Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่17รักประหลาดต่างแดน(1)
 
อี้เป่ยซีมองนาฬิกาเดินจากเก้าโมงห้าสิบเก้าไปเป็นสิบโมง โยนโทรศัพท์มือถือไปด้านข้างอย่างหัวเสียเล็กน้อย ไม่รู้จักติดต่อฉันมาก่อนหรือยังไง? อารมณ์เสียอย่างอธิบายไม่ถูก นายไม่สนฉัน ฉันก็จะไม่สนใจนาย ไปเล่นเกมก็ได้ เธอคิดพลางเปิดเกมด้วยความขุ่นเคืองเล็กน้อย
ส่วนอี้เป่ยเฉินในเวลานี้ เมื่อเห็นว่าโทรศัพท์มือถือไม่มีการแจ้งเตือนใดๆ ก็เหม่อลอย...น่าจะยังงอนอยู่ล่ะมั้ง เขาส่ายหัวอย่างจนใจ เอนหลังอยู่บนเก้าอี้หนังแท้ ทั้งๆ ที่ใกล้จะเป็นผู้ใหญ่แล้วแต่ยังทำตัวเป็นเด็กอยู่เรื่อย
“ท่านประธานอี้ ไปโรงแรมเลยไหมครับ”
อี้เป่ยเฉินลืมตาช้าๆ พยักหน้าให้“อืม ไปโรงแรมก่อนเถอะ”
ที่โรงแรมหวาอวี่ อี้เป่ยเฉินก้มหน้าเช็คอินอยู่ที่ฝ่ายต้อนรับ เหลือบตาขึ้นเล็กน้อย กวาดมองผู้คนที่กระซิบกระซาบกัน ไม่ได้พูดอะไร ตรงไปที่ห้องพักของตัวเองทันที
“นั่น นั่นคืออี้เป่ยเฉินนี่นา พระเจ้า หล่อกว่าในนิตยสารอีก”
“ไม่รู้สิ” ฉินรั่วเข่อทำงานในมือต่อไป ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเล็กน้อย
คนข้างกายเห็นท่าทางเธอแบบนี้ก็อดถามไม่ได้“รั่วเข่อ วันนี้เธอเป็นอะไร?”
ฉินรั่วเข่อเงยหน้าขึ้น ดวงตาของเธอแดงอยู่บ้าง ไม่รู้ว่ากำลังคิดอะไรอยู่“เปล่า ไม่มีอะไร”
“ผู้จัดการคนนั้นรังแกเธออีกแล้วใช่ไหม” หญิงสาวพูดด้วยความแค้นเคืองต่อความไม่เป็นธรรม
ฉินรั่วเข่อเม้มริมฝีปาก“เปล่าหรอก ซือฉี ฉันก็แค่ไม่สบายนิดหน่อย”
ซือฉีมองฉินรั่วเข่อด้วยความเห็นอกเห็นใจ เด็กมหาวิทยาลัยที่อ่อนแอคนหนึ่ง ต้องแบกรับภาระหนักอึ้งของที่บ้านตั้งแต่ยังเด็ก ไม่เพียงต้องดูแลแม่ของตัวเองที่นอนป่วยติดเตียง ยังต้องเลี้ยงดูน้องสาวที่ไม่รู้ประสา ตอนนี้ได้ทำงานเงินเดือนดีที่หามาด้วยความยากลำบาก ก็ยังต้องเผชิญกับการล่วงละเมิดจากผู้ที่มีตำแหน่งสูงกว่าอีก
“รั่วเข่อ งานนั้นที่ฉันเคยบอกเธอก่อนหน้านี้เป็นยังไงแล้ว?”
ฉันรั่วเข่อพยักหน้า“คุยเรียบร้อยแล้ว เงินเดือนก็ไม่เลว รอฉันเสร็จงานเดือนนี้ก็ไปรับช่วงต่อได้แล้ว” เธอฝืนยิ้ม
ดูท่าแล้วเขาจะพึ่งพาได้ ใบหน้าซือฉีแดงระเรื่อโดยไม่รู้ตัว เธอมองดูฉินรั่วเข่อ ฉินรั่วเข่อสวยมากจริงๆ ในความอ่อนโยนไม่มีความก้าวร้าวอยู่เลย ดูดีชวนให้ผู้คนชมชอบเป็นพิเศษ โดยเฉพาะดวงตาสีดำสดใส คิดถึงตรงนี้แล้วซือฉีก็ถอนหายใจ
“รั่วเข่อ เธอไปพักผ่อนเถอะ ฉันช่วยเธอเอง”
“ขอบคุณนะพี่ซือฉี”
ฉินรั่วเข่อเพิ่งเดินมาถึงห้องพักผ่อน ก็เจอเข้ากับผู้จัดการหู เธอไม่ต้องการพัวพันกับเขา จึงทักทายแบบขอไปที
“บ้าเอ๊ย ฉินรั่วเข่อ ใครอนุญาตให้เธอสะบัดหน้าหนีฉัน”
ฉินรั่วเข่อตอบอย่างเย็นชา “นี่เป็นห้องพักผ่อนค่ะผู้จัดการ”
ผู้จัดการหูคว้าข้อมือของฉินรั่วเข่อเอาไว้ เห็นความตื่นตระหนกในแววตาของเธอก็รู้สึกอารมณ์ดี “ฉินรั่วเข่อ เธออย่าบีบฉันนะ”
“ฉันเป็นแค่พนักงานคนหนึ่ง จะกล้าได้ยังไง” ฉินรั่วเข่อก้มหน้า กัดฟันพูดด้วยความโกรธแค้น ผู้จัดการหูจึงค่อยปล่อยมือ นั่งลงบนเก้าอี้ด้วยความพึงพอใจ พลางมองคนที่อยู่ตรงหน้า ยูนิฟอร์มสีดำทั้งตัวเผยให้เห็นส่วนโค้งเว้าของวัยสาว ขาทั้งคู่ใต้กระโปรงสีดำเรียวยาว แต่น่าเสียดาย ถึงจะสวยแต่นิสัยดื้อด้านไปหน่อย เขาส่ายหัว จุดบุหรี่มวนหนึ่ง
ฉินรั่วเข่อรับรู้ได้ถึงสายตาของเขา ในใจก็เกิดอาการหนาวสั่น หันหลังต้องการจะจากไป“ฉินรั่วเข่อ” เสียงดังมาจากข้างหลัง เธอหยุดเดินแต่ไม่ได้หันกลับไป
“แม่เธอช่วงนี้ใกล้จะผ่าตัดแล้วไม่ใช่เหรอ” ฉินรั่วเข่อหันกลับมาทันที กำหมัดแน่น ทรวงอกกระเพื่อมขึ้นลงเล็กน้อยเนื่องจากความโกรธ
ผู้จัดการหูยิ้มไม่ใส่ใจ“ฉันก็แค่พูดๆ”
“คุณสืบเรื่องฉัน”
“อือ ประมาณนั้นมั้ง” เขาเคาะๆ เถ้าบุหรี่“ทำไม ในที่สุดคุณหนูใหญ่ฉินก็ยอมรับความพ่ายแพ้แล้วเหรอ?”
“ขอบคุณผู้จัดการที่เป็นห่วงค่ะ” กำปั้นน้อยๆ ของเธอตกลงข้างลำตัว
ผู้จัดการหูดับบุหรี่ เดินเข้าไปหาเธอ ฉินรั่วเข่อถอยหลังไปสองก้าว
“เป็นอะไรไป ถ้าเป็นเด็กดีเชื่อฟังที่ผมพูด วันนี้ผู้เชี่ยวชาญที่เก่งที่สุดก็จะผ่าตัดให้แม่เธอ”
ฉินรั่วเข่อมองตาของเขา มุมปากยกยิ้มเยาะ“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องขอบคุณผู้จัดการหูแล้ว” พูดจบก็จากไปโดยไม่หันกลับมามอง
“แม่งเอ๊ย ฉินรั่วเข่อ ผมจะดูว่าคุณจะทนได้สักกี่น้ำ” เขาทุบโต๊ะที่อยู่ตรงหน้าอย่างแรง
“รั่วเข่อ ห้อง1206 สั่งอาหารเช้า เธอขึ้นไปส่งหน่อยสิ” หัวหน้าเวรสั่งด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“ห้องของอี้เป่ยเฉินห้องนั่นน่ะเหรอ?” ได้ยินประโยคนี้ พนักงานหลายคนก็กรูกันเข้ามา “หัวหน้าคะ ให้ฉันขึ้นไปเถอะ”
“ฉันจะไป ฉันจะไป”
“ไปๆๆ พวกเธอไปทำงานของตัวเองเถอะ” หัวหน้าเวรสั่งอย่างดุดัน ผู้คนที่ดีใจกระโดดโลดเต้นก่อนหน้านี้เงียบลงทันที“รั่วเข่อเธอไปซะ คนอื่นถ้ายังเสียงดังอีกจะย้ายไปทำความสะอาดแทน”
“ชิ เพราะอะไรถึงเอาโอกาสดีๆ แบบนี้ให้เธอล่ะเนี่ย”
“ก็ไม่ใช่เพราะเธอไม่สวยเหมือนเขาเหรอ”
“ฉันว่าเขาก็งั้นๆ ยังกับสุนัขจิ้งจอก เธอดูท่าทางที่ผู้จัดการหูทำกับเขาก็รู้แล้ว”
“อุ๊ย เก่งจังเธอ แถมยังทำให้ผู้จัดการหูลืมไม่ลงด้วย”
ฉินรั่วเข่อก้มหน้า ไม่สนใจเสียงข้างหู ผลักรถเข็นอาหารขึ้นไปข้างบน แต่กลับกำมือแน่นตลอดเวลา คำพูดของเพื่อนร่วมงาน สีหน้าของผู้จัดการ ความกดดันของครอบครัว กดอยู่บนไหล่บอบบางของเธออย่างหนักหน่วง เธอถึงขั้นรู้สึกว่าตัวเองหายใจไม่ออกแล้ว เพราะอะไร เพราะอะไร เธอถึงต้องทนกับความอยุติธรรมมากถึงเพียงนี้
ติ๊ง…เธอก้าวออกมาจากลิฟต์ และกลับมายิ้มบางๆ ตามมาตรฐานที่สุด
“คุณคะ สวัสดีค่ะ อาหารเช้าของคุณค่ะ”
อี้เป่ยเฉินเพียงช้อนตามองโดยไม่ได้ตั้งใจ ก็สังเกตเห็นดวงตาของเธอที่เหมือนองุ่นสีดำแวววาวอย่างไรอย่างนั้น แต่ไม่รู้ว่าเพราะอะไร ดวงตาที่ควรเปล่งประกายกลับมืดมน
“คุณคะ” ฉินรั่วเข่อเปลี่ยนน้ำเสียง ชายผู้เย็นชาและสูงส่งตรงหน้าเหม่อลอยเล็กน้อย แม้ทั้งสองคนไม่ได้อยู่ใกล้กัน เธอก็ยังได้กลิ่นสดชื่นหลังอาบน้ำบนตัวเขา ไม่รู้ว่าทำไม ฉินรั่วเข่อรู้สึกเคอะเขินขึ้นมาเสียดื้อๆ
“อือ ขอบคุณครับ”
------------