โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กทั้งสามมาออกันที่หน้าประตูโดยไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อนกลุ่มที่เหลือ   พวกเขาเงี่ยหูฟังเสียงด้านนอกเมื่อแน่ใจว่าไม่มีสิ่งผิดปรกติอีเลียสดันบานประตูให้เปิดออก   แต่ยังไม่ทันได้ออกไปพ้นประตูห้องด้านบนก็เกิดการต่อสู้โครมคราม   เด็กๆ จึงย้อนกลับเข้ามาในห้องแล้วกระแทกประตูปิด
 
“ บอกแล้วให้หลบอยู่ในห้องรออาจารย์กลับมาดีกว่า ”
 
เด็กชายคนหนึ่งเตือนเบาๆ
 
อีเลียสยกมือกุมอกหอบหายใจถี่
พลางนึกว่าเกือบไปแล้ว
 
“ เอาอย่างไรทีนี้ ”
 
โลธอร์ถามความเห็น
เขาเองก็ร้อนรนพอสมควร
 
“ ข้าออกไปคนเดียวก่อนหากทางสะดวกจะกลับมารับ ”
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยเสนอ
 
“ แบบนั้นจะดีหรือ   อีเลียสยังไหวเปล่า ”
 
โลธอร์ก้มลงถามด้วยความเป็นห่วง
เด็กน้อยร่างผอมซีดไม่ตอบเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก
ทันใดดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง
 
“ ห้องข้างบน ”
 
เด็กน้อยพึมพำ
 
“ ข้างบนอะไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามพลางนั่งลงข้างๆ
 
“ พวกเขาถูกโจมตีทั้งที่หลบอยู่ในห้อง   ถ้าพวกเรายังดึงดันอยู่ในนี้จุดจบคงเป็นแบบเดียวกัน ”
 
คำกล่าวนั้นทำเอาเด็กๆ กลุ่มที่เหลือตกตะลึง
พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาตัวรอดได้
 
“ ถ้าเช่นนั้นเราต้องไปที่ไหน ”
 
เด็กคนนั้นถามเสียงสั่น
 
“ ใกล้ๆ ผู้ใช้เวทมนตร์หรือไม่ก็พวกทหาร ”
 
อีเลียสตอบ
จากนั้นเด็กๆ ที่เหลือก็ส่งเสียงโวยวายแย่งกันออกประตู
 
ฟิโลโซเฟอร์ลากเพื่อนทั้งสองออกมาจากห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย
แต่แทนที่จะตามนักเรียนกลุ่มนั้นไป
เขากลับพาไปหลบหลังบันได
 
เสียงเอะอะของเด็กกลุ่มนั้นจึงทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ
 
“ มีอะไรล่ะ ”
 
โลธอร์สงสัย
 
“ เสียงกรีดร้องของพวกเขาดังเกินไป   แบบนี้ไม่ดีแน่   แต่ถ้าเข้าไปห้ามปรามเราก็จะไม่รอดเหมือนกัน ”
 
อีเลียสเป็นคนตอบคำถามนั้น
 
และก็เป็นดังที่คิด
เด็กกลุ่มนั้นวิ่งไปไม่ทันไรก็ถูกปีศาจร้ายพุ่งเข้าโจมตี
 
ฟิโลโซเฟอร์พยายามไปช่วยแต่ถูกเพื่อนรวบตัวไว้
 
“ อยากตายหรือไง   คาโอเรียรออยู่ถ้าไม่มีเจ้าก็ไม่มีใครช่วยนางแล้ว ”
 
สหายร่างอ้วนตวาด
เขาจึงก้มลงยกมือปิดหูเอาไว้
 
“ พวกเด็กผู้หญิงทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ ”
 
นั่นเป็นคำถามของโลธอร์
 
“ ฟีไลร่ากับพี่สาวเรียนดนตรี   ส่วนคาโอเรียอยู่ห้องครัวฝึกทำอาหาร ”
 
อีเลียสให้คำตอบอย่างรวดเร็ว
 
“ บ้าจริงพวกผู้หญิงน่ะ   แทนที่จะอยู่รวมกันไว้   แล้วเราจะฝ่าไปอย่างไร ”
 
โลธอร์ต้องกุมขมับไปอีกคน
 
“ เราจะพาพวกเขาไปซ่อนที่ไหนดี   ที่ไหนดีนะ ”
 
“ ตอนนี้หาคนให้เจอก่อน   ส่วนที่ปลอดภัยค่อยคิดทีหลัง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
เขาเดินออกมาจากที่ซ่อนและฟันผีดิบตัวหนึ่งขาดสองท่อน
คมดาบของเขาเปล่งประดายขึ้นในหมอกมืดสลัว
 
“ ระวังฟิโลโซเฟอร์   ถอยออกมาก่อน ”
 
เสียงเตือนของอีเลียส
ทำเอาเด็กชายตัวน้อยหมุนคว้างด้วยความสงสัย
ว่าสิ่งใดกำลังจะทำร้ายเขา
 
สหายร่างผอมจึงพุ่งเข้ามา
จับไหล่ของเขาลากให้ถอยออกมาจากร่างผีดิบตนนั้น
 
“ มันจะคืนชีพ   อาวุธธรรมดาฆ่าปีศาจจากเขตค่ายมนต์ดำไม่ได้ ”
 
“ ไม่หรอก   ข้าว่ามันตายแน่แล้วนิ่งเป็นผักโดนต้มแบบนี้   แต่ดูไปดูมาเจ้านี่ก็เหมือนผีดิบที่เราเจอในเมืองใต้ดินอย่างไรอย่างนั้น   เขตค่ายมนต์ดำที่เจ้าว่าคงไม่น่ากลัวนักหรอก ”
 
โลธอร์ว่า
เขานั่งลงเอาปลายขวานเขี่ยร่างที่เน่าเปื่อยนั้น
 
“ ได้อย่างไรกัน   ใยไม่เหมือนในตำรา   มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ”
 
เขาทำท่าจะเปิดหนังสือปกหนาที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาด้วย
 
“ ช่างตำราเจ้าก่อนเถอะพวกเราต้องไปแล้ว   ว่าแต่ชั้นเรียนดนตรีอยู่ที่ไหน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ ห้องดนตรีอยู่ชั้นห้า   เลียวซ้ายอีกทีสามารถออกห้องโถงได้   เราจะไปดักพวกเขาที่ไหนดีข้าว่าพวกเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้วหละ ”
 
อีเลียสว่า
 
“ ไปดูให้แน่ก่อน   คาโอเรียก็อยู่ทางเดียวกันนี่นา   แม้พวกเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้วอย่างน้อยก็ตัดข้อสงสัยไปได้ ”
 
สหายร่างอ้วนเสนอ
 
ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งขึ้นบันไดไป
โชคดีที่บันไดตรงนั้นมีเกรบอคเกาะอยู่เพียงไม่กี่ตัว
 
ฟิโลโชเฟอร์กับโลธอร์จึงสามารถฟาดฟันมันขาดกระจุยด้วยเวลาไม่นาน
 
“ ไม่คืนชีพจริงด้วย ”
 
อีเลียสพูด
เขานั่งลงจดบางอย่างลงในหนังสือปกหนาที่ถือติดตัวอยู่ตลอด
 
“ นอกจากนั้นค้อนกับขวานของโลธอร์ยังสามารถทำลายมันได้   น่าประหลาดเป็นที่สุด ”
 
“ เดี๋ยวๆ เจ้าทำอะไรน่ะมันใช่เวลาหรือพรุ่งนี้ค่อยจดก็ได้เวลามีถมไป ”
 
สหายคู่หูของเขาจับคอเสื้อแล้วดึงให้ลุกขึ้น
 
“ ก็มันน่าสนใจไหมล่ะ ”
 
อีเลียสแย้ง
แต่เขาก็วิ่งตามเพื่อนไปโดยไม่รอช้า