โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ฟิโลโซเฟอร์ถอนหญ้าออกเป็นวงกว้างตามแบบที่บิดาของเขาเคยสอน   เมื่อตะวันลับขอบฟ้าเขาก็จุดไฟด้วยเศษหญ้าแห้ง   แต่เนื่องจากทุ้งหญ้าแห่งนี้หาฟืนยากไฟจึงไหม้ลามเลียอย่างรวดเร็วและทำท่าจะมอดลง

 

ดารีลยื่นมือไปอังเหนือกองไฟ   เปลวสีฟ้าก็สว่างโพลงขึ้น   แหวนรูปงูทอประกายประหลาดดูลึกลับราวกับมีชีวิต   ในค่ำคืนที่ไร้แสงจันทร์ดวงดาวกลับสว่างไสวพร่างพราย   อากาศเย็นสบายกำลังดี  

 

“ ข้าชอบคืนแบบนี้ ”

 

เด็กชายตัวน้อยชวนคุย

 

“ ท่านพ่อจะก่อไฟกองใหญ่   พวกเราทั้งหมดนั่งรอบกองไฟนั้น   มีทั้งขนมน้ำหวานและนิทานก่อนนอน   หากโชคดีท่านแม่อาจร้องเพลงให้ฟังด้วย ” 

 

 “ เสียใจด้วยนะ   ที่นี่ไม่มีสักอย่างที่ว่ามา ”

 

คนอายุมากกว่าว่า

 

“ ไม่เห็นเป็นไรเลย   อย่างน้อยมันก็เป็นคืนที่น่าตื่นเต้นมิใช่หรือ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

สายตาก็ชำเลืองไปทางหุบเขาต้องสาป

 

ดารีลแทบจะเรียกได้ว่าไร้อาวุธ

ส่วนเขาก็ไร้อาวุธโดยสิ้นเชิง

 

ในทุ่งหญ้าด้านทิศใต้

ที่ๆ มังกรอาจบินผ่านไปมาได้ทุกเมื่อ

 

เมื่อเป็นเช่นนี้

พูดว่าระทึกใจก็ยังดูน้อยเกินไป

 

พ่อมดน้อยโยนหัวมันฝรั่งไปให้เขาสองหัว

และเตือนให้กรีดเป็นแผลก่อนเผาในขี้เถ้า

 

เพราะไม่อย่างนั้น

หัวมันอาจระเบิดใส่หน้าได้

 

ฟิโลโซเฟอร์นั้นเผามันอย่างตั้งใจ

ส่วนอีกคนก็เอาแต่ซบหน้าลงบนเข่าไม่พูดไม่จา

 

จนเด็กชายตัวน้อยเผามันฝรั่งเสร็จ

แล้วยื่นหัวหนึ่งไปให้

 

ดารีลนั้นส่ายหน้า

ทั้งที่ไม่ได้เงยขึ้นมา

 

“ ทำไมล่ะ   เจ้ายังไม่ได้กินอะไรเลยนะ ”

 

เด็กชายท้วง

 

“ ข้าชวนกินเจ้าก็ไม่ยอมกิน   ตอนนี้ข้ามีอยู่เท่านั้นแหละเจ้ากินไปเถอะข้าไม่หิว   หรือถ้าเกิดหิวขึ้นมาจริงๆ ข้าล่าสัตว์แถวนี้ก็ได้ ”

 

“ แถวนี้มีอะไรให้ล่าด้วยหรือ ”

 

“ มีสิอย่างน้อยก็เจ้าคนหนึ่งล่ะ   เวลาหิวอะไรข้าก็กินได้ทั้งนั้น ”

 

คนอายุมากกว่าว่าพลางหัวเราะ

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้ยินดังนั้น

จึงโยนมันเผาไปให้ทั้งสองหัว

 

“ แล้วกัน   ข้าล้อเล่นหรอกนะ   เจ้าคิดว่าอย่างข้านี่กินได้ทุกอย่างจริงๆ น่ะหรือ ”

 

“ เปล่าหรอกปรกติข้าไม่กินอะไรตอนเย็น ”

 

“ เจ้าโกหก ”

 

คนอายุมากกว่าว่า

อย่างรู้ทัน

 

“ ดารีล   ถ้าเจ้าไม่กิน   ข้าจะกินลงได้อย่างไร ”

 

หนุ่มน้อยไม่ตอบโต้ว่ากระไร

เขาเพียงแต่เบือนหน้าไปทางอื่น

 

“ ขอบใจนะ ”

 

อยู่ๆ เขาก็เอ่ยปากขึ้น

 

“ เรื่องอะไรล่ะ ”

 

เด็กชายสงสัย

 

“ ที่ทำให้วันสุดวิปลาสของข้ากลายเป็นวันธรรมดาขึ้นมา ”

 

“ เหอะ ”

 

เด็กน้อยเค้นเสียง

วันธรรมดาอย่างนั้นหรือ

 

ที่ไหนกันเล่า

วันนี้พิเศษที่สุดต่างหาก

 

“ เกิดอะไรขึ้นในสภาหรือเปล่า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถาม

 

“ ช่างเถอะข้าชินแล้ว ”

 

คำตอบนั้นชวนหงุดหงิดไม่น้อย

 

“ เจ้าจะเคยชินกับเรื่องชั่วร้ายไม่ได้นะ ”

 

ดารีลล้มตัวลงนอนบนพื้นหญ้า

แล้วเงียบไป

ไม่มีความเห็นใดๆ เกี่ยวกับเรื่องนี้

 

“ ดารีล ”

 

เด็กชายเรียกด้วยความเป็นห่วง

 

“ จริงๆ แล้ว ”

 

ดารีลเอ่ยขึ้น

 

“ ข้าอยากมีบ้านหลังเล็กๆ ท่ามกลางป่าใหญ่   มีพ่อมีแม่และน้องชายแสนซนสักคน   แค่นี้ก็เพียงพอแล้ว   แต่ดูเหมือนว่าเทพองค์ใดก็ไม่คิดปราณีข้า ”

 

หนุ่มน้อยหลับตาลง

สีหน้านั้นเศร้าโศกยิ่งนัก

 

“ ถ้าเจ้าต้องการ   เจ้าก็สร้างเองได้นี่   ทั้งหลายทั้งปวงอยู่ในมือเจ้าทั้งนั้น   ออกจากโอรีเวียนี่ไปสร้างชีวิตของตัวเองขึ้นมาใหม่   เจ้าทำได้อยู่แล้ว ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ เจ้าคงไม่เคยเข้าใจในสิ่งที่ข้าพยายามอธิบายสินะ ”  

 

หนุ่มน้อยคนนั้นกล่าว

เด็กชายล้มตัวลงนอนข้างๆ

 

“ เข้าใจสิ   เรื่องมันจะง่ายกว่านี้   ถ้าเจ้าคิดถึงตนเองมากกว่าคนอื่น   การเห็นแก่ตัวบางทีก็ไม่ได้แย่เสมอไป   คนเรามีความต้องการไม่สิ้นสุด   หากไม่ปล่อยวางก็เป็นทุกข์เปล่าๆ เชื่อข้าสิ   ไม่มีเจ้าพวกเขาก็เดินหน้าต่อได้   ถ้าเจ้าไม่ไหวแล้วก็ปล่อยมือไปเถอะ   อย่าพยายามเลย ”

 

ดารีลกำเศษหญ้าขึ้นมา

โปรยให้ปลิวไปกับลม

 

“ ข้าก็อยากทำแบบนั้นเหมือนกัน   ปล่อยวางไปเลยทั้งอย่างนี้   แค่พูดมันก็ง่ายอยู่หรอก   ข้าน่ะจะแบกรับความสูญเสียได้อีกสักเท่าไหร่   ถ้าหากสามารถปล่อยวางได้จริงก็ดีสินะ   ชีวิตหลังจากนี้คงไม่มีเรื่องใดให้ต้องเสียใจอีก ”