Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่20 รักประหลาดต่างแดน(4)

“แพ้อีกแล้ว” อี้เป่ยซีแอบด่าอยู่ในใจ ทำไมวันนี้เล่นเกมถึงได้เป็นรองตลอด แพ้ๆ แพ้จนตายแล้วก็ช่างมันเถอะ เธอโยนหูฟังลงบนโต๊ะ เท้าคางอย่างหมดกำลังใจเล็กน้อย วันนี้เกิดอะไรขึ้น ทำไมถึงรู้สึกอึดอัดอย่างอธิบายไม่ถูก

สือนั่ว: ทำไมวันนี้เธอเอะอะก็แพ้ตลอดเลยเธอไปเก็บค่าล้มมวยจากฝ่ายศัตรูมาเหรอไง?

หลิงซี: เก็บบ้านนายสิ นายนึกว่าฉันอยากแพ้เหรอ เป็นเพราะฉันไม่ได้เล่นนานแล้วแน่ๆ ก็เลยไม่ค่อยชินมือ

สือนั่ว: เอาน่า สองวันก่อนยังเห็นเธอเล่นสนุกสนานอยู่เลย ถ้าไม่รู้จักฉันคงนึกว่าเธอโดนแฮ็คไอดีแล้ว

หลิงซี: ใช่ โดนแฮ็คแล้ว ตอนนี้ไอดีของเพื่อนนายอยู่ในมือฉัน ส่งเงินมาเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นวันนี้จะถล่มทีมพวกนายให้ตายเลย

สือนั่ว: เธอแฮ็คคนอื่นแล้วฆ่าตัวประกันทิ้งก็ช่าง ถ้าเธอไม่เล่นดีๆ อีก ฉันจะเตะเธอออกไป

หลิงซี: ระวังนะ ฉันจะบอกคุณน้าว่านายไม่ทำงาน กำลังเล่นเกม

อี้เป่ยซีขยี้ตา ทั้งๆ ที่รู้สึกว่าเหนื่อยมากแต่ทำไมไม่ง่วงนอนเลยสักนิด เธอมองหน้าจอคอมพิวเตอร์แล้วเล่นเกมไล่ฆ่าต่อ

“บ้าเอ๊ย” อี้เป่ยซีอดไม่ไหวสบถออกมา ทั้งๆ ที่ตัวเองก็ซ่อนตัวแล้ว ทำไมยังโดนฆ่าอีก วันนี้เธอไม่ได้ไหว้เจ้าที่หรือไงนะ?

สือนั่ว: …พี่สาว คุณเล่นได้สุดยอดไปเลย

หลิงซี: ชมเกินไปแล้วน้องชาย

สือนั่ว: …

เห็นสถิติของเกมวันนี้แล้ว เธอก็ปิดแอพเกมไปอย่างห่อเหี่ยว

หลิงซี: วันนี้คุณหนูอย่างฉันไม่เหมาะจะต่อสู้ พรุ่งนี้ค่อยเล่นกับพวกนายใหม่ ในเมื่อเป็นนักศึกษาที่ดี ฉันคิดว่าการเรียนต้องมาก่อน เจ้าน้องชายรักษาตัวด้วย พี่สาวจะไปคืนดีกับการเรียนแล้ว

สือนั่ว: ถ้าอี้เป่ยเฉินเห็นเข้า ไม่แน่ว่าคงอัดการเรียนจนน่วม

อี้เป่ยเฉิน...มือที่ถือหนังสือของเธอแข็งทื่อ ความรู้สึกแปลกประหลาดในวันนี้เป็นเพราะพี่ชายไปเมือง A คนเดียวงั้นเหรอ? แต่ว่าก่อนหน้านี้เขาข้ามน้ำข้ามทะเลไปเธอก็ไม่ได้รู้สึกแบบนี้ ไม่มีความรู้สึกกระวนกระวาย

พี่เป่ยเฉิน ตอนนี้กำลังทำอะไรอยู่นะ? การเจรจาของเขาราบรื่นหรือเปล่า เขาคิดถึงเธอบ้างไหม อี้เป่ยซีวางหนังสือในมือลง‘ช่างเถอะ ไปนอนดีกว่า’

ทันทีที่หลับไป ก็เป็นเวลาใกล้ตีหนึ่งแล้ว

กลางคืนเงียบสงัดมาก เงียบเสียจนไม่มีเสียงแม้แต่น้อย เสี้ยวจันทร์ที่ลอยอยู่บนท้องฟ้ากำลังจ้องมองทุกสรรพสิ่งและทุกการกระทำของโลกทั้งใบภายใต้ท้องฟ้ากว้างใหญ่ จากนั้นก็ถอยห่างออกไปเงียบๆ เมื่อเห็นแล้วก็ไม่พูดอะไร เหมือนเป็นเพียงผู้สังเกตการณ์ รอคอยให้มนุษย์บนเวทีค้นพบด้วยตัวเองอย่างเงียบๆ

อี้เป่ยเฉินลืมตาขึ้น ยังคงเวียนหัวอยู่เล็กน้อย เขารู้สึกได้ถึงสัมผัสอบอุ่นในอ้อมแขนชัดเจน เมื่อนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นเมื่อคืนได้รางๆ ก็ลากคนที่อยู่บนเตียงลงไปบนพื้นอย่างไร้ปรานี

ตัวเขาช่างโง่เง่าเสียจริง เมื่อคืนอี้เป่ยซีจะมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร เขามองดูผู้หญิงที่เจ็บปวดอยู่ข้างเตียง ดวงตาเต็มไปด้วยความเย็นเยือก

ฉินรั่วเข่อปกปิดร่างกายของตัวเอง กัดริมฝีปาก ตอนนี้มาถึงขั้นนี้แล้ว เธอจะต้องสนใจอะไรอีก“คุณอี้”

“ไปให้พ้น”

“ขอโทษนะคะคุณอี้ ในเมื่อฉันตอบสนองความต้องการของคุณแล้ว ฉันคิดว่าคุณควรจะดูแลฉันสักหน่อยไหม?” ฉินรั่วเข่อสบตาเขาโดยไร้ความหวาดกลัว “ถึงยังไงคุณอี้ก็คงไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องน่าอายแบบนี้”

อี้เป่ยเฉินมองคนที่แสร้งทำเป็นใจเย็นตรงหน้า รู้สึกว่าน่าขำมาก“คุณจะเอายังไง?”

เธอกระแอมไอ“สองล้าน จากนั้นพวกเราก็ทางใครทางมัน คุณคิดว่ายังไง”

“หึ น่าสนใจ” เมื่อฉินรั่วเข่อได้ยินคำพูดของเขา ก็หนาวสั่นโดยไม่รู้ตัว เขาพูดต่ออีก“ไม่รู้ว่าคุณผู้หญิงคนนี้จะมีปัญญาข่มขู่ผมหรือเปล่า”

“ฉันไม่มี แต่ว่าคนอื่นมีอยู่แล้ว ในเมื่อเจรจากับคุณอี้ไม่สำเร็จ งั้นฉันก็ทำได้แค่ร่วมมือกับคนอื่น” เธอพูดพลางสวมใส่เสื้อผ้าของตัวเองทันที มันฉีดขาดเล็กน้อยแต่ยังสามารถปกปิดร่างกายได้ เธอเดินออกไปข้างนอก ลำตัวยืดตรง แต่กลับทนไม่ไหว ร้องไห้ออกมาอยู่หน้าประตู

หญิงสาวดึงแขนเสื้อปกปิดร่องรอยฟกช้ำบนร่างกายตัวเอง อดกลั้นความเจ็บปวดของร่างกายส่วนล่าง ค่อยๆ เดินไปที่ทางหนีไฟอย่างยากลำบาก หลังจากเดินไปได้ขั้นหนึ่ง ในที่สุดก็อดไม่ไหว กอดตัวเองแล้วร้องไห้ออกมา

ฉินรั่วเข่อ เธอนี่มันน่าขยะแขยงจริงๆ

“แหมๆๆ ฉันก็ว่าใครกันมาตั้งแต่เช้า ที่แท้ก็คุณหนูใหญ่ฉินนี่เอง” อีกฝ่ายเห็นเสื้อผ้าที่ไม่เรียบร้อยของเธอก็เดาออกว่าเกิดอะไรขึ้นอย่างรวดเร็ว พูดด้วยความเกลียดชังว่า“ทำไมเสนอตัวเองเป็นเมียเขาก็ยังโดนไล่ออกมาล่ะ คุณหนูฉินที่ปากบอกอยู่ทุกวันว่าบริสุทธิ์ผุดผ่อง ธาตุแท้ตกต่ำขนาดนี้เชียวเหรอ? หึๆ เอ๊ะ หนิงซวง หนิงซวง เธอรีบมาดูสิ”

คนที่ชื่อว่าหนิงซวงขึ้นมาเห็นสภาพของฉินรั่วเข่อแล้วก็อึ้งไปครู่หนึ่ง“คุณฉิน เป็นไงบ้าง เมื่อคืนสนุกมากไหมจ๊ะ”

ฉินรั่วเข่อเช็ดน้ำตาต้องการจะลงไป แต่ทางเดินแคบๆ ถูกสองคนขวางเอาไว้ ไม่มีช่องว่างให้ลงไปได้เลย

“หลีกไป”

“เธอกล้าทำขนาดนี้ยังจะกลัวคนอื่นพูดอีกเหรอ? ถึงขนาดยั่วประธานอี้เป่ยเฉินได้สำเร็จ พวกเราก็ต้องเกรงใจเธอเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ถึงยังไงความกล้าในการเป็นคู่นอนก็ควรค่าแก่การชื่นชมของเราอยู่”

ฉินรั่วเข่อชำเลืองมองพวกเธออย่างเย็นชา“ก็ดีกว่าพวกเธอที่ต่อให้เสียแรงทุ่มสุดตัวก็แตะต้องฝ่าเท้าของคนอื่นเขาไม่ได้”

“เธอ…”หนิงซวงดึงเธอไว้ ส่ายศีรษะให้“ฉินรั่วเข่อ เธอคิดว่านกกระจอกจะกลายเป็นหงส์ได้เหรอ? เธอก็ไม่ดูสภาพตัวเองเลยเนอะ หึ เพ้อฝัน”

“อย่างน้อยฉันก็ผ่านก้าวแรกมาแล้ว ดีกว่าพวกเธอที่วันๆ มัวแต่ปากเก่งอยู่ในรังนกกระจอกไม่รู้ตั้งเท่าไร”

“พวกเธอไม่มีงานทำรึไง?” จู่ๆ เสียงของผู้จัดการหูก็ดังขึ้นตรงทางเดิน สองคนนั้นจึงหยุดพูดจาเหน็บแนม เดินกระแทกฉินรั่วเข่อกลับไปที่ทำงาน

ผู้จัดการหูมองดูฉินรั่วเข่อ ดวงตาที่มีน้ำตาเอ่อคลอชวนหลงใหล เสื้อผ้าที่ขาดรุ่ยเผยให้เห็นเรือนร่างของวัยสาววับๆ แวมๆ ช่างเป็นภาพที่ระรื่นตามาก แต่กลับทำให้เขารู้สึกโกรธจัด

“ฉินรั่วเข่อ เธอมาหาฉัน” หญิงสาวได้ยินแล้วเดินเข้าไปอย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก ฝ่ามืออีกฝ่ายฟาดลงไปที่หน้าขาวซีดของเธอทันที รอยเลือดซึมออกมาจากมุมปาก“ฉินรั่วเข่อ แค่เห็นท่าทางเขาก็หวั่นไหวแล้วหรือไง เธอตัดกล้องวงจรปิดในห้องใช่ไหม ใช่รึเปล่า!”

ฉินรั่วเข่อก้มหน้าไม่ได้พูดอะไร

“ฉินรั่วเข่อ” เขาคว้าตัวเธอไป“เธอทำแผนใหญ่ของฉันพังแล้วรู้เปล่า นังสารเลว” เขาพูดพลางตบไปอีกฉาดหนึ่ง

“ว่าไง เมื่อคืนอยู่ใต้ร่างคนอื่นสบายใจมากล่ะสิ ฉันก็ว่าทำไมเธอถึงตอบรับเร็วแบบนี้ ที่แท้ก็มีแผนแล้วนี่เอง เห็นฉันเป็นเครื่องมือไต่เต้าใช่ไหม?” ดวงตาของผู้จัดการหูแดงก่ำเพราะความโกรธ เขาผลักฉินรั่วเข่อชิดกำแพงอย่างแรงจนได้ยินเธอร้องเจ็บปวด

“จิ๊ๆ ผู้หญิงที่เคยนอนกับอี้เป่ยเฉิน ไม่รู้จริงๆ ว่ารสชาติเป็นยังไง” มือใหญ่หนาดึงเสื้อผ้าของเธอออกอย่างหยาบคาย ฉินรั่วเข่อดิ้นรนสุดชีวิต

“คุณปล่อยฉันนะ”

“เป็นอะไรไป เมื่อคืนก็พูดแบบนี้กับอี้เป่ยเฉินด้วยหรือเปล่า? บอกให้เขาปล่อยเธอไง?” กลิ่นฉุนโชยเข้าไปในโพรงจมูก ฉินรั่วเข่อทนต่ออาการคลื่นไส้ สองมือขัดขืนเขาอย่างเอาเป็นเอาตาย

“เพียะ…”ราวกับใช้พละกำลังทั้งร่างกายตบหน้าไปอย่างแรง ผู้ชายที่อยู่บนตัวเริ่มรุกล้ำอย่างไม่เกรงใจ

“อย่านะ ขอร้องล่ะ อย่านะ อย่านะ” น้ำตาที่นองหน้านั้นไร้ประโยชน์ เสียง‘แควก’ ดังขึ้น ทั้งหมดที่ปกปิดร่างกายถูกโยนไปที่พื้นแล้ว

ผู้จัดการหูเห็นเรือนร่างอ่อนเยาว์เปลือยเปล่าก็กลืนน้ำลาย“ฉินรั่วเข่อ ถ้าทำให้ฉันพอใจ ไม่แน่ว่าฉันอาจจะพิจารณาช่วยเหลือแม่เธอก็ได้ อี้เป่ยเฉิน หึ เธอคิดว่าอย่างเธอจะข่มขู่เขาได้งั้นเหรอ?”

มือของฉินรั่วเข่อที่ปกป้องตัวเองอ่อนแรงลงเล็กน้อย ผู้จัดการหูพูดต่อ“ว่ายังไง คุณหนูใหญ่ฉิน” น้ำเสียงเขาเปี่ยมด้วยความต้องการเอาชนะ

“แค่ก…”

“ใครหน้าไหนมันขัดจังหวะฉัน…”หลังจากเห็นหน้าคนที่อยู่ชั้นบนอย่างชัดเจนแล้ว ผู้จัดการหูก็ตัวแข็งทื่อราวกับหิน…

------------