โอรีเวีย ( เมืองต้องสาป )

เช้าวันต่อมาอากาศแจ่มใสไม่มีเค้าของพายุใดๆ   น้ำแข็งก็เริ่มละลาย   แสงแดดอุ่นๆฉาบไล้ไปทั่วผืนดิน   อาเธอร์ตื่นขึ้นเพื่อทำงานในส่วนของเขา   แม้ยังคงต้องดื่มยาแต่เขาก็แข็งแรงพอ   คนอื่นๆ ก็เช่นกัน   มีเพียงดารีลเท่านั้นที่ยังดูโรยแรง   ทำให้ต้องนอนนิ่งๆ บนเตียงเพราะถูกคาโลไรน์บังคับ   เขาเอื้อมมือไปผลักบานหน้าต่างที่อยู่ข้างเตียงให้เปิดออก   นกเรเวนตัวนั้นบินมาเกาะกรอบหน้าต่าง   สายตาจ้องมองพ่อมดน้อยนิ่งงัน

 

 

ทุกอย่างดูเข้าที่เข้าทาง   สิ่งผิดปรกติเหมือนจะอันตรธานหายไปจนหมดสิ้นแล้ว  

 

 

ดารีลหยิบดาบโบราณเล่มนั้นขึ้นมาดู   นิ้วเรียวยาวไล้ไปตามรูปสลักอันวิจิตรบนฝักดาบ   ใบหน้าของเขาฉายแววเหนื่อยล้าและเศร้าหมอง   เขาเลื่อนมือไปจนถึงอัญมณีสีแดงเม็ดนั้นแล้วหลับตาลง   คลื่นพลังมากมายไหลผ่านเขาไปดังพายุ   ร่างเงาสีดำพลันปรากฏตรงหน้า   สูงใหญ่น่าเกรงขาม   ดวงตานั้นเป็นสีแดงเพลิงและกรงเล็บแหลมคม

 

หนุ่มน้อยสะดุ้ง   ปล่อยมือจากดาบในทันที   ภาพมายาก็หายวับไป

 

“ เกิดอะไรขึ้น ” 

 

ฟิโลโซเฟอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นห่วง

เขาเดินเข้ามา

และทันได้เห็นกิริยาเมื่อครู่

 

“ ไม่มีอะไร ”   

 

ดารีลตอบ

 

“ ข้าแค่เห็นในสิ่งที่ไม่ควรเห็นเท่านั้นเอง ”

 

ว่าแล้วก็ยกมือขึ้นปิดตา

ราวกับจะพยายามสลัดภาพเมื่อครู่ให้พ้นไป

 

เด็กชายตัวน้อยถอนหายใจ

แล้วนั่งลงข้างๆ

 

“ ข้าจะช่วยอะไรเจ้าได้บ้าง ”

 

ดารีลหันมามองด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์

 

“ เช่นนั้น   ช่วยไปบอกแก่มารดาของเจ้า   ว่าข้าต้องกลับบ้านแล้ว ”

 

“ เห็นจะยาก   หรือบางทีพ่อของข้าอาจเอารถม้าไปส่ง ”

 

ดารีลส่ายหน้า

 

“ ข้าขี่ม้าไปเองไวกว่า ”

 

ว่าแล้วเขาก็ดีดนิ้วหยอกล้อกับนกสีดำตัวนั้น

 

 

            หลังรับประทานอาหารเช้าพ่อ   มดน้อยก็เตรียมตัวกลับโดยไม่ฟังคำทัดทานใด   เขาบอกว่าบ้านคือที่เดียวที่จะทำให้เขาดีขึ้น   เพราะที่นั่นมีสมุนไพรต่างๆ ครบถ้วน

 

ม้าสีขาวปราดเปรียวของเขาวิ่งมารอรับ   มันสวยงามและขาวสะอาด   แต่ทว่าดวงตานั้นกลับแดงฉาน  

 

“ ท่านแน่ใจนะว่าจะไม่ให้ข้าไปส่ง ”

 

อาเธอร์ถามด้วยความเป็นห่วง

 

“ ท่านอย่ากังวลไปเลย   ม้าตัวนี้ฉลาดนัก   มันสามารถวิ่งกลับบ้านได้เองโดยทิ้งข้าไว้ข้างหลัง ”

 

ดารีลบอก

เหมือนม้าจะฟังรู้เรื่องว่าโดนจิกกัด

มันก้มหัวลงแล้วพุ่งชนเจ้านายเบาๆ

 

“ ถ้าเช่นนั้นข้าขอให้ท่านเดินทางอย่างปรอดภัย ”

 

คนเป็นเจ้าของบ้านกล่าวอวยพร

 

“ อ้อเดี๋ยวก่อน   ข้ามีเรื่องหนึ่งอยากให้ท่านช่วย ”

 

หนุ่มน้อยคนนั้นเหมือนจะนึกอะไรบางอย่างขึ้นได้

 

“ ข้ายินดีช่วยท่านทุกเรื่อง   อย่าว่าแต่เรื่องเดียวเลย   ต่อให้เป็นร้อยเป็นพันข้าก็จะพยายาม ”

 

“ ข้าไม่รบกวนท่านขนาดนั้นหรอก ”

 

ดารีลว่าพลางหยิบห่อผ้าห่อหนึ่งออกมา

มันผูกปมเป็นสี่เหลี่ยมแน่นหนา

 

“ ท่านรู้จักหมู่บ้านนอกกำแพงใช่หรือไม่ ”

 

“ ข้าเคยผ่านแต่ไม่เคยเข้าไปข้างในเสียที ”

 

อาเธอร์ตอบตามจริง

 

“ นั่นและ   คราวนี้ท่านต้องเข้าไป   กลางหมู่บ้านจะมีบ่อน้ำอยู่   ท่านจงแอบเอาสิ่งนี้โยนลงในน้ำ ”

 

“ นี่คือ ”

 

อาเธอร์ถามพลางยกห่อขึ้นดมรู้สึกกลิ่นคุ้นๆ

 

“ คนในหมู่บ้านมีอาการป่วยเหมือนๆ กับพวกท่านและนี่คือยารักษา ”

 

“ ข้านึกว่าต้องต้มเสียอีก ”

 

“ อันที่จริงต้มย่อมดีกว่า   แต่ข้าไม่อยากให้เอิกเกริก   โยนยานี่ลงน้ำ   มันเป็นบ่อน้ำดื่มของทั้งหมู่บ้าน   พวกเขาทุกคนจะต้องดื่มน้ำจากบ่อนั้นและค่อยๆ ทุเลาจนหายดี   แบบนั้นน่าจะดีกว่า   ข้าเป็นพ่อมดถ้าเข้าไปเองคงวุ่นวายไม่น้อย   ให้ทุกคนคิดว่าเป็นการป่วยไข้ทั่วไปจะได้ไม่ต้องตื่นกลัวคำสาป ”

 

“ ข้าเข้าใจแล้ว ”

 

“ ดี   ถ้าอย่างนั้นข้าลาก่อน   ขอให้มีสุขภาพแข็งแรง ”

 

ดารีลว่า

 

“ ท่านก็เช่นกัน ”

 

ม้าสีขาวเชิดหัวขึ้น

ดารีลกระโดดขึ้นหลังม้าได้อย่างสง่างามแม้จะดูอ่อนแรง

 

ทั้งคู่วิ่งออกไปรวดเร็วและนุ่มนวลราวกับสายลมยามเช้า  

พวกเขามองหนุ่มน้อยค่อยๆ ห่างออกไปจนลับสายตา

 

หลังจากกลับเข้าบ้านอาเธอร์ก็เตรียมม้า

 

“ ท่านพ่อจะไปที่หมู่บ้านนั่นใช่หรือไม่ข้าอยากไปด้วย ”

 

ฟิโลโซเฟอร์ว่า

 

“ มันจะอันตรายหรือเปล่าคะ ”

 

คาโลไรน์เป็นกังวล

 

“ ไม่หรอก   มันก็แค่หมู่บ้านเล็กๆ หมู่บ้านหนึ่ง   และคนที่อาศัยอยู่ในนั้นก็เป็นคนธรรมดาไม่ใช่สัตว์ประหลาดแต่อย่างใด   เจ้าอย่าได้คิดมากเลย ”