โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ชายหนุ่มดึงลูกๆ และภรรยาให้ออกมาพ้นจากความแออัดนั้น   เมื่อเลี้ยวออกจากทางสายหลักผู้คนก็บางตาลง   ดูเหมือนว่าคนส่วนใหญ่กำลังมุ่งไปข้างหน้าในขณะที่พวกเขาเดินย้อนกลับหลัง   คาโอเรียเดินพลางกระโดดพลางโดยมีตะกร้าเปล่าแกว่งอยู่ในมือข้างหนึ่ง  

 

“ ป่านนี้กระต่ายลูคงหิวแย่แล้ว ”

 

นางว่า

 

“ ไม่หรอกก่อนออกมาแม่ทิ้งหัวผักกาดขาวให้ตั้งสองหัวแหนะ ”

 

“ ลูคงไม่หิวแต่ที่หิวคงเป็นเจ้าเสียมากกว่า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าพลางหลิ่วตาให้น้องสาว

เด็กหญิงตอบโต้โดยการเหวี่ยงตะกร้าเข้าใส่

คนเป็นพี่ก็วิ่งหนีไปรอบๆ กระโปรงบานพองสีครีมของคาโลไรน์

 

“ พอได้แล้วทั้งสองคน ”

 

นางเตือนด้วยรอยยิ้ม

 

“ โตๆ กันแล้วนะ   อีกอย่างที่นี่ไม่ใช่กลางทุ่งหญ้า   พวกเจ้าสนุกเกินไปแล้ว ”

 

“ ก็ดูเขาพูดเข้าสิ ”

 

คาโอเรียยังอารมณ์ขุ่น

และพี่ชายก็เอาแต่แลบลิ้นยั่ว

 

“ มานี่ฟิโลโซเฟอร์ ”

 

อาเธอร์ว่าพลางดึงแขนเขาไว้

 

“ อย่าทำให้น้องอารมณ์บูดแต่เช้าเลย ”

 

“ ท่านพ่อเหตุใดพ่อมดจึงเป็นผู้พิทักษ์หน้ากากทองไม่ได้ ”

 

เด็กชายถามขึ้นเมื่อคิดถึงคำพูดของชายเมื่อครู่

 

“ ไม่ใช่ไม่ได้ตำแหน่งผู้พิทักษ์หน้ากากทองนั้นเป็นขั้นสูงสุดของผู้กล้า   แต่ก็ยังต่ำกว่าผู้ใช้เวทมนตร์ฝึกหัดอยู่ดี   ดังนั้นจึงเป็นเรื่องยากที่พวกเขาจะลดตัวลงมา   อีกอย่างความสามารถของพวกเขาก็เหมาะที่จะทำสิ่งอื่นที่เป็นประโยชน์มากกว่า   น่าแปลกที่ข้ามั่นใจว่าคนๆ นั้นต้องเป็นพ่อมด   แต่เขาเอาหน้ากากทองของผู้พิทักษ์มาสวมทำไม   ประหลาดแท้ ”

 

“ คงเป็นคนพิลึกหล่ะมั้ง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ ข้ารู้ว่าเขาเป็นใคร ”

 

“ ตายจริง   มาอยู่นี่ไม่ทันไรรู้จักคนไปทั่วแล้วหรือ   ร้ายจริงนะเรา ”

 

คนเป็นแม่ล้อ

 

“ ก็ข้าบอกแล้วไงว่าจะหาเพื่อนในเมืองโอรีเวียให้ได้ ”

 

“ แล้วได้หรือยังล่ะ ”

 

คาโอเรียถามบ้าง

 

“ เกือบแล้วเหลืออีกนิดหน่อย ”

 

เด็กชายพลัดถิ่นตัวน้อยตอบแล้ววิ่งขึ้นบ้าน

 

 

หลังจากฟ้ามืดแล้วอาเธอร์ก็เดินนำไปตามถนน   ในครั้งนี้เขาตั้งใจเดินตามถนนสายรองเพื่อว่าจะให้เด็กๆ ของเขาได้ชมแสงสีในยามราตรี   ถึงแม้ด้านนอกจะสว่างไสวแต่ชายหนุ่มก็ถือตะเกียงโคมติดมือมาด้วย   ตามอาคารบ้านเรือนล้วนประดับตกแต่งด้วยเทียนไขและโคมหลากสี   คาโลไรน์เดินรั้งท้ายมาติดๆ นางไม่อยากให้ลูกๆ คลาดจากสายตา   ค่ำคืนนี้ผู้คนต่างเนืองแน่นกันอยู่รอบๆ อนุสาวรีย์แห่งภราดรภาพ   นั่นเป็นเพราะว่าวันนี้เป็นวันครบรอบการก่อสร้างอนุสาวรีย์   ผู้คนจากทั่วสารทิศต่างเดินทางมาสักการะและร่วมพิธีเฉลิมฉลอง

 

ฟิโลโซเฟอร์เดินเตร่ไปทั่วอย่างตื่นตาตื่นใจ   ไม่เหมือนกับคาโอเรียที่เอาแต่เกาะแขนมารดาแน่น   นั่นเป็นเหตุให้เขาพลัดลงในฝูงชนอีกครั้ง     เด็กชายเดินมุ่งไปข้างหน้าโดยไม่คิดวาดกลัวอะไรเพราะเขามั่นใจว่าทางจะสามารถหาทางกลับบ้านเองได้   เมื่อครั้งอยู่ที่ซีนาร์ยเขาออกจากบ้านในยามค่ำคืนตามลำพังบ่อยไป

 

ตลอดสองข้างทางมีการละเล่นต่างต่างมากมาย   ร้านเล็กๆ ก็วางซุ้มขายของกันแน่นขนัด   บางครั้งก็มีผู้ใหญ่ใจดีซื้อขนมและของเล่นเด็กแจกคนทั่วไปที่เดินผ่านไปผ่านมา   แต่เด็กชายผู้พลัดถิ่นก็ไม่ได้เข้าไปรับแจกสิ่งเหล่านั้น   จนกระทั่ง

 

“ พ่อหนูน้อย ”

 

เสียงหวานรื่นหูดังมาจากขางทาง  

ฟิโลโซเฟอร์จึงหันไปมอง

ที่นั่นมีหญิงสาวหน้าตาสะสวยในชุดคลุมแดงกับเครื่องประดับหรูหรานั่งอยู่

โต๊ะหินสีดำตรงหน้าของนางเต็มไปด้วยผลไม้หลากชนิด

 

“ เลือกเอาสักอย่างสิของหวานทั้งนั้นเลย ”

 

นางผายมือไปยังกองผลไม้สดสวยบนโต๊ะ

 

“ หยิบเอาเท่าที่อยากได้เลยนะ ”

 

นางคะยั้นคะยอเมื่อเห็นเขาลังเล

 

“ แต่ข้าไม่มีเงินติดตัวมาด้วย ”

 

เด็กชายพูดปด

เพียงเพราะเขาไม่อยากรับของจากคนแปลกหน้าในเวลาที่อยู่ลำพัง

โดยเฉพาะคนที่ใจดีกับเขาโดยไม่รู้สาเหตุ

 

“ ต๊าย!   น่าสงสารจริงเด็กน้อยของข้า ”

 

นางว่าพลางหยิบเหรียญทองออกมาวางบนโต๊ะ

มันส่องประกายระยิบระยับล้อแสงไฟ

 

“ หนึ่งเหรียญแลกกับหนึ่งจุ๊บตกลงไหม ”

 

สตรีแสนงามขยิบตาให้ด้วยท่าทีล่อลวง

เด็กชายก้าวถอยหลังไปหนึ่งก้าวพลางส่ายหน้าระรัว

 

“ ไม่เอาน่า   กล้าๆ หน่อยพ่อคนดีกลัวคุณแม่มาเห็นหรืออย่างไร ”

  

เสียงนั้นทั้งยั่วยวนและท้าทาย

ฟิโลโซเฟอร์จึงเอื้อมมือไปยังแอปเปิลผลหนึ่ง  

ทันใดนั้นเขาก็รู้สึกถึงแรงกระชากจากด้านหลัง

ที่ฉุดดึงจนตัวเซถลา

 

“ เด็กคนนี้มากับข้า ”

 

เสียงเรียบเย็นเฉียบขาดแต่ทว่านุ่มละมุนคุ้นหูดังขึ้น

พร้อมกับกลิ่นหอมประหลาดฟุ้งกระจายราวกับดอกไม้ลึกลับ

เด็กชายทำตาโตเขารู้ว่านั่นคือคนที่เขาหวังจะพบในคืนนี้

 

“ แล้วกันข้าก็หวังดีกลัวว่าเด็กจะหิว ”

 

นางยังฉอเลาะไปเรื่อยแต่ดารีลไม่สนใจฟัง  

เขาดึงฟิโลโซเฟอร์ออกมาห่างๆ

 

“ นี่ๆ เจ้าจะทำแบบนี้กับข้าไม่ได้นะ   ราวกับว่าข้าเป็นแม่มดร้ายอย่างนั้นแหละ ”

 

สตรีชุดแดงเริ่มเสียงเขียว

ใบหน้างอง้ำอย่างมีจริตสายตาเปล่งประกายว่ารู้เท่าทัน

 

“ ข้าไม่มีเวลามาเล่นพิเรนทร์กับเจ้าหรอกไปหาเหยื่อรายอื่นเถอะ ”

 

เสียงของพ่อมดน้อยยังราบเรียบเช่นเดิม

 

  “ แล้วเจ้าทำอะไรอยู่ล่ะดารีลล่อลวงเด็กไร้เดียงสาว่างั้นสิ ”

 

นางยังคงยั่วต่อ

 

“ พวกเรารู้จักกันหรอกน่า ”

 

“ แต่ข้าเห็นเด็กคนนี้เดินตามลำพังนะเจ้าแน่ใจหรือว่าเขามากับเจ้า ”

 

นางยังเซ้าซี้

เด็กชายรู้สึกถึงแรงบีบหลังลำคอ

 

“ บอกเขาไปสิ ”

 

เสียงเข้มแกมบังคับกระซิบที่หู

 

“ เอ่อ  คือ ข้า  ข้ามากับเขา ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ตอบตุกตะกัก

 

“ ว้า   เสียดายจังข้าน่ะชอบใจเจ้านะเด็กชายตัวน้อยๆ ของข้า ”

 

แม่สาวชุดแดงว่าพลางทอดถอนหายใจ

 

“ ไร้สาระ   ถ้าว่างนักล่ะก็   เอาเวลาไปสิงตามหัวมุมถนนเหมือนเดิมไม่ดีกว่าหรือ ”

 

ดารีลว่า

นางตอบโต้ด้วยการก้มหน้าทำแก้มป่องส่งเสียงบ่นอุบอิบ

แต่เมื่อทั้งคู่เดินจากไปนางก็ช้อนตาขึ้นมองด้วยรอยยิ้มประหลาด

 

 

พวกเขาเดินชิดกันท่ามกลางผู้คนที่เบียดเสียด   เด็กชายพบว่าเขายังสูงไม่ถึงไหล่ของพ่อมดหนุ่มน้อยด้วยซ้ำ   แต่ด้วยความสูงนั้นกลับทำให้ร่างของเขาดูโปร่งบางอย่างน่าพิศวง   คืนนี้ดารีลสวมชุดคลุมสีขาวปักเลื่อมพราวระยับ   ชายเสื้อยาวยาวกรุยกรายระพื้นมือข้างหนึ่งถือคทาเงิน   นอกจากนั้นเขายังสวมรัดเกล้าเล็กๆ รูปเถาวัลย์และกิ่งไม้คาดผ่านหน้าผาก

 

“ เมืองใหญ่ผู้คนมากมายเจ้าอย่าไว้ใจใครง่ายๆ อย่างนั้น   เหมือนข้าเคยเตือนเจ้าไปแล้วมิใช่หรือ ”

 

ดารีลพูดเบาๆ เมื่อพวกเขามาถึงถนนเส้นหนึ่งที่มีผู้คนบางตากว่า

 

“ นางก็แค่แจกอาหารเหมือนอื่นๆ มิใช่หรือ ”

 

“ หญิงงามคู่กับเล่ห์มายา   ชายหนุ่มสูงสง่าคือความทะยานอยากมากตันหา   และชายชรานั้นเป็นผู้มีใจอารี ”

 

หนุ่มน้อยพ่อมดพูดขึ้นมาลอยๆ

 

“ เจ้าพูดอะไร ”

 

เด็กชายถามเพราะไม่รู้จริงๆ

 

“ แค่คำกล่าวของคนเก่าแก่น่ะ   ข้าอ่านมาจากตำราที่มีเนื้อหาเกี่ยวกับการสร้างเมืองโอรีเวีย   ในนั้นเขียนไว้ว่าสุดท้ายแล้วทั้งหลายทั้งปวงก็จะรวมกันเป็นเนื้อเดียว ”

 

ดารีลกล่าว

 

“ ขอโทษนะ   ข้าก็ยังไม่เข้าใจอยู่ดีว่ามันเกี่ยวกับสตรีชุดแดงเมื่อครู่นี้อย่างไร ”

 

เด็กชายบอก

 

“ ช่างเถอะ   เอาเป็นว่าหากพบนางที่ไหนเลี่ยงได้ก็จงเลี่ยงไปเสีย ”

 

“ นางเป็นคนอันตรายหรือ   อย่างเช่นแอบวางยาพิษในอาหาร   ไม่ก็ลักพาตัวเด็กไปควักหัวใจออกมาต้มกินเป็นมื้อดึกอะไรแบบนี้ ”

 

ฟิโลโฟเฟอร์ว่าแล้วทำท่าขนลุก

 

“ เปล่าหรอก   เพียงแต่นางไม่น่าคบหานัก   ถ้าเกิดเจ้าไว้ใจนาง   ชีวิตของเจ้าก็จะแปดเปื้อน ”

 

ดารีลตอบ