โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลพาเด็กชายตัวน้อยชาวซีนาร์ยลัดเลาะไปตามทางแคบๆ ที่เปียกชื้นและมืดมิด   หนุ่มน้อยคนนั้นเดินเร็วมากทั้งที่ฟื้นถนนเต็มไปด้ายโขดหินลื่นๆ ต่างจากฟิโลโซเฟอร์ที่ล้มแล้วล้มอีกจนต้องคว้าไหล่เพื่อนร่วมทางเอาไว้   ความไม่เคยชินทำให้ระยะทางดูยาวไกลทั้งที่ความจริงมันใกล้ที่สุดแล้ว   พวกเขาได้มุดอุโมงค์และไต่ขึ้นบันไดเหล็กอันสูงชัน
 
หนุ่มน้อยเปิดประตูแทรกตัวออกไปจังหวะเดียวกับที่ผีร้ายร้ายพุ่งเข้าใส่   เขาทิ้งตัวลงกับพื้นกลิ้งลอดร่างของมันออกไปแล้วยังคว้าขาหลังผีร้ายร้ายตนนั้นลากออกมาจนพ้นประตู   มันล้มคะมำแต่ก็ยังพยายามจิกเล็บลงกับพื้นเพื่อฝืนแรง  
 
ฟิโลโซเฟอร์พุ่งตามออกมาตัดหัวมันขาดกระเด็นทันที
 
“ ใช้ได้นี่ว่าที่ผู้พิทักษ์หน้ากากทอง ”  
 
ดารีลเอ่ยชม
พลางยืดกายขึ้นปัดฝุ่นออกจากมือ
 
“ ไม่เป็นไรนะ   เจ้าตัวนี้ทำอันตรายเจ้าหรือเปล่า ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง
แม้เขาจะตอบสนองไว
แต่ความจริงคือยังตกใจกับการจู่โจมเมื่อครู่ที่แทบไม่ทันตั้งตัว
 
“ อ้อนี่หรือ ”
 
เขาชี้ไปยังผีร้ายตนนั้น
ซึ่งตอนนี้นอนแน่นิ่ง
 
“ เทียบกับเจ้าที่ฟันเฉียดคอหอยข้าไปหน่อยหนึ่ง   ข้าว่าอยู่ใกล้ตัวประหลาดนี่สบายใจโขเลยทีเดียว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เก็บดาบ
แล้วยื่นคืนไปให้
 
“ ล้อเล่นหรอกน่าอย่าทำใจน้อยไปหน่อยเลย   เป็นถึงนักฆ่ามือหนึ่งแล้วมาตายง่ายๆ ด้วยน้ำมือของเจ้า   น่าขายหน้าออก ”
 
“ ข้าอยากให้เจ้าถือไว้เพราะตอนนี้เจ้าไร้อาวุธ ”
 
เด็กชายบอก
 
“ เหลวไหล ”
 
ดารีลว่า
เขาเอื้อมือไปคว้าไอหมอกสีดำ
ดวงตาของแหวนงูส่องประกายจางๆ
 
หมอกนี้สร้างความรู้สึกแสบร้อนบนผิวหนัง
แต่ก็ไม่เป็นภัยไปมากกว่านั้น
 
“ นี่มันอะไรกัน ”
 
หนุ่มน้อยพึมพำกับตนเอง
 
“ ใช่เขตค่ายมนต์ดำหรือเปล่า ”
 
เด็กชายถาม
 
“ ไม่ใช่หรอกแต่   ส่งมีดให้ข้าที ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นบอก
 
ฟิโลโซเฟอร์จึงยื่นไปให้
พลางนึกสงสัยว่า
มีดพกของดารีลเองก็มีมิใช่หรือ
 
เขารับมีดมากรีดฝ่ามือตนเอง
แล้วนั่งลงค่อยๆ วาดวงแหวนเวทรูปดาวหกแฉกลงบนแผ่นหินอ่อน
ด้วยเลือด
 
“ เจ้าทำอะไรน่ะ ”
 
เด็กชายอ้าปากค้าง
 
“ ข้าแค่สงสัย ”
 
ดารีลตอบ
 
เมื่อเส้นที่ลากบรรจบกันทั้งหมดแล้ว
หมอกสีดำก็หายไป
พร้อมกับเสียงกรีดร้องของผีร้ายบางตัว
ที่ไม่อาจทนต่อแสงแดด
 
มันลนลานหนีไป
สู่ที่ซ่อนอันมืดมิด
 
มีเพียงจำนวนน้อยนิดที่ยังยืนหยัดอยู่ได้
ท่ามกลางแสงสว่างยามกลางวัน
 
“ ความสงสัยของเจ้านี่สยองแท้ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยว่า
เขาฉีกเศษผ้ามาพันแผลให้ดารีล
 
แต่หนุ่มน้อยคนนั้น
ยังให้ความสนใจกับวงแหวนเวทที่ตนเพิ่งเขียนไป
 
“ จำเป็นต้องใช้เลือดหรืออย่างไร   เจ้าบอกข้าได้นี่ไม่สมควรต้องลงมือกับตนเองเลย ”
 
เด็กชายบ่น
เขาจัดการผูกปมผ้าพันแผลจนเรียบร้อย
 
“ เลือดของข้าเพียงเท่านั้นที่ถอนคำสาปได้ ”
 
ดารีลตอบเรียบๆ
 
“ ใครบางคนนำบางสิ่งของข้าไปเป็นส่วนประกอบในการสร้างม่านหมอกมนต์ดำนี้   จึงเป็นข้อบังคับให้ข้าเพียงเท่านั้นที่ถอนคำสาป ”
 
“ งั้นถ้าเขตเวทมนตร์กว้างกว่านี้เลือดเจ้าจะไม่หมดตัวเลยหรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ท้วง
 
“ บ้าจริงเล่นแบบนี้ไม่เป็นสุภาพบุรุษเลย   แผนคนขี้ขลาดชัดๆ ”
 
“ แผลเล็กน้อยแค่นี้เจ้าด่าคนอื่นว่าขี้ขลาดเลยหรือ ”
 
ดารีลส่งมีดคืนให้เด็กน้อยแล้วลุกขึ้น
 
“ แต่ข้าคิดว่านี่คือคำบอกใบ้   ที่ไหนสักแห่งมีไอหมอกคล้ายแบบนี้แต่รุนแรงกว่า   เหมือนว่าที่นี่คือแบบจำลองถ้าสามารถจัดการที่นี่ได้ก็สามารถจัดการที่นั่นได้ ”
 
“ ไม่ว่าที่นั่นคือที่แห่งใดเจ้าอย่าคิดอยากไปเลยนะถึงเจ้าจะจัดการที่นี่ได้ก็ตามที ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เตือน
 
“ มันพูดยาก   แท้จริงข้าไม่อาจอยู่ในที่ๆ อยากอยู่ได้ไปในที่ๆ อยากไป   เหมือนว่าชีวิตนี้ถูกกำหนดโดยผู้อื่นและข้าไม่สามารถเป็นอิสระได้เลย ”
 
“ ดารีล ”
 
เด็กชายเรียกชื่อนั้น
ด้วยความรู้สึกสงสารปนเศร้า
 
“ ช่างเถอะ   อย่างน้อยเจ้าก็เลือกได้ว่าจะเดินวุ่นวายในปราสาท   หรือจะหนีลงทางหน้าต่างอย่างที่เคยทำ   ไปหาเพื่อนๆ ในที่ที่ปลอดภัยกว่านี้ ”
 
เด็กชายคว้ามือข้างที่มีผ้าพันแผลเปื้อนเลือดขึ้นมาถือไว้
 
“ ข้ามาที่นี่เพื่อปกป้องเจ้า ”
 
ดารีลชักมือกลับ
 
“ เอาตัวเองให้รอดก่อนเถอะ ”
 
เขาหมุนตัวแล้วออกเดินไป
แต่ถึงจะพูดไปแบบนั้น
ตรงมุมปากก็ปรากฏรอยยิ้มจางๆ