โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในเวลาที่คับขัน   อันตรายก็อยู่ตรงหน้าแล้ว   แต่เด็กกลุ่มนี้กลับไม่รู้สึกหวาดกลัวมากมายอย่างที่ควรจะเป็น   เพราะพวกเขาต่างมีกันและกันคอยช่วยเหลือให้คำแนะนำเมื่อเห็นใครผิดพลาด   อีกทั้งยังมือเด็กดื้อที่ปากมากที่ทำให้สถานการตึงเครียดดูผ่อนคลายลง   เมื่อความหวาดหวั่นภายในใจน้อยลงทุกอย่างก็กลับง่ายขึ้น   ไม่รู้สึกตกใจลนลานจนเกินไป
 
“ ฟังนะ   เราจะไม่สู้มีโอกาสวิ่งหนีเท่านั้น   เป้าหมายของเราอยู่ที่สนามหญ้า ”  
 
อีเลียสบอก
 
“ มาทางนี้มา ”
 
เลโอน่าเรียกเพื่อนๆ ให้เข้ามาหลบข้างๆ กรอบประตูที่ปิดอยู่
โดยไม่สนใจปีศาจร่างหมาป่ามีเขา
ที่กำลังพุ่งชนประตูอย่างเอาเป็นเอาตาย
 
ในที่สุดด้วยการวิ่งชนจนสุดแรง
ประตูไม้ที่หนาหนักก็ระเบิดออกเศษไม้ปลิวว่อน
 
เจ้าปีศาจร้ายตนนั้นก็ถลาตามแรงพุ่งของตน
ทะลุประตูออกมาจนชนเข้ากับเครื่องดนตรีที่เด็กๆ ช่วยกันลากมาขวาง
 
ร่างของมันล้มลงทำให้เส้นเอ็นสีเงินบาดตามร่างเกิดแผลเหวอะหวะ
บางเส้นที่ขาดก็ตวัดรัดร่างของมันจนวุ่นวาย
 
แม้เจ้าสัตว์ปีศาจตนนี้จะสามารถรักษาบาดแผลได้อย่างรวดเร็ว
แต่ด้วยเส้นเอ็นเหนียวที่เกี่ยวพันตามร่าง
มันจึงไม่อาจลุกขึ้นได้ในทันที
 
เหล่าเด็กๆ วิ่งสวนออกไปในทันที
โดยไม่รอดูว่ามันจะเกะสายเชือกออกได้อย่างไร
 
พวกเขาวิ่งไปจนถึงบันไดวนของห้องโถงกลาง
ผ่านเกรบอคและผีร้ายมากมาย
 
เสียงกรีดร้องของเคอร์คารอลยังแว่วมาเป็นระยะ
แต่ไม่มีใครสนใจมันแล้ว
ต่างตั้งหน้าตั้งตาวิ่งเพียงอย่างเดียว
 
สิ่งใดบังอาจเข้ามาขวาง
ก็จะถูกเด็กกลุ่มนี้รุมทึ้งไม่เหลือชิ้นดี
 
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงชั้นล่าง
ตรงโถงใหญ่ที่ประตูเปิดออกสู่ภายนอก
 
มีคนรอดชีวิตหลายคนกำลังทยอยออกไปที่สนาม
ท่ามกลางผีร้ายและสัตว์ปีศาจ
 
เด็กๆ รู้สึกใจชื้นเมื่อเห็นจำนวนคนรอดชีวิต
โลธอร์อุ้มเอาเด็กคนหนึ่งที่บาดเจ็บหนักขึ้นพาดบ่า
เขาพบเด็กคนนี้และพี่สาวตรงประตูทางออกพอดี
 
 
เมื่อพ้นประตูใหญ่สู้ภายนอก
หมอกสีดำประหลาดก็ยังไม่หายไปไหน
แต่พวกปีศาจร้ายน้อยลงแล้วเพราะมีทหารเกราะทองคอยจัดการมันอยู่
 
ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกพะวักพะวน
เหมือนว่าได้หลงลืมสิ่งใดไป
เขาวิ่งตีคู่ไปกับน้องสาวแต่ก็ไม่ห่างจากเพื่อนที่เหลือ
 
โลธอร์นั้นวิ่งช้าลง
เพราะเขาแบกร่างของเด็กคนหนึ่งอยู่
แต่ก็ไม่มีใครเดือดร้อนเพราะเรื่องนี้
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยคิดใคร่ครวญ
ว่าเขาพลาดสิ่งใดไปกันแน่
 
อนุสาวรีย์แห่งภราดรภาพตั้งอยู่ตรงหน้าแล้ว
อัญมณีสีแดงที่ประดับตรงปลายยอด
ส่องประกายหลอกหลอนในม่านหมอกที่มืดมัว
 
เด็กชายตัวน้อยรู้สึกประหลาดใจ
เหมือนเขาเคยเห็นพลังนี้ที่น่ากลัวจากที่แห่งหนึ่ง
 
แต่นี่คืออนุสาวรีย์ที่ปกปักรักษาโอรีเวียมาช้านาน
จะมีพลังชั่วร้ายได้อย่างไร
 
ในที่สุดพวกเขาก็มาถึงลานตรงสนามหญ้า
มีกระถางไฟตั้งอยู่ตรงนั้นเจ็ดจุด
 
กลิ่นกำยานหอมฟุ้งไปทั่ว
และไอหมอกสีดำที่บางเบาจนแทบไม่เหลือให้เห็น
 
พอมองเห็นผู้ใช้เวทย์มนตร์เท่านั้น
ฟิโลโซเฟอร์ก็รู้สึกตกใจขึ้นมา
 
เขาคว้าร่างน้องสาวเข้ามากอดให้แน่นที่สุด
ส่วนมืออีกข้างดึงฟีไลร่าเอาไว้
 
“ มีอะไรล่ะ   เจ้าเป็นอะไรไป ”
 
คาโอเรียถามด้วยความงุนงง
ในเมื่อทุกคนอยู่ในเขตปลอดภัยแล้ว
 
“ นั่นน่ะสิ ”
 
เด็กหญิงผมสีเงินว่า
 
“ ไม่มีอะไรหรอกข้าแค่เกิดอยากกอดเจ้าขึ้นมา ”
 
คนเป็นพี่ตอบ
 
“ พี่ชายเหมือนคนบ้าขึ้นทุกวันรู้ตัวหรือเปล่า ”
 
เขาไม่ตอบโต้อะไร
แต่ได้หันไปทางฟีไลร่า
 
“ ข้าอยากให้เจ้าสัญญามาอย่างหนึ่ง ”
 
“ ได้สิ ”
 
นางรับปากงงๆ ว่านี่มันเรื่องอะไรกัน
 
“ จับมือนางไว้ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นอย่าได้ปล่อยมือนางเลยนะ ”
 
เขาบอกแกมขอร้อง
 
เด็กหญิงแสนสวยคนนั้นพยักหน้ารับ
 
“ ได้อยู่แล้ว   แต่เจ้ามาพูดแบบนี้เพื่ออะไรกันเราจะถึงที่ปลอดภัยอยู่แล้ว ”
 
นางท้วง
 
“ ไม่มีอะไร   ข้าแค่รู้สึกไม่สบายใจขึ้นมา   เอาอย่างนี้พวกเจ้านำหน้าไปก่อนข้าจะอยู่รั้งท้ายคอยระวังหลัง   เจ้าพานางไปให้ถึงกลุ่มผู้ใช้เวทมนตร์ด้วยนะ ”
 
“ ข้าเห็นท่านดีมีน ”
 
คาโอเรียร้องบอกด้วยความดีใจ
พลางชี้มือบอก
 
“ ดีแล้วล่ะพวกเจ้าอยู่ใกล้เขาเอาไว้ ”
 
เขาบอก
 
“ มา   ไปกันเถอะเร็วเข้า ”
 
เด็กหญิงผมทองคล้องแขนฟีไลร่าแล้วออกวิ่ง
สองมือยังไม่ปล่อยจากมีดทำครัวและกระทะเลย
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยยืนมองทั้งสอง
ที่ห่างออกไป
 
ให้แน่ใจว่าปลอดภัยดีแล้ว
จึงค่อยๆ ก้าวถอยหลัง
 
หมุนตัวย้อนกลับไป
สู่ปราสาทสีขาว
ที่ปกคลุมด้วยหมอกสีดำอีกครั้ง