โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

“ ขอดูขลุ่ยของเจ้าหน่อย ”

 

ดารีลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ

เด็กชายยื่นให้อย่างไวพลางยิ้มหวาน

 

“ สวยใช่ไหมล่ะ ”

 

เด็กหนุ่มไม่ตอบเขารับมาหมุนไปมาระหว่างนิ้วเพื่อชั่งน้ำหนัก

จากนั้นจึงทดลองเป่า

เพียงโน้ตไม่กี่ตัวก็ทำให้ผู้ฟังตกอยู่ในมนต์สะกด

พิโลโซเฟอร์ถึงกับนั่งอึ้งตาค้าง

เขายื่นขลุ่ยกลับไปให้เด็กชายที่ยังอยู่ในอาการมึนๆ

 

“ ใช้ได้น้ำหนักดีฝีมือละเอียด   เจ้าซื้อที่ไหน ”

 

“ เจ้าชอบหรือแต่มันไม่มีขายหรอก   โรเซนทำให้ข้าเมื่อนานมาแล้ว   และเขาก็ได้กระเป๋าหนังกวางเป็นสิ่งตอบแทน   น่าเสียดายนะที่เขาไม่ได้มาด้วย   ไม่อย่างนั้นเขาต้องทำขลุ่ยอีกอัน   ข้าเชื่อว่าเมื่อพวกเจ้าพบกันต้องเข้ากันได้ดีแน่   ส่วนขลุ่ยอันนี้ข้าคงยกให้เจ้าไม่ได้   ขอโทษด้วยนะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์พูดด้วยสีหน้าสลดหดหู่

 

“ ไม่เป็นไรนี่   ข้าเองมีขลุ่ยหลายอัน   ส่วนอันนี้ข้าแค่เห็นว่าแปลก   เมื่อมันสำคัญกับเจ้าก็แล้วไป   ไม่เห็นจำเป็นต้องเศร้าโศก ”  

 

ดารีลว่าพลางหยิบผลไม้แห้งขึ้นมากัด

 

“ เอาอย่างนี้ดีกว่าไหม ”

 

ฟิโลโซเฟอร์พูดโพล่งขึ้นมาจนดารีลประหลาดใจ

 

“ เจ้ายกของใช้บางอย่างให้ข้า   แล้วข้าจะให้ของบางอย่างกับเจ้า ”

 

“ เพ้อเจ้ออะไรอีกล่ะ ”

 

“ ก็ทำอย่างที่ข้าเคยทำกับโรเซนไงล่ะ   หลังจากนั้นเราก็จะเป็นมิตรที่ดีต่อกัน   ตกลงไหม ”

 

ดารีลส่ายหน้า

 

“ ฟังดูยุ่งยากนะการเป็นมิตรกับเจ้านี่   เด็กน้อยเจ้าช่างไม่รู้อะไร   ข้าน่ะแตกต่างจากโรเซนของเจ้ายิ่งนัก ”

 

“ อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นสิ   อาจเหมือนข้าอยากได้ของๆ เจ้า   แต่ความจริงแล้วของที่ว่าไม่จำเป็นต้องสำคัญอะไรเลย   ขอเพียงเป็นสิ่งของของเจ้า   ที่เจ้าไม่ต้องการแล้ว   และข้ามีของบางอย่างที่อยากมอบให้เจ้าจริงๆ และมีเพียงเจ้าที่สมควรได้มัน ”

 

“ ถ้าดื่มชาเสร็จแล้วข้าขอถ้วยชา ”

 

อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง

ฟิโลโซเฟอร์จึงยื่นให้แบบงงๆ

 

ดารีลรับถ้วยชามาคว่ำลงบนจานรอง

เขาวาดนิ้วเป็นวงรอบก้นถ้วยอย่างเบามือ

จากนั้นจึงหยิบของบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุม

มันเป็นห่อกระดาษเล็กๆ สีขาวสะอาดตา

ดารีลวางห่อนั้นลงในถ้วยชาแล้วเติมน้ำร้อน

 

“ ชานี่ข้าปรุงเองเหมาะสำหรับคนป่วย   รับรองว่าจะไม่แสลงท้อง ”

 

เขาว่าพลางเลื่อนถ้วยชาไปให้เด็กชาย

 

ฟิโลโซเฟอร์รับมาจิบเขารับรู้ถึงกลิ่นหอมละมุนรสชาติละเมียดละไม

เลือดในกายของเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย

ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลและนอนไม่ค่อยหลับก็ละลายหายไป

เด็กชายรู้สึกดีจนไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่กล่าวขอบคุณ

 

ดารีลก้มมองกากชาที่เขาเทไว้บนจานรองแล้วขมวดคิ้ว

 

“ มีอะไรผิดปรกติหรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

ดารีลไม่ตอบแต่เลื่อนจานรองนั้นไปตรงหน้าเด็กชาย

 

“ คิดว่าอย่างไรล่ะ ”

 

“ อะไรยังไง ”

 

เด็กน้อยยิ่งงงหนัก

 

“ ดูในจานนั่นเจ้าคิดว่าเป็นนกหรือตัวอะไร ”

 

ดารีลว่าพลางใช้นิ้วชี้ขยับจานไปมา

ในตอนแรกฟิโลโซเฟอร์เห็นเป็นเพียงกองชาสีน้ำตาลเข้ม

แต่ดูไปดูมาก็เห็นบางอย่างคล้ายปีก

ครั้นเพ่งดูอีกทีมันก็แค่เศษใบชา

เขาจึงส่ายหน้า

ดารีลมีสีหน้าผิดหวังแล้วดึงจานกลับ

 

“ เจ้านี่ไม่มีจินตนาการเอาเสียเลย ”

 

“ แล้วเราจะมานั่งมองกองเศษชาเพื่ออะไรกันล่ะ ”

 

เด็กชายสงสัย

 

“ ขอโทษทีข้าก็ไร้สาระแบบนี้แหละ ”

 

ดารีลว่าแต่สายตาไม่ละไปจากจานเสียที

คิ้วยังคงขมวดมุ่น   ปากเม้มบางเฉียบ

และช้อนเงินกำแน่นในมือข้างหนึ่ง

 

ทันใดเขาก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กน้อยด้วยสีหน้าสุดหยั่งคะเน

 

“ ต้องมีอะไรแน่ๆ ”

 

เด็กชายกล่าว

 

“ เจ้าพูดมาเถอะ ”

 

หนุ่มน้อยพ่อมดถอนหายใจ

 

“ อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ ”

 

“ เจ้านี่นะ   ข้าได้ยินมาว่าพวกผู้ใช้เวทมนตร์ชอบทำตัวเข้าใจยาก   แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บ่น

 

“ ถ้าอย่างนั้นข้ามีหนึ่งคำถาม   หากเจ้าตอบก็ขอให้ตอบตามจริง   แต่ถ้าไม่อาจตอบได้ก็จงอย่าพูดอะไร   แล้วข้าจะไม่ถามอีก ”  

 

“ บอกตามตรงข้าไม่มีอะไรต้องปิดบังเจ้า   สิ่งที่ถามถ้าข้ารู้   ไม่มีทางที่จะไม่ตอบ ”

 

“ ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกหน่อยว่าพวกเจ้าเข้าไปทำอะไรในหุบเขานั่น ”

 

“ อ้อ   เรื่องนั้น   มันเป็นความจริงพ่อกับแม่ข้าไม่ได้โกหก   พวกเราหลงทาง ”

 

ดารีลไม่ว่าอะไร

เขายกชาของตัวเองขึ้นจิบสีหน้าเรียบเฉย

แต่นั่นกลับทำให้เด็กชายรู้สึกร้อนรน

 

“ เรื่องนี้คงอธิบายยาก   ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้เจ้าเชื่อ   แต่ตอนนั้นพวกเราสับสนวุ่นวายมาก   มีเหตุผิดปรกติเกิดขึ้นพวกเราก็แค่อยากเดินทางให้เร็วที่สุด   เพราะหากช้าไปกว่านี่ก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายซ้ำซ้อนขึ้นอีก   ถ้าไปทางเมืองกัลป์ทีลอทฝ่าดงมังกรไฟมันก็คือความตายที่พอคาดเดาได้ล่วงหน้า   แต่หากข้ามเทือกเขาเงาอสูรเราไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าจะพบกับอะไร   หรืออาจไม่พบอะไรเลยเมื่อคิดแบบนี้หนทางที่สองจึงนับว่าพอมีลุ้น   โชคยังดีที่พวกเราข้ามมาได้อย่างปรอดภัย   และข้าคิดว่าครั้งเดียวก็เกินพอ   ต่อให้มีทองมากองท่วมหัวข้าก็ไม่คิดย้อนเข้าไปอีก ” 

 

“ ใครเป็นคนเสนอความคิด   ช่างกล้าหาญยิ่งนัก ”  

 

ดารีลถาม

 

“ ท่านชาร์โคล   พวกเราบังเอิญพบเขาระหว่างทาง   น่าเสียดายที่เขาไม่ตามมาด้วย   ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า   คำแนะนำของเขาเป็นประโยชน์ยิ่งนัก ” 

 

“ ผู้เฒ่าชาร์โคลอย่างนั้นหรือ   เจ้าแน่ใจว่าเป็นเขา ”

 

“ แน่อยู่แล้ว   พวกเรายังนอนค้างที่บ้านของท่านชาร์โคลตั้งคืนหนึ่ง   ทำไมล่ะหรือพวกเจ้ารู้จักกัน   ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยหากได้พบกับเขา   เจ้าก็สามารถถามความจริงเรื่องนี้ได้ ”  

 

ฟิโลโซเฟอร์พูดด้วยสีหน้ายินดี

 

“ ช่างเถอะ   ข้าเชื่อเจ้า   ส่วนผู้เฒ่าชาร์โคลนั่นน่ะข้าแค่เคยได้ยินชื่อ   และข้ามีเรื่องต้องเตือนเอาไว้   พวกเจ้าน่ะเชื่อคนง่ายเกินไปจงระวังจะเป็นภัยเพราะสิ่งนี้ ”

 

ดารีลว่า

 

“ ทำไมล่ะผู้เฒ่าชาร์โคลเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นหรือ ”

 

“ ข้าบอกว่าอย่าเชื่อคนง่าย   ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น   ส่วนผู้เฒ่าคนนั้นเจ้าตัดสินเองเถอะ ”

 

“ ถ้าอย่างนั้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์จ้องหน้าคู่สนทนาอย่างท้าทาย

 

“ คำพูดของดารีลข้าต้องเชื่อหรือไม่ ”

 

“ แล้วแต่เจ้าสิ ”

 

หนุ่มน้อยหน้ามลตอบเรื่อยเปื่อย

สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด

 

“ ว้า   เจ้านี่ล้อเล่นไม่ได้เลย ”

 

เด็กชายทำหน้ามุ่ยแต่ครู่ต่อมาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์

 

“ ตกลงเจ้าเห็นอะไรในกากชา ”

 

“ ข้าคิดว่าเจ้าเจอสิ่งอัปมงคลในหุบเขานั่น ”

 

คำตอบนั้นทำเด็กชายชะงัก

ดารีลเอาช้อนคนเศษชาอย่างใจลอย

 

“ แต่มาพูดเอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว   คราวหน้าคราวหลังก็หัดระวังตัวหน่อย   เจ้าอาจไม่โชคดีได้ตลอดรอดฝั่ง   บางทีเรื่องเล็กน้อยอาจพาปัญหาใหญ่มาได้ ”  

 

“ เจ้ารู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ประหลาดใจ

 

“ ข้าไม่รู้หรอกแค่เดาเอาหน่ะ   บอกสิว่าข้าเดาผิด ”

 

“ ข้าไม่พูดหรอก   ก็ข้าบอกแล้วนี่   ว่าจะไม่มีวันพูดปดกับเจ้า ”