Trap Demons หลุมพรางร้าย ปีศาจร้อน

เขียนโดย Piano_sp

วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.04 น.

14 ตอน

0 วิจารณ์

12.94K อ่าน

แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 08.12 น. โดย เจ้าของนิยาย

12) Trap Demons : 12

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ตกดึก

ไม่รู้ว่าฉันนอนไปนานแค่ไหนหลังจากที่เลิกเรียนมาแล้วมาทำโปรเจคที่ห้องของเมืองเหนือ พอรู้สึกตัวอีกทีทุกสิ่งรอบตัวฉันตกอยู่ในความมืดไปหมดแล้ว และสิ่งที่ก่อกวนการนอนของฉันตอนนี้คืออาการเจ็บหน่วงๆ ที่ช่องท้องเหมือนมีอะไรมาบีบท้องฉันยังไงยังงั้น อาการแบบนี้ผู้หญิงอย่างเราๆ ก็รู้ดีเลยว่ารอบเดือนมา

“เฮ้อ”

ฉันนั้นถอนหายใจด้วยความโล่งอกบนเตียงใหญ่ของเมืองเหนือที่ไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองมานอนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ จำได้ว่าฉันนอนที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่นไม่ใช้เหรอ ถ้าให้เดาน่ะคงมีใครสักคนอุ้มฉันเข้ามานอนในนี้เป็นแน่

ปกติแล้วถ้ารอบเดือนมามันจะเป็นการสร้างความรำคาญให้แก่ฉันเป็นอย่างมาก แต่วันนี้ฉันกลับรู้สึกดีใจที่มันมาเพราะว่าฉันซื้อยาคุมฉุกเฉินมายังไม่ได้กินเลยดีที่รอบเดือนฉันมาตัดหน้าไปก่อน ตอนนี้ฉันเลยเหมือนอีบ้าที่นั่งยิ้มอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืด

“โอ๊ย ตายล่ะ”

ฉันอุทานขึ้นมาหลังจากที่นึกขึ้นได้ว่าฉันไม่ได้อยู่ที่ห้องตัวเองแต่นี่เป็นห้องของเมืองเหนือห้องของผู้ชายจะไปมีผ้าอนามัยเหรอ ถ้าจะใช้ให้พวกมันไปซื้อให้ก็คงไม่ได้เพราะตอนนี้ห้องนี้มีแต่ความเงียบ และความเงียบที่ฉันว่านั้นคือถ้าห้องเงียบแสดงว่าพวกนั้นมันไม่อยู่ยังไงล่ะ และฉันก็คงต้องลงไปซื้อเองซิน่ะ

ฉันเดินไปเปิดไฟห้องด้วยความทุลักทุเล พอไฟห้องสว่างฉันก็เหลือบไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังและมันกำลังบอกว่าเวลาตอนนี้คือทุ่มครึ่ง ถือว่ายังไม่ดึกเท่าไหร่ที่ฉันจะลงไปซื้อของ ดึกกว่านี้ก็เคยลงไปแล้วแค่นี้จะไปกลัวอะไรถึงตอนนั้นจะไม่ได้ลงไปคนเดียวก็เถอะ ฉันเดินออกจากห้องนอนแต่สายตาฉันก็ไปสะดุดโน๊ตที่แปะไว้ตรงประตูที่เชื่อมระหว่างห้องนอนกับห้องนั่งเล่นอยู่พอดี ดูเหมือนเพื่อนตัวแสบฉันจะทิ้งโน้ตไว้น่ะ

‘พวกฉันออกไปกินข้าวข้างนอกประมาณสามทุ่มถึงจะกลับ เดียวซื้อข้าวเข้าไปให้เลย เมืองเหนือ’

ฉันอ่านโน้ตเสร็จแล้วก็เอาไปแปะไว้อีกที่หนึ่งเพื่อให้รู้ว่าฉันอ่านแล้ว แต่ตอนนี้ฉันขอไปซื้อผ้าอนามัยก่อนก็แล้วกัน ฉันลงมาถึงข้างล่างคอนโดในสภาพที่ยังใส่ชุดนักศึกษาอยู่ แต่บริเวณนี้ไม่มีร้านขายของหรือเซเว่นเลย ถ้าจะมีก็ต้องเดินไปอีกซอยหนึ่ง เฮ้อ มีไหลแน่งานนี้ฉัน อย่าพึ่งน่ะคุณประจำเดือนรอก่อนซักแป๊บ

ปักษา Talk

วันนี้เป็นวันอีกวันหนึ่งที่แสนน่าเบื่อของผม พวกเพื่อนตัวดีผมเลยลากผมมาเล่นที่ห้องเมียของไอ้ภูเบศและที่นี่เป็นที่เดียวที่จะมีโอกาสเห็นตัวมันร้อยเปอร์เซ็นต์ ช่วงนี้ไอ้ภูเบศมันกำลังหลงเมีย ไม่ใช่ว่ากำลังซิมันหลงเมียตั้งแต่พวกมันยังไม่ได้เสียกันด้วยซ้ำ และตอนนี้ผมก็อยากมีเมียให้หลงเหมือนมันบ้างแล้วล่ะ แต่เมียผมเหรอ เฮอะ เธอเทผมแล้วล่ะ

“เฮ้ย แยกกันตรงนี้เลยไหมว่ะหรือจะไปต่อที่ผับไอ้ราพณ์”

ไอ้ไตรภพที่ถามขึ้นหลังจากที่เราเดินลงมาถึงหน้าคอนโดเมียของไอ้ภูเบศ

“ไม่ว่ะ กูกลับห้องดีกว่า”

ผมกล่าวปฏิเสธไปไอ้ไตรภพที่ยิ้มหน้าระรื่นอยู่เมื่อก็ทำหน้าหงิกทันทีที่ได้ยินคำตอบ ส่วนไอ้ราพณ์ที่ยืนมองอยู่ก็ไม่พูดอะไร

“ชิ ไม่สนุกเลย”

ไอ้ไตรภพพูดแค่นั้นเป็นประโยคสุดท้ายแล้วสะบัดหน้าขึ้นรถตัวเองไป

“แล้วเจอกันมึง”

“อืม”

ผมกับไอ้ราพณ์ล่ำลากันเสร็จมันก็ขึ้นรถของตัวเองไปแล้วก็ขับตามรถของไอ้ไตรทศออกไปติดๆ ผมว่าจะสูบบุหรี่สักมวลก่อนแล้วค่อยกลับเพราะเมื่อกี้ที่ห้องของเมียไอ้ภูเบศพวกผมดันสูบบุหรี่ไม่ได้เพราะเมียมันแพ้กลิ่นบุหรี่น่ะสิ งานนี้ไอ้ภูเบศเล่นเลิกบุหรี่เพื่อเมียมันเลยน่ะ ถือว่ามันรักของมันจริงๆ นั่นแหละ

“shit”

ผมสบถออกมาเมื่อนึกขึ้นได้ว่าบุหรี่หมด ผมเลยเดินไปหาที่ซื้อบุหรี่แทนที่จะขับรถออกไปก็ผมไม่ได้มีธุระที่ไหนไม่จำเป็นต้องรีบกลับ

ในขณะระหว่างทางที่ผมเดินไปซื้อบุหรี่นั้นมันเป็นซอยค่อนข้างมืดและเปลี่ยวและตอนนี้มันก็ค่ำมากแล้ว ตอนนี้ตรงหน้าผมกำลังมีพวกขี้เมากำลังพยายามฉุดผู้หญิงคนหนึ่งอยู่ ที่ผมใช้คำว่าฉุดก็เพราะว่าผู้หญิงคนนั้นกำลังพยายามขัดขืนพวกนั้นอยู่ยังไงล่ะ ผมก็ไม่ใช่คนดีอะไรแต่การที่มีคนกระทำอะไรไม่ดีต่อหน้าแบบนี้ ผมก็มีใจที่จะช่วยอยู่น่ะ

“อย่าขัดขืนไปเลยน้องสาว ถ้าไม่อยากเจ็บตัวมาสนุกกับพี่ดีกว่ามา”

ไอ้ขี้เมาคนหนึ่งพูดขึ้นกล่าวคำพูดที่น่าขยะแขยงออกมาแล้วพยายามลากผู้หญิงคนนั้นเข้าไปในตรอกแคบๆ ที่อยู่ไม่ห่างจากตัวพวกมันซักเท่าไหร่ ส่วนผู้หญิงคนนั้นที่ตกเป็นผู้โชคร้ายดูเหมือนจะเป็นนักศึกษาเพราะผมดูจากเครื่องแบบที่เธอสวมเธอพยายามใช้แรงอันน้อยนิดของเธอต่อต้านพวกขี้เมาบ้ากามอย่างสุดกำลัง

ผลัวะ!!

ถามว่าเสียงอะไร เสียงเท้าผมโดนหน้าของหนึ่งในสามขี้เมายังไงล่ะ หลังจากที่ผมเตะยอดหน้าของไอ้ขี้เมาคนหนึ่งไปพวกมันก็หันมามองผมเป็นตาเดียว ส่วนไอ้คนที่ผมพึ่งเตะไปเมื่อกี้ก็นอนโอดโอยก็กับพื้นเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมหันไปยิ้มกวนๆ ให้พวกมันครั้งหนึ่งแต่แล้วรอยยิ้มผมก็ต้องหายไปเมื่อผมดันไปสบตาเข้ากับผู้หญิงโชคร้ายที่กำลังโดนพวกมันกระชากอยู่

“วาโย”

“มึงเป็นใครวะ”

ตอนแรกผมกะว่าแค่จะสั่งสอนให้พวกนี้หลาบจำสักหน่อย แต่ทันทีที่ผมเห็นว่าพวกมันกำลังฉุดใครอยู่นั้นความคิดที่เคยคิดว่าจะแค่สั่งสอนมันกลายเป็นคำว่าฆ่าแทน

“ช่วยฉันด้วย”

วาโยหันมาขอความช่วยเหลือผมด้วยสายตาหวาดกลัวสุดขีด ยิ่งผมเห็นแค่นั้นความโกรธของผมก็ยิ่งปะทุขึ้นมากกว่าเดิม

“เงียบไปเลย อีนี่”

ไอ้ขี้เมาคนที่กระชากวาโยอยู่หันไปตะคอกเธอเสียงดังจนเธอสะดุ้งขึ้นมาด้วยความตกใจและหวาดกลัว

“มึงเป็นใคร เสือกอะไรด้วย”

“ตามจริงว่าจะไม่เสือกหรอกน่ะ ถ้าผู้หญิงที่มึงกำลังกระชากอยู่นั้นไม่ใช่ เมียกู”

ผมกล่าวเสียงเย็นพร้อมกับเดินเข้าไปใกล้ๆ พวกมันอย่างไม่กลัว ถึงพวกมันจะมาซักสิบคนผมก็ไม่กลัว ตอนนี้ผมขอฆ่าพวกมันสักคนก่อนให้หายแค้นเถอะ

“มึงอย่ามาล้อเล่นกับกู”

“เล่นไม่เล่นดูหน้ากูด้วย ว่ากูเล่นกับมึงไหม”

ผลัวะ ผลัวะ

ผมตวัดปลายเท้าเตะพวกมันอย่างไม่ยั้งแรงจนพวกมันกระเด็นออกไปไกลพอสมควร ผมเดินไปจับมือวาโยที่ยืนมองอยู่ให้เธอเดินมาหลบอยู่ด้านหลังผม

“มึง ตาย”

หลังจากที่พวกมันตั้งหลักได้พวกมันทั้งสามคนก็วิ่งเข้าใส่ผมพร้อมกัน เมื่อกี้ผมสังเกตเห็นว่ามีคนหนึ่งที่มีมีดเป็นอาวุธอยู่ในมือ แค่มีดเหรอ คิดว่าผมคงกลัว

ผมหลบหมัดของไอ้คนแรกแล้วถีบเข้ายอดอกของไอ้คนที่สองอย่างแรงจนมันลงไปนอนกับพื้นด้วยความจุก แล้วผมหันกลับไปกระชากคอเสื้อของไอ้คนแรกอีกครั้งแล้วเหวี่ยงมันลงไปนอนกับพื้นพร้อมกับกระทืบเข้าที่ท้องมันอย่างไม่ยั้งแรง

“จะเข้ามาหรือจะให้กูเข้าไป”

ผมถามเสียงเย็นกับไอ้ขี้เมาคนสุดท้ายที่เหลืออยู่ที่กำลังยืนมองผมอย่างไม่เชื่อสายตาตัวเองอยู่

“มึงถอยออกไปน่ะถ้ามึงไม่อยากตาย”

ขี้เมาคนนั้นกล่าวพร้อมกับยกมีดขึ้นมาขู่ผม ส่วนผมแทนที่จะกลัวในคำขู่ของมันกลับเดินเข้าไปหามันพร้อมกับคว้ามีดมาไว้ที่มือตัวเองแทน พร้อมกับเตะให้ขี้เมาคนสุดท้ายให้ล้มลงไปนอนกับพื้น ต่อมาผมก็ลงไปนั่งข้างๆ มันพร้อมกับกำคอเสื้อมันไว้แน่น

“มือไหนที่จับเมียกู”

ผมกล่าวพร้อมกับลากสายตามองมือมันข้างที่กระชากแขนวาโยอย่างใจเย็น ส่วนไอ้ขี้เมาเจ้าของมือก็ได้แต่นอนมองผมด้วยความกลัวพร้อมกับดิ้นให้หลุดจากการเกาะกุมของผม แต่มันช่างไร้ประโยชน์สิ้นดี

“มึงจะทำอะไรมือกู”

ผมไม่ตอบแต่ลากปลายมีดไปที่ข้อมือมันอย่างใจเย็น ส่วนไอ้คนเจ้าของคำถามได้แต่มองผมตาค้าง

“อย่าน่ะ ปักษา อย่าทำอะไรเขา”

เสียงของวาโยที่ดังอยู่ทางด้านหลังของผมกล่าวห้ามผม ทำไมเธอต้องห้ามทั้งๆ ที่พวกนี้คิดที่จะทำร้ายเธอ

“อย่าห้าม”

ผมกล่าวแล้วกรีดมีดลงบนแขนของไอ้ขี้เมาที่นอนมองผมด้วยสายตาหวาดกลัวอยู่จนเลือดซึมออกมานิดหนึ่ง

“อย่าทำอะไรแขนฉัน อ๊า!!!”

“อย่า ฉันขอร้อง”

หลังจากที่วาโยกล่าวคำนั้นออกมาการเคลื่อนไหวที่ผมกำลังทำอยู่นั้นก็หยุดชะงักลง เพราะเธอไม่ได้ทำเพียงแค่พูดเธอกลับใช้มือของเธอมาจับมือข้างที่ผมกำลังใช้มีดกรีดแขนไอ้ขี้เมาอยู่

“ปล่อยฉันไปเถอะ ฉันจะไม่ทำอีกแล้ว”

ไอ้ขี้เมาอ้อนวอนอย่างหมดหนทาง ส่วนผมก็หันไปมองหน้าที่ซีดเซียวของวาโยอย่างไม่เข้าในการกระทำของเธอ

“ก็ได้”

ผมตอบแค่นั้นแล้วไอ้ขี้เมาที่นอนอยู่ใต้การเกาะกุมของผมก็รีบตะเกียกตะกายลุกขึ้นแล้วก็รีบวิ่งหนีออกไปพร้อมกับเรียกเพื่อนฝูงของมันไปด้วยจนหมด ตอนนี้เลยเหลือแค่ผมกับวาโยที่อยู่ในซอยมืดๆ นี้กับแค่สองคน

ไม่มีใครเอ่ยอะไรขึ้นมาเลยในนี้ตกอยู่ในความเงียบ ผมมองหน้าวาโยเธอก็รีบหลบหน้าผมด้วยความรวดเร็ว ผมหันไปโยนมีดที่อยู่ในมือทิ้งแทนเพราะตอนนี้ไม่รู้ว่าจะทำอะไร ไม่คิดเลยว่าผมต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัดแบบนี้

“เอ่อ ขอบคุณที่ช่วยชีวิตฉันน่ะ”

วาโยกล่าวขึ้นหลังจากที่เธอเงียบไปนาน ตอนนี้ผมสงสัยอยู่ว่าเธอมาทำอะไรที่นี่นี่มันไม่ใช่คอนโดเธอนี่น่า

“ฉันไปส่งที่คอนโด”

ผมกล่าวพร้อมกับลากที่ให้เดินมาที่รถผม ตอนนี้บุหรี่ไม่สำคัญเท่าวาโยแล้วละ

“ไม่ ฉันไม่ไปกับนาย”

วาโยกล่าวแล้วสลัดมือที่ผมจับมือเธออยู่จนมือเราหลุดออกจากกัน

“จะอะไรของเธออีกว่ะ”

ผมถามเธอขึ้นอย่างหงุดหงิด และสายตาผมก็ดันไปเหลือบเห็นเลือดที่ไหลลงมาตามขาของเธอ เมื่อกี้เธอโดนพวกมันทำร้ายร่างกายเหรอ

“เธอบาดเจ็บเหรอ”

ผมถลาเข้าไปดูใกล้ๆ ด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับถกกระโปรงนักศึกษาของวาโยขึ้นดู แต่ก็โดนมือของวาโยจับกระโปรงตัวเองไว้แน่นจนผมไม่สามารถเปิดดูได้ว่าเธอบาดเจ็บตรงไหน

“กรี๊ด นายทำบ้าอะไร”

“เธอบาดเจ็บฉันจะดูแผลให้”

ผมกล่าวพลางพยายามถกกระโปรงของวาโยขึ้น แต่มันทำได้ยากมากเมื่อมือน้อยๆ ของวาโยกำกระโปรงตัวเองไว้แน่นอยู่

“ฉันไม่ได้บาดเจ็บ”

และอีกครั้งที่คำพูดของวาโยทำให้ผมหยุดชะงัก ผมมองเลือดที่ไหลลงมาอาบขาของวาโยพร้อมกับมองหน้าเธอไปด้วยอย่างไม่เข้าใจในเมื่อเลือดมันก็ไหลออกมาให้เห็นอยู่จะว่าไม่บาดเจ็บได้ยังไง

“แล้วเลือดนี่มันคืออะไร”

ผมถาม ส่วนวาโยที่มองตามสายตาผมก็ได้แต่เงียบไม่ยอมบอกออกมาสักทีว่ามันคืออะไร

“คือ”

“อะไรบอกมาเร็วๆ สิวะ”

ผมเร่งเธอเมื่อเห็นเลือดที่ไหลออกมาแบบนี้ผมใจคอไม่ดียังไงก็ไม่รู้ ผมบอกจากใจเลยตอนนี้ว่าผมห่วงผู้หญิงคนนี้มาก

“เลือดประจำเดือนฉันเอง”

วาโยตอบแล้วก็หันหน้าไปมองทางอื่นเหมือนอายๆ เมื่อกี้เธอบอกว่าเลือดอะไรน่ะ ประจำเดือนเหรอเกิดมาก็พึ่งเห็นเป็นครั้งแรกนี่แหละ

“แล้วทำไมมันไหลออกมาแบบนั้นล่ะ”

ผมถามแต่ตายังคงจ้องที่เลือดนั้นอยู่อย่างไม่วางตา

“ก็ฉันไม่ได้ใส่ผ้าอนามัย แล้วนายจะจ้องอะไรกันนักหนา ไม่เคยเห็นหรือไง”

วาโยหันมาตอบอย่างไม่ค่อยจะเต็มใจตอบนัก พร้อมกับส่งสายตาต่อว่ามาให้ผมอีก อ้าว เมื่อกี้ผมพึ่งช่วยชีวิตเธอมาไม่ใช่เหรอแทนที่จะส่งสายตาขอบคุณซึ้งๆ มาให้แล้วไหนกลับเป็นสายตาแบบนี้มาแทนล่ะ

“อือ ใช่ไม่เคยเห็น”

ผมตอบกลับอย่างหน้ามึน วาโยก็เอาแต่มองผมอย่างหงุดหงิด เป็นอะไรของเธอไปว่ะ

“ฉันอยากจะบ้าตาย”

วาโยพึมพำกับตัวเองอย่างหัวเสีย ผมทำอะไรผิดไปงั้นเหรอก็แค่ถามเฉยๆ ไม่เคยเห็นมาก่อนก็ต้องอยากรู้เป็นเรื่องธรรมดาไม่ใช่เหรอ

“นาย ไปซื้อผ้าอนามัยให้ทีดิ”

วาโยหันมาสั่งผมเสียงห้วน เมื่อกี้เธอบอกให้ผมไปซื้ออะไรน่ะ

“อะไรน่ะ”

“ไปซื้อผ้าอนามัยให้ฉันที”

ชัดเต็มสองหู แล้วไอ้ผ้าอนามัยเนี่ยมันเป็นแบบไหนกันว่ะ เกิดมาเคยแต่ซื้อถุงยางอนามัยแล้วมันจะเหมือนกันไหม

“บ้าไปแล้ว ฉันไม่มีวันซื้อให้เธอแน่”

ผมกล่าวปฏิเสธไปเมื่อนึกคำพูดของไอ้ไตรทศได้ว่า ลูกผู้ชายที่แท้จริงเขาไม่ซื้อผ้าอนามัยให้ผู้หญิงหรอก อย่างเราซื้อเป็นแต่ถุงยางก็พอมันเคยบอกมาอย่างนี้ ผมไม่มีทาที่จะซื้อของบ้าๆ นั้นแน่

“นายจะปล่อยให้ฉันเลือดไหลจนหมดตัวตายหรือไง”

นั่นเป็นประโยคที่เธอกล่าวก่อนที่ผมจะได้มายืนอยู่ในร้านขายของชำในเวลาต่อมา ทำไงได้ก็ต้องยอมเขาใช่ไหมล่ะ ตอนนี้ผมได้แต่ยืนถอนหายใจในร้านขายของชำอย่างหมดหนทาง เพราะไม่รู้ว่าผ้าอนามัยนั่นมันหน้าตาเป็นยังไง

“เหี้ยเอ๊ย แล้วกูจะรู้ไหมเนี้ย”

ผมสบถออกมาอย่างหัวเสียเพราะไม่คิดว่าวันนี้จะมาเยือนผมเร็วขนาดนี้

“เอ่อ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”

จู่ๆ ก็เหมือนมีเสียงของสวรรค์ทรงโปรด รอดตายแล้วกู

“ผ้าอนามัย ช่วยหาให้ที”

ผมกล่าวกับผู้หญิงคนหนึ่งที่เดินเข้ามาให้ความช่วยเหลือผม ผมไม่รู้ว่าเธอจะทำหน้าแบบไหนที่ผมมาซื้อของแบบนี้เธอคงว่าผมเป็นโรคจิตไปแล้วล่ะ ช่างเถอะตอนนี้ผมไม่สนใจอะไรใครที่ไหนที่ไหนทั้งนั้น ป่านนี้วาโยคงรอผมแล้วล่ะ นานๆ ผู้หญิงคนนั้นจะรอผมสักทีต้องรีบทำคะแนนหน่อยแล้ว ปกติเธอเอาแต่ไล่ผมตลอด นาทีทองมาถึงก็รีบคว้าไว้สิ

“อ่อ ค่ะ”

เสียงของเธอตอบรับเหมือนกับจะตกใจในสิ่งที่ผมร้องของอยู่ไม่น้อยทำไงได้ละก็มันจำเป็นจริงๆ

“นี่ค่ะ ผ้าอนามัย”

ต่อมาไม่นานเธอก็ยื่นห่อพลาสติกทรงสี่เหลี่ยมมาให้ผม อ่อ แบบนี้นี่เองผ้าอนามัย

“ขอบใจ”

ผมกล่าวคำขอบคุณพร้อมกับมองหน้าเธอเป็นครั้งแรก ตอนนี้เธอกำลังยิ้มและมองผมอย่างกับเปิดเผยความรู้สึกออกมา ผมรู้จักเธอเหรอก็ไม่ ถ้าเมื่อก่อนมีคนให้ท่าผมแบบนี้เรียบร้อยไปนานแล้วแต่ตอนนี้วาโยคือที่สุดของผม

“ไม่เป็นไรค่ะ เอ่อ ปักษาคะ”

อ้าวยัยนี่ดันรู้จักผม

“รีบพูด รีบ”

ผมให้ไปตอบเธอเสียงห้วนอย่างหงุดหงิด

“พอจะมีเวลาว่าง...”

“ไม่มีเมียรออยู่ จบน่ะ”

ผมกล่าวแค่นั้นก็รีบเดนไปจ่ายเงินที่แคชเชียร์ด้วยความรวดเร็วโดยไม่สนใจสีหน้าของผู้หญิงคนนั้นเลยสักนิดว่าเธอจะหน้าเสียขนาดไหน

ผมเดินกลับไปที่รถก็เห็นวาโยนั่งหน้าซีดเอามือกุมท้องตัวเองอยู่ข้างๆ รถผม ผมเห็นอย่างนั้นเลยรีบวิ่งเข้าไปหาเธอด้วยความรวดเร็ว

“เธอไหวไหม”

ผมถามแล้วประคองวาโยขึ้น หลังจากที่ผมประคองวาโยลุกขึ้นยืนได้เธอก็รีบแกะมือผมออกจากตัวเธอด้วยความรวดเร็วอย่างกับว่ามือผมมันเป็นของร้อน อ่า แบบนี้เจ็บดีแฮะ

“ไหว ขอบใจ”

เธอตอบพร้อมกับถอยหลังออกไปให้ห่างจากผม ผมเลยยื่นถุงผ้าอนามัยให้เธอ เธอก็รับไปอย่างไม่รีรอ

“นี่เธอจะไปไหน ไม่กลับห้องเธอเหรอ”

ผมถามเมื่อเห็นวาโยกำลังตั้งท่าจะเดินเข้าไปในคอนโดที่เป็นคอนโดเดียวกันกับคอนโดเมียไอ้ภูเบศ

“เรื่องของฉัน”

คำพูดที่เธอกล่าวออกมามันช่างกรีดหัวใจผมจริงๆ

“ที่ไม่กลับเพราะมานอนที่ผู้ชายใช่ไหม”

ผมว่าเธอออกไปอย่างอดไม่ได้เมื่อเห็นท่าทีเหินห่างของวาโยที่เธอแสดงออกมา แต่ผมไม่เพียงแค่พูดผมกลับเดินเข้าไปกระชากตัวเธอเข้ามาใกล้อย่างแรงจนวาโยเซเข้ามาซบอกผมอย่างแรง

“ถ้าใช่ แล้วจะทำไม ปล่อยฉันน่ะ”

วาโยกล่าวพร้อมกับใช้หน้าซีดๆ ของเธอมองหน้าผมด้วยสายตาแข็งกร้าว

“เธอนี่มันร่านจริงๆ”

“นี่มึงจะทำอะไรเพื่อนกูว่ะ”

มันไม่ได้มาแค่เสียงแต่หมัดหนักๆ ก็ลอยเข้าใส่ใบหน้าผมอย่างจังจนทำให้ผมปล่อยวาโยให้เป็นอิสระ คนที่ต่อยผมเป็นหนึ่งในสามของเพื่อนของยัยนี่ ตอนนี้พวกมันกำลังช่วยกันประคองร่างของวาโยอยู่ หึ เห็นผู้ชายแล้วทำเป็นสำออย มารยาจริงๆ ผู้หญิงคนนี้

“เพื่อนมึงก็เมียกูล่ะว่ะ”

ผมตอบกลับไปอย่างไม่เกรงกลัวต่อพวกมัน

“มึงพูดแบบนี้อยากตายเร็วหรือไง”

หนึ่งในสามพูดขึ้นมาอย่างหัวเสียพร้อมที่จะวิ่งเข้ามาชกผมได้ตลอดเวลา

“เฮ้ย โย เป็นไรไปว่ะ”

แต่ก่อนที่ผู้ชายคนนั้นจะวิ่งเข้ามาต่อยผมเสียงของเพื่อนมันคนหนึ่งที่ประคองร่างวาโยอยู่ก็อุทานขึ้นมาอย่างตกใจ มันเลยทำให้หยุดการกระทำทุกอย่างไว้ทุกคนที่เหลือก็รีบวิ่งเข้าไปดู ส่วนผมได้แต่ยืนมองดูผู้หญิงเจ้ามารยาแสดงความสำออยออกมาล่อผู้ชายอย่างใจเย็น

“ฉัน..”

“เฮ้ย โยๆ มึงพาโยไปโรงพยาบาลเหอะ”

ผมมองดูความวุ่นวายที่อยู่ต่อหน้าด้วยสีหน้าที่งงๆอยู่ ร่างที่ซีดเซียวของวาโยที่ไร้สติในอ้อมกอดของผู้ชายคนอื่นกำลังผ่านหน้าผมไป นี่ตกลงยัยนั่นไม่ได้แกล้งสำออยใช่ไหม ผมมองตามร่างของวาโยไปด้วยความเป็นห่วงพร้อมกับจะวิ่งตามไปอยู่แล้ว แต่หนึ่งในเพื่อนของเธอเดินเข้ามาขวางผมไว้ก่อน

“ถ้าโยเป็นอะไรไป กูสาบานเลยจะมายำมึงให้เละ”

ตอนนี้ผมไม่ได้สนใจคำขู่นั้นเลยแม้แต่น้อยตอนนี้ผมสนใจแค่ว่ายัยนั่นจะเป็นอะไรมากไหว ไม่น่าเลยปักษามึงนี่มันโง่จริงๆ