โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กทั้งสามมาออกันที่หน้าประตูโดยไม่สนใจคำทัดทานของเพื่อนกลุ่มที่เหลือ   พวกเขาเงี่ยหูฟังเสียงด้านนอกเมื่อแน่ใจว่าไม่มีสิ่งผิดปรกติอีเลียสดันบานประตูให้เปิดออก   แต่ยังไม่ทันได้ออกไปพ้นประตูห้องด้านบนก็เกิดการต่อสู้โครมคราม   เด็กๆ จึงย้อนกลับเข้ามาในห้องแล้วกระแทกประตูปิด

 

“ บอกแล้วให้หลบอยู่ในห้องรออาจารย์กลับมาดีกว่า ”

 

เด็กชายคนหนึ่งเตือนเบาๆ

 

อีเลียสยกมือกุมอกหอบหายใจถี่

พลางนึกว่าเกือบไปแล้ว

 

“ เอาอย่างไรทีนี้ ”

 

โลธอร์ถามความเห็น

เขาเองก็ร้อนรนพอสมควร

 

“ ข้าออกไปคนเดียวก่อนหากทางสะดวกจะกลับมารับ ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเสนอ

 

“ แบบนั้นจะดีหรือ   อีเลียสยังไหวเปล่า ”

 

โลธอร์ก้มลงถามด้วยความเป็นห่วง

เด็กน้อยร่างผอมซีดไม่ตอบเขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก

ทันใดดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง

 

“ ห้องข้างบน ”

 

เด็กน้อยพึมพำ

 

“ ข้างบนอะไร ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถามพลางนั่งลงข้างๆ

 

“ พวกเขาถูกโจมตีทั้งที่หลบอยู่ในห้อง   ถ้าพวกเรายังดึงดันอยู่ในนี้จุดจบคงเป็นแบบเดียวกัน ”

 

คำกล่าวนั้นทำเอาเด็กๆ กลุ่มที่เหลือตกตะลึง

พวกเขาไม่แน่ใจว่าจะสามารถเอาตัวรอดได้

 

“ ถ้าเช่นนั้นเราต้องไปที่ไหน ”

 

เด็กคนนั้นถามเสียงสั่น

 

“ ใกล้ๆ ผู้ใช้เวทมนตร์หรือไม่ก็พวกทหาร ”

 

อีเลียสตอบ

จากนั้นเด็กๆ ที่เหลือก็ส่งเสียงโวยวายแย่งกันออกประตู

 

ฟิโลโซเฟอร์ลากเพื่อนทั้งสองออกมาจากห้องเป็นกลุ่มสุดท้าย

แต่แทนที่จะตามนักเรียนกลุ่มนั้นไป

เขากลับพาไปหลบหลังบันได

 

เสียงเอะอะของเด็กกลุ่มนั้นจึงทิ้งห่างออกไปเรื่อยๆ

 

“ มีอะไรล่ะ ”

 

โลธอร์สงสัย

 

“ เสียงกรีดร้องของพวกเขาดังเกินไป   แบบนี้ไม่ดีแน่   แต่ถ้าเข้าไปห้ามปรามเราก็จะไม่รอดเหมือนกัน ”

 

อีเลียสเป็นคนตอบคำถามนั้น

 

และก็เป็นดังที่คิด

เด็กกลุ่มนั้นวิ่งไปไม่ทันไรก็ถูกปีศาจร้ายพุ่งเข้าโจมตี

 

ฟิโลโซเฟอร์พยายามไปช่วยแต่ถูกเพื่อนรวบตัวไว้

 

“ อยากตายหรือไง   คาโอเรียรออยู่ถ้าไม่มีเจ้าก็ไม่มีใครช่วยนางแล้ว ”

 

สหายร่างอ้วนตวาด

เขาจึงก้มลงยกมือปิดหูเอาไว้

 

“ พวกเด็กผู้หญิงทำอะไรอยู่ที่ไหนกันนะ ”

 

นั่นเป็นคำถามของโลธอร์

 

“ ฟีไลร่ากับพี่สาวเรียนดนตรี   ส่วนคาโอเรียอยู่ห้องครัวฝึกทำอาหาร ”

 

อีเลียสให้คำตอบอย่างรวดเร็ว

 

“ บ้าจริงพวกผู้หญิงน่ะ   แทนที่จะอยู่รวมกันไว้   แล้วเราจะฝ่าไปอย่างไร ”

 

โลธอร์ต้องกุมขมับไปอีกคน

 

“ เราจะพาพวกเขาไปซ่อนที่ไหนดี   ที่ไหนดีนะ ”

 

“ ตอนนี้หาคนให้เจอก่อน   ส่วนที่ปลอดภัยค่อยคิดทีหลัง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

เขาเดินออกมาจากที่ซ่อนและฟันผีดิบตัวหนึ่งขาดสองท่อน

คมดาบของเขาเปล่งประดายขึ้นในหมอกมืดสลัว

 

“ ระวังฟิโลโซเฟอร์   ถอยออกมาก่อน ”

 

เสียงเตือนของอีเลียส

ทำเอาเด็กชายตัวน้อยหมุนคว้างด้วยความสงสัย

ว่าสิ่งใดกำลังจะทำร้ายเขา

 

สหายร่างผอมจึงพุ่งเข้ามา

จับไหล่ของเขาลากให้ถอยออกมาจากร่างผีดิบตนนั้น

 

“ มันจะคืนชีพ   อาวุธธรรมดาฆ่าปีศาจจากเขตค่ายมนต์ดำไม่ได้ ”

 

“ ไม่หรอก   ข้าว่ามันตายแน่แล้วนิ่งเป็นผักโดนต้มแบบนี้   แต่ดูไปดูมาเจ้านี่ก็เหมือนผีดิบที่เราเจอในเมืองใต้ดินอย่างไรอย่างนั้น   เขตค่ายมนต์ดำที่เจ้าว่าคงไม่น่ากลัวนักหรอก ”

 

โลธอร์ว่า

เขานั่งลงเอาปลายขวานเขี่ยร่างที่เน่าเปื่อยนั้น

 

“ ได้อย่างไรกัน   ใยไม่เหมือนในตำรา   มันต้องไม่ใช่แบบนี้สิ ”

 

เขาทำท่าจะเปิดหนังสือปกหนาที่อุตส่าห์หอบหิ้วมาด้วย

 

“ ช่างตำราเจ้าก่อนเถอะพวกเราต้องไปแล้ว   ว่าแต่ชั้นเรียนดนตรีอยู่ที่ไหน ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

 

“ ห้องดนตรีอยู่ชั้นห้า   เลียวซ้ายอีกทีสามารถออกห้องโถงได้   เราจะไปดักพวกเขาที่ไหนดีข้าว่าพวกเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้วหละ ”

 

อีเลียสว่า

 

“ ไปดูให้แน่ก่อน   คาโอเรียก็อยู่ทางเดียวกันนี่นา   แม้พวกเขาไม่อยู่ที่นั่นแล้วอย่างน้อยก็ตัดข้อสงสัยไปได้ ”

 

สหายร่างอ้วนเสนอ

 

ดังนั้นพวกเขาจึงวิ่งขึ้นบันไดไป

โชคดีที่บันไดตรงนั้นมีเกรบอคเกาะอยู่เพียงไม่กี่ตัว

 

ฟิโลโชเฟอร์กับโลธอร์จึงสามารถฟาดฟันมันขาดกระจุยด้วยเวลาไม่นาน

 

“ ไม่คืนชีพจริงด้วย ”

 

อีเลียสพูด

เขานั่งลงจดบางอย่างลงในหนังสือปกหนาที่ถือติดตัวอยู่ตลอด

 

“ นอกจากนั้นค้อนกับขวานของโลธอร์ยังสามารถทำลายมันได้   น่าประหลาดเป็นที่สุด ”

 

“ เดี๋ยวๆ เจ้าทำอะไรน่ะมันใช่เวลาหรือพรุ่งนี้ค่อยจดก็ได้เวลามีถมไป ”

 

สหายคู่หูของเขาจับคอเสื้อแล้วดึงให้ลุกขึ้น

 

“ ก็มันน่าสนใจไหมล่ะ ”

 

อีเลียสแย้ง

แต่เขาก็วิ่งตามเพื่อนไปโดยไม่รอช้า