โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

พวกเขาเดินไปตามโถงยาวที่กว้างใหญ่   เหนือเพดานคือภาพเขียนสีที่วาดเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามและการฆ่าฟัน   สองข้างทางเดินล้วนแล้วแต่เป็นรูปสลักของเทพเจ้าที่ดูน่าเกรงขาม   แต่ทั้งหมดปกคลุมด้วยฝุ่นผงและใยแมงมุม   แม้จะผ่านกาลเวลามานานแสนนานข้าวของเครื่องใช้กลับยังคงอยู่ดีเพียงแต่มีบางอย่างที่เน่าเสียไปตามสภาพ

 

“ คงไม่มีกับดักนะ ”

 

อยู่ๆ โลธอร์ก็โพล่งขึ้นมา

 

“ นี่เป็นเมืองเก่าไม่ใช่สุสานหรือที่ซ่อนสมบัติเสียหน่อยถึงแม้ตอนนี้จะถูกฝังดินก็ตาม   สร้างกับดักในบ้านตัวเองคือการฆ่าตัวตายทางอ้อม ”

 

อีเลียสว่า

 

“ ข้าได้ยินมาว่าเมืองแพสทรูแลนด์โดนฝังไปพร้อมกับความชั่วร้าย   ต่อให้ไม่มีกับดักก็ควรระวังตัวไว้บ้างเพราะปีศาจร้ายก็ฆ่าเราได้เหมือนกัน ”

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยเตือน

แล้วเขาก็เอ่ยต่ออีกว่า

 

“ ดูสิปราสาทนี้ตกแต่งด้วยของล้ำค่ามากมายครั้งหนึ่งแพสทรูแลนด์คงร่ำรวยมาก   ใยไม่นำสมบัติเหล่านี้ขึ้นไปไว้ในโอรีเวีย   ทิ้งไว้แบบนี้น่าเสียดายออกอย่างกับของไร้ประโยชน์ ”

 

“ จริงด้วย   แบบนี้เสียของจริงๆ เมืองใต้ดินนี่ถูกปิดตายมานาน   จอมเทวาลานเองก็ใช่ว่าจะไม่นิยมของแบบนี้หรือนี่จะเป็นแผนของเขา   แกล้งส่งดารีลลงมาสำรวจแล้วแอบย่องมาขนไปคนเดียว ”  

 

เจ้าของร่างอ้วนท้วนสมบูรณ์ว่า

 

“ อย่ากล่าวหาวาลานแบบนั้นใครมาได้ยินเข้ามันไม่ดี   เรื่องของเมืองแพสทรูแลนด์มันผ่านมานานมากจนกลายเป็นแค่ตำนาน   ใครจะรู้ว่ามีอยู่จริงและใครจะเชื่อว่าสมบัติทั้งหมดยังอยู่ที่เดิมไม่ถูกปล้นไปเสียก่อน   ลองคิดดูตามตำนานในยุคนั้นเป็นยุคที่ยากลำบาก   ผู้คนป่าเถื่อนโหดร้ายเมืองแพสทรูแลนด์สามารถรุ่งเรืองได้ขนาดนี้ทรัพย์สมบัติที่ได้มาสะสมไว้คงไม่สะอาดนัก   ข้าได้ยินมาว่าผู้สร้างโอรีเวียนั้นเป็นดังนักบุญ   สมบัติเปื้อนเลือดจึงเป็นสิ่งแรกที่เขาจะโยนทิ้ง ”  

 

อีเลียสบอก

 

“ ดูเหมือนผู้คนในยุคนั้นจะยังบูชาเทพเจ้ากันอยู่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ชี้ให้ดูภาพวาดและรูปสลัก

ที่เล่าเรื่องราวเกี่ยวกับพระเจ้าองค์ต่างๆ

 

“ หรือ   แต่จากประวัติศาสตร์นองเลือดที่ผ่านมาถ้าบอกว่าพวกเขาบูชาซาตานข้าก็เชื่อนะ ”

 

โอธอร์ทำเสียงประชด

 

“ ในยุคนั้นมนุษย์เราเพิ่งก้าวผ่านการเป็นผู้รับใช้ของเทพและซาตาน   การเป็นอิสระโดยฉับพลันทำให้ไม่มีผู้จัดระเบียบการปกครอง   มนุษย์ล้วนคิดว่าตนเองสามารถยิ่งใหญ่ได้   ผู้แข็งแกร่งจึงเหยียบย่ำผู้อ่อนแออยู่ตลอด ”

 

เด็กชายร่างผอมจอมรอบรู้บอก

 

“ เหมือนมนุษย์ทุกคนพร้อมจะเป็นซาตานอยู่ก่อนแล้ว   เช่นนั้นซาเหวจลอร์ดก็ได้ทำสิ่งที่ถูกต้องแล้ว ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ ไม่หรอกแท้จริงแล้วมนุษย์เลือกได้ว่าจะไปสวรรค์หรือนรก   ต่างจากเทพและซาตานที่ถูกกำหนดมาแล้วตั้งแต่แรกเกิดแม้แต่ผู้ใช้เวทมนตร์เองก็ถูกเลือกแล้วเช่นกัน   การที่ตัดสินว่ามนุษย์ทั้งหมดควรลงนรกไปอยู่กับซาตานจึงไม่ถูกต้องนัก   อีกทั้งมนุษย์ที่หลงผิดยังสามารถกลับตัวได้การตัดสินที่เร็วเกินไปก็คือการดับโอกาส   บางทีมนุษย์ก็อ่อนด้อยแต่เมื่อได้เรียนรู้ทุกคนต่างก็ปรับตัวได้   มาในยุคของเราผู้คนก็มิได้ดุร้ายเช่นในอดีตมิใช่หรือ   ถ้าตอนนั้นเหล่ามนุษย์ถูกฆ่าตายหมด   คงไม่มีเรายืนอยู่ตรงนี้ ”

 

อีเลียสแย้งไปตามที่ร่ำเรียนมา

 

เด็กน้อยทั้งสามเดินมาด้วยกันจนถึงโถงแยก

ฟิโลโซเฟอร์รู้สึกคุ้นเคยอย่างประหลาด

มันคือโถงทางเดินที่แยกออกไปเป็นสี่ทาง

เพื่อเชื่อมไปยังส่วนอื่นๆ ของปราสาท

 

สิ่งที่ทำให้เขารู้สึกคุ้นตาก็คือ

ม่านลูกปัดสีต่างๆ

มันห้อยระย้าปิดเต็มช่องประตู

 

แน่นอนเขาเคยเห็นม่านแบบนี้มาก่อน

เมื่อนานมาแล้ว

ในช่วงเวลาที่แสนหวาดกลัว

 

ในถ้ำแห่งหนึ่ง ณ เทือกเขาเงาปีศาจ

ที่ๆ คาโอเรียวิ่งผ่านมันไป

จนเขาได้พบกับดาบโบราณเล่มหนึ่ง

 

เด็กชายตัวน้อยเดินเข้าไปสัมผัสม่านลูกปัดสีแดง

ด้วยความรู้สึกหวาดหวั่นประหลาด

 

“ ซาเหวจลอร์ดนี่เป็นสตรีใช่หรือไม่ ”

 

คำถามนั้นผ่านมาทางความคิด

และหลุดปากออกมาอย่างงงงวย

 

“ เรื่องนี้ไม่ได้ระบุในตำราแน่ชัด   อาจมีบางเล่มกล่าวว่าเขาคือพ่อมดจากความมืดที่ชั่วร้าย   แต่ส่วนใหญ่จะบอกเพียงแค่เขานั้นสวมชุดเกราะเหล็กกล้าสีดำ   ปรากฏตัวในคืนเดือนดับแสงพร้อมกับสัตว์เลี้ยงคู่กาย   แน่นอนชื่อของมันคือเคอร์คารอล ”

 

ชื่อของสัตว์ปีศาจตัวนั้นทำเขาสะดุ้ง

ภาพที่มันพุ่งเข้าใส่ดารีลยังติดตาไม่หาย

แต่เจ้าสัตว์ร้ายตัวนั้นหรือจะยอมเชื่องให้กับใคร

ต่อให้เป็นผู้ใช้มนต์ดำก็ตามที

 

“ เจ้ามีปัญหากับลูกปัดสีแดงนั่นหรือเปล่าเห็นกำแน่นจนจะแหลกคามือแล้ว ”

 

เสียงของโลธอร์ท้วงขึ้น

 

“ เปล่านี่ ”

 

เด็กชายตัวน้อยรีบปล่อย

แล้วทำเป็นลูบคลำกรอบประตู

 

“ อันที่จริงมันก็สวยดีอยู่หรอกเด็กผู้หญิงอย่างคาโอเรียต้องชอบแน่   เจ้าไม่คิดอยากเอาไปติดไว้ที่บ้านกลางทุ่งบ้างหรือ   โดนแสงแดดคงส่องประกายระยิบระยับ   แค่ทำความสะอาดเสียหน่อยก็ใช้ได้แล้วฝุ่นผงพวกนี้ล้างออกไม่ยากเลย ”

 

โลธอร์ยังคงยุต่อ

 

“ ข้าไม่ได้คิดแบบนั้น ”

 

“ ไม่เป็นไรน่า   คนกันเองทั้งนั้นข้าไม่บอกใครหรอก   อีกอย่างสมบัตินี่ไม่มีเจ้าของหยิบออกไปก็ใช่จะมีความผิด   เอาไปแขวนไว้ที่บ้านแล้วใครจะรู้ ”

 

“ บ้าสิ ”

 

อีเลียสท้วง

 

“ นี่เป็นทับทิม   เจียระไนโดยช่างฝีมือดีเลือกสีได้ใกล้เคียงร้อยเป็นพวงขนาดนี้จัดเป็นของล้ำค่าคู่เมือง   ทะลึ่งเอาไปแขวนในกระท่อมไม้กลางทุ่ง   เกิดมีใครมาเห็นเข้าจะคิดอย่างไร ”

 

“ เป็นเจ้าจะคิดอย่างไรล่ะ ”

 

โลธอร์ถามแบบใสซื่อ

 

“ ก็ต้องคิดว่าหมอนี่เป็นเจ้าชายปลอมตัวมาน่ะสิ   อยู่กลางทุ่งโล่งโดดเดี่ยวอย่างนั้นยังจะหาเรื่องโดนปล้นอีกหรือ   ข้าว่าไม่ใช่เรื่องดีแม้แต่น้อย ”

 

“ แสดงว่าของแบบนี้มิได้มีอยู่โดยทั่วไป ”

 

ฟิโลโซเฟอร์กำลังสงสัยว่าของแบบนี้มีในหุบเขาต้องสาปได้อย่างไร

คนใจร้ายอย่างซาเหวจลอร์ดรู้จักความอ่อนช้อยงดงามด้วยหรือ

 

ในเมื่อเขาคือซาตานที่ชั่วร้ายนิยมการเข่นฆ่าอย่างทรมาน

อาศัยในถ้ำดำมืดพร้อมสมุนปีศาจ

ของประดับตกแต่งราคาแพงแบบนี้

อยู่ในความสนใจด้วยหรือ

 

เป็นไปได้หรือเปล่าที่เรื้องเก่าเล่ามา

จะผิดเพี้ยนไปจากเดิมเสียแล้ว

 

“ ทับทิมนั้นส่วนใหญ่แล้วจะใช้ทำเครื่องประดับ   แต่ถ้าถึงกับคัดคุณภาพชั้นดีจำนวนมากมาย   เพื่อจะทำม่านลูกปัด   ในความเห็นของข้านี่คือการข่มผู้อื่นด้วยความมั่งคั่ง ”

 

อีเลียสบอก

 

“ หรือไม่ก็พวกหลงใหลในทับทิมจนแทบจะกลืนลงท้อง ”

 

โลธอร์เสริม

 

“ ข้าว่าเราเสียเวลาตรงนี้มานานพอแล้ว   มาช่วยกันคิดดีกว่าว่าเราควรจะทำอย่างไรกับสี่แยกตรงนี้ดี   ก่อนที่อะไรไม่ดีจะตามมาจนพบเราเข้า ”

 

อีเลียสเสนอ

เด็กชายชาวซีนาร์ยย้อนคิดถึงอดีต

ที่น้องสาวพุ่งผ่านซุ้มประตูโค้งแบบนี้ไป

 

ม่านลูกปัดที่นั่นเป็นสีแดงทับทิม

เขาจึงเลือกเดินผ่านเข้าไป

หวังจะได้พบอะไรบางอย่าง

ที่จุดประกายความกล้า

ดังเช่นในหุบเขานั่น