โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในตอนเช้าของวันนั้นเด็กๆ ทยอยกันมาที่โถงอาหาร   แต่เสียงที่เคยพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกลับเงียบหายไปพร้อมกับศรัทธาแห่งโอรีเวีย   ความหวาดกลัวความวิตกกังวลมากมายถาโถมเข้ามาพร้อมกับข่าวลือแปลกประหลาด   ที่ชวนให้ขวัญผวา
 
 “ ฟิโลโซเฟอร์   เช้านี้ดูสีหน้าไม่ดีเลย   เป็นอะไรหรือเปล่า ”
 
ฟีไลร่าถามด้วยความเป็นห่วง
เมื่อเห็นเด็กชายมีท่าทีเซื่องซึมผิดปรกติ
 
“ ข้านอนไม่หลับน่ะ ”
 
เขาสามารถกล่าวเท็จได้อย่างหน้าตาเฉย
 
“ จริง   เวลาแบบนี้เป็นใครคงข่มตาหลับได้ยาก ”
 
อีเลียสเห็นด้วย
 
“ เว้นไว้แต่เพียงผู้เดียว ”
 
เด็กสาวผิวเข้มกล่าวเสียดสีไปยังโลธอร์
 
“ ก็จะทำไมล่ะ   ทุกข์ใจไปก็เท่านั้นสู้กินให้อิ่มนอนให้หลับไม่ดีกว่าหรือ   ปลายดาบยังแกว่งมาไม่ถึงป่วยการที่จะทำแผลไว้รอ ” 
 
เจ้าเด็กร่างอ้วนว่า
 
“ แต่ดารีลก็ต้องลงไปอยู่ในคุกใต้ดินแล้ว   เพื่อสังเวยให้กับความผิดที่ตนเองไม่ได้ก่อ   แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย ”
 
ฟีไลร่าว่าพลางก้มหน้า
 
“ หมอนั่นเป็นคนโปรดของจอมเวทวาลาน   ยากนักที่ใครจะใส่ความ   การถูกตัดสินเช่นนั้นมันย่อมมีเหตุผลที่หนักแน่นพอ ” 
 
อีเลียสบอก
 
“ เจ้าจะบอกว่าเขาเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นหรือ ”
 
เด็กหญิงผมสีเงินขึ้นเสียง
 
“ ทั้งหมดเป็นความต้องการของเขา   ดารีลเลือกที่จะไปที่นั่นด้วยตัวของเขาเอง ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ขัดขึ้น
ก่อนที่จะมีเหตุทะเลาะวิวาท
 
“ เขาบอกเจ้าหรือเหตุใดเจ้าไม่ห้ามเขา   คุกใต้ดินแห่งโอรีเวียอันตรายมากนัก ”
 
นางต่อว่า
 
“ ถ้าที่นั่นอันตรายขนาดนั้นจริง   จอมเวทวาลานคงไม่ยอมปล่อยให้เขาไปแน่   ต่อให้ดารีลมีความผิดจริงตามข้อกล่าวหาก็ตาม ”
 
อีเลียสแย้ง
 
“ จริง   นี่คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เห็นด้วย
ซึ่งนั่นสร้างความประหลาดใจให้กับเพื่อนๆ ไม่น้อย
ที่เขาไม่เดือดร้อนกับชะตากรรมของดารีล
 
โลธอร์ยกโถน้ำซุบขึ้นซดโฮกๆ จนหมดในคราเดียว
 
“ อย่าทำอย่างนั้น ”
 
เลโอน่าตำหนิ
 
“ ก็นึกว่าจะไม่กินกันแล้วเห็นเอาแต่คุยกัน ”
 
โลธอร์ตอบท่าทางไร้เดียงสา
เด็กๆ ต่างก้มมองจานข้าวที่เหลือบาน
 
“ แบบนี้ไม่ดีนะ   แม่ข้าว่าทานข้าวไม่หมดจานไปรบที่ไหนก็แพ้ ”
 
 
ในวันนี้การเรียนการสอนก็ชะงักค้างไปอีก
เด็กหลายคนอยากกลับบ้าน
แต่ก็ถูกกักตัวไว้
 
ปราสาทขาวในเวลานี้ห้ามคนเข้าออก
ทุกอย่างเหมือนค้างเติ่งอยู่กับที่
 
ฟิโลโซเฟอร์กำชับน้องสาวให้อยู่แต่ภายในห้อง
และพยายามอยู่ในกลุ่มคนจำนวนมาก
อย่าไปไหนตามลำพัง
 
ส่วนตัวเขาถือเอาดาบสีเงินที่ดารีลมอบให้
เดินหลบไปยังห้องเก็บของเก่าๆ
ไม่ให้เพื่อนรู้ตัว
 
เขานั่งลงเพียงลำพังที่มุมหนึ่งของห้อง
ที่เต็มไปด้วยกล่องไม้และฝุ่นผง
เขาหยิบแผนที่ที่สตรีชุดแดงมอบให้ขึ้นมา
 
คลี่มันออกดูอีกครั้ง
เขารู้ว่ามีห้องลับอยู่เบื้องล่างนี้
แต่กลับไม่รู้ว่าทางลงอยู่ที่แห่งใด
 
เขาเดินสำรวจอยู่นานในที่สุดก็กลับมานั่งที่เดิม
พื้นห้องนี้เป็นหินอ่อนทั้งหมด
หากจะลองงัดดูคงงานหินไม่น้อย
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง
พร้อมกับความคิดที่ว่าสตรีเจ้าเล่ห์นั้นอาจเล่นตลกกับเขา
 
“ แอบมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ”
 
เสียงคุ้นหูดังขึ้น
อีเลียสนั่นเอง
 
ข้างกายคือเจ้าเด็กร่างอ้วนที่ฟิโลโซเฟอร์รู้จักเป็นอย่างดี
เด็กคนนั้นยืนกอดอกจ้องเด็กชายชาวซีนาร์ย
ด้วยสายตาขุ่นเคือง
 
“ แอบออกมาตามลำพังอีกแล้วนะ   ทุกวันนี้มีความลับกับข้าแล้วหรือ ”
 
โลธอร์ต่อว่า
 
“ เปล่านี่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดปด
เขารีบพับแผนที่เก็บเข้ากระเป๋า
 
“ ข้าน่ะเป็นบุรุษเต็มตัว   แค่จะออกมาเดินเล่นนิดหน่อยเพียงเท่านี้   ถ้าถึงกับต้องหาคนออกมาเดินเป็นเพื่อนไม่คิดว่าน่าเกลียดไปหน่อยหรือ ”
 
“ จริงหรา… ”
 
โลธอร์ลากเสียงล้อเลียน
 
“ แล้วที่รีบพับเก็บไปน่ะอะไร   อย่าบอกนะว่าเป็นจดหมายรักจากสาวๆ ลับๆ ล่อๆ ขนาดนี้ข้อความในจดหมายคงเร่าร้อนใช่เล่น   ไม่เอาน่าฟิเลียสเราเป็นเพื่อนกันนะ   บอกมาเถอะนี่มันเรื่องอะไร ”
 
“ ฟิโลโซเฟอร์ต่างหากล่ะ ”
 
อีเลียสเกาหัวอย่างขัดใจ
 
“ พวกเจ้ามากันแค่สองคนหรือแล้วพวกผู้หญิงล่ะ ”
 
เด็กชายเปลี่ยนเรื่อง
 
“ อย่าห่วงเลยพวกเขาเข้าหอนอนไปหมดแล้ว ”