โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

ในหัวของอาเธอร์นึกถึงมีเพียงที่เดียว   แม้ไม่รู้แน่ว่าบ้านของพ่อมดน้อยดารีลอยู่ไหน   แต่เขารู้ว่าบ้านดาเรนอยู่ที่ใด   คนที่ครั้งหนึ่งเคยเป็นเพื่อนของอาเธอร์   หลังจากเหตุการณ์รอดตายในพายุหิมะครั้งนั้นพวกเขาก็รู้จักกันมากขึ้น   แต่ดาเรนเป็นคนเก่งที่มักเก็บตัวเงียบ   นั่นเป็นเพราะในวัยเด็กเขามักจะถูกล้อเลียนเกี่ยวกับใบหน้าที่ผิดปรกติ  
 
ที่แห่งนี้ดูเปลี่ยนไปมากมันเต็มไปด้วยดอกไม้ผลไม้   โคมไฟและแพรหลากสี   จากเมื่อก่อนเคยมีรูปปั้นท่าทางน่าเกลียดน่ากลัว   และประดับประดาด้วยอาวุธนานาชนิด
 
อาเธอร์รู้สึกถึงความไม่คุ้นตาและบรรยากาศที่เปลี่ยนไป   เขารู้ว่าในเวลานี้ดารีลคือคนที่ควบคุมทุกสิ่งทุกอย่าง   คฤหาสน์แห่งนี้ดำเนินไปในทิศทางที่พ่อมดน้อยกำหนด   ดารีลนั้นแตกต่างจากดาเรนในหลายๆ อย่าง   แต่สิ่งหนึ่งที่เหมือนกันคือเข้าถึงและเข้าใจได้ยาก  
 
หนุ่มใหญ่วัยสามสิบกว่าคนนี้ไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้เจอกับลูกชายเพื่อนเก่า   อีกทั้งไม่คาดหวังว่าจะคุ้นเคยกันได้   เพราะเขาคนนั้นเป็นถึงผู้ใช้เวทมนต์   แต่เมื่อเขาฟื้นจากไข้สิ่งแรกที่เห็นก็คือดารีลกับบุตรชายของเขา   อาเธอร์ได้แต่ประหลาดใจ   ว่าคนทั้งสองแอบไปสนิทกันตั้งแต่เมื่อไหร่   จริงอยู่ว่าพ่อมดน้อยเคยมาที่บ้าน   แต่ก็ด้วยท่าทีที่เหมือนถูกบังคับ
 
น่าประหลาดที่การพบกันครั้งล่าสุด   กลับแสดงให้เห็นว่าเขาคุ้นเคยกับฟิโลโซเฟอร์เป็นอย่างดี   อาเธอร์นึกไม่ออกด้วยซ้ำว่าพวกเขาไปรู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่
 
อาเธอร์หยุดม้าตรงหน้าซุ้มประตู
และกำลังจะก้าวผ่านเข้าไป
 
“ เจ้าเข้าไปไม่ได้ ”
 
ทหารยามคนหนึ่งว่า
เขาคนนั้นสวมหน้ากากกระเบื้องสีขาว
ซึ่งอาเธอร์ก็ไม่ประหลาดใจแต่อย่างใด
 
“ นี่เจ้าเองหรือ ”
 
ทหารยามอีกคนจำเขาได้
 
“ วันนี้ร้านหยุดทำการ   นายน้อยของเราก็ไม่สบาย   ไม่สะดวกพบคนแปลกหน้า ”
 
“  คนที่จะพบนายน้อยได้ต้องมีจดหมายนัดเท่านั้นเจ้ามีหรือไม่ ”
 
“ ข้าไม่มีจดหมายแต่ข้ามีธุระสำคัญ ”
 
อาเธอร์ว่า
 
“ใครๆ ก็พูดแบบนี้ ”
 
เขาทำเสียงดูถูกพลางชักดาบ
 
“ เฮ้   ใจเย็นสิพวกข้าไม่มีอาวุธ ”
 
อาเธอร์ว่าพลางกางมือออก
 
“ ข้าไม่สน   คนที่ตั้งใจมาก่อกวนที่นี่ต้องโดนสั่งสอน ”
 
“ สมแล้วที่เป็นนักฆ่า   พวกเจ้าคงถูกฝึกให้สังหารใครก็ได้   ไม่เว้นแม้แต่เด็กคนชราและสตรีมีครรภ์สินะ   ในเมื่อข้าไม่ประสงค์จะสู้   อีกทั้งยังไร้อาวุธติดตัวพวกเจ้าก็ยังดันทุรัง ”
 
“ อัลวาร์ตส่งดาบให้มัน ”
 
คนตัวใหญ่กว่าว่า
ดาบเล่มหนึ่งจึงถูกโยนให้อาเธอร์
 
“ ถ้าชนะหมายถึงข้าจะได้พบกับดารีลหรือเปล่าล่ะ ”
 
“ หุบปากไปเลย   เหตุใดไม่ถามล่ะว่าถ้าแพ้นี่ถึงตายหรือไม่ ”
 
คนร่างใหญ่ที่สุดว่าพลางชักดาบ
 
ก่อนที่เหตุการณ์จะบานปลาย
ก็มีถ้วยชาราคาแพงหล่นลงมาตรงกลางระหว่างคนทั้งสอง
 
เมื่อทุกคนเงยหน้าขึ้น
ก็เห็นร่างหนึ่งในชุดคลุมยาวสีเข้มนั่งอยู่เหนือซุ้มประตู
 
เขาทิ้งตัวลงมาที่พื้นจากความสูงขนาดนั้นได้อย่างนุ่มนวล
ด้วยท่วงท่าที่ชวนให้คิดถึงแอสเธอลาสน้องชายของอาเธอร์
 
“ ท่านบอกให้ข้านอนพักผ่อน   แต่ตอนนี้กลับส่งเสียงดัง   อย่างนี้หมายความว่าอย่างไร ”
 
ดารีลเสียงดุ
 
“ ขออภัยด้วยตอนนี้เรามีผู้ก่อกวน ”
 
“ แล้วท่านจัดการกับปัญหาให้เงียบกว่านี้ไม่ได้หรือ ”
 
เหล่าทหารยามต่างก้มหน้า
 
ดารีลจึงหันมาทางอาเธอร์
 
“ มีอะไรผิดปรกติหรือเหตุใดท่านมาหาข้า ”
 
“ ข้ามีเรื่องอยากให้ช่วย   ที่หมู่บ้านนั่นน่ะมีคนแก่ผู้หนึ่งกำลังจะตาย ”
 
“ คนแก่   ใกล้ตาย ”
 
ดารีลทวนคำงงๆ
ครั้นแล้วเขาก็ยิ้มเหนื่อยๆ
 
“ อาเธอร์   อายุท่านก็มากแล้วแถมผ่านเรื่องราวมามากมาย   ข้าไม่นึกเลยว่าต้องบอกสิ่งนี้แก่ท่าน   มนุษย์ทุกคนเกิดมาต้องล้วนตาย   จะแก่ตายหรือถกฆ่าตายก็สุดแท้แต่   แม้ผู้ใช้เวทมนต์เองก็หลีกหนีไม่พ้น”
 
“ แต่ชายชราผู้นั้นจะยังแข็งแรงดี   ถ้าเขาไม่ป่วยและเขายังเป็นบุคคลสำคัญของหมู่บ้าน   ถ้าเขาเป็นอะไรไปชาวบ้านคงเสียศูนย์รวมจิตใจ   ดังนั้นถ้าความตายสามารถเลื่อนออกไปก่อนได้   เพื่อประโยชน์ของอีกหลายคนท่านจะไม่กรุณาเลยหรือ ”
 
“ ท่านขอร้องข้า ”
 
ดารีลว่า
 
“ ใช่ ”
 
หนุ่มใหญ่รับทันที
 
“ ก็ได้   เอาล่ะเตรียมม้าให้ที ”
 
“ไม่ได้นะนายน้อย   ท่านหายตัวไปเฉยๆ สามสี่วันพอกลับมาแล้วก็ยังจะหายตัวไปอีก   แบบนี้จะให้ข้ารายงานว่าอย่างไร ”
 
ทหารยามร่างใหญ่มีสีหน้าหวาดวิตก
 
“ แล้วแต่ท่านสิ   ข้าไปไม่ไกลหรอกอย่าห่วงเลย ”
 
“ อย่าบอกนะว่าท่านจะไปยังหมู่บ้านนอกกำแพงนั่น   พวกเขาเป็นชนชั้นต่ำ   ไม่สมควรที่ท่านจะเกลือกกลั้ว ”
 
พวกเขาพยายามทักท้วง
 
“ ข้าไปธุระของข้า   และแน่นอนว่าจะไม่มีการสมาคมกับคนเหล่านั้น   เอาล่ะทีนี้พอใจหรือยัง ”
 
ดารีลว่า
เขาเริ่มผิวปากเป็นเพลงเบาๆ
 
“พวกเราจะไปด้วย ”
 
คนพวกนั้นยังไม่หยุดพยายาม
 
“ อย่าดีกว่าที่นั่นสกปรกและเต็มไปด้วยเชื้อโรค   ชายผ้าแสนงามล้ำค่าของพวกท่านอาจแปดเปื้อนได้   อย่าห่วงเลยข้าจะรีบไปรีบกลับ ”
 
“ ข้าจะดูแลนายน้อยของพวกเจ้าให้ดี ”
 
อาเธอร์รับรอง
 
ทันใดม้าสีขาวก็พุ่งออกมาหาพวกเขา
ในปากคาบคทาสีเงินออกมาด้วย
 
ดารีลรับเอาคทานั้น
แล้วกระโดดขึ้นม้าไป
 
ขณะขี่ม้าตีคู่มากับอาเธอร์
ดารีลก็พูดขึ้นว่า
 
“ ถ้าเขาตายแล้วนะสาบานเลยว่าข้าจะไม่ปลุกเขาขึ้นมา ”
 
“ พูดอย่างกับท่านปลุกคนตายได้อย่างนั้นแหละ ”
 
อาเธอร์ท้วง
 
“ ข้าพูดเผื่อไว้ใครจะไปรู้ว่าท่านคิดอะไร ”
 
“ แล้วมีใครเคยปลุกคนตายได้หรือไม่ ”
 
“ ข้าเคยอ่านจากหนังสือสงครามพันปีเขาว่ามี   แต่ที่ลุกขึ้นมาอีกครั้งมักไม่ใช่คน ”
 
ดารีลว่า
แล้วเขาเองก็กล่าวสิ่งหนึ่งเสริมขึ้นมา
 
“ ความอยากรู้อยากเห็นฆ่ากระต่ายได้ฉันใด   มันก็ฆ่าผู้ใช้เวทมนตร์ได้ฉันนั้น   ในตำรากล่าวไว้ว่าเพราะความสงสัยใคร่รู้ของพวกเรา   จึงมีผู้ใช้เวทมนตร์บางคนสร้างสิ่งมีชีวิตขึ้นมาจากซากเก่าที่เน่าตายแล้ว   และจุดจบมักจะเป็นความเศร้าเสมอ   ข้าเองก็ต้องยอมรับว่าบางครั้งเคยอยากลอง   แต่ประสบการณ์ของผู้อื่นหยุดเอาข้าไว้ ”