โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เด็กชายตัวน้อยได้เล่าถึงเมืองซีนาร์ยอันเป็นบ้านเกิดของเขา   ว่าที่แห่งนั้นเคยสงบสุขและสวยงามเพียงใด   ชีวิตของเขาเคยเป็นอย่างไร   ก่อนที่จะเกิดเรื่องร้ายแรงขึ้น
 
ส่วนพ่อมดน้อยนั้นคอยรับฟังอยู่เงียบๆ โดยไม่ไถ่ถามหรือออกความคิดเห็นใดๆ สายตาคู่นั้นจดจ้องไปยังดวงดาวมากมายบนท้องฟ้า  
 
“ ซีนาร์ยในตอนนี้เป็นอย่างไรบ้างนะ   ข้าคิดถึงเหลือเกิน   มีความทรงจำมากมายที่นั่น   เมื่อข้าย้อนกลับไปอีกครั้งมันจะยังคงเหมือนเดิมหรือเปล่า   ท่านดีมีนไม่เคยเล่าเรื่องทางนั้นให้ฟังเลยข้าเองก็ไม่กล้าถาม   กลัวจะได้ยินอะไรที่ทำให้ต้องเศร้าโศก ”
 
ฟิโลโซเฟอร์รำพึง
 
“ สรรพสิ่งล้วนเติบใหญ่   แก่ชราและสูญสลาย   ไม่มีสิ่งใดคงทนแม้แต่ใจคนเองก็ตาม   พ่อมดดีมีนของเจ้าไม่ได้รับภารกิจในเมืองซีนาร์ย   ผู้ใช้เวทมนตร์ในสภาก็ไม่มีใครเดินทางไปที่นั่น   และคงไม่มีผู้ใดได้ไปเว้นแต่ข้าจะอาสาไปเอง ”
 
พ่อมดน้อยว่า
 
“ เจ้าเองก็คิดถึงบ้านเหมือนกันมิใช่หรือ ”
 
เด็กชายถาม
ดารีลไม่ตอบ
แต่แววตาของเขานั้นสุดอ้างว้าง
 
 
“ แล้วมีแผนอะไรบ้างหลังจากวันนี้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถามเมื่อเห็นคู่สนทนาเงียบไปนาน
 
“ ข้าจะไม่วางแผนใดๆ ทั้งนั้น ”
 
ดารีลว่า
 
“ ครั้งหนึ่งข้าเคยคิดหนีไปจากโอรีเวีย   แต่เพราะการปรากฏตัวของเจ้าพร้อมกับดาบเส็งเคร็งนั่น   ทำแผนของข้าต้องพังพินาศ   ข้าเลยเบื่อที่จะวางแผนอีกต่อไป ”
 
“ เช่นนั้นเจ้าคงต้องยอมรับแล้วว่าเจ้าทิ้งข้าไม่ลงแน่ ”
 
เด็กน้อยแกล้งแหย่เข้าให้
แต่อีกฝ่ายกลับยิ้มเย็น
 
“ ก็ลองกวนโมโหข้าบ่อยๆ สิ   อันที่จริงไม่มีใครอยากอยู่ใกล้ข้านานนักหรอก   พริบตาเดียวก็ตายได้แล้ว ”
 
“ กี่คนแล้วที่ตายด้วยน้ำมือของเจ้า ”
 
คำถามนี้ทำเอาหนุ่มน้อยเครียดขรึม
จนฟิโลโซเฟอร์กังวลว่าได้ถามอะไรที่ไม่ควรหรือไม่
 
แต่แล้วดารีลก็ยกมือขึ้น
นับนิ้ววนไปวนมา
 
เด็กชายตัวน้อยคว้ามือของเขาไว้
แล้วว่า
 
“ พอเถอะ   เจ้าแกล้งนี่นา ”
 
“ เจ้าให้ราคาข้าต่ำไป   นี่คือมือหนึ่งของหน่วยลอบสังหารเลยนะ   ไม่มีใครเตือนเจ้าหรืออย่างไร ”
 
“ ก็มีบ้าง ”
 
เด็กชายยอมรับ
 
“ แต่เจ้าไม่ได้โหดร้ายขนาดนั้นหรอก ”
 
“ สักวันเจ้าจะรู้และเสียใจเพราะเรื่องนี้ ”
 
“ แล้วถ้าเกิดเป้าหมายของคำสั่งคือข้าเจ้าจะทำอย่างไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ คำถามนี้ไม่ยาก   ข้าที่ไม่เคยทำงานพลาดแม้สักครั้ง   จะยอมเสียชื่อได้หรือ   แต่อย่าห่วงเลยข้าไม่ทำให้เจ้าเจ็บตัวหรือต้องอยู่ในอารมณ์หวาดกลัวหรอก   เพื่อเจ้าแล้วข้าจะระมัดระวังเป็นพิเศษ ”
 
ดารีลตอบหน้าตาเฉย
 
“ เจ้ากล้าหรือ ”
 
เด็กชายกระแทกเสียง
แล้วกำเศษหญ้าปาเข้าใส่
 
“ เด็กพาล ”
 
หนุ่มน้อยตำหนิ
พลางยกมือขึ้นกันความวุ่นวายนั้น
 
“ ดารีล   หากเจ้าตายแล้วจุดหมายปลายทางของเจ้าคือที่ใด ”
 
คนถูกถามนิ่งอึ้งไปอีกครั้ง
 
“ ผู้ใช้มนต์ขาวมีเชื้อสายของเหล่าเทพสุดทางของพวกเขาส่วนใหญ่แล้วคือสวรรค์   ส่วนผู้ใช้มนต์ดำนั้นมีรากฐานมาจากซาตานปลายทางเดียวก็คือนรก   เว้นแต่บางคนที่ปล่อยให้วิญญาณท่องไปบนโลกเดิม ”
 
“ อย่างเช่นสตรีชุดแดงอย่างนั้นหรือ   แต่เจ้าพูดเหมือนกับว่าผู้ใช้มนต์ขาวอาจไม่ได้ไปสวรรค์กันทุกคน   เหตุใดกันล่ะ ”
 
เด็กชายสงสัย
 
“ แดนสวรรค์นั้นใจคับแคบนัก   หากจิตมีมลทินก็ไปที่นั่นไม่ได้   ต่างจากนรกที่เปิดกว้างรอต้อนรับทุกคน   ผู้ใช้มนต์ขาวแค่ใกล้ชิดกับผู้ใช้มนต์ดำก็ผิดหนักหนาแล้ว ”
 
“ แล้วข้าล่ะ ”
 
“ มนุษย์นั้นแตกต่างจากผู้ใช้เวทมนตร์ที่ปลายทางถูกกำหนดมาตั้งแต่เกิด   หากเจ้าเป็นคนดีพอสวรรค์ก็พร้อมต้อนรับเจ้า   เว้นแต่เจ้าอยากลงนรก ”
 
คนอายุมากกว่าบอก
 
“ เช่นนั้นข้าจะเป็นคนดีให้มากๆ เพื่อไปสวรรค์กับเจ้าให้ได้ ”
 
ดารีลหัวเราะ
ดวงตามีประกายลึกลับ
 
“ ข้านั้นนอกรีตไม่พอยังนอกคอกอีกด้วย   อะไรทำให้คิดว่าข้าจะไปทางนั้น ” 
 
“ แต่เจ้าก็เป็นคนดีนี่นาสวรรค์คงไม่ใจร้ายขนาดนั้น ”
 
หนุ่มน้อยนั้นส่ายหน้า
แต่ไม่ได้มีแววขมขื่นเจือในกิริยานั้นเลย
 
“ ล้อเล่นใช่ไหม   เจ้ากำลังจะบอกว่าสุดทางของเจ้าคือนรก ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ตกใจ
 
“ จนกว่าวันนั้นจะมาถึง   ข้ายังให้คำตอบไม่ได้   คนตัดสินเป็นผู้อื่น ”
 
เด็กชายตัวน้อยจ้องมองคนตรงหน้าด้วยความรู้สึกหนักอึ้ง
 
“ เป็นเพราะนางใช่ไหม   สตรีชุดแดงนางเป็นปีศาจ   เจ้าใกล้ชิดกับนางมากเดินไปหรืออย่างไร ”
 
“ เรื่องนี้โทษใครไม่ได้หรอก   ในตอนนี้นรกหรือสวรรค์หาใช่เรื่องที่ข้าใส่ใจไม่   อนาคตอันใกล้ต่างหากล่ะที่ควรกังวล   มีขวากหนามมากมายที่ยังหาทางฝ่าไปไม่ได้   เรื่องหลังความตายยังมีเวลาให้คิดพอสมควร   แทนที่จะมาห่วงชีวิตของข้าเจ้าคิดถึงตัวเองไม่ดีกว่าหรือ ”
 
“ ข้าไม่ได้กังวลเรื่องนั้น ”
 
เด็กชายว่า
 
“ แค่กำลังคิดว่าจะทำอย่างไรจึงจะตามเจ้าทัน   เพื่อเวลานั้นมาถึงเราจะได้ไม่พลัดหลง ”