โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แม้เสียงระฆังจะเงียบไปแล้วแต่ความวิตกกังวลยังไม่ยุติลง   เด็กๆ ยังคงจับกลุ่มกันพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น   ระฆังที่ดังขึ้นผิดเวลานั้นเป็นอะไรที่ไม่สมควร
 
ฟิโลโซเฟอร์ตามหาน้องสาวและเพื่อนๆ จนครบด้วยความช่วยเหลือของดารีล   พวกเขามารวมกลุ่มกันตรงหน้าประตูออก   ผู้คุ้มกันของดารีลและเจ้าหญิงมาอยู่ด้วยกันกับพวกเขา
 
“ ตรงนี้เป็นมุมที่ดี ”
 
อีเลียสบอก
 
“ ถ้าเกิดเหตุร้ายเราจะเลือกได้   ว่าควรจะหนีออกข้างนอกหรือกลับเข้าข้างใน   จากตรงนี้ไปถึงบันไดก็ไม่ได้ไกลนัก ”
 
“ ตกลงไม่คิดจะสู้เลยหรือ ”
 
เพื่อนร่างอ้วนถาม
 
“ สู้น่ะก็ได้อยู่หรอก   แต่จะสู้ไปเพื่ออะไรล่ะ   ถ้ามีโอกาสจะเลี่ยงก็ควรเลี่ยงมิใช่หรือ ”
 
เลโอน่าย้อน
 
“ แล้วเจ้าล่ะดารีล ”
 
โลธอร์หันไปแหย่นักเวทน้อย
 
“ ข้าถูกฝึกมาให้ฉายเดี่ยว   สมควรสู้ก็สู้   แต่ถ้าสู้ไม้ได้ข้าก็หนีแบบไม่รอปรึกษาใคร   เพราะฉะนั้นเป็นห่วงตัวเองเถิด   ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายทุกคนต้องพึ่งตนเองก่อนเสมอ ”
 
ถึงจะพูดแบบนั้น
แต่เขาก็กุมมือเจ้าหญิงลูเซียน่าไว้ไม่ยอมวาง 
 
“ เจ้าคิดว่าอะไรกำลังจะเดินทางมาถึง ”
 
พระนางถาม
 
“ ข้าไม่อยากเดา ”
 
ดารีลตอบเรียบๆ
เขาเขม้นมองออกไปนอกประตูโถงที่เปิดกว้าง
 
“ เราควรปิดประตูหน้าต่างพวกนี้หรือเปล่า ”
 
ทหารคุ้มกันคนหนึ่งถามขึ้น
 
“ ถ้าเกิดศัตรูเข้ามาอยู่ข้างในแล้ว   ทำแบบนั้นไม่เท่ากับว่าปิดทางรอกให้กับตัวเองหรือ   จนกว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร   เราควรต้องรอก่อน ”  
 
หนุ่มน้อยตอบ
 
ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงกลางลานด้านนอกครั้งหนึ่งพร้อมกับเสียงกรีดร้องชวนสยองขวัญ   แสงเทียนดับลงภายในห้องโถงก็มืดมิด   เด็กๆ ต่างกรีดร้องและหมอบราบกับพื้น   ประสบการณ์สอนให้พวกเขาหยุดนิ่งแทนที่จะวิ่งอลหม่าน   เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเด็กๆ จะเหยียบกันล้มจนได้รับบาดเจ็บ
 
ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุม   มีเสียงดีดนิ้วดังขึ้นสองครั้ง   ไฟสีฟ้าก็ลุกพรึบขึ้น   ทำให้ทั้งโถงกลับมาสว่างไสว   เด็กๆ ยังอยู่ในอาการตื่นกลัว   แต่หลายคนชักอาวุธออกมาแล้ว
 
ดารีลปล่อยมือจากเจ้าหญิง    เขาเดินออกไปนอกปราสาทเพียงลำพัง   บรรยากาศด้านนอกนั้นดำมืด   แต่สายฟ้าที่วิ่งแปลบปลาบทำให้พอมองเห็นสิ่งต่างๆ
 
“ ข้าแน่ใจว่าไม่ได้ชวนเจ้า ” 
 
อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาลอยๆ
 
“ ไม่เห็นจำเป็นต้องชวน   ข้ามาธุระของข้าเอง   ไม่เกี่ยวกับเจ้า ”
 
ฟิโลโซเฟอร์บอก
 
“ ข้าเบื่อเด็กแบบเจ้าเป็นที่สุด ”
 
เขาว่าพลางหมุนคทาเล่น
 
“ เคอร์คารอลอยู่ที่นี่ใช่ไหม   แล้วเจ้าออกมาทำไม   หรือคิดจะหนีไปคนเดียว ”
 
เด็กชายถามไปเรื่องอื่น
 
“ ใช่ ” 
 
ดารีลตอบสั้นๆ
ไม่เจาะจงว่าสำหรับคำถามใด
 
“ ดารีล ”
 
เด็กชายตัวน้อยเรียก
รู้สึกเจ็บปวดที่ถูกเมิน
 
“ เหตุใดเจ้าไม่ไปจากโอรีเวีย   ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้   คนฉลาดต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ”
 
พ่อมดน้อยว่า
 
“ เจ้าเองก็ยังไม่ไป ”
 
เด็กชายแย้ง
 
“ คิดว่าข้าไม่อยากหรืออย่างไร ”
 
“ ข้าตัดสินใจเองไม่ได้หรอก   เว้นแต่ว่าเจ้าจะเป็นคนพาข้าไป ”
 
“ เช่นนั้นเจ้าก็ควรเข้าใจแล้วสินะ ”
 
ดารีลพูด
 
“ ว่าเจ้าน่ะเด็กเกินกว่าจะรับมือเรื่องพวกนี้ได้ ”
 
“ มันไม่เหมือนกันหรอก   เจ้าเองก็ไม่สามารถทำตามอำเภอใจมิใช่หรือ ”
 
“ เรื่องนั้นข้าไม่เถียง   เพราะเหตุนี้ข้าจึงเลือกทำในสิ่งที่ตนเองสามารถทำได้   ไม่ดันทุรังเช่นเจ้า ”
 
ทันใดนั้นเสียงร้องประหลาดก็ดังเซ็งแซ่ขึ้นเหนือฟากฟ้า
ดารีลใช้มือกันเด็กชายให้ถอยไปด้านหลัง
 
เปลวไฟหล่นลงมาเป็นสาย
ก่อนจะลุกไหม้ที่พื้นด้านล่าง
 
“ มังกร   พวกมันเข้ามาได้อย่างไร   หรือยามลืมปิดประตู ”
 
ฟิโลโซเฟอร์อุทาน
 
“ ข้าไม่คิดว่าพวกมันจะเดินเรียงแถวผ่านประตูหรอกนะ ”
 
ดารีลบอก
เขาเขม้นมองทิศทางที่พวกมันกำลังโจมตี
 
“ อย่าบอกนะว่ามันบินข้ามกำแพง   ได้อย่างไรกัน ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ หนึ่งในของวิเศษทั้งเจ็ดในตำนาน   ใครคนหนึ่งถือเอาไว้   และพาพวกมันมา ”
 
นักเวทน้อยตอบ
 
“ เจ้ากลับเข้าไปเสียเถอะ ”
 
เด็กชายไม่ตอบ
และก็ไม่ถอยไปไหน
 
ไฟลูกหนึ่งพุ่งมายังคนทั้งสอง
ดารีลแค่แกว่งคทามันก็กลายเป็นขี้เถ้า
ตกกระจายเกลื่อนพื้น
 
นักเวทน้อยหยิบพลุไฟขึ้นมา
แต่เขาก็เห็นพลุมากมายพุ่งขึ้นเหนือท้องฟ้า
 
เขาจึงเก็บพลุของตนเองลงกระเป๋าไป
แล้วจึงชวนเด็กชายกลับ
 
“ เมื่อครู่เจ้าคิดจะทำอะไร ”
 
ฟิโลโซเฟอร์ถาม
 
“ พลุขอความช่วยเหลือ ”
 
ดารีลตอบ
 
“ แต่จุดไปก็ไร้ประโยชน์   คนอื่นๆ คงไม่ว่างมาช่วย   มาเถอะเรายังพอมีเวลา ”