โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในความมืดมิดแห่งโอรีเวีย   แม้ดวงอาทิตย์ยังคงสาดแสงแต่ไอชั่วร้ายได้เข้าครอบงำเมืองแห่งนี้มาเนิ่นนานแล้ว   โดยไม่มีผู้ใดรู้ตัว   ทุกคนต่างใช้ชีวิตเป็นปรกติผ่านไปวันแล้ววันเล่า   ในขณะที่สิ่งหนึ่งเติบโตขึ้นเรื่อยๆ และคอยกัดกินพวกเขาไปทีละน้อย
 
ดารีลล่วงรู้ถึงความดำมืดที่กำลังก่อตัวขึ้น   แต่เขาเย็นชาเกินกว่าจะใส่ใจสิ่งเหล่านั้น   เฝ้ามองและปล่อยให้มันเป็นไป   เพราะเขาเป็นดังเงามืดที่ไร้ตัวตน
 
การมาถึงของเจ้าหญิงลูเซียน่าเป็นดังแสงสว่างที่ส่องลงมา   ให้เขามีชีวิตและความหวัง   พระนางสร้างตัวตนใหม่ให้กับเขาเหมือนกองไฟเล็กๆ ในค่ำคืนที่มืดมิดและเหน็บหนาว
 
บัดนี้ความสว่างเดียวของเขาได้ดับลง   ตลอดกาล   หัวใจที่เคยโลดโผนกลับมาสงบนิ่งเช่นที่เคยเป็นเมื่อเนิ่นนานมาแล้ว   ใบหน้านิ่งขรึมดังฉาบด้วยน้ำค้างแข็ง
 
ดารีลอุ้มร่างเจ้าหญิงไปวางไว้ในที่เหมาะสม   เกลี่ยไรผมออกจากใบหน้างดงามด้วยปลายนิ้ว   ริมฝีปากของนางยังคงอาบยิ้มบางๆ ราวกับว่าอยู่ในห้วงฝันที่แสนหวาน   เขาหยิบสร้อยเส้นหนึ่งออกมามันประดับด้วยอัญมณีสีแดง   สวมคืนให้กับพระนางด้วยอาการอันสงบมือไม่สั่นแม้สักน้อย   จ้องมองเจ้าหญิงอยู่เป็นครู่ราวกับจะสลักภาพนี้ในความทรงจำให้แน่นนานเท่าที่จะทำได้   จูบลาอย่างอ้อยอิงและสุดอาวรณ์เป็นครั้งสุดท้ายแล้วถอยห่างออกมา
 
หนุ่มน้อยคนนั้นก้มลงเก็บดาบแล้วเดินออกไป   ไม่สนใจผู้ใดราวกับคนทั้งหลายในห้องนั้นเป็นเพียงอากาศ   เหมือนว่ามีเพียงเขาเท่านั้นที่เดินอยู่ลำพังในสุสานอันเปล่าเปลี่ยว
 
“ ตกลงทีนี้เราลงไปที่สนามได้หรือยัง ”
 
อีเลียสถามอย่างมีความหวัง
แต่ไม่มีเสียงตอบจากผู้ใด
และดารีลก็เดินผ่านหน้าพวกเขาไปอย่างรวดเร็ว
 
“ ดารีล ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตะโกน
แต่ไร้การตอบสนองใดจากหนุ่มน้อยคนนั้น
ไม่แม้จะหยุดชะงักหรือชำเลืองตามอง
 
เด็กชายตัวน้อยจึงวิ่งไปคว้าแขนไว้
ปากก็พร่ำเรียกเขาอยู่อย่างนั้น
 
“ ข้าไม่เป็นไร ”
 
ดารีลกล่าวคำนั้นด้วยน้ำเสียงอันแผ่วเบา
ดังว่ากำลังเอ่ยเตือนสติตนเอง
 
“ เป็นสิเจ้าเป็นแน่ๆ อย่าไปไหนเลยนะอยู่กับข้าให้ข้าได้ปลอบใจเจ้า ”
 
เด็กชายว่า
 
“ ข้าไม่เป็นไร ”
 
หนุ่มน้อยย้ำอีกครั้ง
ด้วยประกายตาที่ว่างเปล่า
 
ดึงมือเด็กชายออกช้าๆ
จนในที่สุดก็เป็นอิสระ
 
เขาสูดหายใจเข้าเฮือกหนึ่ง
เผยอปากจะเอ่ยคำพูด
แต่เด็กชายชิงปิดมันไว้เสียก่อน
 
“ อย่าเอ่ยคำลากับข้าเพราะข้าไม่มีวันปล่อยเจ้าไปเข้าใจหรือเปล่า ”
 
ดารีลพยักหน้า
เด็กน้อยคนนั้นจึงคลายมือ
 
“ เจ้าไม่ได้โดดเดี่ยวดารีล   ข้ายืนอยู่ข้างเจ้าและจะอยู่อย่างนี้ตลอดไปไม่ว่ากาลข้างหน้าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ”
 
ดารีลเบือนหน้าหนีไปจากความไร้เดียงสา
และแววตาที่มุ่งมั่นของเด็กชายคนนั้น
สู่ทิศทางที่เสียงคำรามของปีศาจร้ายดังแว่วมา
แล้วผละออกไปทันที
 
ฟิโลโซเฟอร์ตั้งท่าจะตามไป
แต่ถูกเพื่อนคว้าตัวเอาไว้เสียก่อน
 
“ อย่าห้ามข้าสิ ”
 
เด็กชายท้วง
 
“ เจ้าเองก็ไม่ได้โดดเดี่ยวฟิโลโซเฟอร์ ”
 
อีเลียสเตือน
 
“ ใช่เจ้าไปไหนเราไปด้วย ”
 
โลธอร์สนับสนุนคำพูดของคู่หูร่างผอม
 
เมื่อเป็นเช่นนั้น
เด็กๆ ทั้งหลายจึงวิ่งตามกันไป
 
แต่ดารีลนั้นว่องไวกว่ามาก
เพียงเวลาไม่นานเขาก็ทิ้งห่างจนลับไปจากสายตา
 
“ หมอนี่วิ่งเร็วชะมัด ”
 
เด็กชายร่างอ้วนถึงกับบ่นออกมา
แต่เขาก็กัดฟันวิ่งตามไปไม่ลดละ
 
เสียงอึกทึกโครมครามดังหนักหน่วงขึ้น
ตามมาด้วยเสียงกรีดร้องโหยหวน
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่หวังว่า
เมื่อดารีลไปถึงปีศาจร้ายตนนั้นจะตายแล้วด้วยน้ำมือใครสักคน
 
เขากลัวว่าดารีลที่ขาดสติ
จะรับมือการต่อสู้ครั้งนี้ไม่ได้
 
พวกเขาวิ่งขึ้นไปตามบันไดวน
สู่ห้องโถงที่มีการต่อสู้รุนแรง
 
เมื่อไปถึงก็ทันได้เห็น
หมาป่าปีศาจมีเขาสะบัดหาง
 
ปัดเอาสิ่งของปลิวกระจายว่อน
เด็กๆ หมอบหลบกันพัลวัน
 
ฟิโลโซเฟอร์ชักดาบออกมาอีกครั้ง
กวาดสายตามองหาดารีลไปทั่ว
 
แล้วจึงได้เห็นหนุ่มน้อยคนนั้นม้วนตัวไปกับพื้น
ก่อนจะลุกขึ้นยืนอย่างสงบจนน่ากลัว
 
เด็กชายรู้สึกโล่งใจที่เขายังปลอดภัยไร้รอยขีดข่วน
 
ปีศาจร้ายตัวนั้นยืนจังก้าขู่คำรามก้อง
แทบเท้าของมันล้วนแล้วแต่ร่างคนตาย
สภาพแหลกเหลว
 
ดวงตาสีส้มของมันจ้องมองเด็กๆ ทั้งหลาย
ราวกับจะกลืนกินเสียเดี๋ยวนี้
 
“ ข้าสาบานตรงนี้เลยว่า   จะไม่มาเจอมันอีกเป็นครั้งที่สาม ”
 
อีเลียสกัดฟันพูด
ด้วยอารมณ์หัวเสียพอสมควร