Trap Demons หลุมพรางร้าย ปีศาจร้อน
-
เขียนโดย 
Piano_sp
วันที่ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 เวลา 08.04 น.
14 ตอน
0 วิจารณ์
12.61K อ่าน
แก้ไขเมื่อ 18 เมษายน พ.ศ. 2563 08.12 น. โดย เจ้าของนิยาย
แชร์นิยาย
11) Trap Demons : 11
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ11
“อ่า”
ฉันอุทานเสียงแหบแห้งออกมาหลังจากที่ได้สติ ไม่รู้ว่าฉันหมดสติไปนานแค่ไหน แต่ตอนนี้ภายนอกหน้าต่างห้องฉันถูกความมืดเข้ามาปกคลุมทั่วไปหมด ฉันรู้สึกปวดเหมื่อยไปตามร่างกายเหมือนร่างจะแยกออกเป็นเสี่ยงๆ แถมหัวของฉันตอนนี้ก็หนักอึ้งจนยกแทบขึ้น ฉันคงป่วยเข้าจริงๆ แล้วละ
“ตื่นแล้วเหรอ”
ฉันหันไปตามเสียงที่เอ่ยทักก็เห็นพี่ตรีภพยืนอยู่พิงกรอบประตูมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ไม่เหลืออารมณ์โกรธอยู่เลย
“ค่ะ”
ฉันขานรับเสียงแหบแห้ง แล้วพี่ตรีภพก็เดนไปรินน้ำมาให้ฉันแก้วหนึ่ง ฉันรับมาจิบแล้วส่งยิ้มแห้งๆ ไปให้พี่ตรีภพเพื่อเป็นการขอบคุณ
“บอกพี่ได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น”
พี่ตรีภพถามพร้อมกับส่งสายตาที่มีแต่ความเป็นห่วงมาให้ฉัน ส่วนฉันก็ได้แต่ก้มหน้ามองตักตัวเองนิ่งๆ ไม่กล้าที่จะสบตาพี่ตรีภพกลับคืน เพราะตอนนี้ฉันดันไปทำเรื่องที่ไม่ควรทำเข้าแล้วไง
“โยไม่ดีพอที่จะเป็นคู่หมั้นของพี่ตรีภพอีกแล้วค่ะ”
ฉันกล่าวพร้อมกับมองตักตัวเองนิ่งๆ ถึงฉันจะไม่ได้เต็มใจที่จะหมั้นกับพี่ตรีภพซักเท่าไหร่ แต่การที่ฉันไปทำเรื่องอย่างว่ากับผู้ชายอื่นทั้งที่ตัวเองก็มีคู่หมั้นอยู่แล้วมันเป็นการกระทำที่เลวใช่ไหมล่ะ
“ไม่โย เรื่องนี้โยไม่ผิด มันข่มขืนโยไม่ใช่เหรอ แค่เห็นพี่ก็รู้ว่าโยไม่ได้เต็มใจ”
พี่ตรีภพเดินเข้ามาแล้วนั่งลงข้างๆ ฉันพร้อมกับเอื้อมมือมากุมมือฉันไว้แน่นๆ เพื่อยืนยันตัวว่าเขาจะอยู่ข้างๆ ฉัน
“แต่..”
“ไม่มีแต่ เรื่องนี้พี่ตัดสินใจเอง พี่จะเอาเรื่องมัน”
พี่ตรีภพกล่าวพร้อมกับทำสีหน้าจริงจัง ฉันรู้ว่าพี่เขาไม่ทำแค่พูดแน่ พี่ตรีภพเป็นคนพูดจริงทำจริงมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้ว
“ไม่ ไม่ค่ะพี่ตรีภพ โยไม่อยากให้มันเป็นเรื่องใหญ่”
ฉันรีบห้ามพี่ตรีภพก่อนที่พี่เขาจะจัดการเรื่องนี้เองจนกลายเป็นเรื่องใหญ่ขึ้นมา
“แล้วโยจะปล่อยให้มันอยู่แบบนี้ไปเหรอ”
“เขาจะไม่ยุ่งกับโยอีก เชื่อโยเถอะค่ะ”
ฉันบอกอย่างนั้นพี่ตรีภพก็มีสีหน้าที่อ่อนลง
“แน่ใจน่ะ”
ฉันพยักหน้าแทนคำตอบ พี่ตรีภพเลยยิ้มออกมาได้ ดีที่พี่เขาไม่เซ้าซี้เรื่องของปักษาไม่งั้นฉันคงไม่มีคำตอบจะตอบพี่เขาแน่ๆ
“คืนนี้ให้พี่อยู่เป็นเพื่อนโยไหม”
“ไม่เป็นไรค่ะโยอยู่ได้”
“เอางั้นเหรอ งั้นพี่กลับก่อนน่ะ มีอะไรโทรเรียกพี่ได้ตลอดน่ะ”
ฉันยิ้มแทนคำตอบส่วนพี่ตรีภพทำท่าทางลังเลสักพักแล้วก็เดินออกไป ฉันเลยล้มตัวนอนลงบนที่นอนแล้วนึกถึงเรื่องร้ายๆ ที่ฉันพึ่งพบมา พอฉันหลับตาลงภาพที่ปักษากอดฉันก็ฉายขึ้นมาคำพูดที่เขาคุยกับฉันก็ดังก้องขึ้นมาในหัวสมอง สลัดทิ้งยังไงก็ไม่หายออกไปจากหัวของฉันสักที ไม่เอาน่าวาโยเธอกับเขาจบกันแล้ว
ตกดึก
ก๊อก แกรก ก๊อก แกรก
ภายในห้องอันมืดสลัว กำลังถูกบุกรุกโดยชายปริศนาคนหนึ่งที่กำลังย่องเข้ามาที่ห้องนอน และบนเตียงใหญ่ภายในห้องนอนก็มีร่างบางนอนขดตัวอยู่ เธอไม่สามารถรับรู้ได้เลยว่ามีอีกคนหนึ่งอยู่ภายในห้องนี้กับเธอด้วย หญิงสาวหลับสนิทไปเพราะพิษไข้เลยทำให้เธอไม่ได้สติ
ชายหนุ่มผู้บุกรุกมองใบหน้าที่ซีดเซียวเพราะอาการป่วยของหญิงสาวผ่านความมืดด้วยสายตาที่นิ่งสนิท ไร้ซึ่งอารมณ์ใดๆ หญิงสาวที่นอนขดตัวเพราะความหนาวในยามค่ำคืนกำลังใช้มือของเธอที่ไร้ซึ่งสติ ควานหาผ้าห่มที่กองอยู่ปลายเตียงแต่เธอก็หามันไม่เจอ ชายหนุ่มเลยเดินเข้าไปหยิบผ้าห่มมาคุมกายให้หญิงสาวเงียบๆ
หมับ
ชายหนุ่มที่กำลังชักมือออกจากผ้าห่มหยุดชะงักลงเมื่อฝ่ามือเล็กๆของหญิงสาวกำลังจับมือเขาไว้แน่น
“อือ”
หญิงสาวส่งเสียงออกมาด้วยความชอบใจพร้อมกับดึงมือของชายหนุ่มไปวางไว้ที่ใบหน้าของเธอเบาๆ ส่วนชายหนุ่มที่เป็นฝ่ายถูกหญิงสาวรุกรานก็ต้องตัวแข็งทื่อทำตัวไม่ถูกเพราะเขานึกว่าตัวเองกำลังทำให้หญิงสาวตื่นขึ้นมาจากห่วงนิทรา ถ้าเกิดหญิงสาวตื่นขึ้นมาเจอเขามีหวังเรื่องไม่จบง่ายๆ แน่คืนนี้
“แบบนี้ไม่มากไปหน่อยเหรอวาโย”
ชายหนุ่มพึมพำกับหญิงสาวเสียงเบาพร้อมกับมองหน้าหญิงสาวที่กำลังหลับสนิทแต่มือของเธอยังคงจับมือของเขาไว้แน่น
เช้าวันต่อมา
ไม่น่าเชื่อว่าฉันที่พึ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มาจะนอนหลับสนิทได้ถึงเพียงนี้ เมื่อคืนเหมือนฉันไม่ได้นอนอยู่คนเดียวยังไงยังงั้น แถมที่นอนข้างๆ ร่างฉันก็ยังอุ่นๆ อยู่เหมือนกับว่ามีคนมาด้วย หรือฉันจะเพ้อคิดไปเอง ฉันเลยสลัดหน้าเพื่อไล่ความคิดที่แสนไร้สาระของตัวเองออกไป แล้วมุ่งหน้าเดินเข้าไปในห้องน้ำเพื่อที่จะได้แต่งตัวไปเรียนเพราะวันนี้ฉันมีเรียน
ฉันมองดูตัวเองที่สะท้อนอยู่ในกระจกด้วยสีหน้านิ่งๆ เนื้อตัวที่เปล่าเปลือยของฉันยังคงเหลือร่องรอยของปักษาอยู่ตามตัวเต็มไปหมด มันไม่ยากเลยที่จะลืมเรื่องของผู้ชายที่ชื่อปักษาได้แต่มันก็ใช่ว่าจะลืมไม่ได้ใช่ไหม
“โทรศัพท์ ไปไหนน่ะ”
หลังจากที่ฉันอาบน้ำเสร็จฉันก็เดินหาโทรศัพท์ทั่วทั้งห้องแต่ก็หามันไม่เจอ ครั้งสุดท้ายที่ฉันเห็นมันคือตอนที่อยู่ในผับกับปักษา สงสัยคงตกอยู่ที่นั่นล่ะมั้ง ช่างเถอะ
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
ใครกันน่ะมาซะเช้าเชียว ฉันเดินไปเปิดประตูห้องออกแล้วก็เจอเข้ากับพี่ตรีภพที่ยืนอยู่หน้าประตูด้วยใบหน้าเรียบนิ่ง
“อ้าว พี่ตรีภพ”
ฉันอุทานออกเมื่อเห็นว่าเป็นใครที่มาหาตั้งแต่เช้า
“ทำไมพี่โทรหาโย ไม่มีคนรับสายเลยล่ะ”
“อ่อ พอดีโยทำโทรศัพท์หายที่ไหนก็ไม่รู้ค่ะ”
“งั้นหรอกเหรอ พี่ก็นึกว่าเป็นอะไรไปอีก แล้วนี่ทำอะไรอย่าบอกน่ะว่าจะไปเรียน”
พี่ตรีภพพูดแล้วมองดูเสื้อผ้าที่ฉันสวมอยู่พร้อมกับเดินตามฉันเข้าห้องมา
“ใช่ค่ะ”
ฉันตอบแล้วเดินไปรินน้ำใส่แก้วมาให้พี่ตรีภพ
“พี่ว่าให้หายกว่านี้ก่อนแล้วค่อยไปเรียนจะไม่ดีกว่าเหรอ
พี่ตรีภพรับแก้วน้ำจากฉันแล้วกล่าวขึ้นมาด้วยความเป็นห่วง แต่ก็ว่าแหละเนอะให้ฉันไปเรียนดีกว่ามานอนหมกมุ่นคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอยู่คนเดียวยังจะดีกว่า
“โยหายแล้ว แล้วโยก็ไม่ยากขาดเรียนด้วย พี่ตรีภพไม่ต้องห่วงโยหรอกนะคะ”
ฉันกล่าวแล้วมองหน้าพี่ตรีภพที่แสดงสายตาเป็นห่วงออกมาอย่างเห็นได้ชัด ต่อมาพี่เขาก็ถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งอย่างยอมแพ้ในความดื้อด้านของฉัน
“ก็ได้ งั้นให้พี่ไปส่งที่มหาลัยน่ะ”
“แต่....”
“ห้ามปฏิเสธ”
“ก็ได้ค่ะ”
ฉันก็คงต้องยอมในสิ่งที่พี่ตรีภพต้องการ และต่อมาไม่นานพี่ตรีภพก็มาส่งฉันจนถึงมหาลัยไม่ใช่แค่ถึงมหาลัยแต่ถึงยันหน้าตึกคณะ
“เลิกเรียนเดียวพี่มารับ”
พี่ตรีภพกล่าวขึ้นหลังจากที่ล้อรถของพี่เขาจอดสนิทหน้าตึกคณะฉัน
“ไม่ดีกว่าค่ะ โยมีโปรเจคที่ต้องทำกับเพื่อนน่าจะดึก คงนอนที่ห้องของเมืองเหนือเลยค่ะ”
พี่ตรีภพมีสีหน้าลังเลนิดหน่อย เหมือนไม่อยากให้ฉันห่างจากตัวเขา ฉันรู้ดีว่าพี่เขาเป็นห่วงฉันและฉันก็รู้สึกดีน่ะที่มีคนยังเป็นห่วงฉันอยู่
“งั้นก็ได้”
“งั้นโยไปเรียนก่อนนะคะ แล้วเจอกันค่ะพี่ตรีภพ”
ฉันกล่าวแล้วก็เปิดประตูแล้วก้าวลงมาจากรถ
“ระวังตัวด้วย”
พี่ตรีภพโผล่หน้ามาบอกฉันเป็นประโยคสุดท้ายก่อนที่จะเคลื่อนรถออกไป ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาเข้าเรียนฉันเลยตัดสินใจไปที่ที่หนึ่งก่อน
“สวัสดีค่ะ มีอะไรให้ช่วยไหมคะ”
เภสัชกรกล่าวพร้อมกับยิ้มให้ฉันอย่างเป็นมิตร ตอนนี้ฉันมาอยู่ที่ร้านขายยาที่ไม่ไกลจากมหาลัยซักเท่าไหร่ สิ่งที่ฉันอยากได้ในตอนนี้มันสำคัญกับฉันมากฉันต้องรีบซื้อก่อนที่ทุกอย่างมันจะสายไปสำหรับฉัน
“เออ คือ”
ฉันไม่ใช่คนติดอ่างอะไรน่ะ แต่ตอนนี้ถึงฉันจะรีบมากขนาดไหน ฉันก็ไม่สามารถเอ่ยชื่อสิ่งนั้นออกมาได้
“คะ”
“เออ คือฉันอยากได้ ยาคุมฉุกเฉิน”
ฉันกลั้นหายใจแล้วกล่าวออกมา เมื่อก่อนฉันคิดว่าแค่ซื้อยาคุมก็ไม่เห็นจะยากอะไรแต่พอมาเจอกับตัวเองแล้วมันยากกว่าที่คิดไว้จริงๆ
“อ่อ ค่ะ มีเพศสัมพันธ์ครั้งล่าสุดวันไหนคะ”
เภสัชกรถามแล้วมองหน้าฉันยิ้มๆ ส่วนฉันก็ได้แต่หน้าแดงในสิ่งที่เภสัชกรถาม
“เออ ประมาณสองคืนที่แล้วค่ะ”
ฉันบอกแล้วก้มหน้าลงมองพื้นพร้อมกับกำมือไว้แน่นจนชื้นเหงื่อ
“ดีที่มาทัน ยาคุมฉุกเฉินต้องกินภายในเจ็ดสิบสองชั่วโมงหลังจากมีเพศสัมพันธ์ โดยต้องกินสองครั้ง ส่วนเม็ดที่สองนั้นควรกินหลังเม็ดแรกสิบสองชั่วโมง”
ฉันตั้งใจเภสัชกรกล่าวด้วยสีหน้าที่อึ้งๆ อยู่สักพัก
“แล้วมันมีผลข้างเคียงอะไรไหมคะ”
ฉันถามออกไปเพราะความอยากรู้เพราะว่าเรื่องพวกนี้มันไม่เคยอยู่ในหัวสมองของฉันเลย
“ผลข้างเคียงมันก็มีค่ะ หลังจากที่กินยาไปแล้วจะมีอาการเวียนศีรษะ คลื่นไส้ อาเจียน คัดเต้านม อะไรประมาณนี้นะคะ แต่หมอแนะนำเลยว่าถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ก็อย่ากินเลยค่ะ มันไม่ดีต่อร่างกายคนเราซักเท่าไหร่”
เภสัชกรกล่าวแล้วนำยาที่บรรจุยาเม็ดเล็กอยู่สองเม็ดมาให้ฉัน
“ขอบคุณค่ะ”
“ค่ะ มันเป็นหน้าที่ของหมออยู่แล้ว”
หลังจากนั้นที่ฉันได้ยามาก็เดินออกมาจากร้านขายทันทีโดยในมือของฉันก็ถือถุงยาที่มีแผงยาคุมอยู่ด้านใน
“เฮ้ยโย หายไปไหนมาว่ะ คืนนั้นพวกฉันตามหาตั้งนาน โทรไปก็ไม่รับ”
ขณะที่ฉันกำลังเดินออกมาจากร้านขายยาก็เจอเข้ากับนาวาพอดีฉันเลยรีบยัดถุงยาเข้าไปในกระเป๋าด้วยความรวดเร็วเพราะกลัวว่านาวาจะเห็นเข้าว่าฉันกำลังถืออะไรอยู่
“อ่อ พอดีโทรศัพท์ฉันหายนะ”
ฉันกล่าวแล้วหลบสายตาของนาวาที่จ้องหน้าฉันอย่างจับผิดอยู่ก็อย่างว่าหมอนี่เป็นลูกมาเฟียแค่ฉันทำตัวมีพิรุธแบบนี้คนอย่างหมอนี่ต้องสงสัยฉันแน่ๆ
“งั้นเหรอ แล้วเมื่อกี้ถุงอะไร”
นั่นไงว่าแล้วไม่ผิดหมอนี่ตาไวจริงๆ
“อ่อ ยานะ พอดีไม่สบายนิดหน่อย”
“ยาเหรอ ปกติเธอไม่กินนี่”
นาวากล่าวพร้อมกับมองหน้าฉันอย่างจับผิดฉัน เพราะปกติแล้วคนอย่าฉันป่วยแค่ไหนก็ฉันก็ไม่ยอมทานยา ส่วนมากจะโดนพวกเพื่อนบ้าจับกรอกปากอยู่ตลอด
“แล้วฉันกินไม่ได้งั้นเหรอ”
ถ้าฉันยังคงทำตัวมีพิรุธแบบนี้คงไม่ใช่เรื่องนี้แน่ เป็นตัวของตัวเองหน่อยสิวาโย
“ก็ได้ มันแค่แปลก”
“ไปเรียนกันเถอะ สายแล้ว”
ฉันเลยเปลี่ยนประเด็นเป็นเรื่องอื่นแทน แล้วเดินลากนาวาเข้าไปในเขตมหาลัย ส่วนนาวาเหมือนยังคงสงสัยอยู่ก็ได้แต่เก็บความสงสัยนั้นไว้แล้วเดินตามแรงลากฉันมาอย่างว่าง่าย
“โย มาแล้วเหรอ ทำไมติดต่อไม่ได้เลยว่ะ”
ทันทีที่ฉันเดินเข้าห้องมาเสียงของเทวาก็ยิงคำถามใส่ฉันทันที วันนี้ทั้งวันฉันว่าต้องคงต้องนั่งตอบคำถามพวกนี้แน่ๆ
“โทรศัพท์หาย”
ฉันตอบเสียงเรียบแล้วนั่งลงเก้าอี้ที่ว่างอยู่ข้างๆ เมืองเหนือ แล้วก้มลงฟุบหน้าลงบนโต๊ะอย่างหมดแรง ยาคุมฉุกเฉินที่ซื้อมาก็ยังไม่มีโอกาสกิน
“เป็นไรไปว่ะ”
เสียงของเจ้าทัพที่เหมือนจะงงๆ ในสิ่งที่เปลี่ยนไปในตัวฉันอยู่เอ่ยถามเพื่อนเบาๆ
“กูจะไปรู้เหรอ”
เสียงของเทวาตอบคำถามของเจ้าทัพ
“นี่โยเธอเป็นอะไรไหม”
เมืองเหนือที่นั่งเงียบอยู่นานตั้งแต่ที่ฉันเดินเข้าห้องมาถามฉันเสียงเบา
“เปล่า ฉันไม่สบายนิดหน่อย”
ฉันตอบกลับเสียงอู้อี้ทั้งๆ ที่นอนฟุบหน้าลงบนโต๊ะอยู่
“ไหวน่ะ”
“อือ”
ฉันนี่แย่เนอะทำให้คนอื่นเป็นห่วงอยู่ตลอดเลย
“มีอะไรทุกข์ใจก็บอก ฉันคอยรับฟังเธออยู่”
เสียงของเมืองเหนือกล่าวขึ้น ไม่น่าเชื่อแค่คำที่เหมือนจะไม่ค่อยใส่ใจอะไรของเมืองเหนือมันทำให้ฉันน้ำตาซึมเพราะตอนนี้ฉันกำลังโกหกเพื่อนสนิทของตัวเองอยู่ ฉันอยากบอกทุกคนให้หมดเลยว่าตอนนี้ฉันรู้สึกกลัวแค่ไหน ฉันกลัวว่าฉันจะท้อง กลัวว่าตัวเองจะเป็นที่รังเกียจของคนอื่น แต่ปากฉันมันไม่กล้าที่จะเอ่ยคำนั้นออกมาเลย รู้สึกเกลียดตัวเองจริงๆ
หลังจากที่หญิงสาวคนเดียวภายในกลุ่มหลับไปเพราะพิษไข้หลังจากที่ทุกคนมารวมตัวกันหลังจากที่เลิกเรียนที่ห้องของเพื่อนในกลุ่มที่ชื่อว่าเมืองเหนือ
“มึงวาโยแปลกๆ ไปไหมว่ะ”
ชายคนหนึ่งเอ่ยขึ้นถามเพื่อนเสียงเบาเพราะกลัวหญิงสาวที่นอนหลับอยู่บนโซฟาที่ห้องนั่งเล่นจะตื่นเอา
“กูก็ว่าแปลก ปกติยัยนั่นป่วยแค่ไหนก็พูดมากกว่านี้ แล้วนี่ยัยนั่นเล่นเงียบทั้งวัน”
ยัยอีกคนเอ่ยเสริมพร้อมกับหันไปมองร่างที่นอนหลับอยู่บนโซฟา
“กูว่ายัยนั่นต้องมีเรื่องอะไรแน่ มึงว่าไหมไอ้นาวา”
ชายคนหนึ่งหันไปถามชายที่เอาแต่นั่งเงียบด้วยประโยคที่ให้แสดงความคิดเห็น
“กูก็ไม่รู้ กูรู้แค่ว่ายัยนั่นกำลังปิดบังอะไรเราอยู่ และดูมีพิรุธมาก”
ชายหนุ่มเจ้าของใบหน้าเรียบขรึมกล่าวจบประโยคเพื่อนที่นั่งฟังเขาพูดอยู่ต่างก็ทำสีหน้าสงสัยกันออกมาอย่างเห็นได้ชัด
“กูว่ายัยนั่นพร้อมเมื่อไหร่ก็บอกเราเองแหละ พวกเราทำได้แค่คอยเป็นกองหนุนให้ยัยนั่นก็พอ”
ชายหนุ่มเจ้าของห้องกล่าวออกมาด้วยสีหน้าที่จริงจัง แล้วชายทั้งสี่คนก็พร้อมใจกันหันไปมองร่างที่นอนหลับใหลอยู่บนโซฟาด้วยสายตาที่เป็นห่วงผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่มออกมาอย่างเห็นได้ชัด
บอกแล้วว่าผู้ชายแก๊งนี้รักเพื่อนมาก
อยากมีเพื่อนแบบนี้บ้างจัง
โปรดติดตามตอนต่อไปค่ะ
คำยืนยันของเจ้าของนิยาย
✓ เรื่องนี้ฉันแต่งขึ้นเอง
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
0 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
