โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

“ ขอดูขลุ่ยของเจ้าหน่อย ”
 
ดารีลเอ่ยขึ้นทำลายความเงียบ
เด็กชายยื่นให้อย่างไวพลางยิ้มหวาน
 
“ สวยใช่ไหมล่ะ ”
 
เด็กหนุ่มไม่ตอบเขารับมาหมุนไปมาระหว่างนิ้วเพื่อชั่งน้ำหนัก
จากนั้นจึงทดลองเป่า
เพียงโน้ตไม่กี่ตัวก็ทำให้ผู้ฟังตกอยู่ในมนต์สะกด
พิโลโซเฟอร์ถึงกับนั่งอึ้งตาค้าง
เขายื่นขลุ่ยกลับไปให้เด็กชายที่ยังอยู่ในอาการมึนๆ
 
“ ใช้ได้น้ำหนักดีฝีมือละเอียด   เจ้าซื้อที่ไหน ”
 
“ เจ้าชอบหรือแต่มันไม่มีขายหรอก   โรเซนทำให้ข้าเมื่อนานมาแล้ว   และเขาก็ได้กระเป๋าหนังกวางเป็นสิ่งตอบแทน   น่าเสียดายนะที่เขาไม่ได้มาด้วย   ไม่อย่างนั้นเขาต้องทำขลุ่ยอีกอัน   ข้าเชื่อว่าเมื่อพวกเจ้าพบกันต้องเข้ากันได้ดีแน่   ส่วนขลุ่ยอันนี้ข้าคงยกให้เจ้าไม่ได้   ขอโทษด้วยนะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดด้วยสีหน้าสลดหดหู่
 
“ ไม่เป็นไรนี่   ข้าเองมีขลุ่ยหลายอัน   ส่วนอันนี้ข้าแค่เห็นว่าแปลก   เมื่อมันสำคัญกับเจ้าก็แล้วไป   ไม่เห็นจำเป็นต้องเศร้าโศก ”  
 
ดารีลว่าพลางหยิบผลไม้แห้งขึ้นมากัด
 
“ เอาอย่างนี้ดีกว่าไหม ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดโพล่งขึ้นมาจนดารีลประหลาดใจ
 
“ เจ้ายกของใช้บางอย่างให้ข้า   แล้วข้าจะให้ของบางอย่างกับเจ้า ”
 
“ เพ้อเจ้ออะไรอีกล่ะ ”
 
“ ก็ทำอย่างที่ข้าเคยทำกับโรเซนไงล่ะ   หลังจากนั้นเราก็จะเป็นมิตรที่ดีต่อกัน   ตกลงไหม ”
 
ดารีลส่ายหน้า
 
“ ฟังดูยุ่งยากนะการเป็นมิตรกับเจ้านี่   เด็กน้อยเจ้าช่างไม่รู้อะไร   ข้าน่ะแตกต่างจากโรเซนของเจ้ายิ่งนัก ”
 
“ อย่าเพิ่งพูดแบบนั้นสิ   อาจเหมือนข้าอยากได้ของๆ เจ้า   แต่ความจริงแล้วของที่ว่าไม่จำเป็นต้องสำคัญอะไรเลย   ขอเพียงเป็นสิ่งของของเจ้า   ที่เจ้าไม่ต้องการแล้ว   และข้ามีของบางอย่างที่อยากมอบให้เจ้าจริงๆ และมีเพียงเจ้าที่สมควรได้มัน ”
 
“ ถ้าดื่มชาเสร็จแล้วข้าขอถ้วยชา ”
 
อยู่ๆ เขาก็เปลี่ยนเรื่อง
ฟิโลโซเฟอร์จึงยื่นให้แบบงงๆ
 
ดารีลรับถ้วยชามาคว่ำลงบนจานรอง
เขาวาดนิ้วเป็นวงรอบก้นถ้วยอย่างเบามือ
จากนั้นจึงหยิบของบางอย่างออกมาจากเสื้อคลุม
มันเป็นห่อกระดาษเล็กๆ สีขาวสะอาดตา
ดารีลวางห่อนั้นลงในถ้วยชาแล้วเติมน้ำร้อน
 
“ ชานี่ข้าปรุงเองเหมาะสำหรับคนป่วย   รับรองว่าจะไม่แสลงท้อง ”
 
เขาว่าพลางเลื่อนถ้วยชาไปให้เด็กชาย
 
ฟิโลโซเฟอร์รับมาจิบเขารับรู้ถึงกลิ่นหอมละมุนรสชาติละเมียดละไม
เลือดในกายของเขาอุ่นขึ้นเล็กน้อย
ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลและนอนไม่ค่อยหลับก็ละลายหายไป
เด็กชายรู้สึกดีจนไม่รู้จะพูดอะไรได้แต่กล่าวขอบคุณ
 
ดารีลก้มมองกากชาที่เขาเทไว้บนจานรองแล้วขมวดคิ้ว
 
“ มีอะไรผิดปรกติหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
ดารีลไม่ตอบแต่เลื่อนจานรองนั้นไปตรงหน้าเด็กชาย
 
“ คิดว่าอย่างไรล่ะ ”
 
“ อะไรยังไง ”
 
เด็กน้อยยิ่งงงหนัก
 
“ ดูในจานนั่นเจ้าคิดว่าเป็นนกหรือตัวอะไร ”
 
ดารีลว่าพลางใช้นิ้วชี้ขยับจานไปมา
ในตอนแรกฟิโลโซเฟอร์เห็นเป็นเพียงกองชาสีน้ำตาลเข้ม
แต่ดูไปดูมาก็เห็นบางอย่างคล้ายปีก
ครั้นเพ่งดูอีกทีมันก็แค่เศษใบชา
เขาจึงส่ายหน้า
ดารีลมีสีหน้าผิดหวังแล้วดึงจานกลับ
 
“ เจ้านี่ไม่มีจินตนาการเอาเสียเลย ”
 
“ แล้วเราจะมานั่งมองกองเศษชาเพื่ออะไรกันล่ะ ”
 
เด็กชายสงสัย
 
“ ขอโทษทีข้าก็ไร้สาระแบบนี้แหละ ”
 
ดารีลว่าแต่สายตาไม่ละไปจากจานเสียที
คิ้วยังคงขมวดมุ่น   ปากเม้มบางเฉียบ
และช้อนเงินกำแน่นในมือข้างหนึ่ง
 
ทันใดเขาก็เงยหน้าขึ้นสบตากับเด็กน้อยด้วยสีหน้าสุดหยั่งคะเน
 
“ ต้องมีอะไรแน่ๆ ”
 
เด็กชายกล่าว
 
“ เจ้าพูดมาเถอะ ”
 
หนุ่มน้อยพ่อมดถอนหายใจ
 
“ อาจจะมีหรือไม่มีก็ได้ ”
 
“ เจ้านี่นะ   ข้าได้ยินมาว่าพวกผู้ใช้เวทมนตร์ชอบทำตัวเข้าใจยาก   แต่เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บ่น
 
“ ถ้าอย่างนั้นข้ามีหนึ่งคำถาม   หากเจ้าตอบก็ขอให้ตอบตามจริง   แต่ถ้าไม่อาจตอบได้ก็จงอย่าพูดอะไร   แล้วข้าจะไม่ถามอีก ”  
 
“ บอกตามตรงข้าไม่มีอะไรต้องปิดบังเจ้า   สิ่งที่ถามถ้าข้ารู้   ไม่มีทางที่จะไม่ตอบ ”
 
“ ถ้าอย่างนั้นช่วยบอกหน่อยว่าพวกเจ้าเข้าไปทำอะไรในหุบเขานั่น ”
 
“ อ้อ   เรื่องนั้น   มันเป็นความจริงพ่อกับแม่ข้าไม่ได้โกหก   พวกเราหลงทาง ”
 
ดารีลไม่ว่าอะไร
เขายกชาของตัวเองขึ้นจิบสีหน้าเรียบเฉย
แต่นั่นกลับทำให้เด็กชายรู้สึกร้อนรน
 
“ เรื่องนี้คงอธิบายยาก   ข้าก็ไม่รู้จะทำอย่างไรให้เจ้าเชื่อ   แต่ตอนนั้นพวกเราสับสนวุ่นวายมาก   มีเหตุผิดปรกติเกิดขึ้นพวกเราก็แค่อยากเดินทางให้เร็วที่สุด   เพราะหากช้าไปกว่านี่ก็เกรงว่าจะเกิดเรื่องร้ายซ้ำซ้อนขึ้นอีก   ถ้าไปทางเมืองกัลป์ทีลอทฝ่าดงมังกรไฟมันก็คือความตายที่พอคาดเดาได้ล่วงหน้า   แต่หากข้ามเทือกเขาเงาอสูรเราไม่อาจล่วงรู้ได้ว่าจะพบกับอะไร   หรืออาจไม่พบอะไรเลยเมื่อคิดแบบนี้หนทางที่สองจึงนับว่าพอมีลุ้น   โชคยังดีที่พวกเราข้ามมาได้อย่างปรอดภัย   และข้าคิดว่าครั้งเดียวก็เกินพอ   ต่อให้มีทองมากองท่วมหัวข้าก็ไม่คิดย้อนเข้าไปอีก ” 
 
“ ใครเป็นคนเสนอความคิด   ช่างกล้าหาญยิ่งนัก ”  
 
ดารีลถาม
 
“ ท่านชาร์โคล   พวกเราบังเอิญพบเขาระหว่างทาง   น่าเสียดายที่เขาไม่ตามมาด้วย   ไม่รู้ว่าตอนนี้ยังสบายดีอยู่หรือเปล่า   คำแนะนำของเขาเป็นประโยชน์ยิ่งนัก ” 
 
“ ผู้เฒ่าชาร์โคลอย่างนั้นหรือ   เจ้าแน่ใจว่าเป็นเขา ”
 
“ แน่อยู่แล้ว   พวกเรายังนอนค้างที่บ้านของท่านชาร์โคลตั้งคืนหนึ่ง   ทำไมล่ะหรือพวกเจ้ารู้จักกัน   ถ้าอย่างนั้นก็ดีเลยหากได้พบกับเขา   เจ้าก็สามารถถามความจริงเรื่องนี้ได้ ”  
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดด้วยสีหน้ายินดี
 
“ ช่างเถอะ   ข้าเชื่อเจ้า   ส่วนผู้เฒ่าชาร์โคลนั่นน่ะข้าแค่เคยได้ยินชื่อ   และข้ามีเรื่องต้องเตือนเอาไว้   พวกเจ้าน่ะเชื่อคนง่ายเกินไปจงระวังจะเป็นภัยเพราะสิ่งนี้ ”
 
ดารีลว่า
 
“ ทำไมล่ะผู้เฒ่าชาร์โคลเป็นคนไม่ดีอย่างนั้นหรือ ”
 
“ ข้าบอกว่าอย่าเชื่อคนง่าย   ไม่ได้หมายถึงอย่างอื่น   ส่วนผู้เฒ่าคนนั้นเจ้าตัดสินเองเถอะ ”
 
“ ถ้าอย่างนั้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์จ้องหน้าคู่สนทนาอย่างท้าทาย
 
“ คำพูดของดารีลข้าต้องเชื่อหรือไม่ ”
 
“ แล้วแต่เจ้าสิ ”
 
หนุ่มน้อยหน้ามลตอบเรื่อยเปื่อย
สีหน้าไม่แสดงอารมณ์ใด
 
“ ว้า   เจ้านี่ล้อเล่นไม่ได้เลย ”
 
เด็กชายทำหน้ามุ่ยแต่ครู่ต่อมาก็ยิ้มเจ้าเล่ห์
 
“ ตกลงเจ้าเห็นอะไรในกากชา ”
 
“ ข้าคิดว่าเจ้าเจอสิ่งอัปมงคลในหุบเขานั่น ”
 
คำตอบนั้นทำเด็กชายชะงัก
ดารีลเอาช้อนคนเศษชาอย่างใจลอย
 
“ แต่มาพูดเอาตอนนี้ก็สายไปแล้ว   คราวหน้าคราวหลังก็หัดระวังตัวหน่อย   เจ้าอาจไม่โชคดีได้ตลอดรอดฝั่ง   บางทีเรื่องเล็กน้อยอาจพาปัญหาใหญ่มาได้ ”  
 
“ เจ้ารู้หรือว่าเกิดอะไรขึ้น ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ประหลาดใจ
 
“ ข้าไม่รู้หรอกแค่เดาเอาหน่ะ   บอกสิว่าข้าเดาผิด ”
 
“ ข้าไม่พูดหรอก   ก็ข้าบอกแล้วนี่   ว่าจะไม่มีวันพูดปดกับเจ้า ”