โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

หลังจากผ่านเรื่องราวในเมืองร้างใต้ดิน   เด็กชายตัวน้อยทั้งสามก็หลับไปด้วยความเหนื่อยอ่อนในหอนอนของปราสาทขาว   เรื่องราวที่ผ่านไปเมื่อครู่เป็นดังความฝัน   พวกเขานั้นก็อุ่นสบายและปรอดภัยบนเตียงนุ่นๆ จนกระทั่งเช้าวันใหม่มาเยือน
 
“ ข้าหิวแทบตาย ”
 
นี่เป็นเรื่องเล่าเพียงอย่างเดียวของโลธอร์
เหล่าเด็กหญิงทั้งสามไม่ได้ร่วมเดินทางไปด้วย
พวกนางอยากรู้ความเป็นไปของวันวาน
 
อีเลียสหยิบช้อนทองคำออกมากำหนึ่ง
วางกองลงบนโต๊ะ
 
“ นี่เจ้า   ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ”
 
เด็กชายร่างอ้วนทำตาโต
 
“ เจ้าเองที่ห้ามโลธอร์มิใช่หรือ   เหตุใดเป็นเจ้าเองที่ก่อเหตุลักขโมย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ท้วง
 
“ สมบัติในที่รกร้างย่อมเป็นของผู้ค้นพบ   ข้ามิให้โลธอร์หยิบมาเพราะเขาชอบทำตัวซุ่มซ่าม   ถ้าอยู่กับหมอนั่นอาจเกิดความเสียหายได้   อันที่จริงข้อเสนอนั้นก็น่าสนใจ   เราควรมีงานเลี้ยงดีๆ บ้าง   หรือว่าอย่างไร ”
 
เด็กชายคนนั้นหันไปทางฟีไลร่า
 
เด็กหญิงผมสีเงินไม่ตอบว่ากระไร
นางเพียงหมุนช้อนทองคำเล่น
แต่แววตานั้นเคร่งขรึมนัก
 
“ ฉลาดมากอีเลียส   ข้ามองคนไม่เคยผิดแผนการของเจ้าเฉียบคมนัก   ตอนนี้เรามีทองคำแล้วเรื่องสนุกก็อยู่ใกล้แค่เอื้อม   เราจะมีเรื่องดีๆ ให้จดจำเพิ่มอีกครั้ง ”
 
โลธอร์กล่าวอย่างยินดี
 
“ นี่หรือคือทั้งหมดที่พวกเจ้าเสี่ยงชีวิต   เพื่อทองคำเหล่านี้   พระเจ้าทรงโปรดถ้าต้องการมันนักบอกพวกเราก็ได้   หากมีเหตุผลอันสมควรฟีไลร่าสามารถให้ทองคำจำนวนมากกว่าที่พวกเจ้าหามาได้เสียอีก ”
 
เลโอน่าตำหนิ
 
“ มันเหมือนกันเสียเมื่อไหร่เล่า   เรื่องของวีระบุรุษเจ้าคงไม่เข้าใจ ”
 
เจ้าเด็กร่างอ้วนแย้ง
 
“ มันก็ทองคำเหมือนกัน   นำมาใช้จ่ายได้เหมือนกัน   จะสนใจเรื่องที่มาไปเพื่ออะไร ”
 
นางว่า
 
เด็กหญิงคาโอเรียนั่งฟังบทสนทนาด้วยอารมณ์เบื่อหน่าย
พลางใช้ช้อนทองคำม้วนม้วนกับเส้นผมเล่น
 
“ ข้าเคยคิดจะซื้อปิ่นปักผมให้เจ้า ”
 
อีเลียสเปลี่ยนเรื่อง
เขาหันมาพูดกับคาโอเรีย
 
“ แต่ตอนนี้เห็นได้ชัดเจนแล้วว่าทองคำส่องประกายสู้เส้นผมของเจ้ามิได้ ”
 
“ ปิ่นเงินเป็นอย่างไรล่ะ ”
 
ฟีไลร่าเสนอ
 
“ แต่คาโอเรียยังไม่โตพอมิใช่หรือ   ปิ่นอันแรกนางจะปักต่อเมื่อเป็นสาวแรกรุ่น ”
 
เด็กสาวผิวเข้มกล่าว
 
“ ก็ใช่ไง   นางจะปักปิ่นที่ชายหนุ่มมอบให้เมื่อเข้าสู่วัยสาว   ข้าชิงมอบให้ก่อนในตอนนี้และเมื่อถึงเวลานั้นก็เท่ากับว่าข้าเป็นชายหนุ่มคนแรกที่มอบให้กับนาง ”
 
“ แบบนี้มันใช่เหรอ ”
 
ฟีไลร่าว่าพลางหัวเราะ
 
“ แหงล่ะ   ในงานเลี้ยงของปราสาทขาววันนั้นน่ะมีหนุ่มน้อยหลายคนจ้องนางตาไม่กระพริบ   ถ้าอีเลียสไม่ชิงก่อนก็คงต้องมีคนตัดหน้าไปอย่างแน่นอน ”
 
เด็กน้อยร่างอ้วนบอก
 
“ เดี๋ยวนะ   นี่มันธรรมเนียมอะไรกันแล้วปิ่นอันแรกมันสำคัญอย่างไร   ที่ซีนาร์ยไม่เห็นมีอย่างนี้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกร้อนรน
เกรงว่ามันจะมีความหมายเกี่ยวกับเนื้อคู่อะไรแบบนี้
 
แต่เพื่อนๆ ก็ไม่ได้ให้คำตอบแก่เขา
และทุกคนพร้อมใจกับมอบรอยยิ้มประหลาดมาให้
 
 
            พวกเขาคุยกันในเรื่องเรื่อยเปื่อย   หากยามใดที่กล่าวถึงเมืองโบราณใต้ดินก็จะลดเสียงลง   อีเลียสน้อยนั้นสนใจภาพวาดสีน้ำมันบนผนังของเมืองแพสทรูแลนด์เป็นอย่างมาก   เขาเล่าว่ามันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามเทพเจ้ากับเหล่าซาตานในยุคบรรพกาล
 
“ ในยุคของเรากลับไม่เขียนเรื่องราวเหล่านั้นไม่ว่าที่ใด ”
 
เลโอน่าว่า
 
“ เป็นเพราะจอมเวทวาลานหรอกนะ   เขาไม่ชอบให้ผู้คนต้องรู้สึกว่าต้องพึ่งพระเจ้าในขณะที่ความจริงแล้วมีเพียงผู้ใช้เวทมนตร์เท่านั้นยืนหยัดอยู่เคียงข้างมนุษย์   เหล่าทวยเทพเพียงแค่รอรับเราอยู่ที่ปลายทางแห่งความตาย ”
 
เด็กชายร่างผอมซีดบอก
 
“ แต่ในเมืองที่ห่างไกลพวกเขายังขอพรต่อทวยเทพอยู่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่าบ้าง
 
“ แล้วสุดท้ายเป็นอย่างไรทุกอย่างสำเร็จดังหวังไว้หรือไม่ ”
 
เด็กหญิงผมสีเงินถามบ้าง
 
“ มันเป็นดังกำลังใจเล็กๆ เพราะสุดท้ายก็ต้องฝ่าปัญหาไปด้วยตนเอง   แต่อย่างน้อยก็ช่วยเสริมแรงใจให้มีความหวังขึ้นมาบ้างกับการขอพรต่อทวยเทพ ”
 
ฟีไลร่าตอบ
 
“ จะว่าไปก็นานแล้วนะที่เราไม่ได้เห็นครูใหญ่วีแกน   เกิดเรื่องร้ายในปราสาทขาวขนาดนี้เขาไปทำอะไรอยู่ที่ไหนกัน   เขาควรต้องรับผิดชอบเรื่องนี้มิใช่หรือ ”  
 
อยู่ๆ เลโอน่าก็เอ่ยขึ้นมา
อันที่จริงความสงสัยนี้ได้เกาะอยู่ในใจของทุกคนนานแล้ว
 
“ เขาคงมีเรื่องต้องจัดการนั่นแหละ   คงสำคัญมากจนจอมเวทวาลานปล่อยวางความเพิกเฉยในหน้าที่ของเขา   มีข่าวลือไม่ดีมากมายเหลือเกินเกี่ยวกับครูใหญ่วีแกนคนนี้   แต่สุดท้ายเรื่องยุ่งๆ ทั้งหลายทั้งปวกก็จบลงด้วยดีเพราะเขา ”
 
อีเลียสบอก
 
“ เขาที่ไหนกัน   เป็นเพราะมีดารีลคอยสนับสนุนหรอก   ตอนนี้ดารีลถูกจองจำเสียแล้วเจ้าคิดว่าคนอย่างวีแกนจะทำอะไรได้   ดูสิพ่อมดน้อยคนนั้นช่วยเขาไว้ตั้งมากมายแต่ในเวลาที่ยากลำบากเช่นนี้วีแกนกลับช่วยอะไรไม่ได้เลย   ช่างเป็นสหายที่ไร้ประโยชน์สิ้นดี ”
 
ฟีไลร่าว่า
ด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างมีอารมณ์
 
“ หมอนั่นไม่เป็นอะไรหรอกน่า ”
 
อีเลียสเสียงเข้ม
 
“ ใช่   นอกจากสบายดีแล้วข้ายังเกรงว่าเขาอาจมีแผนบางอย่าง   อย่างเช่นหนีไปจากโอรีเวีย ”
 
โลธอร์เสริม