โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

“ ดารีลข้าคิดถึงเจ้า ”
 
ฟิโลโซเฟอร์กระซิบบอก
ท่ามกลางสายลมที่พลิ้วไหว
 
“ ข้าก็อยู่ตรงนี้ไง ”
 
หนุ่มน้อยตอบเสียงแผ่วเบา
 
“ แต่เพราะเหตุใดข้าจึงรู้สึกว่าเจ้านั้นห่างไกลออกไปเรื่อยๆ แท้จริงแล้วเจ้าพาข้ามาที่นี่ด้วยเหตุผลใดกันแน่ ”
 
“ ตามมาเองแท้ๆ ยังจะถามเอาเหตุผลกับข้าอีกหรือ   พิลึกคนจริง ”
 
“ เจ้าลวงข้ามามิใช่หรือ ”
 
เด็กชายแย้ง
 
ดารีลส่ายหน้า
แต่แววตานั้นเจ้าเล่ห์นัก
 
เด็กน้อยตะแคงร่างไปทางเพื่อนรัก
ซึ่งขณะนี้กำลังเล่นกับยอดหญ้าอย่างใจลอย
 
ท่ามกลางความเงียบสงัด
ภายใต้แสงดาวมากมาย
และอากาศยามดึกที่หนาวเย็น
 
ทั้งหลายทั้งปวงล้วนแล้วแต่เงียบเหงา
กับความเศร้าแปลกๆ เหมือนเมื่อครั้งเดินทางออกจากซีนาร์ย
 
กลัวเหลือเกินว่าจะไม่ได้กลับไปอีก
กลัวสูญเสีย
กลัวความเปลี่ยนแปลง
 
“ ข้ารู้สึกเหมือนเจ้ากำลังเอ่ยคำลา ”
 
ฟิโลโซเฟอร์พูดขึ้น
เหมือนได้กลิ่นลางสังหรณ์ที่ร้ายกาจ
 
“ จะลาหรือไม่   สุดท้ายข้าก็ไปอยู่ดี   ถึงเวลานั้นจริงข้าไม่มากพิธีหรอก ”
 
เด็กชายผุดขึ้นนั่ง
ด้วยร้อนใจเป็นอย่างมาก
 
“ เจ้าจะไปไหนข้าไปด้วยได้หรือเปล่า ”
 
“ ข้าเดินคนเดียวทั้งในที่มืดและที่สว่าง   อยู่ให้ห่างข้าเถิดถ้ายังไม่อยากอายุสั้น   ต่อให้เจ้าวิ่งก็ไม่มีทางตามทัน   เราเหมือนอยู่คนละโลกมาตั้งแต่แรกเริ่ม   แค่บังเอิญมาพบกันในช่วงเวลาสั้นๆ เดินตามทางของเจ้าต่อไปเถิด   เส้นทางของข้าเจ้าไม่สมควรได้เห็น ”
 
“ อย่าจากไปเลยนะข้าไม่อยากสูญเสีย ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อ้อนวอน
“ การพบและพลัดพรากนั้นเป็นของคู่กัน   เจ้าจะกังวลไปใย   ไม่จากเป็นก็จากตาย   เป็นธรรมดาของชีวิต ”
 
คนอายุมากกว่าสอน
เขายิ้มจางๆ มันเป็นรอยยิ้มที่เจือไปด้วยความเศร้า
 
“ มีข่าวลือเกี่ยวกับเจ้ามากมาย   เห็นได้ชัดว่าเรื่องหนึ่งจริง   เจ้ามันเลือดเย็น ”
 
เด็กชายขึ้นเสียง
 
ดารีลทำเฉยต่อคำปรามาสนั้น
 
“ คงไม่ใช่พรุ่งนี้นะ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถาม
 
“ ที่เจ้าจะหายตัวไป ”
 
“ ข้านิยมไปโดยไม่ลา   ขี้เกียจฟังคำรำพัน   โดยเฉพาะจากคนไร้สติเช่นเจ้า   วันนี้แค่อยากนอนนอกกำแพงเมืองโอรีเวีย   เจ้าเพ้อเจ้อไปถึงไหนกัน ”  
 
เด็กชายจึงล้มตัวลงนอนอีกครั้ง
แต่สายตายังไม่หนีจากจุดเดิม
 
“ เจ้าโกหก   เจ้ามีแผนแน่ๆ ใยเจ้าไม่บอกข้าแท้จริงเจ้ากำลังทำอะไรอยู่ ”
 
“ คนจับโกหกข้าได้มีเพียงเบรนทรัส   ที่ปรึกษาหนึ่งเดียวของจอมเวทวาลาน   เจ้าเป็นใครกัน ”
 
ดารีลว่า
 
“ ข้าเป็นห่วงเจ้า   ไม่เข้าใจหรืออย่างไร   เหตุใดจึงมีเรื่องลับกับข้าได้ ”
 
เด็กชายท้วง
 
“ เจ้ามีคนมากมายให้ห่วงกังวล   ส่วนข้าดูแลตัวเองได้แล้ว   ไม่ต้องมาห่วงหรอก ”
 
คำพูดนี้จริงไม่น้อย
เด็กชายจึงได้เงียบเสียง
 
เขากำลังคิดว่าดารีลนั้นห่วงใครมากที่สุด
พลันภาพเจ้าหญิงลูเซียน่าก็ปรากฏขึ้นในหัว
 
“ เจ้าเคยหลับนอนกับสตรีหรือไม่ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยขึ้น
 
“ ข้าไม่หลับนอนกับผู้หญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานด้วยหรอกนะ   และเจ้าอย่าเที่ยวเอาความสงสัยแบบนี้ถามใครไปทั่วล่ะ   โดยเฉพาะกับสตรีมันไม่สุภาพ ”
 
ดารีลตอบโดยไม่ขัดเขิน
เขาเริ่มชินชากับความทะเล้นของเด็กดื้อคนนี้แล้ว
 
“ ข้าไว้ใจเจ้าที่สุดเรื่องสำคัญมีเพียงเจ้าเท่านั้นที่รู้ ”
 
ทันใดนั้นแสงจันทร์ก็มืดดับลง
เมื่อปีกขนาดใหญ่วาดผ่านไปบนท้องฟ้า
 
เด็กชายตัวน้อยตั้งท่าจะลุกขึ้น
แต่ถูกกดร่างแนบลงไปกับพื้นหญ้าเสียก่อน
 
“ เจ้าจะเอาอะไรไปสู้   เวลานี้ต้องซ่อนตัวต่างหากล่ะ   ความมืดและพงหญ้าจะปกป้องเจ้าจากความหิวกระหายทั้งปวง   เมื่อเจ้าเชื่อใจข้าทุกอย่างก็จะง่ายขึ้น ”
 
เด็กชายพยักหน้า
รู้สึกใจเต้นแรงทุกครั้งเมื่ออยู่ใกล้ชิด
เป็นอารมณ์แปลกประหลาดที่เขาไม่เคยเข้าใจเลย
 
“ ดีแล้วเช่นนั้นหลับตาลง   เจ้าจะปรอดภัยแม้อยู่ในเงื้อมมือของข้า ”
 
ดารีลกล่าว
เขาใช้ปลายนิ้วชี้แตะปลายจมูกเด็กน้อย
แผ่วเบาราวปีกผีเสื้อ
 
ฟิโลโซเฟอร์หลับตาลง
แล้วทุกอย่างก็ดำมืด
 
ไม่รู้สึกใดๆ เลย