โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ดารีลยังคงนั่งหลังตรงแววตาสุดเย็นชาจับนิ่งบนโถใส่น้ำใบหนึ่ง   ห้องนี้ถูกใช้เป็นที่สอบสวนชั่วคราวคนที่นั่งตรงหน้าเขาคือที่ปรึกษาเบรนทรัส   วาลานนั้นยืนพิงกรอบหน้าต่างส่วนผู้ใช้เวทมนตร์และผู้มีส่วนร่วมคนอื่นๆ กระจายอยู่ทั่วห้อง   เด็กหญิงผู้เคราะห์ร้ายคนนั้นนอนแน่นิ่งอยู่บนเตียงไม้เล็กๆ      
 
“ เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไรกันดารีลวันนี้ไมใช่วันที่เจ้าต้องออกลาดตระเวนไม่ใช่หรือ ”
 
เสียงที่ปรึกษาแห่งวาลานพูดขึ้นเขามองที่ดารีลแล้วมองที่ศพ
 
“ ใช่แล้วเจ้าจะอธิบายเรื่องนี้ว่าอย่างไร”
 
พ่อมดเฒ่าเคียดันผู้มีหลังงอคดถามขึ้นบ้าง
แต่ดารีลก็ยังคงตีสีหน้าเฉยเมย
ไม่นำพาต่อคำถามใด
 
“ เจ้าไม่พูดแบบนี้หมายความว่าอย่างไร   หรือไม่มีสิ่งใดจะแก้ตัวแล้ว ”
 
ครูฝึกดาบเฮอร์เมสสำทับ
 
“ หุบปากคนที่มีอำนาจสอบถามเขาในตอนนี้มีเพียงข้าคนเดียวเท่านั้น ”
 
เบรนทรัสกล่าวเรียบๆ
แต่แววตานั้นตึงนัก
 
“ เจ้าต้องตอบแล้วดารีลความเงียบไม่อาจช่วยเจ้าได้   ถ้าขืนยังทำเฉยไม่ตอบคำถามของข้า   วันนี้ของเจ้าจบไม่สวยแน่ ”
 
“ พอดีข้าชอบใช้กำลังไม่ได้ถนัดงานศิลปะ   จบไม่สวยนี่มันอย่างไรกัน   ท่านคงไม่ได้คิดชวนข้าไปทำงาน แกะสลักอะไรที่ไหนหรอกนะ   ถ้าเป็นดังนั้นคงไม่สวยจริงอย่างว่า ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว
ด้วยท่าทียั่วโมโหน้อยๆ พอน่าเอ็นดู
แต่บางคนไม่ได้คิดอย่างนั้น
 
“ เห็นหรือยังเขาตอบคำถามง่ายๆ แค่นี้ไม่ได้   นี่มันหมายความว่าอย่างไร   ใช่อย่างที่พวกเราคิดกันหรือเปล่า ”
 
โธรินว่าบ้าง
 
“ ดารีลเจ้าจะทำตัวแบบนี้ไม่ได้นะ ”
 
จอมเวทวาลานถึงกับต้องกล่าวเตือนออกมา
 
หนุ่มน้อยรูปงามจึงยืดกายขึ้นนั่งหลังตรง
แต่แววตายังพร้อมยั่วโทสะ
 
“ ข้าไม่ได้ถูกกักบริเวณนี่นา   อยู่ที่ไหนมันแปลกด้วยหรือ ”
 
“ จะไม่แปลกได้อย่างไร   ในเมื่อทุกที่ๆ เจ้าอยู่ล้วนแต่มีคนตาย ”
 
พ่อมดโธรินว่า
 
“ โอ้   ถ้าเช่นนั้นคืนนี้ข้าขอยืนข้างๆ ท่านทั้งคืน   เพื่อพิสูจน์คำพูดเมื่อครู่ ”
 
คำกล่าวนั้นทำเอาโธรินหน้าถอดสี
 
“ ท่านวาลานช่วยข้าด้วย   เจ้าเด็กบ้านี่มีจิตใจคิดร้ายต่อข้าเสียแล้ว ”
 
“ มันเป็นความจริง   พวกเราไม่อาจไว้ใจเขาได้อีกต่อไปแล้ว   ในเมื่อเขามักเข้าไปเกี่ยวข้องในบริเวณที่มีการตายหรือแม้แต่ที่ๆ เกิดมนต์ดำ   และเขาไม่สามารถอธิบายสิ่งเหล่านี้ได้   ท่านจอมเวทโปรดพิจารณาอย่างเป็นธรรม ”
 
เคียดันกล่าว
 
“ เรื่องนี้อยู่ในความรับผิดชอบของข้า ”
 
เบรนทรัสเสียงขุ่น
 
“ ความจริงน่ะมีแน่   ขอเวลาข้าอยู่ตามลำพังกับเจ้าเด็กนรกนี่   รับรองว่าเขาจะต้องคายคำพูดที่เป็นประโยชน์ออกมา ”
 
หนุ่มน้อยคนนั้นทำท่าขนลุก
 
“ เปลี่ยนเป็นสาวสวยไม่ได้หรือ   แก่ชราแบบนี้ข้าทำใจรับไม่ไหวหรอก ” 
 
ที่ปรึกษาแห่งวาลานลุกขึ้น
กระแทกฝ่ามือลงบนโต๊ะดังปึง
สายตาจ้องเขม็งที่ดารีลแทบไม่กระพริบ
 
“ ทุกท่านโปรดออกไปก่อน   ขอเวลาครู่เดียวเท่านั้น   แล้วทุกอย่างจะเรียบร้อย ”
 
ผู้คนในห้องต่างตะลึง
ด้วยไม่เคยเห็นเบรนทรัสในอารมณ์เช่นนี้
 
ดารีลเองก็ยังทำเป็นไหล่หด
แม้จะเสแสร้งก็ตามที
 
จอมเวทวาลานเดินเข้ามาตบไหล่ดารีล
แล้วว่า
 
“ นั่งลงก่อนเถิดท่านเบรนทรัส   ท่านโดนเด็กหลอกให้เสียกิริยาแล้ว   ส่วนเจ้าก็พอเสียที   เจ้าจะอารมณ์เสียก็ได้แต่จะตอบโต้ด้วยการยั่วโมโหคนไปทั่วแบบนี้ไม่ได้   ตอนนี้เกิดเรื่องวุ่นวายเหลือเกิน   อย่าได้ก่อกวนเลยนะ ”
 
“ ข้าไม่รู้ไม่เห็นอะไรทั้งนั้น ”
 
ดารีลว่า
 
“ แน่ใจ ”
 
“ ข้าก็รู้พอๆ กับพวกท่านนั่นแหละ   พูดออกมาก็เปล่าประโยชน์ ”
 
“ พวกเราจะเชื่อเจ้าได้อย่างไร ”
 
เคียดันว่า
 
“ เอาอย่างนี้   ขังข้าไว้ที่ไหนสักแห่ง   ในระหว่างนั้นถ้ายังมีผู้ใช้มนต์ดำอยู่ข้างนอกค่อยปล่อยข้าออกมา   แต่ถ้าไม่จะขังลืมเลยก็ได้ ”
 
“ ไม่ดีหรอก ”
 
วาลานค้าน
 
“ ดีสิท่าน ”
 
ครูฝึกดาบโพล่งขึ้นมาอย่างลืมตัว
 
“ คุกใต้ดินเลยยิ่งดี ”
 
“ คุกใต้ดิน ”
 
ดารีลกระพริบตาปริบๆ
 
“ น่าสนใจนี่   ตกลงข้าไป ”
 
 
            เมื่อทุกคนแยกย้ายกันไปแล้ว
ที่ปรึกษาเบรนทรัสจึงเดินมากระซิบกับวาลาน
 
“ ข้าว่าเขาดูกระตือรือร้นจะลงคุกใต้ดินเหลือเกินนะ ”
 
“ สิบวันเท่านั้น   ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ต้องปล่อยเขา ”
 
ผู้เป็นนายว่า
 
“ ข้าไม่รู้หรอกว่าสิบวันเขาจะกลับมาไหม   ดูเหมือนเขาจะรู้ความลับของคุกใต้ดิน   ดูท่าคงติดใจอีกยาว   เด็กบ้านี่ไม่ไหวเอาเสียเลย   คิดแต่จะเล่นสนุก   ไม่รู้จักแยกแยะสิ่งใดสำคัญสิ่งใดไม่   ท่านต้องสั่งสอนเขาให้หนักกว่านี้ ”
 
“ จริง   ก็แค่เด็กคนหนึ่ง ”
 
วาลานเห็นด้วย