โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เช้าวันต่อมาท้องฟ้าแจ่มใส   ดารีลได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอยพร้อมกับเปลวไฟสีฟ้าในเตาผิง   เด็กชายชาวซีนาร์ยนั้นจำไม่ได้เสียด้วยซ้ำ   ว่ากลับขึ้นมานอนบนเตียงเมื่อไหร่และอย่างไร   แต่กลิ่นหอมละมุนนั้นยังติดตรึงในห้วงอารมณ์ไม่จางหาย
 
คนในบ้านหลังนี้เหมือนจะรู้ดีว่าหนุ่มน้อยคนนั้นหายไปไหน   ไม่มีการตามหาหรือถามไถ่ใดๆ   ทุกคนลุกขึ้นทำหน้าที่ของตนเองไปตามปรกติของแต่ละวัน 
 
“ อาเธอร์ท่านมาดูอะไรนี่สิ ”
 
คาโลไรน์เรียกคนเป็นสามีที่กำลังง่วนอยู่กับการรีดนมวัว
นางพาเขาไปยังห้องรับแขก
 
ที่นั่นมีสิ่งของมากมาย
ของกินของใช้ในครัวเรือน
รวมทั้งช่อดอกไม้ที่หาเก็บได้ตามท้องทุ่ง
 
“ พวกเขายังหิ้วเข้ามาไม่หยุดเลยตั้งแต่เช้าตรู่แล้ว   แต่พวกเราคงรับไว้ไม่ได้   เพราะคนเหล่านี้ต่างก็ยากจน   ข้าต้องบอกกับพวกเขาว่าอย่างไรดี ”
 
“ ถูกของเจ้า   เราไม่ควรรับเอาไว้   แต่ข้าก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะห้ามพวกเขาได้อย่างไร ”
 
อาเธอร์พูด
 
ผู้คนจากหมู่บ้านนอกกำแพง
ได้หลั่งไหลมาที่นี่
พร้อมกับข้าวของที่พอหาได้
 
แต่ละคนไม่พูดจาสิ่งใด
เดินเข้ามาในบ้านด้วยสีหน้าสงบเจียมตัว
วางของไว้แล้วก็เดินจากไป
 
ครอบครัวของอาเธอร์ได้แต่นิ่งอึ้ง
ไม่รู้จะตอบโต้ปรากฏการณ์เหล่านี้อย่างไรดี
 
 
ในตอนสายของวันนั้นพ่อมดดีมีนก็แวะมาที่บ้าน   เขาจะพาเด็กทั้งสองเข้าไปไว้ในหอนอนของปราสาทขาว   เพราะเชื่อกันว่าที่นั่นปรอดภัยที่สุด  
 
อาเธอร์ลากลังไม้ออกมา   สองพี่น้องช่วยกันขนของใช้ส่วนตัวใส่ลงไปอย่างเร่งรีบ   คาโอเรียไม่ลืมที่จะนำหินที่พ่อมดดีมีนมอบให้ติดตัวไปด้วย   พ่อมดชรารบเร้าให้พวกเขาเร่งมือขึ้น   เพราะเขาเกรงว่าประตูเมืองอาจจะปิดก่อนกำหนดเมื่อความมืดมาเยือน  
 
พวกเขายกลังไม้ขึ้นไปไว้บนเลื่อนของพ่อมดดีมีน   เอาเชือกมามัดไว้อย่างแน่นหนาเด็กๆ นั่งห้อยขาลงจากส่วนท้ายของลัง  ส่วนพ่อมดโดยที่พ่อมดนั่งคร่อมอยู่ด้านหน้า   คาโอเรียอุ้มกระต่ายลูขึ้นมากอดแนบอก   เหมือนรู้ว่านางกำลังจะจากไป   มันทำน้ำตาคลอในดวงตาสีส้ม   พอนางปล่อยมันลงมันก็พยายามกระโดดขึ้นไปบนเลื่อนจนคาโลไรน์ต้องขังมันไว้ในบ้าน   ม้าสีขาวของพ่อมดพาพวกเขาวิ่งไปท่ามกลางทุ่งหญ่าที่เคลือบน้ำแข็ง   อาเธอร์และคาโลไรน์ควบม้าตามมาติดๆ
 
 
เมื่อผ่านซุ้มประตูหินของปราสาทขาว   พวกเขาจ้องมองมันอย่างคุ้นเคย   ต้นสนทิ้งใบลู่ลง   ตามกิ่งก้านเต็มไปด้วยหยดน้ำแข็ง   ขณะที่มาถึงถนนเส้นนั้นสายตาของเขาก็จับจ้องไปที่อนุสาวรีย์หินทันที   มันยังคงตั้งมั่นอย่างสง่างาม   แม้จะมีน้ำแข็งเกาะหนา   บางนิ้วมีน้ำแข็งงอกออกมาเหมือนกรงเล็บแหลมคม   เด็กๆ รู้สึกประหลาดใจที่เห็นผู้ใช้เวทมนตร์มากมายวนเวียนอยู่แถวนั้น   แต่พวกเขาก็ไม่ได้เข้าไปใกล้   และพ่อมดเฒ่าก็ไม่ให้ความเห็นอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้
 
 
เมื่อมาถึงตัวปราสาท   เพื่อนนักเรียนที่ทราบข่าวการมาของเขาต่างมาออกันที่หน้าประตู   ข่าวการเดินทางกลับบ้านท่ามกลางพายุคำสาปนั้นโด่งดังไม่น้อย   ทันทีที่เขาก้าวพ้นประตูใครคนหนึ่งก็โผเข้ามากอด   เด็กชายชาวซีนาร์ยรู้สึกว่าโลกหยุดหมุนไปโดยพลัน   เมื่อเขาเห็นว่าคนๆ นั้นคือฟีไลร่า
 
“ โชคดีจริงๆ ที่เจ้ากลับมาได้ ”
 
นางว่า
ก่อนจะหันไปกอดคาโอเรียเป็นรายถัดไป
 
“ ข้าเป็นห่วงเจ้าแทบแย่ ”
 
นางบอกกับคาโอเรีย
 
โลธอร์ดึงเขาเข้าไปกอดบ้าง
เขาทุบกำปั้นลงกลางหลังฟิโลโซเฟอร์ดังอั๊ก
 
“ เจ้าทำข้าเกือบหัวใจวายตายแน่ะ ”
 
“ ข้าไม่รู้จะด่าว่าบ้าหรือโง่ดี   ให้ตายสินึกว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว   ข้ามีอะไรจะเล่าให้ฟัง ”
 
อีเลียสทำสีหน้าแบบมีเลศนัย
พ่อมดดีมีนที่อยู่ใกล้ๆ ทำให้เขาประหม่า
 
นักการภารโรงคนหนึ่งช่วยหิ้วลังไม้ขึ้นมา
 
“ พวกเจ้ากลับกันได้แล้วข้าจะดูแลเด็กๆ ให้เอง ”
 
ดีมีนบอกกับอาเธอร์
 
เด็กนักเรียนต่างแอบกันที่ประตู   ไม่บ่อยนักที่จะได้เห็นพ่อมดอาวุโสอย่างใกล้ชิด   อาเธอร์และคาโลไรน์ต่างผลัดกันกอดล่ำลาลูกๆ เด็กๆ ต่างรู้สึกอ้างว้าง   เมื่อรู้ว่าอีกหลายวันกว่าจะได้กลับบ้าน
 
“ พ่อเชื่อว่าเจ้าดูแลน้องได้   ข้าจึงไม่ขอให้เจ้ารับปากอะไร   แต่อยากให้เจ้าดูแลตังเองให้ดีๆ เท่านั้น ”
 
“ ท่านพ่อไม่ย้ายเข้ามาอยู่ในเมืองหรือฮะ ”
 
“ ฤดูเพาะปลูกกำลังจะมา   ถึงถ้ามัวแต่หวาดกลัวหัวหด   เราก็คงอดตายกันพอดี ”
 
อาเธอร์พูดทิ้งท้ายก่อนจะจากไป