โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลนั้นเป็นคนที่มั่นใจในตนเองมาก   อีกทั้งยังนิยมใช้ชีวิตอยู่ในกรอบของแบบแผนที่ตนเองสร้างขึ้น   ทุกย่างก้าวล้วนผ่านการวางแผนมาแล้ว   และเมื่อมีสิ่งใดผิดไปจากที่คิดเอาไว้มันจะสร้างความหวั่นใจให้กับเขาไม่น้อยเลย  

 

ถุงผ้าปักลายนี้เป็นของเจ้าหญิงลูเซียน่า   พ่อมดอายุน้อยคนนั้นสามารถรู้ได้ด้วยการปรายตามองเพียงครั้งเดียว   เพราะมันเป็นสิ่งที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี

 

“ เจ้าหญิงลูเซียน่าฝากของสิ่งนี้มาให้เจ้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

และคำตอบนั้นก็ไม่ไกลจากที่เขาคาดเดาเอาไว้เลย

 

“ ใยพระนางจึงฝากเจ้ามา   พวกเจ้ารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่   ทั้งที่มอบให้ข้าเองกับมือก็สามารถทำได้เหตุใดนางจึงเลือกให้เจ้าทำแทน ”

 

น้ำเสียงของดารีลมีแววขุ่นเล็กๆ พอรู้สึกได้

 

“ นางสะดวกใจฝากข้าก็เท่านั้น   ไม่จำเป็นต้องแสดงอาการหึงหวงหรอก   ข้าไม่เคยคิดอะไรเกินเลยกับเจ้าหญิง ”

 

เด็กชายรู้ทัน

 

“ ข้าไม่ได้ว่าอะไรนี่แค่สงสัยก็เท่านั้น ”

 

หนุ่มน้อยกล่าวแก้ตัว

เขาเปิดถุงผ้าแล้วหยิบของในนั้นออกมา

 

มันเป็นสิ่งที่ทำให้เขาต้องงุนงงยิ่งกว่าเดิม

กล่องไม้เล็กๆ สีน้ำตาลมันวาว

 

มันคือกล่องที่เขาได้มอบเป็นของกำนัลแด่เจ้าหญิงลูเซียน่า

เมื่อไม่นานมานี้

 

เขาเปิดมันออกดู

เม็ดยาสีอำพันยังวางอยู่ที่เดิม

 

ดารีลถึงกับสูดลมหายใจเฮือก

ด้วยความรู้สึกทุกข์ร้อน

 

“ มีอะไรผิดปรกติหรือ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์สงสัย

เขาไม่รู้ว่าอะไรคือสิ่งที่อยู่ในกล่องไม้นั้น

 

“ ข้าได้ทุ่มเททุกอย่างแล้วเพื่อสิ่งนี้   ตลอดหลายปีที่ผ่านมาเพื่อยาเม็ดนี้ข้าแทบไม่ได้หยุดพัก   มอบให้นางด้วยหวังว่านางจะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปโดยไม่ต้องพึงพาข้า   แต่นางกลับทำเช่นนี้ส่งคืนกลับมาให้ข้า   ทั้งหมดหมายความว่าอย่างไร   นางจะไม่มีวันอภัยให้ข้าอีกแล้วอย่างนั้นหรือ ”  

 

น้ำเสียงของเขา

บ่งบอกว่าแทบจะไม่เชื่อในสิ่งที่เกิดขึ้น

 

“ ไม่จริงหรอกดารีล   ข้าได้เห็นนางได้พูดคุยกับนางข้ารู้ดีนางรักเจ้าอย่างสุดหัวใจ   สิ่งนี้ที่มอบกลับมาอาจเป็นเครื่องหมายเตือนให้เจ้าติดตามไป   ดารีลข้าไม่รู้ว่าเจ้ากำลังทำอะไรอยู่แต่เจ้าไม่จำเป็นต้องพยายามขนาดนั้น   เมื่อเจ้าสองคนรักกันมันไม่ผิดหรอกหากคิดจะหนีไปด้วยกัน   ปัญหาทั้งหลายแหล่ต้องมีคนอื่นที่ทำแทนได้   เจ้าตัดสินใจตอนนี้ยังทันนะข้าจะไม่บอกเรื่องนี้กับใครทั้งนั้น ”

 

เด็กชายปลอบ

 

“ ข้าตัดสินใจปล่อยมือนางแล้ว   นั่นเป็นทางออกที่ดีที่สุดมันไม่มีทางอื่นเหตุใดนางจึงไม่ยอมเข้าใจ   ข้ามันโง่เองที่คิดว่านางจะเชื่อฟัง   ไม่เช่นนั้นคงจับนางกรอกยาไปแล้ว ”

 

หนุ่มน้อยจ้องมองกล่องไม้ด้วยหัวใจที่เจ็บปวด

 

“ พวกเจ้าสองคนรักกันมากและรักกันมานานเจ้ายังกล้าทิ้งนางได้ลงคอ   แล้วข้าล่ะ   เจ้าคิดจะทำอย่างไรกับข้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

รู้สึกตะลึงไม่น้อยกับวิธีการตัดสินใจของหนุ่มน้อยคนนี้

จนเริ่มเป็นกังวลกับชะตาของตนเอง

 

หนุ่มน้อยคนนั้นไม่ตอบ

เขาสังเกตเห็นสิ่งผิดปรกติในกล่อง

จึงเปิดผ้ากำมะหยี่ที่ใช้เป็นฐานรองเม็ดยา

 

สิ่งที่ปรากฏแก่สายตานั้นสร้างความหวาดหวั่น

จนเขานั้นทรุดลงไปนั่งกับพื้น

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยจึงรีบคว้าไปดู

ว่าอะไรกันที่ทำให้ดารีลตกใจได้ขนาดนี้

 

แล้วเขาก็พบว่า

ด้านในนั้นซ่อนสร้อยเส้นหนึ่งเอาไว้

 

และจี้ของมันก็คุ้นตาอย่างประหลาด

อัญมณีสีแดง

มันส่องประกายงดงามในความมืด

 

มันเป็นสร้อยพระศอของใช้ประจำตัวเจ้าหญิงลูเซียน่า

ที่เด็กชายเห็นพระนางสวมใส่อยู่เป็นนิจ

ล่ำลือว่าเป็นของสำคัญแห่งราชวงศ์

 

แต่ตอนนี้มันกลับอยู่ที่นี่

ห่างไกลจากเจ้าของที่คู่ควร

 

“ นางบังคับข้าขนาดนี้เลยหรือ   ไม่ได้กลัวเกรงข้าอีกต่อไปแล้ว   อะไรทำให้นางกล้าหาญถึงเพียงนี้ข้าควรทำเช่นไร   ข้าจะต้องทำอย่างไรกัน ”

 

ดารีลนั้นดูหมดแรงเอาจริงๆ

เขาซบหน้าลงกับฝ่ามือ

 

สำหรับคนที่ก้าวตามแผนมาอย่างราบเรียบ

และไร้ข้อผิดพลาด

 

แต่เมื่อมีสิ่งอื่นใดเกิดขึ้นนอกเหนือความคาดหมาย

มันทำให้เขาหวาดกลัว

กลัวเส้นทางที่เหลือจะไม่เป็นไปตามที่คิดหวังเอาไว้

 

“ ข้ารู้จักสร้อยเส้นนี้ ”

 

เด็กชายว่า

 

“ เจ้าต้องตามนางไปแล้ว   เจ้าหญิงต้องทำทุกวิถีทาง   เพื่อที่จะแน่ใจว่าเจ้าจะไม่จากนางไป ”

 

“ คิดว่าข้ามีทางเลือกอื่นหรือ   สวรรค์ทรงโปรด   ขอให้นี่เป็นเพียงแค่ฝันร้าย ” 

 

ดารีลปิดหู

ซบหน้าลงกับเข่าทำท่าจะหลับไปจริงๆ

 

“ หยุดเถอะดารีลมันไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา   แล้วสร้อยเส้นนี้มีอะไรใยเจ้าเป็นกังวลนัก ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ใช้สองมือ

จับหน้าดารีลให้เงยขึ้น

 

“ มันต้องอยู่กับนาง   ไม่เช่นนั้นนางอาจตายได้ทุกเมื่อ ”

 

หนุ่มน้อยตอบเสียงเบาหวิว

 

“ ป่านนี้นางคงถึงเมืองอันดอรีส   แต่ไม่เป็นไรข้าตามไปได้เร็วพอสมควร ”

 

ดารีลสูดหายใจเข้าสุดลึก

 

“ เอาล่ะข้าคงต้องเกี้ยวกราดใส่นางแล้วไม่อย่างนั้นเรื่องไม่จบแน่   ข้าอาจหายไปเจ็ดวันเจ็ดคืนเพราะฉะนั้นเจ้า   ฟิโลโซเฟอร์เจ้าอย่าได้คิดก่อเรื่องใดๆ ”

 

“ ข้าไม่คิดว่าเจ้าต้องตามไปถึงที่นั่น   เพราะข้าเพิ่งพบนางเมื่อเช้า   เชื่อข้าเถอะหากไม่ได้ตัวเจ้านางไม่ไปไหนทั้งนั้น ”

 

เด็กชายตัวน้อยบอก

 

“ อะไรนะ ”

 

ดารีลถึงกับอุทาน

ใบหน้าซีดเผือด

 

“ ใช่นางอยู่ที่นี่   ในโอรีเวีย   ข้าแน่ใจ ”