โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในค่ำคืนอันหนาวเหน็บ   เมื่อพระจันทร์ถูกเมฆกลืนกินความมืดนั้นก็ลึกล้ำนัก   ที่ห้องๆ หนึ่งของปราสาทขาว   ประตูหน้าต่างปิดมิดชิดทุกด้านทำให้ไอสีเข้มจากหม้อต้มยาฟุ้งตลบหนาแน่นในห้องนั้น   ด้วยกลิ่นอันฉุนเฉียวและความมืดสลัวทำให้ชายแก่ร่างอ้วนที่นั่งก้มอยู่หน้าเตา   ไม่ทันสังเกตเห็นหน้าต่างบานหนึ่งค่อยๆ เปิดแง้มออก   หนุ่มน้อยในชุดคลุมดำผู้ถือกระถางเผากำยานอยู่เป็นนิจได้ปรากฏตัวขึ้น   เขานั่งชันเข่าบนกรอบหน้าต่างสายตาจับจ้องชายเจ้าของห้องอย่างใจเย็น   มือก็แกว่งโซ่คล้องกระถางไปเรื่อยๆ ราวกับลูกตุ้มหินบอกเวลา

 

“ ท่านไม่คิดจะสนใจข้าจริงๆ หรือ ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นเอ่ยทักขึ้นในที่สุด

นั่นทำให้ครูใหญ่วีแกนถึงกับสะดุ้งสุดตัว

เขาถอยหนีลนลาน

 

“ อะไรกันล่ะ   ทำอย่างกับเราไม่เคยพบกันมาก่อน ”

 

คนผู้นั้นท้วง

เขายังคงสวมหน้ากากโลหะดำอันเดิมเหมือนทุกครั้ง

 

“ เจ้าทำอะไรดารีลเจ้าต้องการอะไรกันแน่ ”

 

วีแกนตะคอกถาม

เนื้อตัวสั่นเทา

 

“ ข้าเปล่าทำ ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นตอบเรื่อยๆ

ไม่มีท่าทีเดือดร้อนอะไร

 

“ โกหก   ตอนนี้ดารีลถูกจองจำเพราะอะไรถ้ามิใช่เพราะเจ้า ”

 

เจ้าของร่างบางในชุดคลุมดำเลื่อนกายลงมาจากหน้าต่าง

เขาถอนหายใจเบาๆ ดังว่ากำลังเอือมระอา

 

“ เจ้ารู้จักเขาน้อยเกินไป   พ่อมดคนนั้นน่ะ   ทั้งหมดเป็นแผนของเขาหาใช่ข้าไม่   ข้าน่ะตัวตนเดียวโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งมีหรือจะต่อกรกับคนโปรดของจอมเวทวาลานได้   เจ้าเองก็เป็นคนหลักแหลมคนหนึ่ง   เพียงเท่านี้จะมองไม่ออกเป็นไปได้หรือ ”

 

“ แล้วเขาจะทำไปเพื่ออะไรกัน ”

 

ครูใหญ่วีแกนถาม

 

หนุ่มน้อยคนนั้นเดินมานั่งลงข้างๆ หม้อต้มยา

 

“ สิ่งนี้เป็นผลงานของข้าและเจ้าสองคนเพียงเท่านั้น   และดารีลรู้ความจริงข้อนี้ดี   แล้วเชื่อจริงๆ น่ะหรือว่าคนอย่างหมอนั่นจะยอมให้ผลงานล้ำค่าขนาดนี้ตกไปอยู่ในมือของผู้อื่น   สู้ทำเป็นเร้นกายหายไปแล้วแอบมาฉกโดยไม่มีใครรู้   ของแบบนี้ใช่จะทำได้ง่ายๆ มอบให้วาลานก็ดีเก็บไว้ใช้เองก็ดี   หรือจะมอบให้เจ้าครูใหญ่วีแกนเอาไปใช้ประโยชน์ตามอำเภอใจ   ใครกันใจดีขนาดนั้น   คิดดูให้ดีสิ ”

 

“ แต่ยานี่ยังไม่สำเร็จผลเขาไม่ชิงไปหรอก ”

 

ชายชราร่างอ้วนว่า

แต่น้ำเสียงไม่มั่นคงเสียแล้ว

กาเอลหัวเราะลั่น

 

“ ข้าอิจฉาเสียจริง   หมอนั่นสามารถทำให้เจ้าเชื่อใจขนาดนี้ได้อย่างไรกัน   ไม่เคยเลยสักครั้งหรือไรที่เขาเอ่ยคำลวงกับเจ้า ”

 

“ ไม่เคย ”

 

ครูใหญ่ตอบทันที

 

“ ไม่เคยหรือเจ้ารู้ไม่ทันเขากันแน่   ดารีลสามารถแค่ไหนเจ้ารู้ดีมิใช่หรือ   ต่อหน้าเขาเจ้าเป็นแค่เศษสวะชิ้นหนึ่งเท่านั้น   คิดเอาเองก็แล้วกันว่าจะสามารถปกป้องของล้ำค่าชิ้นนี้ได้อย่างไร   ในเมื่อเขาเป็นคนที่หากคิดจะลงมือไม่ว่าใครเขาก็สังหารได้ทั้งนั้น   ข้าเพียงแค่มาเตือน   หวังจะให้ข้ายืนหยัดต่อหน้าเขาแทนเจ้านั้นคงไม่ล่ะ   อย่างน้อยข้าก็รักตัวกลัวตายเป็นเหมือนกัน ”

 

 

            ในยามเช้าของวันนั้น   ขณะที่เด็กๆ กำลังมุ่งหน้าไปยังชั้นเรียน   ด้วยบรรยากาศสุดอึมครึมมีเรื่องราวเกิดขึ้นมากมายเหลือเกิน   ซึ่งแต่ละอย่างล้วนสร้างความวิตกกังวลไม่น้อยเลย  ด้วยสาเหตุนี้จึงทำให้เสียงหัวเราะและความสดใสของเด็กๆ จางหายไป   เมื่อพวกเขาเอาแต่ก้มหน้าครุ่นคิดถึงแต่สิ่งที่อาจเกิดขึ้นในเวลาอันใกล้  

 

เป็นเพราะเมื่อคืนฟิโลโซเฟอร์นอนไม่หลับ  

เขาเอาแต่คิดถึงคนผู้หนึ่ง

ที่ถูกจองจำในคุกใต้ดิน

 

เช้าวันนี้จึงดูหดหู่อยู่ไม่น้อยแม้ทานอาหารยังแทบไม่รู้รส

เด็กชายชาวซีนาร์ยเดินลากขาที่หนักอึ้งพอๆ กับความคิด

และอยู่รั้งท้ายเพื่อนๆ ขณะเดินไปชั้นเรียน

 

ทันใดนั้นเขาก็ถูกปิดปากเอาไว้

และเจ้าของมือลึกลับนั้นก็ลากเขาเข้าไปในมุมอับ

 

เด็กชายตัวน้อยมองเห็นร่างสูงโปร่งในชุดคลุมดำมิดชิด

ผู้ลงมือก่อเหตุกับเขาในเวลานี้

 

ชั่วพริบตานั้นเขาปล่อยหนังสือในอ้อมแขนให้ร่วงหล่น

แล้วล้วงมือเข้าไปหยิบมีดสั้น

แต่ทันใดสายตาก็เหลือบไปเห็นปอยผมสีแดงเพลิงเสียก่อน

 

ฟิโลโซเฟอร์จึงเปลี่ยนใจมาแกะมือที่ปิดปากของเขาออก

 

“ เจ้าหญิงลูเซียน่า ”

 

เขาอุทาน

ด้วยความตื่นตระหนกปนเปกับความประหลาดใจ

 

“ ไม่ใช่ว่ากลับถึงเมืองอันดอรีสแล้วหรือเหตุใดจึงอยู่ที่นี่แล้วทหารคุ้มกันของท่านล่ะ ”

 

เจ้าหญิงแสนงามปลดผ้าคลุมหน้าออก

พลางทำสัญญาณให้เขาลดเสียง

 

“ เจ้าหญิงตอนนี้โอรีเวียกำลังตกอยู่ในอันตรายท่านอย่าอยู่ที่นี่เลยนะ ”

 

เด็กชายยังคงร้อนรน

 

“ เจ้านี่พูดอย่างกับเป็นดารีลเลยนะ ”

 

พระนางแย้มสรวล

พลางบีบไหล่ของเขาทั้งสองข้าง

 

“ เรามีเวลาไม่มากก่อนที่ใครจะมาเห็น   ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากขอร้องเจ้า ”

 

“ ข้านี่นะ   เจ้าหญิงข้าจะช่วยอะไรท่านได้   แต่ว่ามาเถอะข้าจะพยายาม ”

 

ฟิโลโซเฟอร์กล่าว

 

“ ข้าไว้ใจเจ้าที่สุดจึงต้องพึ่งเจ้าเท่านั้น   จงมอบสิ่งนี้กับดารีลมันสำคัญมากเจ้าต้องส่งให้เขากับมืออย่าให้ใครรู้เห็น   แล้วบอกสิ่งหนึ่งกับเขาด้วย ”

 

เจ้าหญิงได้ยัดถุงผ้าปักลายสวยงามใส่มือฟิโลโซเฟอร์

 

“ เจ้าหญิงใยท่านไม่มอบให้เขาด้วยตนเองในเมื่อมันสำคัญเช่นนี้ ”

 

กล่าวเช่นนั้นแล้วเด็กชายชาวซีนาร์ยถึงกับสะดุ้ง

เมื่อนึกขึ้นได้ว่าเวลานี้ดารีลอยู่ที่แห่งใด

 

เขาจึงยืนอ้ำอึ้งไม่รู้จะทำอย่างไรดี

ถ้าเจ้าหญิงรู้ว่าดารีลถูกจองจำ

จะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

 

“ เพราะว่าเขาจะไม่รับเอาไว้น่ะสิข้าจึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้ ”

 

เจ้าหญิงลูเซียน่าตอบด้วยพระทัยเศร้าหมอง

 

“ เจ้าหญิงแท้จริงแล้วดารีลนั้นรักท่านมาก   ข้าไม่รู้ว่าระหว่างพวกท่านเกิดอะไรขึ้นกันแน่   แต่ดารีลก็เจ็บปวดเพราะเรื่องนี้อยู่ไม่น้อย   บางทีถ้าคุยกันดีๆ อาจมีทางออกอื่นก็ได้ ” 

 

เจ้าหญิงถอนหายใจยาว

สองหัตถ์กุมมือเด็กชายไว้หนักแน่นและมั่นคง

 

“ ข้าพยายามมาตลอดแต่เจ้ารู้อะไรไหม   ความรักอันมั่นคงของข้าไม่สามารถหยุดเขาได้อีกต่อไปแล้ว   ในเมื่อเขาตัดสินใจเลือกทางเดินสายหนึ่งและจะไม่มีวันหันกลับ   ฟิโลโซเฟอร์ข้ามีอีกเรื่องที่ต้องขอร้องเจ้า   ไม่สิเจ้าต้องสาบานต่อหน้าข้า ” 

 

เด็กชายตัวน้อยจ้องพระพักตร์อันทุกข์โศกนั้น

แล้วเป็นอันต้องเจ็บปวดไปด้วย

 

เขาจึงกล่าวว่า

 

“ ถ้านั่นจะทำให้เจ้าหญิงสบายใจข้าก็ยินดี ”

 

เจ้าหญิงลูเซียน่ายื่นหัตถ์ทั้งไปประคองใบหน้าของเขา

แล้วทั้งสองก็สบตากัน

 

“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเจ้าอย่าคิดร้ายกับดารีลเลยนะ   สิ่งที่เขาทำไปทั้งหมดล้วนเกิดจากแรงบีบคั้น   แท้จริงแล้วชีวิตของดารีลน่าสงสารมากไร้คนเข้าใจอย่าถ่องแท้   เขาน่ะโดดเดี่ยวมาตลอด ”

 

“ เจ้าหญิงโปรดวางใจ   ตั้งแต่ครั้งแรกที่ข้าได้พบกับเขาดารีลก็ไม่โดดเดี่ยวอีกต่อไปแล้ว   ดังนั้นหากใครจะคิดร้ายกับเขา   นั่นย่อมไม่ใช่ข้าอย่างแน่นอน ”