โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )
เขียนโดย shilen
วันที่ 29 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 18.27 น.
แก้ไขเมื่อ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2564 20.35 น. โดย เจ้าของนิยาย
149) ข้าโดนเด็กไล่ตะเพิด
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความณ สวนสวยแห่งโอรีเวีย สตรีนางหนึ่งมีสีหน้าเศร้าหมอง นางนั่งอยู่เพียงลำพังในมือเด็ดดอกไม้กลีบแล้วกลีบเล่า ปล่อยปลิวตามลมไปอย่างนิ่มนวลภายใต้คืนที่มืดมิดและแสงดาวพร่างพราวงดงามบนฟากฟ้า ในคืนที่เงียบสงบและเยือกเย็น
“ เจ้ารักข้าหรือเจ้าไม่ได้รักข้า ”
นางพร่ำบ่น
ขณะปล่อยกลีบดอกไม้ปลิวตามลม
เฝ้ามองมันหายลับไป
ด้วยอารมณ์ทอดอาลัยอย่างมากล้น
ในคืนที่เงียบงัน
มีเพียงเสียงของนางที่พร่ำบ่น
บุรุษร่างหนึ่งเคลื่อนใกล้เข้ามาจากทางด้านหลัง
แผ่วเบาไร้ซุ่มเสียง
เขาก้มลงหยิบดอกไม้ในตะกร้า
โปรยลงบนผ้าคลุมผมสีแดงของนาง
“ เจ้าทำลายอารมณ์สุนทรีของข้า ”
นางประท้วง
ด้วยริมฝีปากงอง้ำน่าเอ็นดู
“ คงไม่คิดเด็ดดอกไม้เล่นทั้งสวนหรอกนะ สถานที่ส่วนรวมแต่เจ้ากลับทำพังพินาศเพื่อความพึงพอใจส่วนตัว แบบนี้ใช้ได้ที่ไหน ”
กาเอลแกล้งทำเป็นต่อว่า
“ ข้าเด็ดข้าก็ปลูกคืนให้ได้หรอก ว่าแต่เจ้าเถอะเป็นคนดีเหลือเกินนี่ เกิดอะไรขึ้นล่ะวันนี้จึงมาหาข้าหรือเกิดเปลี่ยนใจคิดถึงข้าเสียแล้ว ”
หนุ่มน้อยคนนั้นยืนกอดอกหลังพิงต้นไม้
จ้องสตรีรูปงามตรงหน้าอย่างเพ่งพิศ
สุดท้ายจึงเอ่ยปาก
“ มานี่เถอะวอร์เรน่า หาที่นั่งดีๆ คุยกัน ”
เจ้าของร่างในชุดสีแดงบางเบายื่นมือมาให้เขาจับไว้
แล้วออกเดินไปด้วยกัน
“ ในบรรดาชื่อเรียกมากมายของข้าเจ้าชอบชื่อนี้หรือ ”
“ อย่างน้อยก็ดูดีกว่าสตรีชุดแดง ”
กาเอลตอบ
“ ข้าชอบทุกอย่างที่เป็นสีแดงรวมทั้งโลหิตสดใหม่ ”
นางลากเสียงจนฟังดูสยองขวัญ
“ ชื่อนี้ วอร์เรน่าข้าก็ชอบ แต่ชอบเพราะคนที่ตั้งให้น่าสนใจหรอกนะ ”
สตรีชุดแดงว่า
นางเดินนวยนาดเสื้อผ้าก็รัดรึงจนเนินเนื้อเอ่อทะลัก
กาเอลชำเลืองมอง
แล้วกระตุกยิ้มให้กับคำพูดเมื่อครู่ของนาง
เขาพาสตรีชุดแดงมาหยุดอยู่ริมลำธารเล็กๆ
ปล่อยนางนั่งลงบนโขดหินก้อนหนึ่ง
ตัวเขาเองนั่งต่ำลงมาใกล้ลำน้ำ
ที่แห่งนี้มืดมิด
มีเพียงแสงไฟจากกระถางหินเผากำยานของกาเอล
หนุ่มน้อยคนนั้นแกว่งโซ่แขวนกระถางเล่นอย่างเกียจคร้าน
หูก็คอยฟังเสียงนุ่มนวลของสายน้ำที่ไหลกระทบหิน
“ เจ้าคงชอบน้ำมากสินะ ”
สตรีชุดแดงเอ่ยถาม
“ เมืองคาเลติดกับแม่น้ำคราย แม่น้ำใหญ่ไหลเชี่ยวกราก เสียงน้ำกระทบหินดังสะท้อนไกลข้ามป่าข้ามเขา ”
กาเอลว่า
“ เรื่องจริงหรือเปล่า ”
“ จริงบางส่วนและล่ำลือไปเองบางส่วน ”
หนุ่มน้อยว่าหน้าตาเฉย
“ วอร์เรน่า ข้าเห็นเจ้าเศร้าหมอง มีเรื่องใดทุกข์ใจอย่างนั้นหรือบางทีข้าอาจช่วยเจ้าได้ ”
“ ข้าถูกเด็กไล่ตะเพิด ”
กาเอลหัวเราะอย่างเปิดเผย
แม้ยังคงสวมหน้ากากสุดอัปลักษณ์อันเดิม
“ อย่ามาเย้ยข้า เจ้าเองก็ปล่อยเหยื่อหลุดมือไปมิใช่หรือ ได้อย่างไรกัน ”
นางท้วงเสียงเขียว
“ ข้าไว้ใจเหยื่อของข้าทุกคนไม่เหมือนเจ้าหรอก ”
เด็กหนุ่มคนนั้นว่าพลางหยิบมีดสั้นประดับเพชรพลอยที่สตรีชุดแดงให้ไว้ในครั้งนั้นขึ้นมา
“ ทำหน้าที่ของเจ้าไป ที่เหลือข้าจัดการเอง ”
“ โอ๋ เจ้าเปลี่ยนพิษที่ใบมีด กลัวนางทรมานหรือไง ”
สตรีชุดแดงกล่าว
“ กลัวไม่ตายต่างหากล่ะ พิษของเจ้าส่งผลช้าไปส่วนข้าลงมือไวและหนีไว ว่าแต่ใครล่ะที่ทำเจ้าอารมณ์เสียได้ถึงเพียงนี้ ”
“ นังเด็กปีศาจแห่งไอโอเนีย ”
นางว่าด้วยสีหน้าขุ่นเคือง
“ กรรมข้าจะรู้ไหมนั่น ”
“ สมควรรู้เพราะนางคือคนที่ข้าให้เจ้าเฝ้าติดตามคนล่าสุด เว้นแต่เจ้าจะละเลยคำแนะนำของข้าเสียแล้ว ”
“ เด็กหญิงผมสีเงินที่กำลังสานสำพันธ์กับเด็กนรกแห่งซีนาร์ยน่ะหรือ นอกจากเกิดในตระกูลเก่าแก่และใหญ่โตแล้วมีอะไรดี ข้าต้องตามติดชีวิตของนางไปเพื่อ ”
กาเอลบ่น
“ ตระกูลเก่าแก่ย่อมเก็บงำตำนานดั้งเดิมนางคือกุญแจ ”
สตรีแสนงามบอกด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล
ราวกับกำลังสั่งสอนเด็กน้อย
“ ให้ข้าบีบคอบิดาของนางไม่ง่ายกว่าหรือ แค่เด็กเมื่อวานซืนข้าไม่ให้ราคา บางทีนางอาจไม่รู้อะไรเลยก็ได้ ”
“ โถๆ กาเอล เด็กน่ะลวงง่ายเล่ห์เหลี่ยมมารยาก็มีน้อย หรือต่อให้นางไม่รู้แต่ด้วยความที่นางนั้นเป็นที่รักยิ่ง เก็บเอาไว้เป็นตัวประกันก็ไม่เสียหาย ”
“ ถ้าถึงขนาดทำเจ้าอารมณ์บูดได้นางคงไม่ไร้เดียงสานักหรอก เอาอย่างนี้ คืนนี้ข้าเชือดนางส่วนเรื่องการตามหาของวิเศษโบราณ ต้องคอยดูว่าข้าจะรีดเอาความจริงก่อนทำนางตายได้หรือไม่ เรื่องทรมานเหยื่อก็งานถนัดของข้าเหมือนกัน ติดที่ว่าข้ามือหนักไปหน่อย ”
หนุ่มน้อยแหย่
พลางโยนมีดในมือเล่น
“ ข้าอยากให้นางเห็นคนรักตายต่อหน้าหรือต้องตายด้วยน้ำมือของคนรัก ไม่อย่างนั้นก็ไม่สนุกน่ะสิ ”
สตรีชุดแดงกล่าวอย่างร้ายกาจ
“ คนที่นางรักตายไปนานแล้ว นี่ข้าต้องปลุกคนตายขึ้นมาเลยหรือ ไม่ดีมั๊ง ”
“ ข้าไม่ได้หมายถึงมารดาของนาง แต่หมายถึงชายคนรัก ”
เจ้าของหน้ากากโลหะสีดำถึงกับกระพริบตาปริบๆ
ด้วยความงุนงง
“ เด็กเปรตที่บังอาจถือดาบเอาไว้นั่นหรือ ไหนว่ามีแผนสำหรับเขา แล้วจะให้ข้าทำอย่างไรล่ะลากไปเชือดในหอนอนหญิงเลยดีไหมวอร์เรน่า ”
“ ข้าไม่ได้หมายถึงเด็กชายฟิโลโซเฟอร์ เจ้าใจบอดแล้วตายังบอดอีกหรือจึงไม่เห็นว่านางเฝ้ามองใครมานานแสนนาน แม้จะเป็นแค่ความลุ่มหลงก็ตามที ”
สตรีนางนั้นต่อว่า
“ ข้าสนใจแค่ใครทำอะไรอยู่ที่ไหน ส่วนใครจะมีใจให้ใครมันไร้สาระเกินไปสำหรับข้า ยังมีเรื่องอื่นอีกมากที่ต้องใส่ใจ ข้าไม่ได้ว่างขนาดนั้น ”
กาเอลกล่าวอย่างไม่ใยดี
“ อย่าดูถูกความรัก มันมีพลังมากนะ แผนของเราอาจล่มเพราะสิ่งนี้เลยก็ได้ ”
นางเตือน
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ