โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

แม้เสียงระฆังจะเงียบไปแล้วแต่ความวิตกกังวลยังไม่ยุติลง   เด็กๆ ยังคงจับกลุ่มกันพูดคุยถึงเรื่องที่เกิดขึ้น   ระฆังที่ดังขึ้นผิดเวลานั้นเป็นอะไรที่ไม่สมควร

 

ฟิโลโซเฟอร์ตามหาน้องสาวและเพื่อนๆ จนครบด้วยความช่วยเหลือของดารีล   พวกเขามารวมกลุ่มกันตรงหน้าประตูออก   ผู้คุ้มกันของดารีลและเจ้าหญิงมาอยู่ด้วยกันกับพวกเขา

 

“ ตรงนี้เป็นมุมที่ดี ”

 

อีเลียสบอก

 

“ ถ้าเกิดเหตุร้ายเราจะเลือกได้   ว่าควรจะหนีออกข้างนอกหรือกลับเข้าข้างใน   จากตรงนี้ไปถึงบันไดก็ไม่ได้ไกลนัก ”

 

“ ตกลงไม่คิดจะสู้เลยหรือ ”

 

เพื่อนร่างอ้วนถาม

 

“ สู้น่ะก็ได้อยู่หรอก   แต่จะสู้ไปเพื่ออะไรล่ะ   ถ้ามีโอกาสจะเลี่ยงก็ควรเลี่ยงมิใช่หรือ ”

 

เลโอน่าย้อน

 

“ แล้วเจ้าล่ะดารีล ”

 

โลธอร์หันไปแหย่นักเวทน้อย

 

“ ข้าถูกฝึกมาให้ฉายเดี่ยว   สมควรสู้ก็สู้   แต่ถ้าสู้ไม้ได้ข้าก็หนีแบบไม่รอปรึกษาใคร   เพราะฉะนั้นเป็นห่วงตัวเองเถิด   ช่วงเวลาแห่งความเป็นความตายทุกคนต้องพึ่งตนเองก่อนเสมอ ”

 

ถึงจะพูดแบบนั้น

แต่เขาก็กุมมือเจ้าหญิงลูเซียน่าไว้ไม่ยอมวาง 

 

“ เจ้าคิดว่าอะไรกำลังจะเดินทางมาถึง ”

 

พระนางถาม

 

“ ข้าไม่อยากเดา ”

 

ดารีลตอบเรียบๆ

เขาเขม้นมองออกไปนอกประตูโถงที่เปิดกว้าง

 

“ เราควรปิดประตูหน้าต่างพวกนี้หรือเปล่า ”

 

ทหารคุ้มกันคนหนึ่งถามขึ้น

 

“ ถ้าเกิดศัตรูเข้ามาอยู่ข้างในแล้ว   ทำแบบนั้นไม่เท่ากับว่าปิดทางรอกให้กับตัวเองหรือ   จนกว่าจะรู้ว่าอะไรเป็นอะไร   เราควรต้องรอก่อน ”  

 

หนุ่มน้อยตอบ

 

ทันใดนั้นฟ้าก็ผ่าลงกลางลานด้านนอกครั้งหนึ่งพร้อมกับเสียงกรีดร้องชวนสยองขวัญ   แสงเทียนดับลงภายในห้องโถงก็มืดมิด   เด็กๆ ต่างกรีดร้องและหมอบราบกับพื้น   ประสบการณ์สอนให้พวกเขาหยุดนิ่งแทนที่จะวิ่งอลหม่าน   เพราะถ้าเป็นเช่นนั้นเด็กๆ จะเหยียบกันล้มจนได้รับบาดเจ็บ

 

ท่ามกลางความมืดที่ปกคลุม   มีเสียงดีดนิ้วดังขึ้นสองครั้ง   ไฟสีฟ้าก็ลุกพรึบขึ้น   ทำให้ทั้งโถงกลับมาสว่างไสว   เด็กๆ ยังอยู่ในอาการตื่นกลัว   แต่หลายคนชักอาวุธออกมาแล้ว

 

ดารีลปล่อยมือจากเจ้าหญิง    เขาเดินออกไปนอกปราสาทเพียงลำพัง   บรรยากาศด้านนอกนั้นดำมืด   แต่สายฟ้าที่วิ่งแปลบปลาบทำให้พอมองเห็นสิ่งต่างๆ

 

“ ข้าแน่ใจว่าไม่ได้ชวนเจ้า ” 

 

อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นมาลอยๆ

 

“ ไม่เห็นจำเป็นต้องชวน   ข้ามาธุระของข้าเอง   ไม่เกี่ยวกับเจ้า ”

 

ฟิโลโซเฟอร์บอก

 

“ ข้าเบื่อเด็กแบบเจ้าเป็นที่สุด ”

 

เขาว่าพลางหมุนคทาเล่น

 

“ เคอร์คารอลอยู่ที่นี่ใช่ไหม   แล้วเจ้าออกมาทำไม   หรือคิดจะหนีไปคนเดียว ”

 

เด็กชายถามไปเรื่องอื่น

 

“ ใช่ ” 

 

ดารีลตอบสั้นๆ

ไม่เจาะจงว่าสำหรับคำถามใด

 

“ ดารีล ”

 

เด็กชายตัวน้อยเรียก

รู้สึกเจ็บปวดที่ถูกเมิน

 

“ เหตุใดเจ้าไม่ไปจากโอรีเวีย   ข้ารู้อยู่แล้วว่าต้องมีวันนี้   คนฉลาดต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้กับตัวเอง ”

 

พ่อมดน้อยว่า

 

“ เจ้าเองก็ยังไม่ไป ”

 

เด็กชายแย้ง

 

“ คิดว่าข้าไม่อยากหรืออย่างไร ”

 

“ ข้าตัดสินใจเองไม่ได้หรอก   เว้นแต่ว่าเจ้าจะเป็นคนพาข้าไป ”

 

“ เช่นนั้นเจ้าก็ควรเข้าใจแล้วสินะ ”

 

ดารีลพูด

 

“ ว่าเจ้าน่ะเด็กเกินกว่าจะรับมือเรื่องพวกนี้ได้ ”

 

“ มันไม่เหมือนกันหรอก   เจ้าเองก็ไม่สามารถทำตามอำเภอใจมิใช่หรือ ”

 

“ เรื่องนั้นข้าไม่เถียง   เพราะเหตุนี้ข้าจึงเลือกทำในสิ่งที่ตนเองสามารถทำได้   ไม่ดันทุรังเช่นเจ้า ”

 

ทันใดนั้นเสียงร้องประหลาดก็ดังเซ็งแซ่ขึ้นเหนือฟากฟ้า

ดารีลใช้มือกันเด็กชายให้ถอยไปด้านหลัง

 

เปลวไฟหล่นลงมาเป็นสาย

ก่อนจะลุกไหม้ที่พื้นด้านล่าง

 

“ มังกร   พวกมันเข้ามาได้อย่างไร   หรือยามลืมปิดประตู ”

 

ฟิโลโซเฟอร์อุทาน

 

“ ข้าไม่คิดว่าพวกมันจะเดินเรียงแถวผ่านประตูหรอกนะ ”

 

ดารีลบอก

เขาเขม้นมองทิศทางที่พวกมันกำลังโจมตี

 

“ อย่าบอกนะว่ามันบินข้ามกำแพง   ได้อย่างไรกัน ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

 

“ หนึ่งในของวิเศษทั้งเจ็ดในตำนาน   ใครคนหนึ่งถือเอาไว้   และพาพวกมันมา ”

 

นักเวทน้อยตอบ

 

“ เจ้ากลับเข้าไปเสียเถอะ ”

 

เด็กชายไม่ตอบ

และก็ไม่ถอยไปไหน

 

ไฟลูกหนึ่งพุ่งมายังคนทั้งสอง

ดารีลแค่แกว่งคทามันก็กลายเป็นขี้เถ้า

ตกกระจายเกลื่อนพื้น

 

นักเวทน้อยหยิบพลุไฟขึ้นมา

แต่เขาก็เห็นพลุมากมายพุ่งขึ้นเหนือท้องฟ้า

 

เขาจึงเก็บพลุของตนเองลงกระเป๋าไป

แล้วจึงชวนเด็กชายกลับ

 

“ เมื่อครู่เจ้าคิดจะทำอะไร ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ถาม

 

“ พลุขอความช่วยเหลือ ”

 

ดารีลตอบ

 

“ แต่จุดไปก็ไร้ประโยชน์   คนอื่นๆ คงไม่ว่างมาช่วย   มาเถอะเรายังพอมีเวลา ”