ดีหรือ ”
 
ครูใหญ่มีท่าทีผิดหวัง
 
“ แต่นี่ของหายากและราคาแพงสุดๆ เลยนะ ”
 
“ อย่าเพิ่งสิข้าแค่ไม่ชินกับของแบบนี้   หมายถึงข้าเคยดื่มเฉพาะชาที่ปรุงแล้ว ”
 
ว่าแล้วหนุ่มน้อยก็ยกถ้วยขึ้นจิบ  
คราวนี้เขากัดริมฝีปากมุมขวา  
ช้อนตาขึ้นไปมองครูใหญ่ด้วยแววสงสัย
 
ครูใหญ่ยกชาของตัวเองขึ้นจิบบ้าง
 
“ ไม่มีสี   ไม่มีกลิ่น   ไม่มีรส   ให้ตายสิข้าจ่ายสิบเหรียญทองเพื่อสิ่งนี้ ”
 
ดารีลอมยิ้มแก้มป่องขณะจิบชาไปเรื่อยๆ
 
“ ชาร้อนๆ นี่ดีจริงๆ เราดื่มเพื่อสุขภาพมากกว่าความอภิรมย์ ”
 
“ เจ้าประชด ”
 
วีแกนเสียงขุ่นและเริ่มทำหน้างอ
 
“ ข้าเปล่า   ชานี่มาจากเทือกเขาแถบไอโอเนีย   ของแบบนี้ใช้เป็นสมุนไพรมากกว่าจะชงดื่มเป็นของว่าง   เห็นได้ชัดว่าพวกเราร่ำรวยล้นฟ้า   ถึงได้เอาของล้ำค่ามาละลายน้ำร้อนเล่นอย่างนี้ ”
 
ดารีลบอก
 
“ เออจริงสิข้าพบนี่ ”
 
วีแกนนึกขึ้นได้
เขายื่นสมุดปกหนาสามเล่มให้ดารีล
มันเก่าแก่เสียจนราสีเขียวขึ้นลามไปทั่ว
 
“ ข้าค้นพบมันที่ห้องใต้ดินที่บ้านเก่าแต่ข้าอ่านมันไม่ออก   เจ้าคิดว่าเป็นตำราประเภทไหน ”
 
“ ข้าเองก็อ่านไม่ออกแม้จะดูคุ้นตาอยู่บ้าง   คงต้องพยายามแกะตัวอักษรดู   หนังสือพวกนี้เป็นอักษรโบราณ ”
 
ดารีลเปิดหนังสือทีละหน้าละอองเชื้อราก็ฟุ้งกระจาย
สายตากวาดดูตัวหนังสืออย่างละเอียดแล้วสีหน้าก็แสดงความเศร้าหมองออกมา
 
“ ข้าว่าสิบปีที่ผ่านมาเจ้าอ่านหนังสือจนหมดทั้งโอรีเวียแล้วมั้ง   ว่าแต่เจ้าจะเอาหนังสือพวกนี้ไปทำไม ”
 
ครูใหญ่วีแกนว่าพลางส่งเสียงไอเพราะเขาแพ้ฝุ่น
 
“ กฎข้อแรกของการเป็นพ่อมดคือความรอบรู้   ท่านต้องหัดอ่านให้มากกว่านี้   ถ้าข้าไม่มีหนังสือที่จะอ่านแล้วข้าคงหนีไปเมืองอื่นเพื่อตามหาหนังสือเล่มใหม่   ว่าแต่ท่านได้หนังสือนี่มาอย่างไร ”
 
“ ข้าก็บอกแล้วว่าค้นมาจากห้องใต้ดิน   พ่อของข้าเคยเป็นบรรณลักษณ์ห้องสมุดประจำเมืองโอรีเวีย   คิดว่าคงเป็นหนังสือเก่าที่ถูกโละทิ้ง   เขาเป็นคนหัวเก่าน่ะคงเสียดายเลยแอบเก็บไว้ ”
 
วีแกนตอบ
 
“ แน่ใจนะว่าทั้งหมดมีเท่านี้ ”
 
“ ก็แหงสิข้ารื้อจนห้องกระจุยหมดแล้ว   ทำไมล่ะเจ้าชอบหรือ   บางทีข้าอาจหาได้อีกจากร้านขายของเก่า ”
 
“ อย่าทีเดียวเชียว ” 
 
ดารีลเสียงเครียด
 
“ ข้านึกออกแล้ว   มันคือตำรามนต์ดำ   ตัวหนังสือพวกนี้มีลักษณะเฉพาะ   มองเป็นอย่างอื่นไม่ได้เลย   ถ้าเกิดวาลานรู้ว่าท่านมีหนังสือแบบนี้เกิดเรื่องใหญ่แน่ ”
 
วีแกนได้ยินดังนั้นก็หน้าซีด
 
“ แล้วห้องสมุดแห่งโอรีเวียมีของแบบนี้ได้อย่างไร ”
 
ครูใหญ่ร่างอ้วนถาม
 
“ นั่นแหละที่ข้าสงสัย   บางทีโอรีเวียกับเมืองคาเลอาจเคยมีความสำพันธ์ที่ดี   แต่เราคงหาความจริงเรื่องนี้กับวาลานไม่ได้ ”
 
“ แล้วเราจะทำอย่างไรกับพวกมัน   เผาทิ้งดีไหมก่อนที่ใครจะมาเห็น ”
 
วีแกนชี้ที่หนังสือด้วยท่าทีวุ่นวายใจ
หนุ่มน้อยจ้องมองอย่างใช้ความคิด
 
“ อย่าเพิ่งเลย ”
 
เขาตอบ
มือก็ปิดหนังสือลง
 
“ ข้าจะเก็บไว้เอง ”
 
“ มันจะไม่สร้างความลำบากให้เจ้าภายหลังหรือ   ข้ารู้ว่าเจ้าชอบหาความรู้   แต่นี่มันบ้ามาก   ถ้าวาลานรู้เข้านี่ถึงตายเลยนะ ”
 
วีแกนแย้ง
 
“ มีบางคนใช้มนต์ดำในโอรีเวีย   เป็นคาถาเก่าแก่ยากที่จะรับมือ   ข้าคิดว่าหนังสือพวกนี้สามารถช่วยข้าได้ ”
 
“ หมายถึงเจ้าจะเข้าสู่สายมืดเหมือนหมอนั่น ”
 
วีแกนทำท่าขนลุก
ดารีลได้แต่หัวเราะ
 
“ พลังของมนต์ดำมีลักษณะตายตัว   ใช่ว่าแค่อ่านตำราแล้วจะทำได้   มันเกี่ยวข้องกับสายเลือดด้วยจึงยากที่คนภายนอกจะเข้าถึง   นั่นเป็นเหตุให้ผู้ใช้มนต์ดำมีจำนวนน้อยมาก   ข้าแค่อยากศึกษาอย่างน้อยก็เพื่อให้รู้ลักษณะการโจมตีของมนต์ดำ   แต่ที่ข้าทำได้อย่างแน่นอนคือการปรุงยา   หวังว่าในสามเล่มนี้คงมีสักเล่มนะที่ใช่ ”