โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในเวลาเที่ยงของวันถัดมา   เด็กน้อยทั้งหลายต่างทยอยเข้ามาที่โถงอาหาร   ฟีไลร่าเลือกจองโต๊ะมุมเดิมทั้งที่มีที่ว่างมากมาย   เยื้องๆ กับโต๊ะนั่งของพวกเขา   ที่มุมสลัวมุมหนึ่งดารีลกำลังตั้งอกตั้งใจปอกเปลือกผลไม้ให้กับเจ้าหญิงลูเซียน่า   พระนางนั้นเลือกเสวยเฉพาะสิ่งที่พ่อมดน้อยคนนี้หยิบยื่นให้   คนทั้งคู่อยู่ในอาการที่สงบราวกับวันนี้เป็นวันแสนสบายอีกวันหนึ่ง

 

เจ้าหญิงแสนสวยแห่งอันดอรีสดูวุ่นวายกับการชงชาไม่น้อย   นั่นเป็นเพราะต้องการแสดงให้ชายคนรักได้เห็นว่าพระนางนั้นสามารถเพียงใด   ส่วนดารีลเมื่อจัดการกับผลไม้เรียบร้อยแล้วก็กัดขนมปังปิ้งเพื่อรอดื่มชาในลำดับถัดไป  

 

ยามที่คนทั้งคู่อยู่ด้วยกัน   มันคือช่วงเวลาที่โลกนั้นสงบสุขและแสนหวาน   ไร้ซึ่งความทุกข์และวิตกกังวลใด   พวกเขาต่างใส่ใจซึ่งกันและกัน  

 

เหมือนดังว่าโลกนี้ไม่มีสิ่งอื่นอีกแล้ว

 

 

ฟิโลโซเฟอร์กินข้าวไปสายตาก็ชำเลืองไป   ในใจก็คิดสงสัย   เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือเปล่า   ดารีลที่ถูกอาจารย์โดเฮเกนเรียกตัวไปพบนั้นเป็นอย่างไรบ้างนะ   คงไม่ได้ถูกทำโทษหรืออะไรหรอก   เพราะหนุ่มน้อยคนนี้ไม่ได้มีท่าทีขัดเคืองแต่อย่างใดเลย

 

 

            ในวิชาเรียนที่สองของยามบ่าย   เด็กนักเรียนต่างทยอยกันเข้ามาในห้อง   ดารีลนั้นยังนั่งหลังห้องเช่นเดิม   เหตุการณ์เมื่อวานยังอยู่ในความสนใจ   ทำให้เด็กๆ คอยลอบมองไปด้านหลังบ่อยๆ

 

แต่ดารีลกลับดูไม่เดือดร้อนอะไร   เขาอ่านตำราและจดบันทึกเหมือนทุกครั้งที่อยู่ในเวลาว่าง   เด็กชายชาวซีนาร์ยอยากถามว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า   แต่คิดว่าคงไม่ได้คำตอบดังต้องการ   จึงเลือกที่จะเก็บความสงสัยเอาไว้อย่างนั้น

 

เวลาผ่านไป   เหมือนทุกคนจะรู้สึกถึงความผิดปรกติ   อาจารย์โดเฮเกนยังไม่เข้ามา   ตามปรกติแล้วเขาไม่เคยล่าช้าถึงเพียงนี้   เด็กนักเรียนเริ่มคุยกันว่าเกิดอะไรขึ้น   แม้แต่ดารีลเองยังเงยหน้าขึ้นจากตำราคิ้วสีเข้มขมวดมุ่น   เขาจ้องไปที่ประตูด้วยอารมณ์สงสัยปนไม่พอใจเล็กน้อย

 

หนุ่มน้อยคนนี้เป็นคนชอบทำอะไรตามแบบแผน   การมาผิดเวลาของโดเฮเกนจึงสามารถกวนใจเขาได้พอสมควรเลยทีเดียว

 

ในที่สุดฟิโซเฟอร์ก็หมดความอดทน   เขาลุกไปนั่งข้างๆ พ่อมดน้อย

 

“ เจ้าคิดว่าอาจารย์โดเฮเกนป่วยหรือเปล่า ”

 

“ ถ้าเขาป่วย   คนจากห้องพยาบาลต้องมาแจ้งพวกเรา   อีกทั้งเมื่อวานก็ไม่เห็นเค้าลางว่าจะป่วยไข้อะไร ”

 

ดารีลตอบ

 

“ แล้วเหตุใดป่านนี้ยังไม่มา   หรือติดธุระด่วน ”

 

ดารีลไม่ตอบคำถามนี้เขาหรี่ตามองประตู

สีหน้าขรึมลง

 

ในที่สุดเขาก็วางปากกาขนนกลงบนโต๊ะ

ด้วยความรุนแรงจนเกิดเสียงดังปึง

 

“ สงสัยข้าต้องไปตาม   รออยู่ที่นี่นะ ”

 

ถึงจะบอกไปแบบนั้น

เด็กๆ ก็หาฟังไม่

พวกเขาแอบตามไปทั้งห้อง

 

เหมือนฝูงหนูน้อยย่องตามแมวดุ

ดารีลรู้ตัวว่าถูกติดตาม

 

แต่เขาเบื่อหน่ายเกินกว่าที่จะตะเพิดกลับไป

จึงปล่อยให้เด็กๆ หมอบๆ มุดๆ อยู่อย่างนั้น

 

 

ที่หน้าห้องพักของอาจารย์โดเฮเกน

มีนักเรียนกลุ่มหนึ่งยืนรออยู่แล้วพร้อมกับอาจารย์เลวิช

ครูที่ปรึกษาห้องเรียนของฟิโลโซเฟอร์

 

เมื่อเห็นดารีลเดินเข้าไปหานางก็มีท่าทีประหม่าอย่างเห็นได้ชัด

นางก้าวถอยหลังสองมือก็อยู่ไม่เป็นที่

 

“ มีอะไรกันหรือเปล่า ”

 

หนุ่มน้อยถาม

เขาชี้มือไปที่ห้องของอาจารย์สลับกับกลุ่มเด็กนักเรียนกลุ่มนั้น

 

“ เด็กพวกนี้บอกว่าท่านโดเฮเกนไม่ไปที่ห้องเรียนเมื่อชั่วโมงที่แล้ว   พวกเขาเลยมาตาม   ส่วนข้าน่ะผ่านมาพอดีเลยดูว่าเกิดอะไรขึ้น ”

 

นางตอบเสียงสั่น

สองข้างแก้มเริ่มปรากฏสีแดงเรื่อๆ

 

“ ลองเรียกดูหรือยัง ”

 

“ ข้าทั้งเรียกทั้งเคาะก็ไม่เป็นผล ”

 

นางว่า

 

ดารีลทำสัญญาณให้นางถอยออกไปก่อน

แล้วเดินตรงไปที่ประตู

 

“ ข้าลองเปิดดูแล้ว   มันปิดล็อคจากด้านใน ”

 

อาจารย์เลวิชบอก

 

แต่ดารีลก็ไม่ได้สนใจ

เขาวางมือลงบนหน้าประตู

 

แหวนรูปงูของเขาส่องประกายขึ้น

สีหน้าของพ่อมดน้อยก็เปลี่ยนไปทันที

 

“ ไปบอกผู้คุมกฎคนใดคนหนึ่งว่าข้าต้องการให้ท่านจอมเวทวาลานมาที่นี่ ”

 

“ จอมเวทวาลาน   ข้าจะไปเรียกท่านได้อย่างไร   แม้จะเข้าพบยังเป็นไปไม่ได้ ”

 

นางตกใจ

 

“ แจ้งผู้คุมกฎตามที่ข้าบอกนั่นแหละ   ข้าไม่ได้ให้ไปเองเสียหน่อย   หรือจะให้ข้าไปตามท่านวาลาน   แล้วปล่อยท่านเฝ้าประตูบานนี้เอาไว้ ”

 

เสียงของเขาเครียดขรึม

 

“ ในนี้มีปัญหาใหญ่อย่างนั้นหรือ ”

 

นางถาม

 

“ ข้าไม่รู้   แต่ท่านรีบไปเถอะก่อนที่จะสายเกินไป ”

 

อาจารย์เลวิชจึงได้แหวกนักเรียนออกไป

 

หลังจากนั้นดารีลก็หันไปทางกลุ่มเด็กนักเรียน

ที่ยืนออกันอยู่ตรงนั้น

ด้วยสายตาดุดัน

 

แต่เด็กๆ ก็ตื่นเต้นเกินกว่าจะคิดหนีไปไหน

เพราะได้เห็นผู้ใช้เวทมนตร์ในระยะใกล้

 

อีกทั้งมีเรื่องประหลาดเกิดขึ้นตรงหน้า

ความอยากรู้อยากเห็นย่อมมีมากเป็นธรรมดา

 

“ กลับไปได้แล้ว   คิดว่านี่เป็นเวลาเดินชมนกชมไม้หรือไง   เข้าห้องเรียนสายมีความผิดนะ ”

 

แม้เสียงของเขาจะเกรียวกราด

แต่ทำได้เพียงแค่ให้เด็กขยับถอยหลังไปเล็กน้อยเท่านั้น

 

“ ข้าเป็นหนึ่งในผู้คุมกฎแห่งปราสาทขาว   กล้าล้อเล่นกับข้ารู้ไหมผลจะเป็นเช่นไร ”

 

เขาร่ายคาถา

โถงทางเดินก็เกิดลมปั่นป่วน

 

เด็กน้อยนักเรียนต่างวิ่งกระเจิงหายไป

เหลือเพียงกลุ่มของฟิโลโซเฟอร์ที่ยังหมอบอยู่

 

เมื่อลมสงบลง

เด็กชายชาวซีนาร์ยก็ลุกขึ้น

เขาเดินเข้าไปหาดารีลที่ยืนทำหน้าตึงอยู่

 

“ เรื่องนี้ข้าปล่อยให้เจ้าวุ่นวายไม่ได้หรอก ”

 

“ ข้างในมีอะไร ”

 

เด็กชายตัวน้อยเอ่ยถาม

 

“ เมื่อรู้แล้วว่าคำตอบอยู่แค่เอื้อมข้าไม่มีทางเดาหรอก   ข้างในนี้มีกลิ่นอายของมนต์ดำ   อย่าห่วงเลยมันไม่รุนแรงพอที่จะเกิดค่ายกลปีศาจได้   แต่เมื่อลงทุนร่ายมนต์ในปราสาทขาวแล้วหากไม่หวังผลใดก็คงชอบกลอยู่   ดังนั้นข้าจะไม่เปิดประตู   ข้างในอาจมีกับดักหรือไม่มีก็ตามแต่   นี่เป็นเหตุผลที่ข้าเชิญท่านวาลานมาเพราะข้าไม่มีทางเปิดประตูบานนี้ด้วยตัวเอง   เรื่องนับจากนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้าแล้วจงกลับไปเสีย ”  

 

ดารีลกล่าว

 

“ เจ้าจะไม่เป็นอะไรจริงๆ นะ ”

 

เด็กชายตัวน้อยยังเป็นห่วง

 

“ เมื่อท่านวาลานมาถึงจะมีสิ่งใดต้องหวาดกลัวอีก   หรือต่อให้มี   ข้าก็หนีได้เร็วพอสมควร   เว้นแต่มีเจ้าขวางทางอยู่นั่นแหละข้าจึงหนีไม่ได้   เพราะฉะนั้นแล้วทั้งเจ้าและเพื่อนฝูงจงไปให้ห่างจากที่นี่ ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ได้แต่ยืนอึ้ง

เขามองเห็นเค้าลางดำมืดบางอย่าง

 

“ ไปเถอะ   ด้านในไม่มีอะไรหรอก   คนที่ก่อเรื่องนั้นฉลาดพอคงไม่อยู่รอต้อนรับสมาชิกสภาแห่งโอรีเวียแน่   ถ้าอย่างนั้นข้าเดาก็ได้   หากมันจะทำให้เจ้าสบายใจขึ้น   ข้างในนี้คงมีจดหมายขู่หรือข้อความท้าทายอะไรบางอย่าง   ไม่มีใครถืออาวุธรออยู่หรอก   และกลิ่นมนต์ดำก็บางเบามากจนไม่เป็นอันตราย   แต่ถึงอย่างนั้นข้าก็ไม่คิดจะเปิดประตู   เห็นหรือยังว่าข้ารอบคอบพอเพราะฉะนั้นจงไปเสีย   ประเดี๋ยวท่านวาลานก็มาแล้วเจ้ายืนบื้ออยู่ตรงนี้ไม่ได้มันไม่ถูกต้องเข้าใจไหม   เขาไม่ใช่ผู้ที่คนทั่วไปจะเข้าใกล้ได้ ”  

 

เด็กชายตัวน้อยยังนิ่งงัน

เขานั้นหวาดกลัวอย่างประหลาด

 

บางสิ่งบางอย่างได้เริ่มต้นขึ้นแล้ว

และดารีลคงถูกหมายตาไว้ตั้งแต่แรก  

 

คำปลอบโยนของดารีลไม่ช่วยให้รู้สึกดีขึ้นเลย

แต่เขาก็ช่วยอะไรไม่ได้แล้ว

 

แม้จะถูกเพื่อนๆ ลากตัวออกไป

เขาก็ยังขัดขืนไม่ได้