โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในตอนเช้าของวันนั้นเด็กๆ ทยอยกันมาที่โถงอาหาร   แต่เสียงที่เคยพูดคุยกันอย่างสนุกสนานกลับเงียบหายไปพร้อมกับศรัทธาแห่งโอรีเวีย   ความหวาดกลัวความวิตกกังวลมากมายถาโถมเข้ามาพร้อมกับข่าวลือแปลกประหลาด   ที่ชวนให้ขวัญผวา

 

 “ ฟิโลโซเฟอร์   เช้านี้ดูสีหน้าไม่ดีเลย   เป็นอะไรหรือเปล่า ”

 

ฟีไลร่าถามด้วยความเป็นห่วง

เมื่อเห็นเด็กชายมีท่าทีเซื่องซึมผิดปรกติ

 

“ ข้านอนไม่หลับน่ะ ”

 

เขาสามารถกล่าวเท็จได้อย่างหน้าตาเฉย

 

“ จริง   เวลาแบบนี้เป็นใครคงข่มตาหลับได้ยาก ”

 

อีเลียสเห็นด้วย

 

“ เว้นไว้แต่เพียงผู้เดียว ”

 

เด็กสาวผิวเข้มกล่าวเสียดสีไปยังโลธอร์

 

“ ก็จะทำไมล่ะ   ทุกข์ใจไปก็เท่านั้นสู้กินให้อิ่มนอนให้หลับไม่ดีกว่าหรือ   ปลายดาบยังแกว่งมาไม่ถึงป่วยการที่จะทำแผลไว้รอ ” 

 

เจ้าเด็กร่างอ้วนว่า

 

“ แต่ดารีลก็ต้องลงไปอยู่ในคุกใต้ดินแล้ว   เพื่อสังเวยให้กับความผิดที่ตนเองไม่ได้ก่อ   แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย ”

 

ฟีไลร่าว่าพลางก้มหน้า

 

“ หมอนั่นเป็นคนโปรดของจอมเวทวาลาน   ยากนักที่ใครจะใส่ความ   การถูกตัดสินเช่นนั้นมันย่อมมีเหตุผลที่หนักแน่นพอ ” 

 

อีเลียสบอก

 

“ เจ้าจะบอกว่าเขาเป็นคนทำเรื่องเลวร้ายเหล่านั้นหรือ ”

 

เด็กหญิงผมสีเงินขึ้นเสียง

 

“ ทั้งหมดเป็นความต้องการของเขา   ดารีลเลือกที่จะไปที่นั่นด้วยตัวของเขาเอง ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ขัดขึ้น

ก่อนที่จะมีเหตุทะเลาะวิวาท

 

“ เขาบอกเจ้าหรือเหตุใดเจ้าไม่ห้ามเขา   คุกใต้ดินแห่งโอรีเวียอันตรายมากนัก ”

 

นางต่อว่า

 

“ ถ้าที่นั่นอันตรายขนาดนั้นจริง   จอมเวทวาลานคงไม่ยอมปล่อยให้เขาไปแน่   ต่อให้ดารีลมีความผิดจริงตามข้อกล่าวหาก็ตาม ”

 

อีเลียสแย้ง

 

“ จริง   นี่คงไม่ใช่ปัญหาใหญ่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เห็นด้วย

ซึ่งนั่นสร้างความประหลาดใจให้กับเพื่อนๆ ไม่น้อย

ที่เขาไม่เดือดร้อนกับชะตากรรมของดารีล

 

โลธอร์ยกโถน้ำซุบขึ้นซดโฮกๆ จนหมดในคราเดียว

 

“ อย่าทำอย่างนั้น ”

 

เลโอน่าตำหนิ

 

“ ก็นึกว่าจะไม่กินกันแล้วเห็นเอาแต่คุยกัน ”

 

โลธอร์ตอบท่าทางไร้เดียงสา

เด็กๆ ต่างก้มมองจานข้าวที่เหลือบาน

 

“ แบบนี้ไม่ดีนะ   แม่ข้าว่าทานข้าวไม่หมดจานไปรบที่ไหนก็แพ้ ”

 

 

ในวันนี้การเรียนการสอนก็ชะงักค้างไปอีก

เด็กหลายคนอยากกลับบ้าน

แต่ก็ถูกกักตัวไว้

 

ปราสาทขาวในเวลานี้ห้ามคนเข้าออก

ทุกอย่างเหมือนค้างเติ่งอยู่กับที่

 

ฟิโลโซเฟอร์กำชับน้องสาวให้อยู่แต่ภายในห้อง

และพยายามอยู่ในกลุ่มคนจำนวนมาก

อย่าไปไหนตามลำพัง

 

ส่วนตัวเขาถือเอาดาบสีเงินที่ดารีลมอบให้

เดินหลบไปยังห้องเก็บของเก่าๆ

ไม่ให้เพื่อนรู้ตัว

 

เขานั่งลงเพียงลำพังที่มุมหนึ่งของห้อง

ที่เต็มไปด้วยกล่องไม้และฝุ่นผง

เขาหยิบแผนที่ที่สตรีชุดแดงมอบให้ขึ้นมา

 

คลี่มันออกดูอีกครั้ง

เขารู้ว่ามีห้องลับอยู่เบื้องล่างนี้

แต่กลับไม่รู้ว่าทางลงอยู่ที่แห่งใด

 

เขาเดินสำรวจอยู่นานในที่สุดก็กลับมานั่งที่เดิม

พื้นห้องนี้เป็นหินอ่อนทั้งหมด

หากจะลองงัดดูคงงานหินไม่น้อย

 

เด็กชายชาวซีนาร์ยหยิบแผนที่ขึ้นมาดูอีกครั้ง

พร้อมกับความคิดที่ว่าสตรีเจ้าเล่ห์นั้นอาจเล่นตลกกับเขา

 

“ แอบมาทำอะไรอยู่ตรงนี้ ”

 

เสียงคุ้นหูดังขึ้น

อีเลียสนั่นเอง

 

ข้างกายคือเจ้าเด็กร่างอ้วนที่ฟิโลโซเฟอร์รู้จักเป็นอย่างดี

เด็กคนนั้นยืนกอดอกจ้องเด็กชายชาวซีนาร์ย

ด้วยสายตาขุ่นเคือง

 

“ แอบออกมาตามลำพังอีกแล้วนะ   ทุกวันนี้มีความลับกับข้าแล้วหรือ ”

 

โลธอร์ต่อว่า

 

“ เปล่านี่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์พูดปด

เขารีบพับแผนที่เก็บเข้ากระเป๋า

 

“ ข้าน่ะเป็นบุรุษเต็มตัว   แค่จะออกมาเดินเล่นนิดหน่อยเพียงเท่านี้   ถ้าถึงกับต้องหาคนออกมาเดินเป็นเพื่อนไม่คิดว่าน่าเกลียดไปหน่อยหรือ ”

 

“ จริงหรา… ”

 

โลธอร์ลากเสียงล้อเลียน

 

“ แล้วที่รีบพับเก็บไปน่ะอะไร   อย่าบอกนะว่าเป็นจดหมายรักจากสาวๆ ลับๆ ล่อๆ ขนาดนี้ข้อความในจดหมายคงเร่าร้อนใช่เล่น   ไม่เอาน่าฟิเลียสเราเป็นเพื่อนกันนะ   บอกมาเถอะนี่มันเรื่องอะไร ”

 

“ ฟิโลโซเฟอร์ต่างหากล่ะ ”

 

อีเลียสเกาหัวอย่างขัดใจ

 

“ พวกเจ้ามากันแค่สองคนหรือแล้วพวกผู้หญิงล่ะ ”

 

เด็กชายเปลี่ยนเรื่อง

 

“ อย่าห่วงเลยพวกเขาเข้าหอนอนไปหมดแล้ว ”