โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แม้เวลาจะผ่านไปจนดึกดื่น   คนทั้งคู่ก็ยังนั่งคุยกันอยู่ในทุ่งหญ้าอันมืดมิด   มีเพียงความอบอุ่นจากกองไฟและแสงสว่างจากดวงจันทร์ที่โอบล้อมพวกเขาเอาไว้

 

“ ดารีลข้ามีเรื่องอยากถาม ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยขึ้นอีกครั้ง

สีหน้านั้นจริงจังเป็นอย่างยิ่ง

 

หนุ่มน้อยร่างงามที่นอนเล่นยอดหญ้าอยู่

ได้ยันกายลุกขึ้นนั่งเคียงข้างคู่สนทนา

 

“ ว่ามาสิ ”

 

ดารีลว่า

ดูเหมือนเวลานี้เขากำลังอารมณ์ดี

จึงพร้อมจะตอบคำถามเปิ่นๆ ของเด็กน้อยได้ไม่รู้เบื่อ

 

“ เจ้าเคยจูบกับสตรีหรือเปล่า ”

 

นี่เป็นคำถามที่ไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน

ทำเอาหนุ่มน้อยหน้ามนถึงกับผงะไป 

 

แต่เด็กชายผู้ตั้งคำถามกลับยังตีหน้ามึน

คนอายุมากกว่าจึงแสร้งทำเป็นเมินเสีย

 

เขาหันความสนใจไปยังเปลวไฟที่กำลังลุกโชน

ไม่พูดไม่จาสีหน้าเรียบเฉย

 

“ เจ้าไม่ตอบข้า   ทำไมล่ะ ”

 

คราวนี้ฟิโลโซเฟอร์เริ่มมีโมโห

 

“ มันไม่ใช่เรื่องที่เด็กๆ อย่างเจ้าสมควรเอ่ยถาม ”

 

น้ำเสียงนั้นทั้งดุทั้งตำหนิ

 

“ ข้าไม่เด็กนะ   โตกว่าเมื่อปีกลายแล้วด้วย   แบบนี้ไม่ยุติธรรมเลย   ทีเจ้ายังทำได้แต่สำหรับข้ากลับต้องห้ามเสียอย่างนั้น   ถ้ามันไม่ถูกไม่ควรจริงแล้วเจ้าทำทำไม ”

 

“ ข้าพูดเมื่อไหร่ว่าเคย ”

 

ดารีลว่า

 

“ ถ้าเช่นนั้นก็บอกสิว่าไม่เคย   เจ้ากล้าหรือไม่ ”

 

เด็กชายท้าทายออกไปแบบนั้นเพราะมั่นใจว่าดารีลไม่มีทางโกหกเขา

และก็เป็นจริงดังนั้น

เพราะหนุ่มน้อยเลือกที่จะไม่ตอบและยกมือกุมขมับแทน

 

“ แล้วเจ้าจะอยากรู้เรื่องพวกนี้ไปทำไมกัน   ในเมื่อมันเป็นเรื่องส่วนตัวของข้า ”

 

ดารีลย้อนถาม

 

“ นั่นแหละ   ข้าอยากให้เจ้าสอน ”

 

คำตอบนั้นทำเอาอึ้งหนัก

หนุ่มน้อยรูปงามได้แต่กระพริบตาปริบๆ

 

“ ก็ข้าไว้ใจเจ้าที่สุด   จะให้ท่านพ่อสอนก็กระไรอยู่   เรื่องมีอยู่ว่าข้าได้หลงรักสตรีนางหนึ่ง   และหากวันใดมีโอกาสได้จุมพิตกับนาง   ข้าก็แค่อยากทำให้นางประทับใจ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์อธิบาย

 

“ มันไม่ได้ยุ่งยากขนาดนั้นขอเพียงเจ้าสองคนรักกัน   เรื่องอื่นก็ไม่สลักสำคัญแล้ว   ความพึงพอใจนั้นเกิดเอง   เมื่อได้ทำตามแรงปรารถนา   แค่ริมฝีปากพวกเจ้าสัมผัสกันก็จดจำไม่รู้ลืมแล้ว   ไม่เห็นต้องมากพิธี ”   

 

คนอายุมากกว่าสอน

 

ฟิโลโซเฟอร์คว้าไหล่ของหนุ่มน้อยที่นั่งข้างๆ

ดึงให้หันหน้ามาหา

แล้วจูบเร็วๆ แบบไม่ให้โอกาสตั้งตัว

 

ดารีลก็ตอบโต้ได้เร็วพอสมควร

เขาผลักร่างเด็กชายออกไป

 

แล้วทิ้งตัวลงนอนราบกับพื้นหญ้า

มือข้างหนึ่งก็ชักมีดสีดำออกมา

แต่เพียงเพื่อใช้ปิดบังใบหน้าของตัวเอง

 

“ เจ้าทำจูบแรกของข้าพังพินาศ ”

 

เด็กชายประท้วง

 

“ สมควรแล้วล่ะ   เจ้าต้องมอบมันให้กับคนที่เจ้ารักสิ   ทำแบบนี้ข้าไม่ถลกหนังเจ้าออกมาก็นับว่าประหลาดแล้ว   เป็นเด็กเป็นเล็ก   ทำอะไรไม่เข้าเรื่อง ”

 

“ แล้วข้าไม่ได้รักเจ้าหรืออย่างไร ”

 

ฟิโลโซเฟอร์แย้ง

 

“ มันไม่เหมือนกัน   น้องสาวเจ้าเจ้าก็รัก   แต่เจ้าคงไม่คิดจะจูบนางใช่ไหม ”

 

“ แล้วไงล่ะ   ในเมื่อเจ้าเองไม่ใช่น้องสาวของข้า   พูดแบบนี้มันเทียบกันได้หรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่าแล้วก็หันหลังให้

 

“ ข้าอุตส่าห์ไว้ใจเจ้า   แต่ดูเจ้าทำสิ   รู้อย่างนี้ข้าไปปรึกษาสตรีชุดแดงดีกว่า   นางคงยินดีช่วยข้าอย่างไม่ต้องสงสัย   เจ้าเป็นคนบอกเองว่าคำแนะนำของนางเชื่อถือได้   เรื่องแบบนี้นางรู้ดีกว่าเจ้า ”

 

เจ้าของร่างงามลุกขึ้นมาอีกครั้ง

เขาคว้าไหล่คนพูดมากกดราบลงกับพื้นหญ้า

 

เป็นครั้งแรกที่เด็กชายตัวน้อยมีโอกาสได้เห็น

ดารีลที่อยู่ในอาการเกรี้ยวกราด

ดวงตาสีดำนั้นส่องประกายลึกลับ

 

การเอ่ยถึงสตรีนางนั้น

สามารถเรียกโทสะของเขาได้พอสมควร

แต่เด็กชายก็หาได้หวาดกลัวไม่

 

ดารีลเคลื่อนไหวอยู่ด้านบนด้วยท่าทีคุกคามอย่างชัดแจ้ง

นิ้วเรียวยาวที่รวบอยู่เหนือลำคอนั้นแข็งแกร่งนัก

และแรงบีบก็ไม่น้อยเลย

 

ฟิโลโซเฟอร์เริ่มหายใจไม่ออก

 

 

****************   เจอสะพาน   ****************

 

ข้ามไปก่อนฮับ   รอรีไรท์

 

มีฉากใช้ความรุนแรงเกินอายุ

 

ตัดไปก็ไม่มีผลกับเนื้อเรื่อง