Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่31 เผชิญเรื่องอันตราย (3)
 
หลังจากลั่วจื่อหานเก็บของเรียบร้อยแล้วก็ไม่ใส่ใจลั่วจื่อจี้อีก กลับไปดูแลอี้เป่ยซีทันทีโดยไม่ได้พูดอะไร เธอโผล่แค่ศีรษะออกมาข้างนอก หน้าแดงเพราะเป็นไข้ ซุกตัวแน่นหนาอยู่ใต้ผ้าห่ม เนื้อตัวสั่นเทาเล็กน้อย
เขายื่นมือแตะๆ หน้าผากเธอ เม้มริมฝีปาก ทำไมถึงร้อนแบบนี้
เขาประคองคนบนเตียงขึ้นมา ขณะที่เธอกำลังสะลึมสะลือก็ป้อนยาให้สองสามเม็ด
ลั่วจื่อจี้ถามขึ้น “พี่ มีข่าวร้ายกับข่าวร้าย อยากฟังอะไรก่อน?”
“ว่ามา” ลั่วจื่อหานปิดประตูทันที บดบังสายตาสำรวจตรวจตราของอีกฝ่าย
‘ดูนิดหน่อยก็ไม่ได้ ขี้งกจริงๆ’ ลั่วจื่อจี้บ่นอุบ แต่ก็ยังเอ่ยปากอย่างไม่ค่อยเต็มใจ“ตอนนี้เส้นทางลงเขาถูกปิดแล้ว สัญญาณที่นี่ก็ไม่ค่อยดี อาจต้องรออีกหน่อยถึงจะติดต่อกับคนข้างนอกได้”
เพราะนายเองคิดว่าการติดต่อสื่อสารไม่มีประโยชน์ ระบบการสื่อสารที่นี่ถึงได้แย่แบบนี้ยังไงล่ะ ตอนนี้ก็ช่างเถอะ หาเรื่องเองแท้ๆ ไม่อยากจ่ายให้กับเกมที่ตัวเองไม่ได้เล่นในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเลยจริงๆ
ลั่วจื่อหานพยักหน้า“ฉันรู้แล้ว”
“พี่ เขายังมีไข้อยู่เหรอ?”
ลั่วจื่อหานมีสีหน้ากังวล ไม่พูดไม่จา
“พี่ ฉันจะบอกพี่ให้ มีวิธีลดไข้อย่างหนึ่งได้ผลดีมาก พี่อยากลองหรือเปล่า”
“ฉันก็รู้วิธีที่จะให้นายกลับบ้านอย่างเร็วเลย นายอยากรู้หรือเปล่าล่ะ” ลั่วจื่อหานเอ่ยเมื่อมองเห็นใบหน้าเปื้อนยิ้มของน้องชาย
ลั่วจื่อจี้รีบส่ายหน้า“ฉันก็แค่ล้อเล่นน่ะ”
เขามองหิมะเต็มท้องฟ้า ความสับสนก่อตัวขึ้นในใจ
ทำไมผู้หญิงคนนี้มักจะให้ความรู้สึกคุ้นเคยรางๆ ต้องการเข้าใกล้เธอโดยไม่รู้ตัว ต้องการช่วยเหลือเธอ เป็นเพราะว่าดวงตาที่คล้ายกันมากคู่นั้นเหรอ?
ไม่รู้ว่าผลการสืบเรื่องของพวกเขาทางนั้นไปถึงไหนแล้ว
อี้เป่ยซี เธอ...ใช่เซี่ยเซี่ยของฉันหรือเปล่า?
“ไม่มีอะไรก็กลับไปเถอะ” ลั่วจื่อหานพูดจบก็กลับห้องไป เขานั่งลงข้างเตียงมองดูอี้เป่ยซีที่หลับสนิท มุมปากยกยิ้มขึ้น
เซี่ยเซี่ยไม่ได้เอาแต่ใจเหมือนเธอ... เขาส่ายหน้า นวดคลึงขมับด้วยความอ่อนล้าเล็กน้อย ใครกันที่ต้องการลงมือกับเธออย่างโหดเหี้ยม ทำไมอี้เป่ยเฉินถึงไม่ระวังตัวเลยแม้แต่น้อย
“อี้เป่ยซี”
น่าจะได้ยินว่ามีคนเรียกเธอ อี้เป่ยซีขานรับโดยไม่รู้ตัว ยาเริ่มออกฤทธิ์ บนหน้าผากก็มีเหงื่อเม็ดเล็กๆ ซึมออกมา ลั่วจื่อหานช่วยเธอซับด้วยความระมัดระวัง
ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง คนบนเตียงก็เริ่มอยู่ไม่เป็นสุขผ้าห่มถูกดึงลงมา แขนและน่องขาเล็กๆ โผล่พ้นออกมาจากผ้าห่มที่อบอุ่น ทั้งยังดึงเสื้อผ้าที่สวมใส่ไปมาโดยไม่รู้ตัว
ลั่วจื่อหานเข้ามาก็เห็นภาพนี้ ผ้าห่มถูกร่างกายเธอทับไว้ น่องขาวๆ ของสาวน้อยโผล่ออกมาด้านนอก มือเล็กๆ ปาดบนใบหน้าราวกับกำลังเช็ดเหงื่อ เขาวางโจ๊กหวานในมือลง เดินเข้าไปห่มผ้าห่มให้เธออีกรอบ
“ร้อนจัง” อี้เป่ยซีบ่นพึมพำ จากนั้นก็ทำท่าจะคลายผ้าห่มบนตัวออก ลั่วจื่อหานจับตัวเธอไว้ทันที ไม่ให้สามารถขยับตัวได้
คนที่อยู่ด้านล่างลืมตาขึ้นทันใด ดวงตามีสติแจ่มใสขึ้นมาก
“ลั่วจื่อหาน นายกดฉันอยู่” เสียงที่เอ่ยออกมาจากลำคอแห้งผากก็ไม่ชัดเจน เมื่อมองผู้ชายตรงหน้าในระยะกระชั้นชิด มือเธอบีบแน่นโดยไม่รู้ตัว
ลั่วจื่อหานดึงมือที่กดเธอไว้กลับมา หลังมือสัมผัสหน้าผากเธอแล้วจึงค่อยรู้สึกสบายใจ
ในที่สุดไข้ก็ลดแล้ว
อี้เป่ยซีพันผ้าห่มแล้วซุกตัวอยู่ในนั้น พลางมองสำรวจสถานที่ที่ตัวเองอยู่ ห้องถูกออกแบบสไตล์โบราณ กำแพงด้านหน้าเตียงถูกวาดเป็นทิวทัศน์หิมะ เทคนิคการวาดคุ้นเคยอย่างอธิบายไม่ถูก พอหันหน้าไปอีกทางก็เห็นโจ๊กถ้วยหนึ่งวางอยู่บนโต๊ะข้างเตียง นี่ของเธองั้นเหรอ? จะว่าไปก็รู้สึกหิวบ้างแล้ว
“หิวแล้วเหรอ?”
เธอพยักหน้าให้ มองผู้ชายข้างหน้าด้วยความรู้สึกน้อยใจเล็กน้อย ลั่วจื่อหานหัวเราะแต่ไม่ได้พูดอะไร และยื่นชามโจ๊กบนโต๊ะให้เธอ
“ระวังร้อน” สั้นๆ สองคำเปี่ยมด้วยความเอ็นดู มือของอี้เป่ยซีชะงัก มองเขาอย่างสงสัยเล็กน้อย จากนั้นก็ก้มหน้ากินต่อ
‘คิดมาก คิดมากน่ะ’ เธอแอบมองสีหน้าของลั่วจื่อหานเป็นช่วงๆ ยังคงมีท่าทางเย็นชา
อี้เป่ยซี เธอคงจะหิวจนเกิดอาการประสาทหลอนไปแล้ว
“กินเสร็จแล้วก็นอนสักพักเถอะ พรุ่งนี้พวกเราน่าจะกลับไปได้แล้วล่ะมั้ง?”
อี้เป่ยซีเลียริมฝีปาก กอดตัวเองเอาไว้“ทะ ทำไมเป็นพรุ่งนี้ล่ะ ฉัน...ตอนนี้ฉันก็เหมือนอยากกลับไป…” เสียงยิ่งอ่อนแรงลงเรื่อยๆ และน้ำตาก็เอ่อขึ้นในดวงตา
เธออยากกลับบ้าน ไม่อยากอยู่ข้างนอกอีกแล้ว ข้างนอกอันตรายมาก อันตรายมากจริงๆ เธออยากกลับบ้าน อยากกลับไปอยู่ข้างกายพี่เป่ยเฉิน
ขณะครุ่นคิดอยู่น้ำตาก็ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เธอฟุบลงกับเข่าตัวเอง ไหล่ที่บอบบางสั่นไหวเบาๆ
ลั่วจื่อหานยื่นมือดึงเธอเข้ามากอดในอ้อมแขนตัวเอง แผ่นอกที่หนาและอบอุ่นให้ความรู้สึกของความเป็นชายที่ไม่เหมือนใคร ความรู้สึกปลอดภัยเต็มเปี่ยมพังทลายเขื่อนที่ปิดกั้นเอาไว้ เธอกอดเขาแล้วร้องไห้ทันที แขนของเขาแอบกอดแน่นขึ้นเช่นกัน
“เป่ยซี ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไรแล้ว” เขาปลอบโยน แต่คนในอ้อมแขนยิ่งร้องไห้หนักขึ้น ลั่วจื่อหานทำตัวไม่ถูกเล็กน้อย ทำไมยิ่งปลอบถึงยิ่งร้องไห้หนักขึ้นล่ะ
หลังผ่านไปสักพัก เธอจึงหยุดร้องไห้ขณะยังสะอึกสะอื้นเบาๆ ลั่วจื่อหานประคองไหล่ของเธอ เอ่ยน้ำเสียงจริงจัง“ต่อไปอย่าไปไหนคนเดียวอีก เข้าใจไหม”
อี้เป่ยซีพยักหน้าพลางสะอื้น “คือว่า ขอร้องนายสักเรื่องได้ไหม” เธอไม่รอให้คนตรงหน้าตอบก็รีบเอ่ยขึ้นทันที “นายไม่บอกพี่เป่ยเฉินได้รึเปล่า”
พี่เป่ยเฉิน? ลั่วจื่อหานรู้สึกว่าในใจมีความรู้สึกบางอย่างที่พูดไม่ออก“ได้สิ ฉันจะช่วยเธอเก็บความลับ แต่ว่าครั้ง…แต่ว่าต่อไปถ้าเธอเกิดอุบัติเหตุอะไรขึ้นอีก ฉันก็ไม่รับประกันแล้วนะ”
“อืมๆๆ ลั่วจื่อหาน นายนี่ดีจังเลย”
“เป่ยซี เธอไม่อยากบอกอี้เป่ยเฉิน งั้นบอกฉันได้ไหม?” พอเห็นท่าทางลังเลของเธอ เขากอดเธอไว้เบาๆ“ก็ได้ ไม่อยากพูดก็ช่างเถอะ”
“ขอโทษนะ ทำให้เป็นห่วงแล้ว” เธอเงยหน้าขึ้น“ลั่วจื่อหาน พวกเราเคยรู้จักกันหรือเปล่า”
รู้จักกันหรือเปล่า? ไม่เคยเห็นเธอผุดขึ้นมาในความทรงจำเลย แต่ว่าก็รู้สึกคุ้นเคย คุ้นเคยมาก คุ้นเคยจนราวกับว่าสามารถเรียกชื่อของเธอออกมาได้ คุ้นเคยกระทั่งแม้ไม่เห็นเธอก็นึกถึงลักษณะของเธอได้อย่างชัดเจน รวมทั้งดวงตาของเธอด้วย
แต่ว่า...เธอจะเป็นเซี่ยเซี่ยของฉันหรือเปล่า?
“ในฝัน?” เขาเลิกคิ้ว หัวเราะซุกซน
อี้เป่ยซีเห็นรอยยิ้มของเขาก็อึ้งไปครู่หนึ่ง เมื่อกี้ยังรู้สึกว่าเขาเป็นคนเย็นชาจริงจังอยู่เลย ภาพลักษณ์สลายไปได้เร็วเหลือเกิน
“อย่าหลงตัวเองไปหน่อยเลย” คำไม่กี่คำทำลายบรรยากาศที่อึมครึมลง อี้เป่ยซีอ้าปากหาว
ลั่วจื่อหานลูบศีรษะของเธอ“เอาละ ไปนอนเถอะ”
เธอเอนตัวลงบนเตียงอย่างว่าง่าย“นาย...คืนนี้นอนที่ไหน?”
“ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนเธอ ไม่เป็นไรหรอก”
“พรุ่งนี้พวกเราจะกลับไปได้จริงเหรอ?”
“เธอนอนพักให้เต็มที่ พรุ่งนี้พอลืมตาก็ถึงแล้ว”
“ลั่วจื่อหาน นายดีจังเลย” อี้เป่ยซีพลิกตัวหันหลังให้เขา“ลั่วจื่อหาน ขอบคุณนะ”
เขาได้ยินเสียงที่อ่อนโยนของเด็กสาวคอยย้ำสองคำนี้ จึงหัวเราะเบาๆ