โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในคืนที่ยาวนาน   เด็กๆ ต้องต่อสู้อย่างโดดเดี่ยว   ความช่วยเหลือไม่อาจมาถึงได้   เพราะปราสาทขาวนั้นถูกความมืดเข้าครอบงำเสียแล้ว
 
แต่ด้วยสายเลือดนักรบที่เข้มข้น   แม้มีอันตรายอยู่ตรงหน้าทั้งหมดก็พร้อมพุ่งเข้าใส่   เด็กทั้งหลายถืออาวุธมั่นในมือ   สายตาไม่ได้ละไปจากประตูบานนั้นเลย
 
เสียงปริแตกดังลากยาว   เมื่อประตูบานหนาถูกฉีกออก   พร้อมกับตัวประหลาดร่างแห้งเหี่ยวหลั่งไหลเข้ามาดังฝูงมด   เสียงร้องครืดคราดของมันดังสนั่นหวั่นไหว
 
ดารีลโยนโซ่เส้นเล็กๆ ไปพันกับราวระเบียงด้านบน   แล้วโหนตัวขึ้นไปยืนที่ระเบียงทางเดินชั้นสาม   พร้อมกับธนูในมือ  
 
เมื่อเห็นดังนั้นนักแม่นธนูฝึกหัดก็วิ่งขึ้นบันใดตามเขาไป   แล้วสาดลูกศรลงมาใส่เกรบ๊อกที่อยู่ด้านล่าง   ส่วนผู้กล้าวัยเยาว์ที่ถนัดต่อสู้ระยะประชิด   ก็ตะลุมบอนอยู่กับสัตว์ปีศาจอย่างไม่หวาดหวั่น
 
โลธอร์เหวี่ยงขวานและค้อนฟาดหัวพวกมันล้มตายไปหลายตัว   แม้แต่อีเลียสผู้ถือสมุดปกเหล็กกล้า   ก็ยังสามารถตบหัวเกรบ๊อกแตกเลือดอาบไปไม่น้อย
 
 “ ข้าไม่ชอบแบบนี้เลยให้ตายสิ ”
 
อีเลียสบ่นขณะหันหลังชนกับคู่หูร่างอ้วน
 
“ ผู้มีปัญญาเขาไม่ใช้กำลังกันหรอก ”
 
“ แล้วจะให้ทำอย่างไรล่ะ   หรือจะลองชวนสหายร่างแห้งของเจ้าเข้าไปในหอสมุด   บางทีปีศาจพวกนี้อาจจะต้องการแค่มาเรียนหนังสือ   แต่พอดีไม่เข้าใจธรรมเนียมเลยเกิดเรื่องเข้าใจผิด ”
 
โลธอร์ว่า
 
เจ้าเด็กร่างผอมบางแยกเขี้ยวค้อนให้เพื่อนครั้งหนึ่ง
 
แม้เกรบ๊อกจะล้มตายเป็นจำนวนมาก
แต่พวกมันก็หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุด
 
ฟิโลโซเฟอร์ก็สู้อยู่กับเพื่อนทั้งสอง
เขาฟาดฟันด้วยขาเก้าอี้ที่หยิบมาจากแถวนั้น
 
สัตว์ปีศาจก็ยับลงด้วยมือของเขาไม่น้อย
 
ขณะกำลังเดินเข้าไปหาเพื่อน
ลูกธนูน้ำแข็งดอกหนึ่งปักฉึกลงเฉียดปลายเท้า
 
เมื่อเงยหน้าขึ้นเพื่อตามหาคนยิงธนู
จึงทันได้เห็นเกรบ๊อกตัวหนึ่งร่วงหล่นลงมา
พร้อมกับลูกธนูน้ำแข็งสีขาวปักกลางหัว
 
เหมือนแผนการจะเปลี่ยนไป
ฝูงเกรบ๊อกเริ่มไต่ขึ้นตามผนังขึ้นไปหานักแม่นธนู
บางส่วนก็ทิ้งตัวลงมาใส่คนด้านล่าง
 
ฟิโลโซเฟอร์ร้องเตือนเพื่อนๆ
ให้ระวังอันตรายจากด้านบน
 
ดารีลนั้นขึ้นลูกศรครั้งละสี่ดอก
แต่ก็ไม่สามารถกวาดพวกมันลงมาหมด
เนื่องด้วยปริมาณที่มากเกินไป
 
เมื่อเห็นเช่นนั้นเด็กชายชาวซีนาร์ยก็พุ่งขึ้นบันไดเวียน
มุ่งหน้าไปหาทันที
 
แต่ยังไม่ทันไปถึงชั้นสองดี
พ่อมดน้อยก็กระโดดหนีลงมา
 
เขาคว้าเอาสัตว์ปีศาจตัวหนึ่งติดมือมาด้วย
จับมันเสียบเข้ากับปลายแหลมของรูปสลักหิน
 
ก่อนจะทิ้งร่างลงสู่พื้นอย่างสวยงาม
ฟิโลโซเฟอร์ได้กระโดดจากระเบียงชั้นสอง
ลงมายืนเคียงข้างหนุ่มน้อยคนนั้น
 
“ ขอบใจ ”
 
เด็กชายพูด
 
“ อ้อ   อันที่จริงข้ายิงพลาดไปน่ะ   ไม่ได้คิดจะช่วยสักนิด   บอกตามตรงต่อให้เจ้าตายตรงนี้   ข้าก็หาได้เสียใจไม่ ”
 
ดารีลตอบเสียงเย็น
แล้วเดินจากไป
 
เขาหมุนธนูในมือให้กลับกลายมาเป็นคทาเช่นเดิม
 
เด็กชายชาวซีนาร์ยตีหน้าย่น
 
ปากแบบนี้หรือ
เขานึก
 
ถ้ามีโอกาสได้นอนร่วมเตียงกันอีกจะเล่นงานให้หนัก
เอาให้ลืมไม่ลงเลยทีเดียว
 
การต่อสู้ยังดำเนินต่อไปโดยไม่มีท่าทีว่าจะจบสิ้น
เหล่าสัตว์ปีศาจก็ยังคืบคลานเข้ามาไม่หยุด
 
“ ดารีล   เจ้าไม่คิดจะทำอะไรสักหน่อยหรือ   ตั้งใจจะปล่อยพวกเราให้ถูกฆ่าตายหมดสินะ ”
 
ดัลลัจตะโกนมาถาม
 
“ ในพื้นที่แคบจะให้ข้าทำอะไรล่ะ   ถล่มเพดานลงมาทับพวกเรากันเองหรืออย่างไร ”
 
หนุ่มน้อยนักเวทตอบอย่างใจเย็น
 
“ ไหนว่าเก่งนักเก่งหนาเรื่องแค่นี้ก็จัดการไม่ได้ ”
 
ฟิโลโซเฟอร์กระโดดเข้าไปยืนขวางหน้า
พร้อมกับเอ่ย
 
“ ใยไม่จัดการเองล่ะพ่อคนเก่ง   ถ้ามันง่ายนัก ”
 
“ เจ้าเด็กเมื่อวานซืน   เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเจ้า   ถอยไปนะ ”
 
ดัลลัจตวาด
 
“ เรื่องของดารีลไม่มีทางไม่เกี่ยวกับข้า ”
 
หนุ่มร่างกำยำมองเด็กชายที่ถือขาเก้าอี้เปื้อนเลือดอยู่ตรงหน้า
 
“ ข้าไม่สู้กับคนไร้อาวุธหรอก ”
 
“ แล้วกัน   ไม่ใช่ว่าขี้ขลาดแม้แต่กับเด็กอมมือหรือ ”
 
สายตาของฟิโลโซเฟอร์นั้นยียวนนัก
 
“ ก็ได้   ถ้าอย่างนั้นเข้ามา   แล้วอย่าหาว่าข้าใจร้ายล่ะ ”
 
ดัลลัจว่าพลางเงื้อดาบขึ้น
เด็กชายตัวน้อยเองก็ไม่คิดจะถอยสักก้าว
 
ก่อนที่การต่อสู้จะบานปลาย
เกรบ๊อกตัวหนึ่งก็หล่นโครมลงตรงกลางระหว่างสองคน
 
สองคู่หูอ้วนผอมนั่นเองที่ช่วยกันยันมันเข้ามา
คู่ต่อสู้ทั้งสองจึงช่วยกันรุมกระหน่ำจนมันตายกองอยู่ตรงนั้น
 
“ ข้าเห็นพวกเจ้าว่างมากเกินไป   เลยช่วยหางานให้ ”
 
อีเลียสว่าพลางปาดเหงื่อ
ส่วนสหายร่างอ้วนที่ยืนอยู่ข้างๆ ก็เอาแต่หัวเราะชอบใจ
 
“ เวลาแบบนี้อย่าสู้กันเองสิ ”
 
พ่อมดน้อยตำหนิ
แต่ดวงตามีประกายขบขัน