โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์ถอนหญ้าออกเป็นวงกว้างตามแบบที่บิดาของเขาเคยสอน   เมื่อตะวันลับขอบฟ้าเขาก็จุดไฟด้วยเศษหญ้าแห้ง   แต่เนื่องจากทุ้งหญ้าแห่งนี้หาฟืนยากไฟจึงไหม้ลามเลียอย่างรวดเร็วและทำท่าจะมอดลง
 
ดารีลยื่นมือไปอังเหนือกองไฟ   เปลวสีฟ้าก็สว่างโพลงขึ้น   แหวนรูปงูทอประกายประหลาดดูลึกลับราวกับมีชีวิต   ในค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์ดวงดาวกลับสว่างไสวพร่างพราย   อากาศเย็นสบายกำลังดี  
 
“ ข้าชอบคืนแบบนี้ ”
 
เด็กชายตัวน้อยชวนคุย
 
“ ท่านพ่อจะก่อไฟกองใหญ่   พวกเราทั้งหมดนั่งรอบกองไฟนั้น   มีทั้งขนมน้ำหวานและนิทานก่อนนอน   หากโชคดีท่านแม่อาจร้องเพลงให้ฟังด้วย ” 
 
 “ เสียใจด้วยนะ   ที่นี่ไม่มีสักอย่างที่ว่ามา ”
 
คนอายุมากกว่าว่า
 
“ ไม่เห็นเป็นไรเลย   อย่างน้อยมันก็เป็นคืนที่น่าตื่นเต้นมิใช่หรือ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
สายตาก็ชำเลืองไปทางหุบเขาต้องสาป
 
ดารีลแทบจะเรียกได้ว่าไร้อาวุธ
ส่วนเขาก็ไร้อาวุธโดยสิ้นเชิง
 
ในทุ่งหญ้าด้านทิศใต้
ที่ๆ มังกรอาจบินผ่านไปมาได้ทุกเมื่อ
 
เมื่อเป็นเช่นนี้
พูดว่าระทึกใจก็ยังดูน้อยเกินไป
 
พ่อมดน้อยโยนหัวมันฝรั่งไปให้เขาสองหัว
และเตือนให้กรีดเป็นแผลก่อนเผาในขี้เถ้า
 
เพราะไม่อย่างนั้น
หัวมันอาจระเบิดใส่หน้าได้
 
ฟิโลโซเฟอร์นั้นเผามันอย่างตั้งใจ
ส่วนอีกคนก็เอาแต่ซบหน้าลงบนเข่าไม่พูดไม่จา
 
จนเด็กชายตัวน้อยเผามันฝรั่งเสร็จ
แล้วยื่นหัวหนึ่งไปให้
 
ดารีลนั้นส่ายหน้า
ทั้งที่ไม่ได้เงยขึ้นมา
 
“ ทำไมล่ะ   เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ”
 
เด็กชายท้วง
 
“ ข้าชวนกินเจ้าก็ไม่ยอมกิน   ตอนนี้ข้ามีอยู่เท่านั้นแหละเจ้ากินไปเถอะข้าไม่หิว   หรือถ้าเกิดหิวขึ้นมาจริงๆ ข้าล่าสัตว์แถวนี้ก็ได้ ”
 
“ แถวนี้มีอะไรให้ล่าด้วยหรือ ”
 
“ มีสิอย่างน้อยก็เจ้าคนหนึ่งล่ะ   เวลาหิวอะไรข้าก็กินได้ทั้งนั้น ”
 
คนอายุมากกว่าว่าพลางหัวเราะ
 
ฟิโลโซเฟอร์ได้ยินดังนั้น
จึงโยนมันเผาไปให้ทั้งสองหัว
 
“ แล้วกัน   ข้าล้อเล่นหรอกนะ   เจ้าคิดว่าอย่างข้านี่กินได้ทุกอย่างจริงๆ น่ะหรือ ”
 
“ เปล่าหรอกปรกติข้าไม่กินอะไรตอนเย็น ”
 
“ เจ้าโกหก ”
 
คนอายุมากกว่าว่า
อย่างรู้ทัน
 
“ ดารีล   ถ้าเจ้าไม่กิน   ข้าจะกินลงได้อย่างไร ”
 
หนุ่มน้อยไม่ตอบโต้ว่ากระไร
เขาเพียงแต่เบือนหน้าไปทางอื่น
 
“ ขอบใจนะ ”
 
อยู่ๆ เขาก็เอ่ยปากขึ้น
 
“ เรื่องอะไรล่ะ ”
 
เด็กชายสงสัย
 
“ ที่ทำให้วันสุดวิปลาสของข้ากลายเป็นวันธรรมดาขึ้นมา ”
 
“ เหอะ ”
 
เด็กน้อยเค้นเสียง
วันธรรมดาอย่างนั้นหรือ
 
ที่ไหนกันเล่า
วันนี้พิเศษที่สุดต่างหาก
 
“ เกิดอะไรขึ้นในสภาหรือเปล่า ”
 
ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถาม
 
“ ช่างเถอะข้าชินแล้ว ”
 
คำตอบนั้นชวนหงุดหงิดไม่น้อย
 
“ เจ้าจะเคยชินกับเรื่องชั่วร้ายไม่ได้นะ ”
 
ดารีลล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า
แล้วเงียบไป
ไม่มีความเห็นใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้
 
“ ดารีล ”
 
เด็กชายเรียกด้วยความเป็นห่วง
 
“ จริงๆ แล้ว ”
 
ดารีลเอ่ยขึ้น
 
“ ข้าอยากมีบ้านหลังเล็กๆ ท่ามกลางป่าใหญ่   มีพ่อมีแม่และน้องชายแสนซนสักคน   แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว   แต่ดูเหมือนว่าเทพองค์ใดก็ไม่คิดปราณีข้า ”
 
หนุ่มน้อยหลับตาลง
สีหน้านั้นเศร้าโศกยิ่งนัก
 
“ ถ้าเจ้าต้องการ   เจ้าก็สร้างเองได้นี่   ทั้งหลายทั้งปวงอยู่ในมือเจ้าทั้งนั้น   ออกจากโอรีเวียนี่ไปสร้างชีวิตของตัวเองขึ้นมาใหม่   เจ้าทำได้อยู่แล้ว ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ว่า
 
“ เจ้าคงไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ข้าพยายามอธิบายสินะ ”  
 
หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว
เด็กชายล้มตัวลงนอนข้างๆ
 
“ เข้าใจสิ   เรื่องมันจะง่ายกว่านี้   ถ้าเจ้าคิดถึงตนเองมากกว่าคนอื่น   การเห็นแก่ตัวบางทีก็ไม่ได้แย่เสมอไป   คนเรามีความต้องการไม่สิ้นสุด   หากไม่ปล่อยวางก็เป็นทุกข์เปล่าๆ เชื่อข้าสิ   ไม่มีเจ้าพวกเขาก็เดินหน้าต่อได้   ถ้าเจ้าไม่ไหวแล้วก็ปล่อยมือไปเถอะ   อย่าพยายามเลย ”
 
ดารีลกำเศษหญ้าขึ้นมา
โปรยให้ปลิวไปกับลม
 
“ ข้าก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน   ปล่อยวางไปเลยทั้งอย่างนี้   แค่พูดมันก็ง่ายอยู่หรอก   ข้าน่ะจะแบกรับความสูญเสียได้อีกสักเท่าไหร่   ถ้าหากสามารถปล่อยวางได้จริงก็ดีสินะ   ชีวิตหลังจากนี้คงไม่มีเรื่องใดให้ต้องเสียใจอีก ”