Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่7 เขาชอบเธอ (7)

อาจเป็นเพราะรู้สึกได้ถึงความเปลี่ยนแปลงของอารมณ์เธอ อี้เป่ยเฉินเหลือบตาขึ้น มองเห็นอี้เป่ยซีพิงบนโซฟาด้วยท่าทีเศร้าสร้อยเป็นอย่างมาก ความเศร้าโศกคล้ายจะดึงเธอให้จมดิ่งลงอย่างไรอย่างนั้น

“เสี่ยวซี” เสียงอบอุ่นดึงสติของอี้เป่ยซีกลับมา เธอนั่งตัวตรงมองไปยังที่มาของเสียง ดวงตาแดงเล็กน้อย“พี่พาเสี่ยวซีไปดูห้องดีหรือเปล่า?”

“อือ” เธอพยักหน้าอย่างว่าง่าย อี้เป่ยซีจูงมือเธอขึ้นไปชั้นบนอย่างเป็นธรรมชาติมาก ตรงห้องที่สองทางขวามือของชั้นสอง เขาค่อยๆ ผลักประตูเปิด แสงไฟสลัวเล็กน้อย การตกแต่งทั้งหมดซ่อนตัวอยู่ภายใต้ความมืด เสียงเปิดไฟดังขึ้น ห้องสว่างไสวในพริบตา

“พี่คะ” อี้เป่ยซีมองห้องตัวเองที่อยู่ตรงหน้า ที่แท้เขาจำที่เธอพูดได้ตลอด เธอวิ่งไปที่โต๊ะทำงานอย่างพึงพอใจ ควันสีฟ้าของเครื่องหอมโบราณยังคงลอยจางๆ ม่านหน้าต่างสีฟ้าไหวตัวแผ่วเบาตามสายลมอ่อน ทั้งผ่อนคลายและเงียบสงบ

เธอประหลาดใจกับการออกแบบของห้องนี้มาก ไม่รู้สึกขัดตาเลยแม้แต่น้อยท่ามกลางบ้านสมัยใหม่ที่ตกแต่งด้วยของคลาสสิก ความแตกต่างที่ผสมผสานอย่างลงตัวทำให้ห้องค่อนข้างโบราณแต่ไม่แปลกแยก

“นี่เป็นไอเดียของพี่เหรอ?”

“ของของเสี่ยวซี ถ้าพี่ไม่ลงมือเองจะวางใจได้ยังไงล่ะ ชอบรึเปล่า?” เมื่ออี้เป่ยเฉินเห็นท่าทางตื่นเต้นดีใจของคนตรงหน้า สายตาก็อาบความสุขไปด้วย

“อือๆๆ เสี่ยวซีชอบพี่ที่สุดเลย” อี้เป่ยซีกอดเขาไว้แน่นด้วยความซาบซึ้ง

“เอาละ” เขาตบไหล่เธอเบาๆ“เธออยู่คนเดียวไปก่อน พี่จะไปเตรียมน้ำให้อาบ เดี๋ยวพออาบน้ำเสร็จแล้วก็ไปนอนเลย ไม่ต้องคิดอะไรแล้ว โอเคไหม?” ความเป็นห่วงยังคงไม่จางหายไปจากน้ำเสียง อี้เป่ยซีพยักหน้าอย่างว่าง่าย แล้วชื่นชมสิ่งของต่างๆ อยู่ในห้องตามลำพัง

ตอนนี้ยังเป็นฤดูหนาว ในห้องน้ำเต็มไปด้วยไอน้ำ เสื้อผ้าร่วงหล่นจากร่างช้าๆ ขาเรียวยาวก้าวเข้าไปในอ่างอาบน้ำกระเบื้องสีขาว ซุกตัวอยู่ในน้ำที่อุณหภูมิพอเหมาะ ความอ่อนล้าทั้งหมดจางหายราวกับควัน เหลือเพียงความสุขที่กลับมาอีกครั้ง อี้เป่ยซีฮัมเพลงอย่างพอใจเบาๆ หวังว่าถ้าเป็นแบบนี้ตลอดไปก็คงดี

สิ่งที่เกี่ยวกับอี้เป่ยซี อี้เป่ยเฉินชอบลงมือทำด้วยตัวเองอยู่เสมอ หลังจากเก็บข้าวของของอี้เป่ยซี ได้ยินเสียงเพลงลอยมาจากในห้องน้ำ ไพเราะอ่อนหวาน เขารู้สึกว่าต่อให้ตัวเองต้องเหนื่อยอีกแค่ไหนก็คุ้มค่า การเหน็ดเหนื่อยทำงานล้วนมีความหมายที่น่าพึงพอใจในตัวมันเอง

“พี่จะเป่าผมให้เธอนะ” อี้เป่ยซีนั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างน่าเอ็นดู มือเรียวยาวไล้ไปมาในเส้นผมดำสนิท บนตัวเธอยังมีกลิ่นหอมหลังอาบน้ำ‘เป่ยซี เธอต้องโตเร็วๆ นะ’ เขาคิดในใจ การเคลื่อนไหวของมือเขาอ่อนโยนมาก

อี้เป่ยซีก้มหน้า เปิดโปรแกรมแชทที่ไม่ได้ล็อกอินมาหนึ่งปี

หลิงซี: หวัดดีทุกคน ฉันกลับมาแล้ว

สือนั่ว: หลิงซี ขอต้อนรับกลับมานะ

อี้เป่ยซีมองดูข้อความต้อนรับแต่ละอัน รู้สึกอบอุ่นอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ วันเวลาได้ชำระล้างบางอย่างออกไป ในขณะเดียวกันก็ทำให้บางอย่างลึกซึ้งขึ้นด้วย

ชื่อที่คุ้นเคยเด้งขึ้นมาหลายอัน

สือนั่ว: ถึงเร็วจังเลย?

หลิงซี: นายรู้ว่าฉันจะกลับประเทศมาเหรอ?

สือนั่ว: เห็นท่าทางพี่ชายเธออารมณ์ดีก็พอทายถูกบ้างแหละ

หลิงซี: หา งั้นเหรอ

สือนั่ว: เธอจะมารายงานตัวที่มหา’ลัยเมื่อไหร่?

หลิงซี: รายงานตัวอะไรอะ

สือนั่ว: พี่ชายเธอไม่ได้บอกเธอเหรอ? เธอย้ายมาเรียนต่อที่ม.หนิงเปิ่นนะ

หลิงซี: เรียนอีกแล้ว เฮ้อ

สือนั่ว: ตอนเธอมาแล้วก็บอกฉันสักคำละกัน รุ่นพี่จะดูแลเธออย่างดีเลย (ยิ้มร้าย)

หลิงซี: ไม่คุยด้วยแล้ว ตอนนี้ดึกแล้ว ฉันไปนอนล่ะ

สือนั่ว:โอเค

เดิมทีอี้เป่ยซีต้องการจบบทสนทนาเพียงเท่านี้ แต่เมื่อเห็นตัวอักษรของเทพบุตรเด้งขึ้นมา เธอเปิดดูด้วยความตื่นเต้นสุดๆ

มู่ไป๋: หลิงซี เธอช่วยอะไรอย่างได้ไหม?

หลิงซี: เทพบุตรรีบพูดมาสิ ต่อให้บุกน้ำลุยไฟ หลิงซีก็ไม่ปฏิเสธแม้ต้องตายเป็นหมื่นครั้ง

มู่ไป๋: ช่วยฉันเขียนต้นฉบับหน่อย สไตล์กับเนื้อหาแล้วแต่เธอ

หลิงซี: ไม่มีปัญหา แต่ว่า…

มู่ไป๋: ไม่ต้องรีบ

มู่ไป๋: ฉันยังมีธุระ ไปก่อนนะ

อี้เป่ยซีเก็บโทรศัพท์มือถือ ตัวเองต้องคิดให้ดีๆ ถึงอย่างไรเทพบุตรก็ขอให้เธอช่วยเป็นครั้งแรก

“ชมรมเหรอ?”

“อือ ไม่ได้ไปนานแล้ว” อี้เป่ยเฉินอยากจะถามบางอย่างแต่ก็ไม่ได้พูด ทำแค่หยิกแก้มเธอเบาๆ

เขาเก็บของเข้าที่ เห็นว่าอี้เป่ยซีกำลังคิดอะไรบางอย่างอยู่บนม้านั่ง“เสี่ยวซีเธอพักผ่อนเถอะ พรุ่งนี้พี่จะพาออกไปเที่ยว”

“เอ๋ พี่ไม่มีธุระเหรอ?”

“ใช่ ไม่มีธุระอะไร เธอพักผ่อนก่อนเถอะ”

“ได้ค่ะ” เธอพยักหน้า อี้เป่ยเฉินจูบหน้าผากเธอแผ่วเบา

“ราตรีสวัสดิ์”

“ราตรีสวัสดิ์” อี้เป่ยซีลูบจุดที่เพิ่งถูกเขาจูบเมื่อครู่โดยไม่รู้ตัว ราวกับว่ากลิ่นหอมสดชื่นบนตัวเขายังหลงเหลืออยู่ อี้เป่ยซีนอนมีความสุขอยู่บนเตียงที่ถูกเตรียมไว้อย่างพิถีพิถัน…

------------