Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่6 เขาชอบเธอ (6)
อี้เป่ยเฉินดึงตัวเองออกมาจากความทรงจำ ทำงานในมือต่อไป ในสายตาของอี้เป่ยซีมีแต่ท่าทางจริงจังของพี่ชายตัวเอง เหม่อลอยเล็กน้อย เธอไม่ชอบรำลึกความหลัง เธอกลัวอยู่เสมอว่าสิ่งที่ตัวเองฝังไว้ในตอนนั้นจะกลับมาอีก ความเศร้าที่แสนเจ็บปวดเหล่านั้นจะครอบงำจนอยู่เหนือการควบคุม แต่ว่าเธอก็อดไม่ระลึกถึงมันไม่ได้ เพราะในความทรงจำมักจะมีเขาอยู่
ตอนนั้นอี้เป่ยซีอายุห้าขวบ ผู้หญิงแต่งตัวดูดีมาที่บ้านของตัวเอง ตอนที่เธอนำทางอีกฝ่ายไปก็ประหม่าเล็กน้อย รู้สึกว่าตัวเองที่เนื้อตัวมอมแมมแบบนั้นมีแต่จะทำให้ผู้หญิงสวยคนนี้มีมลทิน แต่ภายใต้คำยืนกรานของฝ่ายนั้น อี้เป่ยซีก็ยังพาเธอไป
เธอสังเกตเห็นสีหน้าที่เปลี่ยนไปของแม่ หลังจากผู้ใหญ่ทั้งสามคนพูดคุยกัน เธอเห็นดวงตาบวมแดงของแม่และดวงตาแดงก่ำของพ่อ ไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับเธอ
‘หนูไปกับคุณน้าดีไหม?’ จะส่งเธอไปงั้นเหรอ? แต่ว่าทำไมล่ะ? ทั้งๆ ที่ตัวเองเป็นเด็กว่านอนสอนง่าย ทำไมพ่อแม่ถึงไม่ต้องการเธอ เธอกลัวจนวิ่งไปหลบหลังพ่อแม่ตัวเอง ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอ่อนโยน
‘ฉันไม่มีเจตนาจะแย่งของรักของหวงของใครหรอกค่ะ พอคุณทั้งสองคนพิจารณาแล้ว ต้องมีคำตอบที่ทำให้พวกเราทั้งสองฝ่ายพึงพอใจแน่’ อี้เป่ยซีสังเกตว่าผู้หญิงคนนั้นมองเธออยู่ตลอดเวลาขณะที่พูด เธอกำชายเสื้อของแม่ไว้แน่น
หลังจากวันที่สอง เธอก็จากไปพร้อมกับผู้หญิงคนนั้นแล้ว เธอยังจำได้ว่าเมื่อวานพ่อแม่พูดอะไรกับเธอบ้าง เธอก็รู้ว่าตัวเองเชื่อฟังแบบนี้แล้วจะนำพาอะไรมาให้แก่ครอบครัวที่ต่ำต้อยนี้ได้ ฉะนั้นแม้ว่าน้องชายของตัวเองจะต่อต้านสุดชีวิต เธอก็ยังจากไปกับผู้หญิงคนนั้นอย่างว่าง่าย ดูสิว่าตัวเองเก่งแค่ไหน ทำให้ชีวิตของคนหลายคนดีขึ้นได้แบบนี้
เธอไม่ยอมพูดจากับใครเลย แม้ขณะที่อี้เป่ยเฉินสอนภาษาให้ ก็มีน้อยครั้งที่เธอจะอ้าปาก นับประสาอะไรกับเวลาทั่วไป เธอรู้สึกว่าตัวเองใช้ชีวิตเหมือนซอมบี้ ไม่มีใครสนใจว่าเธอกำลังคิดอะไร เพียงแค่เธอยังอยู่ก็ดีแล้ว เพียงพอแล้ว ฉะนั้นแค่เธอมีชีวิตอยู่ไปก็พอ จนกระทั่งอี้เป่ยเฉินพาเธอไปเล่นที่สวนสนุก
จำได้ว่าตอนยังเด็ก ความปรารถนาของเธอกับน้องชายก็คือการไปสวนสนุก ทั้งสองคนกลิ้งอยู่บนพื้น พลางเถียงกับพ่อแม่ แต่ก็ยังถูกตีแล้วลากกลับบ้าน อี้เป่ยซีบอกกับตัวเองว่าจะต้องไปสวนสนุกสักครั้งให้ได้ ที่จริงความเร็วที่น่าตื่นเต้นเร้าใจพวกนั้นไม่มีความหมายเลย ไม่เลยสักนิด แต่เธอเห็นการดูแลและความเอาใจใส่ที่เขามีต่อเธอแล้ว ทันใดนั้น เหมือนกับเธอเข้าใจหลักเหตุผลที่ว่าเมื่อทุกอย่างดำเนินไปแล้วก็ควรจะมีความสุขไปกับมัน และเริ่มยอมรับผู้คนกับชีวิตที่อยู่ตรงหน้า
เธอพึ่งพาคนที่ตนเรียกว่าพี่ชายคนนี้มาโดยตลอด และเขาก็เอ็นดูเธอมาก เวลาที่มีเขาข้างกาย ทุกวันล้วนผ่านไปอย่างมีความสุข เมื่อก่อนเวลาที่พูดเรื่องคนรักกับเพื่อน คำตอบเธอในตอนนั้นก็คือคนที่เหมือนพี่ชาย คนที่ดูแลห่วงใยเธอเหมือนพี่เป่ยเฉิน
'ถ้าอย่างนั้นเธอก็มีศัตรูหัวใจเยอะแล้วล่ะ’ พวกเขาแซวเธอ ใช่แล้ว คนที่ชอบพี่มีเยอะมาก ถ้าหากไม่ใช่เพราะเธอคือน้องสาวเขา จะไปมีโอกาสอยู่ในสายตาของเขาได้อย่างไร
ปีที่เขาอายุสิบเก้า คุณหนูจากบริษัท Uปรากฏตัวขึ้น เธอเห็นว่าสายตาที่อีกฝ่ายมองพี่เปี่ยมด้วยความชื่นชม ฝ่ายนั้นเป็นคนสวย หุ่นก็ดีมากด้วย มีความรอบรู้ ภูมิหลังดี ใครๆ ก็คิดว่าพวกเขาเหมาะสมกัน รวมถึงตัวเธอเองด้วย เธอสังเกตสีหน้าของอี้เป่ยเฉินอยู่ตลอด เขาก็พอใจคนตรงหน้ามากสินะ
พวกเขาเจอหน้ากันบ่อยขึ้น เธอบ่นกับเพื่อนอย่างเศร้าสร้อยว่าอี้เป่ยเฉินเมินเธอแล้ว แต่ก็ต้องยอมรับความจริงที่น่าเศร้านี้
เธอคงไม่ได้ชอบพี่ชายตัวเองหรอกนะ ชอบหรือเปล่า? อี้เป่ยซีไม่รู้ ในขณะที่เธอยังคิดไม่ตก คุณน้าอี้กลับให้เธอไปเป็นแม่สื่อแม่ชักให้อี้เป่ยเฉินกับผู้หญิงคนนั้น แม้ว่าจะไม่เต็มใจ แต่ก็ยังรับปากไป เธอคิดไม่ถึงว่าเขาจะโกรธถึงเพียงนี้ ทำเอาเธอตกใจ เมื่อได้ยินน้ำเสียงโกรธเคืองของเขา อี้เป่ยซียังยืนอยู่ที่ระเบียงเนิ่นนาน ทั้งๆ ที่เธอควรจะลำบากใจแท้ๆ
เมื่อถึงตอนเช้าเธอเห็นเจี้ยประคองอี้เป่ยเฉินกลับมาที่ห้อง แค่เห็นก็รู้ว่าดื่มไปเยอะ เธอชงชาแก้สร่างเมาให้แล้วก็เข้าห้องของเขาไป ขณะที่กำลังจะปลดกระดุมของเขา อี้เป่ยเฉินก็กดเธอไว้ใต้ร่างทันที เธอไม่เคยคิดว่าพี่ชายตัวเองที่ปกติแล้วสุขุมอ่อนโยนจะมีพละกำลังมากมายขนาดนี้ เสียงเสื้อฉีดขาดดังอยู่ในอากาศ เธอเรียกชื่อของอี้เป่ยเฉินด้วยความตื่นตระหนก โซซัดโซเซออกไป จากนั้นการพบหน้าแต่ละครั้งก็อึดอัดอย่างเห็นได้ชัด
จากนั้นเขาก็กลับประเทศC ไป ในใจของเธอโล่งขึ้นมาบ้าง แต่เมื่อเขาจากไปแล้ว ความคิดถึงก็เพิ่มมากขึ้นในแต่ละวัน จนกระทั่งเธอได้พบกับเขา คนที่มีรูปร่างคล้ายกับอี้เป่ยเฉิน พวกเขาสองคนคบกันแล้ว แต่เพราะความเลินเล่อของตัวเอง เขาถึงได้จากไปเพื่อช่วยชีวิตเธอ…เธอรู้สึกผิด กล่าวโทษตัวเอง และทุกข์ใจ รู้สึกเพียงแค่ทุกอย่างตรงหน้าเป็นสีเทา เธอแค่อยากจะขังตัวเองไว้ในห้องเล็กๆ ห้องหนึ่ง เล็กพอที่จะรองรับเธอได้คนเดียว เล็กจนไม่มีใครหาเธอเจอ
ต่อจากนั้นเขากลับมา นำพาสีสันของเธอกลับคืน
เธอจากไปเหมือนคนที่ไร้หัวใจ หนีไปจากความเสียใจทั้งหมด กลับสู่บ้านเกิดเมืองนอนเดิม กลับไปอยู่ข้างกายพี่ชาย แต่ว่าในหัวของเธอเต็มไปด้วยความรู้สึกผิด ตัวเองจากมาอย่างสบายใจแบบนี้ได้อย่างไร
อี้เป่ยซีละสายตาตัวเองกลับ เรื่องก็ผ่านไปแล้ว ทำไมถึงยังทรมานแบบนี้อีก
ขอโทษนะ ขอโทษจริงๆ…
------------