โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ณ สวนสวยแห่งโอรีเวีย   สตรีนางหนึ่งมีสีหน้าเศร้าหมอง   นางนั่งอยู่เพียงลำพังในมือเด็ดดอกไม้กลีบแล้วกลีบเล่า   ปล่อยปลิวตามลมไปอย่างนิ่มนวลภายใต้คืนที่มืดมิดและแสงดาวพร่างพราวงดงามบนฟากฟ้า   ในคืนที่เงียบสงบและเยือกเย็น

 

“ เจ้ารักข้าหรือเจ้าไม่ได้รักข้า ”

 

นางพร่ำบ่น

ขณะปล่อยกลีบดอกไม้ปลิวตามลม

เฝ้ามองมันหายลับไป

ด้วยอารมณ์ทอดอาลัยอย่างมากล้น

 

ในคืนที่เงียบงัน

มีเพียงเสียงของนางที่พร่ำบ่น

 

บุรุษร่างหนึ่งเคลื่อนใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง

แผ่วเบาไร้ซุ่มเสียง

 

เขาก้มลงหยิบดอกไม้ในตะกร้า

โปรยลงบนผ้าคลุมผมสีแดงของนาง

 

“ เจ้าทำลายอารมณ์สุนทรีของข้า ”

 

นางประท้วง

ด้วยริมฝีปากงอง้ำน่าเอ็นดู

 

“ คงไม่คิดเด็ดดอกไม้เล่นทั้งสวนหรอกนะ   สถานที่ส่วนรวมแต่เจ้ากลับทำพังพินาศเพื่อความพึงพอใจส่วนตัว   แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ”

 

กาเอลแกล้งทำเป็นต่อว่า

 

“ ข้าเด็ดข้าก็ปลูกคืนให้ได้หรอก   ว่าแต่เจ้าเถอะเป็นคนดีเหลือเกินนี่   เกิดอะไรขึ้นล่ะวันนี้จึงมาหาข้าหรือเกิดเปลี่ยนใจคิดถึงข้าเสียแล้ว ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นยืนกอดอกหลังพิงต้นไม้

จ้องสตรีรูปงามตรงหน้าอย่างเพ่งพิศ

สุดท้ายจึงเอ่ยปาก

 

“ มานี่เถอะวอร์เรน่า   หาที่นั่งดีๆ คุยกัน ” 

 

เจ้าของร่างในชุดสีแดงบางเบายื่นมือมาให้เขาจับไว้

แล้วออกเดินไปด้วยกัน

 

“ ในบรรดาชื่อเรียกมากมายของข้าเจ้าชอบชื่อนี้หรือ ”

 

“ อย่างน้อยก็ดูดีกว่าสตรีชุดแดง ”

 

กาเอลตอบ

 

“ ข้าชอบทุกอย่างที่เป็นสีแดงรวมทั้งโลหิตสดใหม่ ”

 

นางลากเสียงจนฟังดูสยองขวัญ

 

“ ชื่อนี้   วอร์เรน่าข้าก็ชอบ   แต่ชอบเพราะคนที่ตั้งให้น่าสนใจหรอกนะ ”

 

สตรีชุดแดงว่า

นางเดินนวยนาดเสื้อผ้าก็รัดรึงจนเนินเนื้อเอ่อทะลัก

 

กาเอลชำเลืองมอง

แล้วกระตุกยิ้มให้กับคำพูดเมื่อครู่ของนาง

 

เขาพาสตรีชุดแดงมาหยุดอยู่ริมลำธารเล็กๆ

ปล่อยนางนั่งลงบนโขดหินก้อนหนึ่ง

ตัวเขาเองนั่งต่ำลงมาใกล้ลำน้ำ

 

ที่แห่งนี้มืดมิด

มีเพียงแสงไฟจากกระถางหินเผากำยานของกาเอล

 

หนุ่มน้อยคนนั้นแกว่งโซ่แขวนกระถางเล่นอย่างเกียจคร้าน

หูก็คอยฟังเสียงนุ่มนวลของสายน้ำที่ไหลกระทบหิน

 

“ เจ้าคงชอบน้ำมากสินะ ”

 

สตรีชุดแดงเอ่ยถาม

 

“ เมืองคาเลติดกับแม่น้ำคราย   แม่น้ำใหญ่ไหลเชี่ยวกราก   เสียงน้ำกระทบหินดังสะท้อนไกลข้ามป่าข้ามเขา ”

 

กาเอลว่า

 

“ เรื่องจริงหรือเปล่า ”

 

“ จริงบางส่วนและล่ำลือไปเองบางส่วน ”

 

หนุ่มน้อยว่าหน้าตาเฉย

 

“ วอร์เรน่า   ข้าเห็นเจ้าเศร้าหมอง   มีเรื่องใดทุกข์ใจอย่างนั้นหรือบางทีข้าอาจช่วยเจ้าได้ ”

 

“ ข้าถูกเด็กไล่ตะเพิด ”

 

กาเอลหัวเราะอย่างเปิดเผย

แม้ยังคงสวมหน้ากากสุดอัปลักษณ์อันเดิม

 

“ อย่ามาเย้ยข้า   เจ้าเองก็ปล่อยเหยื่อหลุดมือไปมิใช่หรือ   ได้อย่างไรกัน ”

 

นางท้วงเสียงเขียว

 

“ ข้าไว้ใจเหยื่อของข้าทุกคนไม่เหมือนเจ้าหรอก ”

 

เด็กหนุ่มคนนั้นว่าพลางหยิบมีดสั้นประดับเพชรพลอยที่สตรีชุดแดงให้ไว้ในครั้งนั้นขึ้นมา

 

“ ทำหน้าที่ของเจ้าไป   ที่เหลือข้าจัดการเอง ”

 

“ โอ๋   เจ้าเปลี่ยนพิษที่ใบมีด   กลัวนางทรมานหรือไง ”

 

สตรีชุดแดงกล่าว

 

“ กลัวไม่ตายต่างหากล่ะ   พิษของเจ้าส่งผลช้าไปส่วนข้าลงมือไวและหนีไว   ว่าแต่ใครล่ะที่ทำเจ้าอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้ ”

 

“ นังเด็กปีศาจแห่งไอโอเนีย ”

 

นางว่าด้วยสีหน้าขุ่นเคือง

 

“ กรรมข้าจะรู้ไหมนั่น ”

 

“ สมควรรู้เพราะนางคือคนที่ข้าให้เจ้าเฝ้าติดตามคนล่าสุด   เว้นแต่เจ้าจะละเลยคำแนะนำของข้าเสียแล้ว ”

 

“ เด็กหญิงผมสีเงินที่กำลังสานสำพันธ์กับเด็กนรกแห่งซีนาร์ยน่ะหรือ   นอกจากเกิดในตระกูลเก่าแก่และใหญ่โตแล้วมีอะไรดี   ข้าต้องตามติดชีวิตของนางไปเพื่อ ”

 

กาเอลบ่น

 

“ ตระกูลเก่าแก่ย่อมเก็บงำตำนานดั้งเดิมนางคือกุญแจ ”

 

สตรีแสนงามบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

ราวกับกำลังสั่งสอนเด็กน้อย

 

“ ให้ข้าบีบคอบิดาของนางไม่ง่ายกว่าหรือ   แค่เด็กเมื่อวานซืนข้าไม่ให้ราคา   บางทีนางอาจไม่รู้อะไรเลยก็ได้ ”

 

“ โถๆ กาเอล   เด็กน่ะลวงง่ายเล่ห์เหลี่ยมมารยาก็มีน้อย   หรือต่อให้นางไม่รู้แต่ด้วยความที่นางนั้นเป็นที่รักยิ่ง   เก็บเอาไว้เป็นตัวประกันก็ไม่เสียหาย ”

 

“ ถ้าถึงขนาดทำเจ้าอารมณ์บูดได้นางคงไม่ไร้เดียงสานักหรอก   เอาอย่างนี้   คืนนี้ข้าเชือดนางส่วนเรื่องการตามหาของวิเศษโบราณ   ต้องคอยดูว่าข้าจะรีดเอาความจริงก่อนทำนางตายได้หรือไม่   เรื่องทรมานเหยื่อก็งานถนัดของข้าเหมือนกัน   ติดที่ว่าข้ามือหนักไปหน่อย ”

 

หนุ่มน้อยแหย่

พลางโยนมีดในมือเล่น

 

“ ข้าอยากให้นางเห็นคนรักตายต่อหน้าหรือต้องตายด้วยน้ำมือของคนรัก   ไม่อย่างนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ ”

 

สตรีชุดแดงกล่าวอย่างร้ายกาจ

 

“ คนที่นางรักตายไปนานแล้ว   นี่ข้าต้องปลุกคนตายขึ้นมาเลยหรือ   ไม่ดีมั๊ง ”

 

“ ข้าไม่ได้หมายถึงมารดาของนาง   แต่หมายถึงชายคนรัก ”

 

เจ้าของหน้ากากโลหะสีดำถึงกับกระพริบตาปริบๆ

ด้วยความงุนงง

 

“ เด็กเปรตที่บังอาจถือดาบเอาไว้นั่นหรือ   ไหนว่ามีแผนสำหรับเขา   แล้วจะให้ข้าทำอย่างไรล่ะลากไปเชือดในหอนอนหญิงเลยดีไหมวอร์เรน่า ”    

 

“ ข้าไม่ได้หมายถึงเด็กชายฟิโลโซเฟอร์   เจ้าใจบอดแล้วตายังบอดอีกหรือจึงไม่เห็นว่านางเฝ้ามองใครมานานแสนนาน   แม้จะเป็นแค่ความลุ่มหลงก็ตามที ”

 

สตรีนางนั้นต่อว่า

 

“ ข้าสนใจแค่ใครทำอะไรอยู่ที่ไหน   ส่วนใครจะมีใจให้ใครมันไร้สาระเกินไปสำหรับข้า   ยังมีเรื่องอื่นอีกมากที่ต้องใส่ใจ   ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้น ”

 

กาเอลกล่าวอย่างไม่ใยดี

 

“ อย่าดูถูกความรัก   มันมีพลังมากนะ   แผนของเราอาจล่มเพราะสิ่งนี้เลยก็ได้ ”

 

นางเตือน