Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่21 รักประหลาดต่างแดน(5)

อี้เป่ยเฉินมองดูทั้งสองคนตรงทางหนีไฟอย่างเย็นชา ฉินรั่วเข่อมองเขาน้ำตาคลอเบ้า เปี่ยมด้วยการวิงวอนขอความช่วยเหลือ

“ประ ประธานอี้” ผู้จัดการหูหลบสายตา“คือ คือผมแค่กำลังช่วยคุณจัดการผู้หญิงคนนี้ เธอปีกกล้าขาแข็งมากจริงๆ คิดไม่ถึง...คิดไม่ถึงว่าจะวางแผนหลอกคุณ ผมก็แค่ช่วยคุณสั่งสอนเธอ” พูดจบก็โยนฉินรั่วเข่อลงไปกับพื้นทันที แล้วเตะเธอเต็มแรง

อี้เป่ยเฉินเปิดปาก“ในเมื่อเป็นเรื่องของผม งั้นให้ผมจัดการเองดีกว่า”

“ประ ประธานอี้ เรื่องนี้ให้ผมจัดการก็ได้ มะ...ไม่ต้องให้คุณลงมือหรอก”

อี้เป่ยเฉินมองเขาด้วยสายตาเย็นเยือก“เรื่องของผม คุณมาจัดการมันเรียกว่าล้ำเส้นหรือเปล่า?”

“ครับๆๆ งั้น งั้นผมไม่รบกวนคุณแล้ว” ก่อนจะไปก็เตะเข้าที่น่องของฉินรั่วเข่ออีกที แอบสบถไม่กี่คำแล้วจากไป

เสื้อผ้าหนาหนักร่วงลงบนตัวอย่างไร้ความปรานี ฉินรั่วเข่อมองอีกฝ่ายด้วยความซาบซึ้ง “ขอบคุณค่ะ” เธอเสียงพูดต่ำ เหมือนกับเด็กที่กระทำความผิดมา

“ต่อให้ยากจนอีกแค่ไหนคุณก็ไม่ควรดูถูกตัวเองแบบนี้” อี้เป่ยเฉินหันหลังให้เธอ เงาของร่างที่สูงใหญ่บดบังฉินรั่วเข่อไว้พอดี

เธอกำเสื้อผ้าบนตัวแน่น“ดูถูก หึๆๆ…” เสียงนี้ดังก้องอยู่ในทางหนีไฟที่กว้างโล่ง เย็นยะเยือกเป็นพิเศษ“คนที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิดอย่างพวกคุณจะรู้เหรอว่าอะไรคือความจน อะไรคือเจอทางตัน อะไรคือไม่มีทางเลือก”

อี้เป่ยเฉินหันกลับมามองเธอ ผู้หญิงตรงหน้าตอนนี้ใบหน้าเปื้อนน้ำตาแล้ว รอยยิ้มไร้ชีวิตชีวาปรากฏอยู่มุมปาก เธอที่ผอมบางอ่อนแอกอดตัวเองแน่น ซุกตัวอยู่ในเสื้อสูท ดูปวดใจอย่างที่อธิบายไม่ได้

“นอกจากพวกคุณจะอยู่ที่สูงคอยประณามคนที่ดิ้นรนต่อสู้เจียนตายแล้ว คงรู้สึกว่าพวกเขาน่าขยะแขยงมาก แต่ว่าพวกคุณเคยคิดบ้างไหม ตราบใดที่ยังมีวิธีอยู่ ตราบใดที่ยังมีทางออกสักนิด ตราบใดที่เสียเหงื่อหรือแม้แต่เสียเลือดได้ ใครจะยอมมาทำเรื่องแบบนี้ ใครจะยอมเอาเกียรติของตัวเองมาวางแทบเท้าคนที่หยิ่งผยองอวดดี ยอมให้เขาเตะ ยอมให้เขา…”ฉินรั่วเข่อส่งเสียงสะอื้น ไม่สามารถพูดต่อไปได้แล้ว

อี้เป่ยเฉินขมวดคิ้ว คำพูดที่ต้องการจะเอ่ยติดอยู่ในลำคอ จากนั้นก็ได้ยินเสียงหัวเราะโล่งอกของเธอ“ขอโทษค่ะ ยังไงก็ขอบคุณคุณด้วย เมื่อวานฉันผิดเอง ฉัน...จะไม่ก่อเรื่องเดือดร้อนอีก คุณวางใจเถอะ” เธอฝืนลุกขึ้นยืน เกาะกำแพงก้าวเดินด้วยความยากลำบาก ทั้งอ้างว้างและเด็ดเดี่ยว

‘ขอโทษค่ะแม่ หนูไม่ได้เรื่อง ช่วยแม่ไว้ไม่ได้’

ทันใดนั้นท้องฟ้าก็หมุนคว้าง ฉินรั่วเข่อรู้สึกแค่ว่าร่างกายเจ็บปวดจนหายใจไม่ออก ทุกอย่างตรงหน้าค่อยๆ เลือนราง ใบหน้าคนคนหนึ่งเข้ามาใกล้ตัวเองทีละน้อย เธอแย้มยิ้มบางๆ“พี่ พี่…เฉิน พี่เฉิน…” พูดจบก็หมดสติไปอย่างสมบูรณ์

ลืมตาขึ้นมาอีกทีก็พบว่าตัวเองนอนอยู่ที่โรงพยาบาล เธอลุกขึ้นรีบเดินไปยังห้องทำงานที่คุ้นเคย

“คุณหมอคะ มะ แม่ของฉันเขา…”

คุณหมอที่ผมหงอกทั้งศีรษะยิ้มให้เธออย่างอบอุ่น“ไม่เป็นไร การผ่าตัดของแม่คุณสำเร็จดีครับ คุณไม่ต้องเป็นห่วง”

ฉินรั่วเข่อกัดปาก“แต่ แต่ว่า”

“ไม่เป็นไรครับ มีคนใจดีช่วยคุณเคลียร์ค่าใช้จ่ายการผ่าตัดครั้งนี้แล้ว แล้วก็ค่าใช้จ่ายที่คุณนอนโรงพยาบาลสามวันด้วย คุณฉิน คุณโชคดีจริงๆ”

เธอหลบสายตานายแพทย์“ขอบคุณค่ะคุณหมอ”

“ตอนนี้คุณแม่ของคุณอยู่ห้องคนไข้408 คุณไปเยี่ยมเขาได้แล้วครับ”

“ค่ะ” ฉินรั่วเข่อก้มหน้า มือน้อยๆ จับชายเสื้อ สุดท้ายเขาก็ยังช่วยเธอ แต่ว่า...เพราะอะไร?

เพราะอะไร?

อี้เป่ยเฉินที่นั่งอยู่บนเครื่องบินกำลังคิดคำถามนี้ ทั้งที่เป็นคนไม่มีความเกี่ยวข้องกันเลยแท้ๆ เขาพิงเก้าอี้ มองออกนอกหน้าต่าง ท้องฟ้าสีครามถูกแต่งแต้มด้วยก้อนเมฆลอยล่อง บริสุทธิ์สดใส ก็เหมือน…เหมือนดวงตาของเธอ บางทีอาจเป็นเพราะเขาคิดว่าดวงตาชวนมองแบบนั้นไม่ควรมีเมฆหมอกครึ้มล่ะมั้ง

เครื่องบินทะยานขึ้น วาดเป็นเส้นตรงเส้นหนึ่งอยู่บนท้องฟ้า บินจากเมืองนี้ไปสู่เมืองนั้น…

------------