โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลหันไปมองหน้าเขาทำท่าเหมือนจะยิ้มแต่สุดท้ายก็ไม่ได้ยิ้ม
 
“ อาหารสามจานของเจ้าไม่พร่องสักนิด   ไม่ไหวเลยนะ   ร้านนี้เป็นร้านชื่อดัง   ทำแบบนี้เจ้าของร้านจะคิดอย่างไร ”
 
อยู่ๆ ดารีลก็พูดขึ้น
 
“ มันช่วยไม่ได้นี่นา   แต่ขนมหวานหมดเกลี้ยงนะ   น้ำชาก็เกือบหมด   หรือข้าต้องกินกากชาเข้าไปด้วย   เจ้าของร้านจึงจะพอใจ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ และข้าก็แอบเอาชาจากข้างนอกเข้ามา   ทั้งที่ชาของทางร้านเป็นชาชั้นสูง   ดูชั่วร้ายเหมือนกัน   มาเก็บหลักฐาน ”
 
เขาชี้ไปที่ถ้วยชาของฟิโลโซเฟอร์
เด็กชายจึงเลื่อนไปให้เขา
ดารีลตักกากชาลงในเตา
วนนิ้วรอบเตาหนึ่งรอบก็เกิดไฟสีฟ้าเผากากชาหายไปในพริบตา
 
“ เก็บสามจานนี้ด้วยไหม ”
 
ฟิโลโซเฟอร์นึกสนุก
 
“ ไม่ดีกว่า   มันเป็นของแห้งนี่นะ   เจ้าอยากห่อกลับบ้านหรือไม่ ”
 
พูดถึงบ้านเด็กชายก็สะดุ้ง
 
“ นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว   ท่านแม่ของข้าเป็นห่วงหรือยังนี่ ”
 
“ สงสัยเจ้าไม่ได้ออกจากบ้านอีกแน่นอน ”
 
ดารีลทำเสียงขู่
แล้วหันไปสั่นกระดิ่งทองเหลืองเพื่อเรียกบริกร
แต่คนที่เข้ามาในห้องกลับเป็นถึงเจ้าของร้าน
เขาเป็นชายสูงอายุที่ยังดูแข็งแรง
สวมเสื้อผ้าหรูหรา   ผมยาวสีเทาหวีเรียบสะอาดสะอ้าน
 
“ นึกไม่ถึงวันนี้ทางร้านของเราจะได้มีโอกาสต้อนรับแขกคนสำคัญ ”
 
เขากล่าวกับดารีลพลางปรายหางตามาทางฟิโลโซเฟอร์เล็กน้อย
หนุ่มน้อยพ่อมดยื่นมือให้อีกฝ่ายจับแบบมึนๆ อึนๆ
แต่ดูเหมือนเขาจะนึกไม่ออกว่าควรพูดอะไร
หลังจากปล่อยมือแล้วจึงนิ่งเฉย
 
“ ต้องขออภัย   ถ้าหากข้าทราบล่วงหน้าว่าท่านจะมา   ก็จัดอาหารชุดพิเศษไว้ต้อนรับ ”
 
เขาว่าพลางมองจานอาหารที่เหลืออย่างผิดหวัง
 
“ น่าเสียดายที่ข้าเพิ่งมารู้ตอนได้ยินเสียงท่านเป่าขลุ่ย   เด็กในร้านก็ไม่เตือนข้าเลย ”
 
“ อะไรนะ   แค่ได้ยินเสียงขลุ่ยท่านก็รู้แล้วหรือว่าเป็นใคร   ท่านนี่สุดยอดจริงๆ ”
 
เด็กชายว่า
 
“ เจ้าไม่รู้อะไร   คนผู้นี้มีลักษณะเฉพาะ   ส่วนเจ้าได้นั่งตามลำพังกับเขาเช่นนี้หาไม่ได้ง่ายนัก   เจ้าเป็นใครกัน ” 
 
“ เขาเป็นเด็กชายคนหนึ่ง   ที่เพิ่งย้ายเข้าเมืองมา   และข้ามีเรื่องต้องเตือนเขา   อย่างเช่นการแต่งตัว ”
 
ดารีลตอบแทน
 
“ ก็ข้ามัวแต่สับสน   เลยลืมเปลี่ยนชุด   ไม่ได้ตั้งใจจะออกมาทั้งอย่างนี้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เถียง
 
“ เดี๋ยวนี้ท่านวิตกเรื่องการแต่งกายของชาวเมืองแล้วหรือ ”
 
ชายเจ้าของร้านอาหารถาม
 
“ ส่วนเรื่องอาหารที่เหลือ   เป็นเพราะพวกเราอิ่มกันมาก   แต่อย่างน้อยขนมหวานก็หมด ”
 
อยู่ๆ ดารีลก็เปลี่ยนเรื่อง
 
“ ข้าไม่ได้ห่วงเรื่องนั้น ”
 
“ ถ้าท่านไม่มีเรื่องใดต้องกังวลแล้ว   ก็คิดราคาอาหารมาเถอะ ”
 
“ เพียงท่านก้าวเท้าเข้ามาก็เป็นเกียรติอย่างยิ่งแล้ว   ข้าหวังเพียงจะมีโอกาสต้อนรับท่านอีก   เรื่องราคาอาหารโปรดอย่าใส่ใจ ”
 
ดารีลชำเลืองมองสมุดเมนูอาหาร
เขาวางเหรียญทองคำลงบนโต๊ะสองเหรียญ
จากนั้นคว้าข้อมือฟิโลโซเฟอร์ลากออกไปจากที่นั่น
โดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด
 
“ อาหารทั้งหมดตั้งสองเหรียญทองเลยหรือ ”
 
เด็กชายถามขึ้นเมื่อออกมาถึงหน้าร้าน
 
เขารู้สึกสะพรึงกับราคานั้น
 
“ ข้าจ่ายเกินราคาไปต่างหากล่ะ”
 
ดารีลตอบด้วยสีหน้าไม่เดือดร้อน
 
“ ทำไมต้องทำแบบนั้นด้วย ”
 
เขาสงสัย
 
“ ก็ไม่ทำไมหรอก   ข้าแค่อยากตัดปัญหา   นี่เจ้าอย่าสงสัยเรื่องเล็กน้อยได้หรือไม่ ”
 
“ สองเหรียญทองมันไม่น้อยเลยนะ   และข้าไม่เห็นว่าเราจะมีปัญหากับทางร้าน   อีกอย่างคนผู้นั้นที่คุยกับเจ้าน่ะ   ดูเหมือนเขาจะชอบเจ้าเสียด้วย ”
 
“ เอาเป็นว่าข้าเต็มใจจ่ายเจ้าอย่ากังวลไป   ตอนนี้มองท้องฟ้าสิเย็นมากแล้ว   เจ้าก็ควรกลับบ้านเสียก่อนที่จะมีใครเป็นห่วง   ข้าเองก็ได้เวลากลับแล้วเช่นกัน ”
 
ดารีลว่าแล้วออกเดิน
 
“ แยกกันตรงนี้นะ   เดินทางกลับดีๆ ล่ะ   แล้วอย่าแอบไปซุกซนที่ไหนอีก ”
 
หนุ่มน้อยนักเวทเดินไปโบกมือไปโดยไม่หันกลับมามอง
 
“ เดียวก่อน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์วิ่งตามไปคว้าชายเสื้อคลุมของเขาไว้
 
“ มีอะไรอีกล่ะ ”
 
ดารีลหันกลับมา
 
“ ข้ามีเรื่องสำคัญจะบอก ”
 
เด็กชายว่า
 
“ สำคัญมากหรือเปล่าล่ะ ”
 
“ ใช่   มากถึงมากที่สุด ”
 
“ ก็ได้   ว่ามา ”
 
“ คือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เอาสองมือไขว้หลังบิดไปมาท่าทางเก้อเขิน
 
“ ยังไงล่ะ   ข้ามีเวลาไม่มากนะ ”
 
“ คือว่า   เวลาที่เดินออกจากบ้าน   ข้าจะมีวิธีจำเส้นทางในแบบของข้าเอง   แต่ถ้าหากมีใครบางคนพาออกนอกเส้นทางแล้วล่ะก็   ข้าจะหลงทันที ”
 
“ หา ”
 
คนตัวโตกว่าลากเสียงต่ำ
 
“ ดารีลเจ้าต้องรับผิดชอบข้าแล้วล่ะ ”
 
เด็กชายทำตาละห้อยพูดด้วยน้ำเสียงออดอ้อน
 
“ ถ้าอย่างนั้นเจ้าบอกชื่อถนนมา ”
 
“ อะไรคือชื่อถนน ”
 
คราวนี้ดารีลมีท่าทีตกตะลึงจริงๆ
 
“ เดี๋ยวนะ   จริงอยู่ว่าเจ้าเพิ่งย้ายมาใหม่   แต่ชื่นถนนหน้าบ้านก็ควรรู้มิใช่หรือ   อย่าบอกนะว่าไม่มีใครสอนเจ้าเรื่องนี้ ”
 
“ ก็จะทำไมล่ะ   ตอนอยู่ที่ซีนาร์ยข้าไม่สนใจถนนสักนิด   เดินไปได้ทุกที่จำแค่ทิศทาง   มีแนวป่า   หุบเขา   และลำธารเป็นเครื่องหมาย   ข้าไม่เคยหลง   แม้ตอนกลางคืนอาศัยแสงดาวข้าก็หาทางกลับบ้านได้   แต่ที่นี่ไม่เหมือนกัน   มีถนนมากมายวุ่นวายสับสน   มองไปทางไหนก็เหมือนๆ กัน   นี่ต่อให้ตะวันตกดินข้าก็ไม่แน่ใจว่าดวงดาวจะสามารถพาข้ากลับถึงบ้าน ”
 
“ ถนนที่โอรีเวียมีแบบแผน   ถนนสายหลักเป็นเส้นตรงเจ็ดเส้นเชื่อมระหว่างประตูเมืองกับปราสาทขาว   สายรองหมุนเป็นวงกลมสิบสามวง   เจ้าต้องเข้าใจว่าตอนนี้อยู่ถนนเส้นใดและจุดหมายอยู่ที่ใดแน่   เพียงเท่านี้ก็ยากแก่การหลงแล้ว   การเดินทางโดยอาศัยจำทิศทางนั้นมีโอกาสสูงมากที่จะพบทางตัน ”
 
ดารีลว่า
 
“ ดูเหมือนตอนนี้จะสายเกินไปที่จะเรียนรู้แล้ว ”
 
เด็กชายว่าเสียงละห้อย
ดารีลหลับตาสีหน้าเคร่งขรึม
 
“ เอาล่ะบอกมาสิว่าจำอะไรได้บ้าง   รอบๆ บ้านของเจ้ามีสิ่งใดเป็นจุดน่าสนใจ ”
 
“ ข้าจำได้ทั้งหมดแหละ   ถ้าไปถึงถนนเส้นนั้นให้หลับตาเดินยังได้   แต่มันก็ไม่มีอะไรเด่นเป็นแค่บ้านตึกสามสี่ชั้นเบียดเสียดกัน   ถนนเส้นถัดไปเป็นตลาด   อ้อตอนนั้นข้าเดินผ่านร้านขายหนังสือที่เต็มไปด้วยเด็กๆ นักเรียนด้วยล่ะ ”   
 
“ ชื่อร้าน ” 
 
“ ข้าไม่ได้อ่าน ”
 
ดารีลถอนหายใจเฮือก
สีหน้าเริ่มปรากฏร่องรอยของความกลัดกลุ้ม
 
“ เจ้าเด็กเพ้อเจ้อ   ในเมืองใหญ่ที่สับสนวุ่นวาย   เจ้าต้องหัดสังเกตให้มากกว่านี้ ”
 
“ ก็ข้าไม่รู้นี่   แต่ก่อนก็เคยเดินทางคนเดียว   แม้บ้านเดิมข้าจะอยู่ชนบทแต่ตัวเมืองซีนาร์ยก็เดินจนรอบไม่เคยหลง   นึกไม่ถึงที่โอรีเวียมีถนนมากมายผู้คนคับคั่งราวกับเขาวงกต ” 
 
ฟิโลโซเฟอร์แก้ตัว
 
“ นั่นไม่ใช่ข้ออ้าง   และการที่เจ้าหลงทางก็ไม่ได้เป็นความผิดของถนน ”
 
“ แบบนี้แล้วข้าควรทำอย่างไรล่ะ ”
 
เด็กชายนั่งลงกับพื้นถนน
ยกมือกุมขมับรู้สึกหมดหนทางอย่างจริงจัง
 
“ มีอยู่ทางหนึ่ง   ชายชราสองคนนั้น   ที่เข้ามาหาเรื่องเจ้า   พวกเขาอาจช่วยได้ ”
 
“ ไม่มีทาง   ตาแก่ใจร้าย   ต่อให้ต้องนอนข้างถนนข้าก็ไม่ไปขอร้องพวกเขา ”
 
“ ถ้าเจ้าไม่อยากข้าทำให้แทนก็ได้ ”
 
เด็กชายลุกพรวดขึ้นคว้าข้อมือเขาไว้
 
“ อย่านะ   พวกเขาเป็นคนไม่ดี   เจ้าเข้าไปหามีแต่จะพาเรื่องปวดหัวมาให้ ”
 
“ เจ้านี่ตัดสินคนไวจริง   เพิ่งคุยกันครั้งเดียวก็คิดไปไกลแล้ว   เอาเถอะนั่นจะเป็นทางเลือกสุดท้าย   ถ้าอย่างนั้นเจ้าลองคิดดีๆ   มีอะไรบ้างที่จำได้อย่างสถานที่หรือคนที่มีชื่อเสียง ”
 
“ ท่านดีมีน ”
 
เด็กชายตอบอย่างไว
ดารีลเลิกคิ้ว
 
“ พ่อมดดีมีนอย่างนั้นหรือ ”
 
“ ใช่เขานั่นแหละเจ้ารู้จักหรือไม่ ”
 
“ ก็ย่อมรู้   นี่เป็นตัวเลือกที่ดี   พ่อมดดีมีนเดินทางบ่อยอยู่ไม่เป็นที่   ให้ตามหาเขาข้าว่าคงงานหนักเอาการ   ว่าแต่พวกเจ้ารู้จักคนผู้นี้แต่กลับบอกว่าตัวเองเป็นคนธรรมดา   ข้ายังต้องเชื่ออีกหรือไม่ ”
 
“ ท่านพ่อเคยมีตำแหน่งในโอรีเวียแต่มันเป็นอดีตไปแล้ว ”
 
“ ถ้าอย่างนั้นเขาคงรู้เรื่องที่พวกเจ้าฝ่าหุบเขามรณะใช่ใหม ”
 
แม้น้ำเสียงจะราบเรียบแต่สายตาที่จ้องเด็กน้อยนั้นคมกริบ
 
“ เขาคือคนในสภา   และเพื่อความสบายใจของทุกฝ่าย   เรื่องนี้จึงปิดเป็นความลับ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตอบตามจริง
 
“ อ้อ   ความคิดของบิดาเจ้าน่าสนใจ   เอาล่ะมีรายชื่ออื่นที่น่าสนใจหรือเปล่า ”
 
“ วอลค่อน   เขามีโรงแรมเล็กๆ บนถนนสายหนึ่ง ”
 
ดารีลก้มหน้ามองพื้น
 
“ แล้วกัน   เจ้านี่เป็นคนสุดโต่งจริงๆ พอถามหาคนมีชื่อเสียงก็เรียกเสียระดับสูงมา   แต่อีกคนกลับไร้ที่มาที่ไปเหลือเชื่อเลย ”
 
“ มันช่วยไม่ได้นี่นาพวกเราเพิ่งมาถึงที่รู้จักก็แค่มิตรสหายเดิมเท่านั้น ”
 
หนุ่มน้อยหันไปมองพระอาทิตย์อีกครั้ง
กิริยานั้นทำเอาฟิโลโซเฟอร์ใจเสีย
 
“ เจ้ากลับไปเถอะข้าไม่เป็นไรหรอก ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ทำไมล่ะ ”
 
“ ข้ารู้   เจ้าคงมีใครบางคนรอพบอยู่   ไปหาพวกเขาเถอะ   ธุระของเจ้าข้าไม่รบกวนแล้ว ”
 
เด็กน้อยเอ่ยเสียงเศร้า
 
“ ก็จริง   แต่ถึงแม้ข้าไม่ไปก็ไม่มีใครตาย   ดังนั้นแล้วข้าจึงเลือกสิ่งที่สำคัญที่สุด ” 
 
คำพูดนั้นทำเอาเด็กชายตัวน้อยหันขวับไปจ้องหน้าเขา
ฟิโลโซเฟอร์ยิ้มหวานด้วยหัวใจพองโต
คำว่าสำคัญที่สุดเปี่ยมความหมายยิ่งนัก
แต่เด็กชายอาจเข้าใจเนื้อความผิดไป
 
“ ทำไมข้าพูดอะไรผิดหรืออย่างไร   เลิกเพ้อเจ้อได้แล้วมาคิดหาทางกันต่อ   มีสถานที่ใดที่เจ้าเคยไปเอาที่เด่นๆ และอยู่ใกล้บ้าน ”
 
“ จริงสิข้าเคยไปสุสาน   พวกเราไปเคารพหลุมศพคุณปู่   ข้าจำสีธงประจำรถม้าและจำถนนที่ต้องลงได้   แต่จากนี่ไปสุสานอย่างไรข้าไม่รู้ ”
 
“ อย่างนี้ค่อยน่าฟังหน่อย ”
 
ดารีลยิ้มน้อยๆ ที่มุมปาก
เป็นรอยยิ้มที่ลึกลับและชวนให้ลุ่มหลง