โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เมื่อเด็กๆ ก้าวผ่านประตูบานหนาเข้าไปแล้วอีเลียสก็จุดคบเพลิงเพิ่มอีกสองอัน   เขาบอกว่าอยู่ที่แคบแล้วรู้สึกไม่ปรอดภัย   แต่โลธอร์แย้งว่าที่นี่ไม่ได้แคบเลยมันคือด้านในปราสาทอย่างชัดเจนมโหฬารเกินกว่าจะเรียกว่าคับแคบ   เพราะไม่อย่างนั้นถ้ำที่บ้านเกิดของเขาคงต้องเรียกว่ารูหนอนอย่างแน่นอน

 

“ ไปทางไหนดี   ทางไหนดีนะ ”

 

อีเลียสพึมพำกับตนเอง

เขาถือคบเพลิงเดินสำรวจไปทั่ว

 

ห้องนี้แม้จะกว้างใหญ่

แต่เก็บข้าวของไว้มากมาย

 

ส่วนใหญ่เป็นหม้อ

และถังไม้โอ๊คใบเขื่องที่ปิดฝาแน่นหนา

แต่ส่งกลิ่นเหม็นแห้งๆ ชวนแสบจมูกอย่างน่าประหลาด

ราวกับสิ่งที่อยู่ในนั้นผ่านการเน่าเสียมาอย่างยาวนาน

 

“ อย่าแม้แต่จะคิด ”

 

อีเลียสทำเสียงดุ

เมื่อเห็นสหายร่างอ้วนเดินตรงไป

ด้วยท่าทีสนอกสนใจไม่น้อย

 

“ ใช่   นี่ต้องเป็นห้องครัวแบบไม่ต้องสงสัยเลยข้าวของพวกนี้เหมือนเตรียมไว้สำหรับงานเลี้ยง   น่าเสียดายที่มันไม่มีวันได้เกิดขึ้น ”

 

โลธอร์ว่า

 

“ เจ้าคงไม่คิดหาสมบัติในครัวหรอกนะ ”

 

อีเลียสเหน็บเข้าให้

 

“ ของส่วนใหญ่เน่าเสียแทบเป็นธุลี   แต่รู้อะไรไหมอีเลียส   พวกเหล้าพวกวายน่ะยิ่งเก็บเอาไว้นานยิ่งเป็นของดี ”

 

ก่อนที่เจ้าของร่างผอมแห้งจะได้ตอบโต้อะไร

ประตูที่พวกเขาผ่านเข้ามาก็เลื่อนปิดดังปัง

 

อีเลียสถึงกับหน้าถอดสี

ยืนถือคบเพลิงเลิกลักไม่เป็นท่า

 

“ ไม่ต้องกลัวนั่นแค่ประตูไม้และข้ามีขวาน   เรื่องเปิดประตูเรื่องเล็ก   แต่เราเรามีธุระต้องไปข้างหน้าอย่าสนใจประตูบานนั้นเลยจะปิดหรือเปิดก็ช่างมันเถิด ”

 

ถึงจะกล่าวเช่นนั้น

แต่โลธอร์ก็รีบพุ่งไปยืนข้างเพื่อน

อย่างไม่รีรอ

 

ในระหว่างที่สองคนคุยกัน

ฟิโลโซเฟอร์ก็ค้นพบประตูอีกบาน

 

มันใหญ่และหนากว่าประตูบานแรก

ห่วงเหล็กที่ใช้คล้องประตูก็เก่าจนสนิมเขละ

ทายาทแห่งนักขุดเหมืองจึงต้องใช้ทั้งค้อนและขวานงัดมันออกมาทั้งยวง

จึงสามารถเปิดประตูได้

 

แต่ด้วยเสียงโลหะกระทบกันที่ดังจนน่าสะดุ้ง

มันได้พาเสียงครางแปลกประหลาดให้ใกล้เข้ามา

 

พวกเขาจึงต้องรีบออกจากที่ตรงนั้น

แม้โลธอร์อยากขอชิมวายสักอึกหนึ่ง

ก็ยังถูกปฏิเสธโดยสิ้นเชิง

 

ออกจากห้องครัวตรงนั้นเป็นทางเดินกว้างใหญ่ 

ขนาดเอารถม้าวิ่งได้

มันเป็นโถงยาวที่เชื่อมไปยังส่วนต่างๆ ของปราสาท

 

อีเลียสเป็นคนนำหน้า

เขาว่องไวและเงียบเชียบ

 

“ เกรงว่าเราต้องหาทางลงใต้ดินอีกชั้น   สู่คุกใต้ดินเก่าของเมืองแพสทรูแลนด์   โอรีเวียไม่ได้สร้างคุกมาตั้งแต่เริ่มสร้างเมือง   หากแต่เติมเข้ามาภายหลัง   ถ้าพูดถึงคุกใต้ดินมันต้องใช้อันที่มีอยู่ก่อนแล้วแน่ ”

 

อีเลียสกระซิบบอกเบาๆ

 

“ เดี๋ยวนะ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์แย้ง

 

“ คุกของเมืองแพสทรูแลนด์ส่วนที่เคยอยู่บนดินตอนนี้จมลงมาพร้อมกับเมืองแล้ว   พอจะเรียกว่าคุกใต้ดินได้หรือไม่ ”  

 

คำพูดนั้นทำเอาสหายร่างผอมชะงัก

ใช่ทั้งหมดอยู่ใต้ดินแล้ว

ถ้าคิดจะขังไว้ใต้ดิน

ตรงไหนก็ได้ทั้งนั้น

 

 อีกทั้งเมืองใต้ดินก็ดูไม่น่าไว้วางใจ

รั้งรออยู่นานคงไม่เป็นผลดีกับใคร

 

“ แบบนี้ไม่ดีแน่   ผู้ใช้เวทมนตร์ของเจ้าไม่มีคำแนะนำอย่างอื่นหรือ   คิดจะปล่อยพวกเราลงมาวัดดวงกันทั้งอย่างนี้   เขาเป็นคนอย่างไรไหนกันแน่ ”

 

เด็กชายร่างผอมแห้งโวยวาย

 

“ ใช่อย่างนี้ล่อพวกเรามาตายชัดๆ ข้างล่างนี้มีอะไร ”

 

โลธอร์เอาบ้าง

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยยกดาบขึ้นพาดบ่า

 

“ เรื่องของเรื่องคือพวกเจ้าตามกันมาเองทั้งที่ข้าพยายามห้ามปรามแล้ว   สิ่งที่กำลังจะเกิดต่อไปนี้ไม่อยู่ในวิสัยที่ใครจะควบคุมได้   และจนกว่าจะพบจุดหมายข้าไม่มีทางหันกลับ ”

 

เขาเดินไปโดยไม่เหลียวหลัง

 

“ เจ้าทำทั้งหมดนี้เพื่ออะไรมันคุ่มแล้วจริงหรือ ”

 

อีเลียสพยายามเตือนสติ

 

ฟิโลโซเฟอร์หยิบขลุ่ยเลาหนึ่งขึ้นมาดูด้วยสีหน้าเศร้าหมอง

 

“ เวลาเกิดเหตุร้ายผู้คนมักคิดถึงตัวเองเป็นอันดับแรก ”

 

เขาว่า

 

“ แต่เมื่อเหตุร้ายผ่านพ้นไปแล้วเราจะคิดย้อนไปถึงเรื่องต่างๆ แล้วรู้สึกเสียใจที่ทำพลาดไป   ข้าได้ทิ้งเพื่อนรักคนหนึ่งเอาไว้ข้างหลัง   ปล่อยให้เผชิญชะตากรรมที่เลวร้ายเพียงลำพัง   ในเวลานี้มีโอกาสอีกครั้งข้านั้นไม่อยากเสียใจเช่นนั้นอีกต่อไปแล้ว ”

 

เด็กชายกำขลุ่ยแน่นในมือที่เย็นเฉียบ

ความเจ็บปวดกัดกินเขามาโดยตลอด

 

โรเซนเพื่อนที่แสนดีของเขายังอยู่ที่ซีนาร์ย

เป็นหรือตายก็ไม่อาจทราบได้

 

แต่ดารีลอยู่ที่นี่

ไม่ได้ไกลจากเขาเลย

แล้วจะไม่ให้ค้นหาเป็นไปได้หรือ

 

“ ก็ได้   เช่นนั้นไปทางขวามือ   ข้าโชคดีจากทางขวามือ ”

 

อีเลียสบอก

นี่เป็นการตัดสินใจที่ประหลาด

เพราะเด็กคนนี้เชื่อเหตุผลมากกว่าโชคลาง

แต่ถึงจะอย่างนั้นฟิโลโซเฟอร์ก็ตามไปอย่างว่าง่าย

 

พร้อมกับเสียงครืดคราดที่คลานไล่หลังมา