แก้วนพคุณ

เสาร์ – อาทิตย์นี้นพคุณไม่ได้ซ้อมฟุตบอล เขาได้พักสองวันและวันนี้      เขาคิดไว้ว่าจะนอนตื่นสายเสียหน่อย แสงตะวันสาดเข้ามาในห้องแล้ว วันนี้ไอ้ไก่ปีศาจไม่ได้ขันปลุกเหมือนทุกวัน ปกติมันขันตั้งแต่ตะวันยังไม่ขึ้น แปลก! ไม่ได้ยินเสียงไก่ แต่เขาได้ยินเสียงเจ้าของไก่ร้องไห้เสียงดังอยู่ข้างล่าง เด็กนั่นเป็นอะไร? ตื่นมาได้ยินแบบนี้แล้วจะนอนหลับต่อได้อย่างไร

            “นพคุณ! นพคุณ!” พริมาตะโกนเรียกไก่แจ้แสนรักของหล่อนพร้อมเสียงสะอื้น เช้านี้สาวน้อยตื่นมาก็ไม่เห็นมันแล้ว ดูในเล้า...ส่วนที่เป็นลูกกรงก็ปิดมิดชิดดี แต่เจ้านพคุณของหล่อนไม่ได้อยู่ข้างใน มันไปไหนนะ? ถ้ามันหายไปหล่อนจะทำอย่างไรดี พริมาร้องไห้สะอื้น...หล่อนทำใจไม่ได้

            “เกิดอะไรขึ้น?” นพคุณกอดอกยืนมองอยู่หน้าประตูหลังบ้าน         เขายืนดูอยู่นานแล้วเห็นสาวน้อยเดินเรียกชื่อเขาไปทั่วบ้าน ไอ้ไก่บ้านั่นหาย?     “พี่คุณ!” พริมาวิ่งหน้าตั้งมาหาเขา สภาพหล่อนตอนนี้ดูน่าเวทนาเด็กนี่คงร้องไห้หนักมาก เขาไม่แน่ใจว่าเด็กนี่วิ่งไปวิ่งมาร้องไห้แบบนี้มากี่ชั่วโมงแล้ว เพราะตามปกติหล่อนจะตื่นเช้า

                “นพคุณหายไปค่ะ ลูกแก้วเรียกหาตั้งนานแล้วมันไม่อยู่...มันไม่อยู่แล้ว” คราวนี้พริมาร้องไห้อีกรอบ จากที่เฉยๆ ในตอนแรก นพคุณอดสงสารพริมาไม่ได้ เด็กสาวยืนสะอื้น วันนี้พ่อเขากับแม่เลี้ยงคงไม่อยู่ตามเคย หลังๆ มานี่สองคนนั่นไม่ค่อยจะอยู่บ้านนัก แม้แต่ในวันหยุด นพคุณสงสัย...งานของภารดีจะยุ่งอะไรนักหนา หล่อนน่าจะมีเวลาดูแลลูกสาวบ้าง ไม่ใช่ทิ้งเอามาไว้ให้เป็นภาระของเขาแบบนี้

            “เฮ้อ...เดินหาทั่วบ้านแล้วใช่ไหม?“ นพคุณถอนใจ วันนี้เขาต้องเป็น   พี่เลี้ยงเด็ก และยังต้องช่วยเด็กตามหาไก่ปีศาจ...ไก่คู่อริของเขาตัวนั้นนั่นแหละ

            “ทั่วบ้านแล้ว...หลายรอบแล้ว” พริมาเล่าไปสะอื้นไป หล่อนเป็นห่วงเจ้าไก่แจ้...กลัวมันจะหลุดออกไปโดนหมากัดหรือไม่ก็โดนรถชน...ถ้ามันตาย!

            “ฮืออออ” คราวนี้เด็กสาวพูดไม่ออกแล้ว หล่อนได้แต่ร้องไห้ ถ้าใครผ่านมาได้ยิน คงคิดว่าพริมาถูกเขาทรมาน

            “ไป...เราออกไปเดินหานอกบ้านดู เผื่อบางทีมันอาจจะอยู่แถวๆ นี้     พี่ว่ามันไปไหนไม่ไกลหรอก” นพคุณพยายามอย่างเต็มที่ที่จะปลอบ เขาไม่ได้อยากให้ไก่นั่นเป็นอันตรายถึงตาย เอาวะ! วันนี้เขาจะยอมสงบศึกหนึ่งวันช่วยตามมันกลับบ้านก่อน...แล้วค่อยรบกันใหม่ รอบบ้านนพคุณเป็นบ้านจัดสรร หน้าบ้านเขาอยู่ติดถนน...ฝั่งตรงข้ามบ้านเขายังเป็นป่าหญ้าอยู่เล็กน้อย     แต่รอบๆ บ้านเขาโดนล้อมไว้ด้วยหมู่บ้านจัดสรรเกือบหมด พวกเขาตกลงกันว่าจะเดินเข้าไปหาในหมู่บ้านจัดสรรที่อยู่ติดกับบ้านเขาก่อน เพราะมีช่วงหลังบ้านที่อยู่ติดกัน...บางทีไอ้ไก่ปีศาจอาจจะบินไปเที่ยวอยู่แถวๆ นั้นก็ได้

“นพคุณ!” พริมาร้องเรียกไปตลอดทาง ถ้ามีคนที่รู้จักผ่านมาเห็นเข้าคงแปลกใจ เพราะเด็กสาวที่เดินแกมวิ่งข้างหน้าเขานั้นเรียกชื่อเขาไม่ขาดปาก ทั้งที่นพคุณตัวจริงก็เดินอยู่ข้างๆ หล่อน...พริมาจะตะโกนทำไม?                นพคุณอยากช่วย แต่เขาก็สงสัย...แล้วนี่เขาจะต้องเรียกชื่อตัวเองด้วยรึเปล่า?

“นพ...นพคุณ” นพคุณเอ่ยชื่อตัวเองเสียงแผ่ว

“พี่คุณเรียกดังๆ สิคะ! เสียงเบาแบบนั้นนพคุณจะได้ยินได้ยังไง” พริมาหันมาดุ นี่หล่อนดุเขาเหรอ? ให้ตายสิ! เอาชื่อเขาไปตั้งชื่อไก่ แล้วมาตอนนี้เขามีน้ำใจช่วยตามหา...ไม่พอยังให้เที่ยวตะโกนเรียกชื่อตัวเองเสียงดังไปตามท้องถนนอีก มันจะเกินไปหน่อยไหม

“ก็บอกตั้งกี่ครั้งแล้วให้เปลี่ยนชื่อไก่!” เขาเริ่มหงุดหงิด นี่ถ้ามีใครมาเห็นเข้าเขาจะเอาหน้าไปไว้ไหน พริมาลืมตัวด้วยความเป็นห่วงไก่ หล่อนลืมไปว่านพคุณน่าจะลำบากใจอยู่ไม่น้อย

“เอ่อ งั้นพี่คุณไม่ต้องเรียกก็ได้ค่ะ ช่วยลูกแก้วมองหาหน่อย” พวกเขาเดินกัน รอบหมู่บ้านแล้วก็ยังไม่มีวี่แววไก่ตัวดีของพริมา ตอนนี้สาวน้อยเริ่มร้องไห้อีกแล้ว
            “ลูกแก้วจะทำยังไงดี” เด็กสาวร้องไห้เบาๆ พร้อมตะโกนเรียกชื่อไก่ไปด้วยไม่หยุดปาก นพคุณที่เดินตามพริมาอยู่ข้างหลังมองสาวน้อยที่เดินร้องไห้อยู่ข้างหน้านิ่งคิด...ถ้าไอ้ไก่บ้านั่นหายไปจริง เด็กผู้หญิงตรงหน้าเขาจะเป็นยังไงนะ? หล่อนคงเสียใจมาก ก่อนหน้านี้เขาคงสะใจที่เห็นหล่อนเป็นทุกข์ แต่ตอนนี้...นพคุณเดินไปจับมือสาวน้อย พริมาแปลกใจ หล่อนหันมามองหน้าเขา น้ำตาอาบแก้ม น่าสงสารเหมือนกันนะเนี้ย เอาว่ะ!พี่ชายคนนี้จะช่วยเอง

            “ไปๆ เราไปเดินหากันอีกรอบนะ เดี๋ยวเดินเลยไปดูหน้าหมู่บ้านด้วย” สาวน้อยบีบมือเขาให้คำตอบ หล่อนพยักหน้าหงึกๆ นาทีนี้ถ้าเขาหลอกพาหล่อนเดินข้ามจังหวัดหล่อนก็คงจะตามเขาไป เดินรอบหมู่บ้านรอบที่สองก็ยังไม่มีวี่แววของไก่ปีศาจนั่น ผู้คนที่พวกเขาเข้าถามไปรอบแรกบางคนจำได้

“เจอไหมหนู?” ลุงเจ้าของบ้านที่พวกเขาเดินผ่านเดินออกมาถาม

“ยังไม่เจอเลยค่ะ” คนตอบคำถามน้ำตาไหลมาเป็นสาย

“ลองกลับไปดูที่บ้านหรือยัง? บางทีมันอาจจะกลับบ้านไปแล้ว” เด็กสาว หันไปมองหน้านพคุณแววตามีความหวัง เด็กหนุ่มยื่นมือมาป้ายน้ำตาให้พร้อมปลอบเสียงอ่อนโยน

“ไป เดี๋ยวเราเดินเลยไปดูหน้าหมู่บ้านแล้วค่อยกลับไปดูที่บ้านกัน     พี่ว่าบางทีมันอาจจะกลับบ้านไปแล้วเหมือนที่คุณลุงบอกก็ได้” พริมาหันไปไหว้ลาคุณลุงแล้วลากมือนพคุณเดินต่อไป ตลอดทางไปหน้าหมู่บ้านสาวน้อยส่งเสียงเรียกไก่ไปตลอด มีคนจำพวกเขาได้ออกมาถามความคืบหน้าเป็นระยะ จนถึงหน้าหมู่บ้านก็ไม่มีวี่แวว

“ลูกแก้ว!” เสียงเรียกชื่อหล่อนดังมาจากอีกฝั่งถนน คเชนทร์นั่นเอง...เขายืน อยู่ข้างมอเตอร์ไซค์บิ๊กไบค์คันโปรด แต่ดูหน้าซีดแปลกๆ พริมาวิ่งข้ามถนนไปหา

“พี่ตุลย์” คเชนทร์เหลือบมอง เห็นนพคุณยืนอยู่อีกฝั่งถนน สองคนนี่มาเดินทำอะไรกันอยู่แถวนี้นะ

“ลูกแก้ว! ร้องไห้ทำไม?” คเชนทร์ถามตกใจ เขาเพิ่งสังเกตหน้าสาวน้อย เลอะคราบน้ำตาเต็มหน้าไปหมด อีกแล้ว...ไอ้หมอนั่นแกล้งพริมาอีกแล้วแน่ๆ คเชนทร์หันไปมองนพคุณตาเขียว นพคุณชะงักฝีเท้า...อะไรฟะ! ไอ้หน้าหมา    มองเขาทำไม? อ๋อ...คงคิดว่าเขาทำเด็กของมันร้องไห้สินะ

“พี่ตุลย์...” พริมารีบห้ามทัพก่อนที่สองหนุ่มจะทะเลาะกัน หล่อนเล่าให้คเชนทร์ฟังว่าไก่แจ้ของหล่อนหาย แล้วนพคุณช่วยตามหา

“แล้วพี่ตุลย์มาอยู่ตรงนี้ได้ยังไงคะ?” พริมาเพิ่งสังเกต ตอนนี้คเชนทร์ยืนอยู่ข้างมอเตอร์ไซค์ และตอนที่เขาเรียกหล่อน...ดูเขาเองก็ยังงง ๆ

“หรือพี่ตุลย์จะเข้าไปหาลูกแก้วพอดี” นพคุณที่เดินข้ามถนนตามมาสมทบทันได้ยินพอดีชักสีหน้าไม่พอใจ…ไอ้หน้าหมาจะไปหายัยเพี้ยนทำไม?

“เปล่าหรอก พี่กำลังจะกลับบ้าน แต่มีตัวอะไรไม่รู้วิ่งตัดหน้า มันไปเร็วมาก พี่มองไม่ทัน ดีนะขี่มอเตอร์ไซค์มาไม่เร็ว ไม่งั้นมีหวังไม่มันตายพี่ก็สาหัส”   นพคุณกับพริมามองหน้ากัน หล่อนเล่าเรื่องไก่ให้คเชนทร์ฟัง และหวังว่าไอ้ตัวที่วิ่งตัดหน้ามอเตอร์ไซค์เขานั้นจะเป็นไก่แจ้ของหล่อน

“พี่คุณ...ลูกแก้วว่าเรารีบกลับไปดูที่บ้านกันดีกว่า อาจจะเป็นนพคุณก็ได้” หญิงสาวจับมือนพคุณยิ้มมีความหวัง คเชนทร์เลิกคิ้วมอง“ เหอะ! มีจับมือกันด้วย” แต่เขายั้งปากไว้ทัน ไม่ทักดีกว่า...ดูเฉยๆ

พริมาหันมาลาหนุ่มบิ๊กไบค์...คเชนทร์อาสาจะไปส่งที่บ้าน แต่นพคุณ ไม่ยอม เขาบอกซ้อนสามอึดอัดเกินไป

“ฉันไปส่งแต่ลูกแก้วก็ได้ แกก็เดินตามไปสิ” คเชนทร์ยื่นข้อเสนอ    แววตาขบขัน...แกล้งหมอนี่มันสนุกจริงเว้ย

“ไม่เป็นไรค่ะพี่ตุลย์ ลูกแก้วขอบคุณพี่ตุลย์มากๆ นะคะ แต่ลูกแก้วมากับพี่คุณก็ต้องกลับกับพี่คุณค่ะ” พูดจบเด็กสาวก็จูงมือลากนพคุณที่ตอนนี้มีสีหน้าพอใจอย่างที่คนรู้จักกันมานานเท่านั้นที่ดูออก

“อื้อหือ...ไอ้ขี้เก๊ก...จิจิจิ” คเชนทร์หรี่มองตามอย่างสนใจ ลางสังหรณ์ เขาไม่เคยพลาดมีอะไรสนุกๆ เล่นแล้วสิ

พริมาถึงหน้าบ้านหล่อนไขกุญแจเข้าบ้านอย่างไว นพคุณเดินตามไปติดๆ         เขาก็เพิ่งรู้ตัวว่าอดเป็นห่วงไอ้ไก่ปีศาจนั่นไม่ได้เหมือนกัน...อย่างน้อยก็อยู่ด้วยกันมาเป็นปี แต่เมื่อถึงหลังบ้านภาพที่เห็นทำให้ทั้งสองคนประหลาดใจยิ่งนัก...ไก่แจ้ของพริมานอนหลับอยู่ในเล้า!

“นั่นไง! มันเป็นปีศาจ!” นพคุณหลุดปากลั่น เขาเคยเจอแบบนี้มาแล้ว ถ้าเล่าให้ใครฟังก็คงไม่มีใครเชื่อ วันนี้พริมาเห็นกับตาและหล่อนต้องเป็นพยานให้เขา

“พี่คุณพูดอะไร? นพคุณก็แค่หลับอยู่ในเล้า...บางทีลูกแก้วอาจจะมองพลาดเอง นพคุณอาจจะอยู่ในนี้ตั้งแต่แรก” พริมาพูดพลางตรวจดูกรง มันปกติดีทุกอย่าง และที่สำคัญมัน “ล็อค” เรียบร้อย

“สลักมันอาจยกง่าย...” นพคุณรำพึงกับตัวเอง เขาต้องหาหลักฐานมามัดตัวมันมากกว่านี้...ว่าแท้จริงแล้วไอ้ไก่นั่นมันเป็น “ปีศาจ” จริงอย่างที่เขาว่า...หลักฐาน...เขาต้องหาหลักฐานมามัดตัวมัน!