Memory of Tomorrow วันพรุ่งนี้ในความทรงจำ

บทที่12 มหาวิทยาลัยเขียวชอุ่ม (1)

จากนั้นเนิ่นนาน อี้เป่ยซีจึงค่อยหาสถานที่ที่เรียกว่าห้องเรียนดนตรีเจอ เพิ่งเข้าไปก็ได้ยินเสียงเปียโนพลิ้วไหวดุจสายน้ำ พร้อมด้วยความอบอุ่นจากแสงแดด เมื่อตามเสียงดนตรีไปจนเจอห้องเรียน พอเงยหน้าขึ้นมองก็เห็นห้อง 107 จริงๆ

เธอเดินเข้าไปในห้องเรียน ร่างผู้ชายสีขาวหันหลังให้เธอ ร่างกายครึ่งหนึ่งอยู่ภายใต้แสงแดด เหมือนอพอลโล่ที่เล่นดนตรีริมแม่น้ำอย่างไรอย่างนั้น เมื่อบทเพลงจบลงอย่างสมบูรณ์แบบ เขาหันหลังมาช้าๆ

“เป่ยซี ยินดีต้อนรับกลับมา” เสียงอบอุ่นลงตัวกับบรรยากาศที่ดนตรีสรรสร้างขึ้นมาเป็นอย่างมาก

อี้เป่ยซีมองไปด้านหลังด้วยความตกใจ แล้วก็วางมือบนหน้าผากของเขา“ไม่ได้ป่วยนี่ วันนี้นายเป็นบ้าอะไร” บรรยากาศอบอุ่นหายไปโดยพลัน

“ไม่ง่ายเลยนะกว่าฉันจะจริงจังสักครั้ง เธอดันไม่ไว้หน้ากันแบบนี้”

“ศักดิ์ศรีนายฉันไม่ใช่คนให้ นายต้องต่อสู้เอามาเอง นายยังมีศักยภาพมาก สู้ๆ”

“อี้เป่ยซี เธออยากโดนตีใช่ไหม?”

อี้เป่ยซียิ้มน้อยๆ ให้เขา“นายเลือกเลย ฉันจะอยู่ด้วยจนถึงที่สุดเลย”

หลานฉือเซวียนหรือสือนั่วในแชทมองสำรวจเธอ“คุณหนูใหญ่อี้อารมณ์เสียอะไรมา จะมาระบายกับฉันล่ะสิ”

อี้เป่ยซีไม่ได้พูดอะไร หาที่นั่งลงตามอำเภอใจ

หลานฉือเซวียนมองดูเธอ รอเธอเอ่ยปาก

เธอเงยหน้ามองตาเขา ยังเลือกหลีกเลี่ยงไม่พูดส่วนสำคัญ น้ำเสียงเหนื่อยหน่ายเล็กน้อย“พี่ชายฉันไม่ยอมให้ฉันเรียนคณะเศรษฐศาสตร์ เมื่อวานทะเลาะกับเขา เหมือนเขาจะโกรธมาก ฉันก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไร”

“แค่เรื่องนี้เหรอ?” หลานฉือเซวียนประหลาดใจนิดหน่อย สองคนนี้จะทะเลาะกันเพราะเรื่องเล็กแค่นี้ได้อย่างไร

อี้เป่ยซีพยักหน้า“พี่เขาไม่ค่อยทะเลาะกับฉัน อีกอย่างครั้งนี้เขาไม่สนใจฉันเลย เมื่อเช้าก็ไม่ได้มาส่งฉันด้วย” ราวกับเธอจะอธิบายความรุนแรงของการทะเลาะกันครั้งนี้ ไม่ใช่ว่าสิ่งที่เขาคิดไม่ควรค่าให้พูดถึง

หลานฉือเซวียนพยักหน้า“พี่ชายเธออารมณ์ดีแบบนั้น ก็มีแต่เธอนี่แหละที่ทำให้เขาโกรธได้”

อี้เป่ยซีมองเขาตาเขียว เบี่ยงตัวหนี ท่าทางเหมือนไม่อยากสนใจเขา

เขามองคนที่อยู่ตรงหน้า ถามอย่างไม่เข้าใจว่า“แล้วเธอจะเศร้าไปทำไม เธอก็ดื้อเงียบแบบนี้บ่อยๆ ไม่ใช่เหรอ?”

“อะไรคือบ่อยๆ ฉันออกจะน่ารักว่าง่าย นายนึกว่าฉันจะเหมือนนายเหรอ” อี้เป่ยซีพูดอย่างหัวเสีย

เขาพยักหน้าแสร้งทำเป็นจริงจัง“อืม ฉันดื้อบ่อยแล้วก็เงียบด้วย”

“พูดกับนายไม่รู้เรื่องเลย”

“พี่ชายเธอพูดถึงคนนั้นแล้วใช่ไหม?” ในที่สุดหลานฉือเซวียนก็พูดการคาดเดาของตัวเองออกมา นอกจากคนคนนี้ เขาก็คิดไม่ออกจริงๆ ว่าจะมีอะไรทำให้ชายผู้สง่างามคนนั้นโกรธถึงขนาดนี้

อี้เป่ยซีพยักหน้า มองไปนอกหน้าต่างด้วยความกลัดกลุ้มเล็กน้อย เอ่ยเหมือนกำลังพูดกับตัวเอง “ไม่รู้ว่าทำไม พี่ไม่ชอบเขาเลยสักนิด แต่ว่า…”

แต่ก็เห็นอยู่ท่นโท่นะว่าน้องสาวทำผิดต่อเขา

“ถ้าเป็นฉัน ฉันก็คงรู้สึกไม่ดีกับเขาเหมือนกัน เธอพูดถึงเขาต่อหน้าพี่ชายเธอให้มันน้อยหน่อยก็พอแล้ว”

“ไม่ใช่ฉัน เขาเป็นคนพูดเอง มาถามฉันว่าเป็นเพราะเขารึเปล่าถึงได้ทิ้งวิชาที่ตัวเองชอบไป” อี้เป่ยซีหลับตาลง ราวกับว่าได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของเขาแบบเมื่อคืนอีก

หลานฉือเซวียนเงียบไปครู่หนึ่ง แล้วจึงถาม“เขา...เรียนเศรษฐศาสตร์เหรอ?”

“ใช่สิ” ดวงตาสวยของอี้เป่ยซีกะพริบถี่ ไม่ได้รู้สึกว่าผิดที่ตรงไหน

หลานฉือเซวียนแอบส่ายหัวอยู่ในใจ พี่ชายเธอเอ็นดูเธอขนาดนี้ ต้องการมอบสิ่งที่ดีที่สุดให้เธอ ผลสุดท้ายกลับทิ้งความหวังดีของเขาไปเพื่อผู้ชายคนเดียว ว่ากันตามความรู้สึกที่พี่ชายเธอมีต่อเธอแล้ว เขาไม่โกรธสิแปลก

หลานฉือเซวียนพูดไม่ออกเล็กน้อย เอ่ยว่า“เรื่องนี้พูดไปก็ซับซ้อนมาก ฉันจะเลี้ยงข้าวเธอเอง พวกเราค่อยๆ คุยกัน”

อี้เป่ยซีมองดูคนที่อยู่ด้านหน้าอย่างเฉยเมย“ฉันเพิ่งกลับมา นายไม่เลี้ยงแล้วจะให้ฉันเลี้ยงรึไง หน้าไม่อาย”

“ก็จริง เพราะว่าบางคนขอร้องให้ฉันช่วย ฉันไม่ได้ขอให้เธอช่วยอะไรเลย” เขาพูดพลางหยิบกุญแจออกมาจากตัว

อี้เป่ยซีเบ้ปาก คว้ากุญแจจากมือเขาไปอย่างรวดเร็ว“เชิญนายไปโรงอาหารเถอะ”

“อี้เป่ยซี เธอขี้น้อยใจแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไร?”

เธอพยักหน้าด้วยความเข้าใจดี“ฉันเพิ่งกลับประเทศห้ามใช้เงินเยอะ ต้องประหยัดไว้บ้าง”

“ฉันติดหนี้เธอจริงๆ ไปเถอะ พี่ชายเห็นเธอน่าสงสารแบบนี้แล้วจะเลี้ยงเธอสักมื้อ”

“คุณหนูอย่างฉันจะให้โอกาสนี้กับนายเอง” หลานฉือเซวียนได้ฟังคำนี้แล้วเหลือบมองเธอด้วยความรังเกียจ จากนั้นเดินต่อไปข้างหน้า อี้เป่ยซีตามหลังเขาไปอย่างสบายใจ

------------